Η Δυνατότητα Υπέρβασης Των Νόμων

Υπάρχουν δύο ειδών πολιτισμοί, οι στατικοί – ρευστοί (ζωντανοί) και οι προοδευτικοί -παγωμένοι (νεκροί). Ο Ισλαμικός, ο Χριστιανικός, είναι στατικά δόγματα, γι’ αυτό και στις χώρες της επικράτειάς τους, τίποτα δεν έχει αλλάξει τα τελευταία 1000 χρόνια, αν εξαιρέσουμε τις επιβεβλημένες ξένες επιδράσεις, προς τις οποίες όμως οι πιστοί τους αντιδρούν.

Οι στατικοί πολιτισμοί μάχονται τις αλλαγές, διότι απειλούν το νόμο. Στερούνται λοιπόν της δυνατότητας να κρίνουν αν κάποιες αλλαγές ωφελούν την κοινωνία τους, διότι το ωφέλιμο, έχει εκ των προτέρων ταυτιστεί με το νόμιμο. Για να διατηρήσουν απαραβίαστη την ισχύ των νόμων τους, ισχυρίζονται, ότι έχουν δοθεί από τους θεούς.

Μελετώντας την ιστορία, αντιλαμβάνεσαι ό,τι όλοι οι πολιτισμοί της γης υπήρξαν και παραμένουν στατικοί. Εξαιρώντας μόνον τον Ελληνικό, στον οποίον, η δυνατότητα υπέρβασης των νόμων, ακόμη και αν αυτοί θεωρούνταν θεϊκοί, απαιτήθηκε ως ένα αυτονόητο ατομικό δικαίωμα. Όχι βέβαια από το σύνολο των πολιτών, αλλά από μια ελάχιστη μειοψηφία, ικανή στην πρόβλεψη των Δυνατοτήτων της ανθρώπινης ανάπτυξης.

Αναφέρομαι στους οραματιστές. Στα άτομα τα ικανά να προνοήσουν για το επερχόμενο άγνωστο. Προσφέροντας στην κοινωνία τους, τους πόρους της εξέλιξής της προς αυτό. Είμαστε μια σταγόνα γνώσης, στον Ωκεανό του αγνώστου. Ενώ λοιπόν, οι στατικές κοινωνίες, προβάλλουν ως ασπίδα στην επέλασή του το γνωστό, οι προοδευτικές, καλλιεργούν τις δυνατότητες χρησιμοποίησης του. Έτσι εξελίσσονται, σε αντίθεση προς τις στατικές, που απλώς συντηρούνται.

Δεν μπορούμε να ταυτίσουμε τους νομοθέτες, με τους οραματιστές. Διότι ενώ οι πρώτοι, με τους νόμους, συντηρούν το ήδη γνωστό, οι δεύτεροι, υπερβαίνοντάς τους, υποδέχονται το άγνωστο. Το άγνωστο, παρότι δυναμικό, παρόλο που αποτελεί το μοναδικό πεδίο της εξέλιξής μας, για τους νομοθέτες, είναι εξ’ ορισμού παράνομο!. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχει προβλεφθεί.

Η ασθενική ικανότητα πρόβλεψης των νομοθετών, διαπιστώνεται κι απ’ το γεγονός ότι δεν έχουνε προβλέψει τη δυνατότητα του υπέρνομου, αφού χωρίζουνε τις πράξεις μας σε δυο κατηγορίες: Στις νόμιμες, και στις παράνομες. Θεωρώντας νόμιμες όσες συμφωνούν με τον αυστηρά προκαθορισμένο (από αυτούς) τρόπο πράττειν, ενώ παράνομες, όλες όσες εξαιρούνται!. Με αποτέλεσμα, να κατατάσσουν στην κατηγορία των παράνομων, όλες τις πράξεις που δεν έχουν προβλεφθεί!.

Λογικά, «παράνομο», θα έπρεπε να θεωρείται μόνον το άδικο και το βλαβερό. Στους στατικούς όμως πολιτισμούς, οι νομοθέτες αμύνονται μάλλον από το φόβο του άγνωστου, παρά από αυτόν της αδικίας, εξ’ αιτίας της αδυναμίας σύλληψής του. Η άγνοια των αναξιοποίητων δυνατοτήτων μας, τους οδηγεί να τις θεωρήσουν όλες εξ’ ορισμού ως βλαβερές, φράζοντας έτσι δολοφονικά τους πόρους της εξέλιξής μας.

Και για να δικαιολογήσουν την παράλογη τούτη πράξη τους, που είναι αναμενόμενο να μας ανησυχεί, ανακάλυψαν έναν επίσης παράλογο ισχυρισμό, ότι δήθεν, οι νόμοι έχουν δοθεί απ’ το θεό. Έτσι η διαφύλαξή τους δίδεται στο ιερατείο, μιας μειοψηφίας αδιάλλακτων ανθρώπων, που καταλύουν κάθε έννοια ελευθερίας των πράξεων και του λόγου.

Οι νόμοι, απαγορεύουν κάθε καινοτόμα πράξη, και κάθε καινοτόμο λόγο, που υπερβαίνει τον ασφυκτικόν ορίζοντα της πρόβλεψής τους. Κατατάσσοντας έτσι στον ύψιστο βαθμό παρανομίας τους οραματιστές, με φριχτά γι’ αυτούς αποτελέσματα. Η δολοφονία του Σωκράτη, αποτελεί το χαρακτηριστικότατο παράδειγμα, του ανθρώπου που εξορίστηκε από την κοινωνία του, όχι επειδή την έβλαψε, αλλά επειδή προσπάθησε να ευνοήσει την εξέλιξή της, προσφέροντάς της διέξοδο προς το άγνωστο!.

Και απόδειξη αποτελεί, το γεγονός ότι η κοινωνία του εξελίχθηκε, με έναν τρόπο τελείως απροσδόκητο για όλη την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Την ανθρωπότητα που ακόμη ζει στο χθες, σε ένα χθες που εγκατέλειψαν οι Έλληνες πριν 2500 χρόνια. Και τι απέμεινε από αυτό;
Η γέννηση κάποιων νέων κοινωνιών, κατά βάση στατικών αλλά προοδευτικών εξ’ αντανακλάσεως, και η ισχυρή πεποίθηση στην ψυχή του νεοέλληνα, ότι έχουμε δικαίωμα υπέρβασης των νόμων, για χάρη της εξέλιξής μας, ακόμη και αν αυτοί προέρχονται από τους θεούς!