ΕΓΚΑΡΤΕΡΗΣΗ

Η ΕΓΚΑΡΤΕΡΗΣΗ έχει γίνει σπάνιο αγαθό στη σύγχρονη εποχή. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η επιτυχία εξαρτάται περισσότερο από το αν βρίσκεσαι στο σωστό τόπο το σωστό χρόνο παρά από το αν έχεις εγκαρτέρηση. Ποιος μπορεί να τους επικρίνει; Τα μέσα ενημέρωσης προβάλλουν διαρκώς διαφημιστικά μηνύματα τα οποία υποβάλλουν την ιδέα πως μπορείς να έχεις σχεδόν ό,τι επιθυμείς με ελάχιστη προσπάθεια και λίγα μόνο επιπλέον χρήματα. Οι εφημερίδες δημοσιεύουν συνεχώς ιστορίες για αστραπιαίες επιτυχίες και για παιδιά‐θαύματα στο χώρο των επιχειρήσεων τα οποία έκαναν εκατομμύρια αμέσως μόλις τελείωσαν το σχολείο.
Ο αρθρογράφος Λέναρντ Πιτς λέει με λύπη: «Σε μια κοινωνία που διακατέχεται από τη μανία της έμπνευσης,
[το να γίνεις σπουδαίος] φαίνεται τόσο εύκολο. . . .
Φαίνεται σαν κάτι που θα μπορούσε ο καθένας να κάνει αν απλώς έβρισκε το “κόλπο”, αν είχε την ικανότητα ή αν του ερχόταν θεία φώτιση».
Εγκαρτερώ σημαίνει “εμμένω σταθερά και επίμονα σε ένα σκοπό,
μια κατάσταση ή ένα εγχείρημα παρά τα εμπόδια ή τις αποτυχίες”.
Υποδηλώνει ότι κάποιος συνεχίζει αποφασιστικά παρά τις αντιξοότητες, ότι είναι επίμονος και δεν παραιτείται.
Πολλοί, ωστόσο, δεν είναι προετοιμασμένοι για τις δυσκολίες και τις αποτυχίες που μπορεί να συναντήσουν.
Εφόσον ποτέ δεν καλλιέργησαν τη θέληση για εγκαρτέρηση, παραιτούνται εύκολα.
Πάρα πολλοί άνθρωποι αντιδρούν στην αποτυχία με έναν τρόπο που βλάπτει τους ίδιους.
Παραδίνονται στην αυτολύπηση, κατηγορούν τους πάντες, γίνονται μνησίκακοι και . . . υποχωρούν.
Ασφαλώς, το να ανασυνταχθεί κάποιος έπειτα από μια αποτυχία δεν είναι πάντοτε εύκολο.
Μερικές φορές αντιμετωπίζουμε δυσκολίες που μπορεί να φαίνονται ανυπέρβλητες παρ’ όλες τις προσπάθειές μας.
Αντί να πλησιάζουμε τους στόχους μας, μπορεί να φαίνεται ότι απομακρυνόμαστε ολοένα και περισσότερο.
Ίσως νιώθουμε εξαντλημένοι και ανίκανοι, και ίσως αντιμετωπίζουμε αποθάρρυνση, ακόμη και κατάθλιψη...
Για να έχει αξία η εγκαρτέρηση, χρειάζεται να θέτουμε αξιόλογους στόχους.
Πολλοί άνθρωποι αγωνίζονται για πράγματα που δεν φέρνουν ευτυχία....
Ας την ΑΚΤΙΝΟΓΡΑΦΗΣΩ λοιπόν, την εγκαρτέρηση,
για να τη γνωρίσω καλά και να τη θυμάμαι εύκολα κάθε φορά που θα την αποζητώ.

Η εγκαρτέρηση ξεκινά με το κλείσιμο των ματιών και τη βαθιά ανάσα.
Ο νους προσηλώνεται στους κτύπους της καρδιάς και αβίαστα αφήνεται να απορροφηθεί από αυτούς.
Απορροφημένη καθώς είναι από τους κτύπους της καρδιάς, της παραδίδει μία-μία τις αγωνίες του. Αυτές την ώρα εκείνη νιώθουν τους παλμούς της καρδιάς να σφυρηλατούν το σκληρό κέλυφός τους και σταδιακά να το μαλακώνουν.
Το κέλυφος κάποια στιγμή διαρρηγνύεται με τα πολλά μικρά κτυπήματα,
όπως το τσόφλι του αυγού, και γίνεται πολλά μικρά κομμάτια,
που με την αδιάλειπτη συνέχιση των κτύπων αρχίζουν να απολεπίζονται και να απογυμνώνουν έτσι τις αγωνίες,
που έχουν γίνει τώρα ρευστές κι ευάλωτες.
Με την εκπνοή της επόμενης βαθιάς ανάσας οι αγωνίες συμπαρασύρονται κι εγκαταλείπουν το σώμα μου, και χάνονται στον αέρα.
Ο νους βυθίζεται και ακούει τους κτύπους της καρδιάς.
Αφοσιώνεται σε αυτούς, ήσυχος πια από τις αγωνίες με τις οποίες είχε ταυτιστεί. Αυτές έχουνε τώρα πια χαθεί, έχουν εξαλειφθεί και σβήσει, και μπορεί εύκολα ο νους, χωρίς καμιά προσπάθεια, να απορροφάται από τους κτύπους της καρδιάς...
Ο νους έχει γίνει τώρα ένας κτύπος της καρδιάς, έχει ταυτιστεί με το αίμα που ταξιδεύει σε όλο μου το σώμα.
Ο νους έχει εγκαταλείψει το κεφάλι και έχει γίνει το αίμα που διανέμει την τροφή και το οξυγόνο σε όλο το κορμί μου.
Ταξιδεύει τώρα ο νους στον κόσμο των κυττάρων του σώματός μου, γνωρίζει νέες περιοχές, γνωρίζει τα κύτταρά μου που είναι πια στα μάτια του νέες μικρές οντότητες, αξιοπρόσεκτες και σεβαστές. Τα επισκέπτεται, τα εξετάζει, τα γνωρίζει από κοντά, επικοινωνεί μαζί τους, χαίρεται για την αφθονία της Ύπαρξής τους, όχι μόνο ως προς τον τεράστιο αριθμό τους αλλά και ως προς τη συναρπαστικά πλούσια δομή του
καθενός από τα κύτταρα του σώματός μου.
Ο νους πιάνει κουβέντα με τους πυρήνες και τους πυρηνίσκους των κυττάρων, με τα μιτοχόνδρια και το ριβόσωμά τους, με τα λυσοσώματα και τα κενοτόπιά τους, με την πυρηνική και την πλασματική μεμβράνη τους, το κυτταρόπλασμα και τη χρωματίνη, τα κεντριόλια, τα κεντροσωμάτια, τα βασικά σωμάτια και τα πολυσώματα. Όλα τα μέρη των κυττάρων του τον υποδέχονται φιλόξενα και με πολύ Αγάπη συζητούν μαζί του και του εξηγούν τι κάνει το καθένα, ποιο είναι το έργο του μέσα στο κύτταρο, πόσο όμορφα νιώθει που συμμετέχει μέσα σε αυτό.
Ο νους παίρνει έτσι από τα μέρη των κυττάρων μου σημαντικά μαθήματα εγκαρτέρησης. Μια πρόσκαιρη θλίψη που τον πιάνει για τα περασμένα χρόνια άστοχων αγωνιών εκεί πάνω στο κεφάλι, την παραδίδει και αυτή στους κτύπους της καρδιάς και επανέρχεται ξανά στο κλίμα της εγκαρτέρησης, γίνεται ξανά ένα με τους κτύπους και απορροφάται από τα μέρη των κυττάρων μου.
Ο  νους ταξιδεύει ήδη εδώ και μερικές ώρες και τώρα είναι χαμένος κάπου μες στο σώμα κάνοντας γνωριμίες και συνομιλώντας με τα κύτταρα, το στήθος μου ανακουφίζεται, καθώς παίρνει βαθιά ανάσα, και η καρδιά αγαλλιάζει βαθιά. Όλος μου ο θώρακας ησυχάζει,
εγκαταλείπεται με εμπιστοσύνη, αφήνεται στους κτύπους της καρδιάς.
Είμαι, λοιπόν, βέβαιη ότι η εγκαρτέρηση θα γίνει η μία και μοναδική πραγματικότητά μου
και αυτή θα καθορίζει το πώς θα αισθάνομαι και το πώς θα βιώνω τα γεγονότα αυτού εδώ του κόσμου.

Μαρία Ιωσηφίδου