Είναι η φωνή της καρδιάς ή μήπως της λογικής? Είναι αυτό που τρυφερά ορεγόμαστε? Αυτό που μυστικά ονειρευόμαστε ή μήπως η «αλήθεια», οι σκέψεις και οι συναισθηματικές αντιδράσεις των μικρών παιδιών μιας ορισμένης ηλικίας?
«Σωστό» είναι αυτό που κάνουμε ή μήπως αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε? Η ζωή που ζούμε ή αυτή που θα θέλαμε να ζήσουμε? Μήπως πάλι η διαπίστωση πως τελικά ζούμε αυτό που θέλαμε να αποφύγουμε? Αν συμβαίνει αυτό, τότε γιατί «ενώ πήραμε τη ζωή μας λάθος», δεν αλλάζουμε ζωή? Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι επιμένουν στη συντήρηση σοβαρών «λαθών» τους-παρόλο που τα διαπιστώνουν, υψώνοντας συρματοπλέγματα γύρω από την καρδιά?«Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία» αλλά κάθε είδους ελευθερία, πιστεύω εγώ, δηλαδή της ψυχής, της σκέψης, των «θέλω», των ονείρων μας ...
Λένε πως «ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται», δηλαδή, θα μπορούσαμε να πούμε πως ο πεινασμένος ονειρεύεται υπό όρους. Το ίδιο ισχύει και για την «πεινασμένη» ψυχή. Μόνο μια ψυχή ελεύθερη μπορεί να ονειρεύεται και να πετά αβίαστα κατά που θέλει, να Δημιουργεί και να παράγει όνειρα, και όχι να εγκλωβίζεται σαυτά ...
Είναι «σωστό» να στερείται κάποιος ή να έχει πάψει να νιώθει το γλυκό εκείνο ανατρίχιασμα δίπλα σε ένα κατά τα άλλα αγαπημένο κορμί? Ή μήπως είναι «σωστό» να φαντασιώνει ένα άλλο σώμα, την ίδια στιγμή που δίνει το δικό του / της αλλού?
Είναι, πάλι, «σωστό» και «δίκαιο» να εξαργυρώνουμε τη χαρά του έρωτα ή της ελευθερίας μας στο βωμό των ενοχών μας περί «σωστού» και «δικαίου»?
Όταν γεννιόμαστε, έχουμε μια συναισθηματική καθαρότητα. Αν παρατηρήσουμε το πώς συμπεριφέρεται ένα μέσο μικρό παιδί 2-3 χρονών, θα διαπιστώσουμε εύκολα το πόσο αυθόρμητα και ελεύθερα εκδηλώνει κάθε συναίσθημά του και πόση περιέργεια διαθέτει για τον περίγυρό του. Ένα μικρό παιδί ζει στο τώρα και για το τώρα, δεν ντρέπεται για κανένα παρελθόν ούτε ανησυχεί για κάποιο μέλλον. Εκφράζεται ελεύθερα συναισθηματικά και, επειδή δεν φοβάται να αγαπήσει, η αγάπη που νιώθει είναι απέραντη και εκρηκτικά έντονη. Αυτή είναι η αληθινή μας «φύση», μα πόσοι από εμάς καταφέρνουμε να τη διατηρήσουμε και στην ενήλική μας ζωή?
Ήδη από τα 3-4 μας χρόνια αρχίζουν να εμφανίζονται οι πρώτοι έντονοι φραγμοί και τα ίχνη που αφήνουν στον ανοχύρωτο ακόμα ψυχισμό μας. Μαζί με την εκμάθηση της γλώσσας και το χειρισμού του σώματός μας, μας μαθαίνουν-άλλοτε επιβραβεύοντας και άλλοτε τιμωρώντας-τι είναι «σωστό» και το τι θα πρέπει να ονειρευόμαστε και να θέλουμε, αν επιθυμούμε να συνεχίσουν να μας αγαπούν και να μας αποδέχονται. Ο «προγραμματισμός» αυτός, όμως, δεν είναι κοινός για όλους μας και εξαρτάται από τις εμπειρίες, τα όνειρα, τις επιθυμίες και τις συναισθηματικές πληγές των δικών μας γονιών ...
Ίσως οι επιπλήξεις και οι όποιες μικρές ή μεγάλες τιμωρίες για τη φασαρία που κάναμε κάποιες φορές παίζοντας ως μικρά παιδιά να γίνονται τα πρώτα λιθαράκια του τείχους φόβου που αρχίζει να υψώνεται εντός μας κάθε φορά που νιώθουμε την ανάγκη να εκφράσουμε την ευτυχία ή κάποιο άλλο έντονό μας συναίσθημα, δηλαδή τον αυθεντικό μας εαυτό ...
Δεν είναι, όμως, μόνο ο φόβος του να εκφράσουμε τα δικά μας συναισθήματα που γεννιέται εντός μας. Ταυτόχρονα, δημιουργείται-αν κάτι τέτοιο γίνεται συχνά και συστηματικά-και ένας ακόμα μεγαλύτερος φόβος πως μπορεί να πάψουν να μας αγαπούν αυτοί που έχουμε τόσο ανάγκη, σε περίπτωση που δεν είμαστε όπως μας θέλουν και τους απογοητεύσουμε ...
Για τους λόγους αυτούς συνήθως, όλοι μας κουβαλούμε εντός μας ένα μικρό πληγωμένο παιδί που δεν είναι παρά μέρος του πραγματικού μας εαυτού και που λαχταρά απεγνωσμένα να το προσέξουν και να το επιτρέψουν να εκφρασθεί κάποια στιγμή κατά πώς επιθυμεί και να μη χρειάζεται να κάνει πάντα το «σωστό», δηλαδή, συνήθως, το «θέλω» κάποιου άλλου / άλλων ...
Η συνάντηση και αναγέννηση του πραγματικού μας εαυτού προϋποθέτει τον εντοπισμό αυτών των θαμμένων κομματιών εντός μας και, στη συνέχεια, την επαφή με τους τεράστιους φόβους και την απόγνωση που συνδέονται με αυτά. Αν έχουμε το κουράγιο να κάνουμε αυτήν την εσωτερική αναδρομή, τότε σίγουρα θα μπορέσουμε να αγαπήσουμε αληθινά, να εκφράζουμε κάθε αυθεντικό μας συναίσθημα και, άρα, να κάνουμε αυτό που είναι «σωστό» πρωτίστως για ΕΜΑΣ τους ίδιους, που να εκφράζει και να επικοινωνεί προς τα έξω αυτό που πραγματικά είμαστε, νιώθουμε, επιθυμούμε ...
Η επιλογή του καθενός ...
Μαρία Ιωσηφίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου