Κάποτε στο Μεξικό είχε πέσει μεγάλη ανομβρία. Δεν είχε βρέξει για πολύ καιρό και η γη είχε αρχίσει να σκίζεται από την έλλειψη του νερού. Πουθενά και τίποτα δεν προμήνυε ότι αυτό θα μπορούσε να αλλάξει τον επόμενο καιρό. Η κατάσταση για το μέλλον των χωρικών και των σοδειών τους ήταν δυσοίωνη.Ο πάστορας ενός χωριού, αποφάσισε να κάνει λειτουργία με το ποίμνιό του, για να κάνει δέηση ώστε να ξαναδούν βροχή. Σκέφτηκε τη δύναμη της προσευχής! Κανόνισε τη μέρα που όλοι οι χωρικοί θα μπορούσαν και τους περίμενε έξω από την εκκλησία του.
Όντως, όπως τα είχαν κανονίσει, όλο το εκκλησίασμα μαζεύτηκε το πρωί για τη δέηση. Κόσμος πολύς, με την ελπίδα ζωγραφισμένη στα χείλη! Παππούδες, γιαγιάδες, οι νέοι, ακόμα και τα εγγονάκια, όλοι ήταν παρόντες. Ο πάστορας, βγήκε έξω, τους κοίταξε όλους, χαμογέλασε και αφού τους ευχαρίστησε που μαζεύτηκαν, τους είπε να πάνε σπίτια τους.
Οι χωρικοί αναστατώθηκαν και ρώταγαν να μάθουν γιατί. Ψαχνόντουσαν μεταξύ τους, μήπως κάποιος έκανε κάτι που πρόσβαλε και ενόχλησε τον παπά. Δεν καταλάβαιναν, αφού όλοι ήταν παρόντες, γιατί τους μίλησε έτσι!
Ο πάστορας αφού τους κοίταξε με αγάπη, τους είπε:
«Καλοί μου συμπολίτες. Δεν αμφιβάλω για την πίστη σας σήμερα και δεν σας περνάω από κάποια κακόγουστη δοκιμασία, αλλά η πίστη αποτελείται από τρεις συνιστώσες.
Την επιθυμία για το αποτέλεσμα, την οποία σίγουρα την έχετε αφού δεχτήκατε να γίνει το σημερινό και είσαστε όλοι σας εδώ.
Την πεποίθηση για το αποτέλεσμα, και είμαι σίγουρος ότι όλοι προσμένετε πως θα αποδώσει η προσευχή, αλλιώς δεν θα είχατε έρθει.
Και την προσδοκία για το αποτέλεσμα, την οποία όμως δεν την έχει κανένας σας.
Ούτε ένας από εσάς δεν έχει φέρει μαζί του ομπρέλα!»
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου