Μιά μέρα ρώτησε τον Νασρεντίν ένας μαθητής του:"Πές μου δάσκαλε , πως θα μπορούσες να περιγράψεις τη δουλειά ενός αναζητητή της αλήθειας ?".
Ο Νασρεντίν κοίταξε για λίγο σιωπηλός τον μαθητή του, ύστερα χαμογέλασε πονηρά και του είπε:
"Σαν την ιστορία της κούκλας απο αλάτι."
"Δηλαδή?" ρώτησε ο μαθητής απογοητευμένος νομίζοντας ότι ο δάσκαλος τον κοροιδεύει.
"Άκου την ιστορία λοιπόν" είπε ο Νασρεντίν.
"Όχι όμως με τα αυτιά σου αλλά με την καρδιά σου" συμπλήρωσε.
"Μιά κούκλα φτιαγμένη απο αλάτι ψάχνοντας να βρει την αλήθεια για το τι τέλος πάντων ήταν, ταξίδεψε χιλιάδες μίλια στεριάς, μέχρι που έφτασε και σταμάτησε στην άκρη της θάλασσας.
Έμεινε ακίνητη κοιτάζοντας μαγεμένη, εκείνη την υγρή κινούμενη μάζα, που δεν έμοιαζε με τίποτα απ΄όλα όσα είχε δει ως τότε και δεν ήξερε το όνομά της..."
"Τι είσαι εσύ?" ρώτησε η κούκλα απο αλάτι τη θάλασσα...
"Έλα μέσα και δες μόνη σου", απάντησε η θάλασσα μ΄ένα χαμόγελο καλοσύνης κι αγάπης.
Έτσι η κούκλα απο αλάτι προχώρησε, τσαλαβουτώντας στα νερά, προς τα μέσα...
Όσο πιο βαθιά πήγαινε ...τόσο περισσότερο διαλυόταν... μέχρι που έμεινε ένα μικρό κομματάκι από αυτή.
Πρίν διαλυθεί και το τελευταίο αυτό κομάτι της και γίνει ένα με τη θάλασσα, η κούκλα απο αλάτι πρόλαβε και φώναξε με θαυμασμό, μεθυσμένη απο μια αλλόκοτη και πρωτόγνωρη χαρά."
"Τώρα ξέρω τι είμαι εγώ!"
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου