Υπάρχουν γυναίκες και άντρες, πολλοί, που δύσκολα τους γεμίζει μια ερωτική σχέση. Ενθουσιάζονται στην αρχή, παραδίδονται ολόψυχα, με τον καιρό αισθάνονται να αδειάζει εκείνο που ερωτεύτηκαν. Πληγώνονται. Απογοητεύονται. Φεύγουν. Είναι τα πλάσματα της περιπέτειας που ευτυχούν πολύ και δυστυχούν πολύ, ζουν ζωή τρικυμιώδη, με σενάρια, εντάσεις και δραματικούς χωρισμούς. Αδυνατούν να συμβιβαστούν ακόμα κι αν το προσπαθήσουν. Αισθάνονται ενοχές συχνά, θεωρούν ότι ίσως αδίκησαν τον άλλον, είναι συναισθηματικοί, δεν ελέγχουν όμως την ορμή τους να ψάξουν την αγάπη αλλού. Στα απλοϊκά μυθιστορήματα τους χαρακτηρίζουν: ερωτικές φύσεις, μοιραία πρόσωπα, έντονες προσωπικότητες, πλάσματα του πάθους.
Χωρίς να αποκλείουμε ότι γεννιούνται και χαρακτήρες αυθεντικά ερωτικότατοι, υπάρχουν δυο βασικές εξηγήσεις για τη δική τους κατάσταση που συνήθως είναι μια διαρκής κατάσταση θαλασσοταραχής.
Η άποψη της κλασικής ψυχολογίας:
Τα ανικανοποίητα πλάσματα νιώθουν τόση ανησυχία διότι στο πρόσωπο του έρωτά τους αποζητούν τον γονιό που είχαν ζωτική ανάγκη, αλλά δεν είχαν. Στερημένα από στοργή, τρυφερότητα, σιγουριά, μεγαλώνοντας γίνονται υπερβολικά απαιτητικά με το ταίρι τους που δεν μπορεί να καλύψει τα βαθιά, βαριά, πρώιμα εσωτερικά τους κενά. Το πάθος τους προέρχεται από παιδική απελπισία, από λαχτάρα χαδιού, και ανασφάλεια βρέφους. Παιδιού που δεν έλαβε όσα θα γέμιζαν το πρώτο-πρώτο εύθραυστο είναι του.
Η εξήγηση της οντολογίας, της πνευματικής, της θεολογικής άποψης, ισχυρίζεται περίπου:
Πως πρόκειται για δίψα απόλυτου, έρωτα Θεού, νοσταλγία Παραδείσου. Μια ύπαρξη, έχοντας προπτωτικά γευθεί τον ουράνιο κόσμο, πάντα αναζητά εκείνη την χαμένη πληρότητα. Έχοντας αρχαία εμπειρία του ακέραιου δεν συμβιβάζεται με το λιγότερο. Εξάλλου, ο έρωτας είναι η περιοχή της ύπαρξης η πιο κοντινή στον θείο δεσμό της νοσταλγίας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου