Έχετε ποτέ σκεφτεί πως θα ήταν, αν είχατε τη δύναμη να πατήσετε ένα μαγικό κουμπί, να γυρίσετε πίσω το χρόνο, σε μια καθοριστική περίοδο της ζωής σας, και να αλλάξετε, σαν ένας ανάλγητος ανεμοστρόβιλος, τα πάντα; Ναι, τα πάντα εκτός από ένα μοναδικό, συγκεκριμένο γεγονός, μια απόφαση, μια πράξη; Κάτι που θα σας ακολουθούσε για όλα τα υπόλοιπα χρόνια σας, πριν το ηλιοβασίλεμα στο ταξίδι της ζωής σας. Τι θα κρατούσατε τελικά και για ποιο λόγο; Ποιον θα διώχνατε και με ποιο σκοπό;Όλοι, είτε λίγο είτε πολύ, είτε πιο συχνά είτε πιο σπάνια, έχουμε παραπατήσει στο μονοπάτι που έχουμε χαράξει..Έχουμε πλησιάσει λάθος άτομα, έχουμε εμπιστευτεί το θησαυροφυλάκιο της ψυχής μας σε μη έμπιστους, τελικά, φρουρούς..Ίσως, κάποιοι να πραγματοποίησαν λανθασμένες επαγγελματικές επιλογές, πιθανόν να μην εκμεταλλεύτηκαν άλλες.. Μερικοί μπορεί να πλήγωσαν, εκούσια ή μη, ανθρώπους απ’ τον περίγυρό τους..Ουδεις αλάνθαστος, αυτό είναι σίγουρο..Πολλές από αυτές τις στιγμές της ζωής μας, καθώς κοιτάμε πίσω, τις αντικρίζουμε με πόνο, πικρία, παράπονο, απογοήτευση, ακόμα και οργή..Άλλες, μάλιστα, φορές, μόνο και μόνο η ανάμνηση τους δίνει το έναυσμα για το ξέσπασμα μιας καταρρακτώδους βροχής στον ουρανό των ματιών μας…Πόσες φορές έχουμε ευχηθεί όλοι να είχαμε ένα μαγικό ραβδί και να μπορούσαμε να τις αλλάξουμε, να τις σβήσουμε;
Κι όμως, αναλογιστείτε ένα δάσος χωρίς καταιγίδες..Ναι, η ηλιοφάνεια είναι, αναμφίβολα, άκρως επιθυμητή. Αυτή η τόσο υπέροχη, ασύγκριτη όψη μιας μαγικής αυγής και, στη συνέχεια, η απαλή αίσθηση των αχτίδων του ηλίου που αγγίζουν, σαν σε αρχαία τελετουργία, κάθε εκατοστό του δέρματος σου..Κι έπειτα, ποιος δεν επιθυμεί μια τέτοια αρμονία, τη διάχυτη αγαλλίαση, το χαμόγελο, τις βόλτες, την παρατήρηση λουλουδιών και τα παιχνίδια με τα ζωάκια, κάτω από έναν καθαρό, ήρεμο ουρανό; Συχνά, ωστόσο, αδιαφορούμε για την άλλη όψη..Αν κάποιος, ξαφνικά, καταργούσε τα υπόλοιπα καιρικά φαινόμενο, η ηλιοφάνεια αυτή θα κατέληγε να καταστεί μαρτυρική..Σχεδόν ολόκληρη η χλωρίδα και η πανίδα του δάσους θα κατέρρεε σταδιακά, αλλά νομοτελειακά..Κι αυτό που θα απέμενε σ’ εμάς τους ανθρώπους θα ΄ταν πλέον ένα ερημικό, κατεστραμμένο, φτωχό οικοσύστημα..
Η φύση, κάποιος κάπου κάποτε επεσήμανε, είναι ο πιο σοφός δάσκαλος. Πράγματι, λοιπόν, με τον ίδιο τρόπο που δεν είναι δυνατόν να υφίσταται δάσος δίχως κατακρημνίσεις, έτσι και μια ζωή χωρίς σφάματα, χωρίς πόνο, είναι, όχι μόνο πλήρως ανέφικτη και ουτοπική, αλλά ανούσια. Εξάλλου, όπως ακριβως, δίχως τη βροχή, τα φυτά δε θα ανέπτυσσαν το φύλλωμα και τους καρπούς τους, έτσι και ένας άνθρωπος δε θα ήταν ο ίδιος, αν δεν είχε κληθεί να αντιμετωπίσει συγκεκριμένα προβλήματα και δυσχέρειες στο δρόμο της ζωής του. Γιατί, αυτά είναι που, σε συνεργασία με τις όμορφες, τις θετικές στιγμές, πλάθουν λιθαράκι-λιθαράκι την προσωπικότητα, την ψυχοσύνθεση, την ιδιοσυγκρασία του κάθε ατόμου. Είναι εκείνα που γεμίζουν τις μπαταρίες του οργανισμού μας με εμπειρία, με δύναμη, με υπομονή. Είναι όλα αυτά μαζί που συγκροτούν το Εγώ μας, ακόμα κι αν εμείς δεν τα επιλέξαμε.
Αν, λοιπόν, είχατε την «ευκαιρία» να τα μεταμορφώσετε όλα, τι θα επιλέγατε άραγε τελικά; Μπορείτε να συλλογίζεστε για ώρες ακαταπάυστες, μέρες, μήνες, ακόμη και χρόνια..Η απόφαση είναι, άλλωστε, αποκλειστικά και μόνο, δική σας..Μη λησμονήσετε μόνο να λάβετε υπόψιν σας ότι δε θα σβηστούν μόνο πρόσωπα, επιλογές, αναμνήσεις. Θα αλλάξετε εσείς ο ίδιος, μια μοναδική προσωπικότητα που οικοδομήσατε μέσα σε τόσους Λαβυρίνθους και τρικυμίες, καθώς ο χρόνος, ανελέητος δυνάστης, κυλούσε..Τι έχει, εν τέλει, μεγαλύτερη αξία;
Η δική μου άποψη; Δεν έχω να πώ τίποτα, νομίζω, μόνο μια ταπεινή, κλεμμένη κιόλας, συμβουλη:
CARPE DIEM!!!
Απολαύστε κάθε στιγμή της ζωής σας, αδράξτε το καθε δευτερόλεπτο,
λες και ήταν το τελευταίο.
Μην πασχίζετε να εξαφανίσετε τις στάλες της βροχής απ’ τη ζωή σας.
Το ουράνιο τόξο δε θα σας απογοητεύσει ποτέ.
Μαρία Ιωσηφίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου