Like Like είσαι εδώ;

Μπελά στο κεφάλι μου. Αυτό έβαλα όταν άνοιξα «λογαριασμό» στο facebook. Κι επειδή μου αρέσει πρώτα να τα χώνω σε μένα κι ύστερα να τα χώνω στους άλλους, δέχομαι ότι αυτό που τώρα γράφω θα διαβαστεί και στο facebook.
«Υποκρισία κυρίε μου;» ρωτώ τον εαυτό μου.
«Όχι καλέ» μου απαντώ. «Δεν θυμάσαι που πάντα πιστεύαμε ότι η δράση γίνεται ΜΕΣΑ απ’ το σύστημα; Δεν θυμάσαι που ΓΙ ΑΥΤΟ δεν μας έπεισε ποτέ ο κομμουνισμός;»
Κάπου κάπου χρειάζεται να τα θυμάμαι αυτά.
Το facebook είναι κι αυτό ένα σύστημα. Επικοινωνίας και επαφής. Και είπα να το δοκιμάσω. Και τα γραπτά μου λοιπόν περνάνε από εκεί, και τα τραγούδια μου, και φωτογραφίες μου έχω εκεί! Την ώρα που τραγουδάω, που εργάζομαι, που αγαπάω.
Αυτές –τις φωτογραφίες- ούτε ξέρω γιατί τις «ανέβασα». Ανεβασμένες ήταν, δεν χρειαζόταν άλλο ύψος. Καλά-καλά δεν είμαι σίγουρος γιατί τις «έβγαλα». Καλά ήταν μέσα. Μερικές μου παραπονέθηκαν… «εμείς θέλαμε να μείνουμε συναίσθημα δε θέλαμε να γίνουμε ΘΕΑΜΑ, τι μας τράβηξες;»
Ναι, η αλήθεια είναι ότι τις τραβολόγησα κάπως.
Τώρα είναι αργά. Και να τις σβήσω από το facebook, ανεβασμένη ανάμνηση θα μείνουν. Συγγνώμη εαυτέ. Και νάταν μόνο αυτή η παγίδα. Ναρκοπέδιο σκέτο μου φαίνεται όλο αυτό το status και το share και το like. Ειδικά το like.
Στο facebook είμαι κυρίως αναγνώστης και θεατής. Τα νέα εκεί τα διαβάζω. Δεν χρειάζεται να διαβάσω όλες τις εφημερίδες. Τα έχουν ξεσκαρτάρει έξυπνοι άνθρωποι που έχω στους friends. Και παίρνω το ζουμί. Τα παράξενα στον κόσμο, εκεί πάλι. Υπομονετικοί άνθρωποι ψάχνουν τα βράδια και το πρωί τα απολαμβάνω σαν φρεσκοψημένο ψωμί. Νάναι καλά! Τα «διαμάντια» τα καλλιτεχνικά, οι φίλοι μου τα ανακαλύπτουν κι αυτά και τα ποστάρουν. Ένα παιδάκι 5 χρονών παίζει κιθάρα όπως παίζουν άλλα με τα τρενάκια τους και σολάρει σαν τον Al di Meola!. Μια ομάδα κοριτσιών από την Ιαπωνία έχουν φτιάξει τζαζ μπάντα και «παίζουν τις κάλτσες τους» (Για τους μη-μουσικούς, όχι δεν παίζουν ξυπόλητες απλά παίζουν φοβερά…το ξέρω ακούγεται τρελό!)
Όλη τη «δουλειά» δηλαδή την κάνουν οι άλλοι. Σπάνια ανακαλύπτω κάτι πρωτότυπο από μόνος μου. Όποτε το έκανα, κάποιος έγραψε σχόλιο «αυτό είναι παλιό Γιώργο». Τόκανα μια τόκανα δυό, σταμάτησα. Είναι απλό. Δεν τους προλαβαίνω!
Και μέχρι να βγάλω καινούργιο τραγούδι ή κανένα κείμενο –αυτά με ΤΡΑΒΑΝΕ να βγουν έξω, δεν τα τραβάω- αρκούμαι στον παθητικό μου ρόλο με εργαλεία το like, το comment και το share.
Το λιγότερο δύσκολο απ’ όλα είναι το share. Κάτι με κερνάνε φίλοι από ένα συγκεκριμένο «χώρο» και θέλω να το κεράσω σε φίλους από έναν άλλο χώρο…
Το comment πάει λίγο ανάλογα με την όρεξη. Άμα έχεις κέφια να ακούσει όοολος ο πλανήτης τη γνώμη σου για κάτι που είπε ΕΝΑΣ από τους φίλους σου, ποιος θα σε εμποδίσει; Όχι το facebook πάντως… Βέβαια με αυτό τον άνθρωπο μπορεί να έχεις το «θάρρος» να πεις ότι θέλεις, αλλά οι δικοί του friends τι δουλειά έχουν να ακούνε τη συνομιλία; Εκτός αν είναι mutual. Αλλά άλλοι είναι κι άλλοι δεν είναι. Μπέρδεμα. Αυτά σκέφτομαι και σπάνια κάνω…comment. Είναι σαν να μπαίνεις αργοπορημένος σε ένα πάρτυ όπου ο οικοδεσπότης φίλος σου συνομιλεί με μια παρέα και να μπουκάρεις λέγοντας «ΗΡΘΑ!»
Το ΠΙΟ δύσκολο όμως απ’ όλα είναι το like! Αυτός ο ορθωμένος αντίχειρας.
Με τον τεράστιο ορθωμένο της αντίχειρα ταξίδεψε η Σίσσυ στο Even cowgirls get the blues του Tom Robbins και πήρε τους δρόμους…για την ελευθερία. Αυτοκίνητα με μεγάλα κυβικά φρέναραν απότομα στη θέα του και την έπαιρναν μαζί τους.
Με τον μικροκαμωμένο αντίχειρα του facebook, αυτόν με το μπλέ πουκαμισάκι, πόσο μακριά να πας; Ξέρω γώ;
Διαβάζεις με τρόμο την ανάρτηση: «Σκέφτονται να δώσουν ΚΑΙ την Επίδαυρο στο ΤΑΙΠΕΔ». ΤΙ ΝΑ ΠΕΙΣ; Like;;
Δεν υπάρχει κουμπί «ΩΧ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!»
«Έρχεται τρίτο μνημόνιο» γράφει ο Βαξεβάνης στο Hot Doc.
Πού είναι το μπουτόν «την ΚΑΤΣΑΜΕ» να το χτυπήσω με τρόμο;
Like πάντως ΔΕΝ θα …πατήσω.
«Πέθανε ο βραβευμένος σκηνοθέτης…». 1300 like στην… ευχάριστη αυτή είδηση! Τώρα τελευταία πρόσεξα και την νέα μόδα στα comments. «RIP»
Το facebook και η αγγλικούρα πάνε μαζί όπως το λάδι με το λεμόνι. Και τα greeklish επίσης.
Σκέφτομαι μερικές φορές ότι αυτό το like, στα greeklish διαβάζει ΛΥΚΕ.
Λύκε λύκε είσαι εδώ;
«Εδώ είμαι, μην ανησυχείς κοκκινοσκουφίτσα. Ξαμόλα εσύ φωτογραφίες με σκυλάκια που χαϊδεύουν γατάκια, κι εγώ θα βάλω ΟΛΗ την αγέλη των λύκων να σε… προσέχει.
Ξέρω πόσο μεγάλη ανάγκη έχεις να αγαπηθείς από ΟΛΟΥΣ και πόσο πολύ φοβάσαι να αγαπηθείς από μονάχα ΕΝΑΝ.
Ξέρω ότι εσύ και οι παρέες σου κλείσατε τις αυλές σας, τις σαλοτραπεζαρίες σας και τα σπίτια σας και «μαζεύεστε» τα βράδια μόνοι σας μπροστά σε οθόνες με ορθωμένους αντίχειρες ψάχνοντας… φίλους».
«Α! και πού’σαι Κοκκινοσκουφίτσα! ΞΕΚΟΛΑ επί τέλους απ’ τη ΓΙΑΓΙΑ σου!
Αυτή την έζησε τη ζωή. Τράβα να βρεις κανένα κοριτσάκι συνομήλικο να βγείτε, να γελάσετε, να σκεφτείτε καμιά ωραία ιδέα για το… μέλλον»

ΥΓ. Αχ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ κάντε μου LIKE! Οι φίλοι μου όλοι έχουν πάει διακοπές…