Η γαζέλα τρώει το χορτάρι και την καταβροχθίζει το λιοντάρι. Το θέμα δεν είναι ποιος είναι ο πιο δυνατός, αλλά πως αντιλαμβανόμαστε τον κύκλο του θανάτου και της ζωής. Στον κύκλο αυτό δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, μονάχα στάδια που πρέπει να ολοκληρωθούν. Όταν το καταλάβει αυτό η καρδιά του ανθρώπου αλλάζει η οπτική γωνία που αντιλαμβάνεται στην ζωή του. Τότε αποδέχεται χωρίς πόνο τις δύσκολες στιγμές και δε αφήνεται να ξεγελαστεί από τις στιγμές της δόξας. Μόνον τότε έχει τον Ελέγχο πάνω στην ζωή και στον θάνατο.
Η μία κατάσταση θα διαδεχτεί την άλλη, και ο κύκλος συνεχίζεται μέχρι να φύγει η ψυχή από τη σάρκα και ή να ενωθεί με την Κοσμική Ενέργεια ή να ξαναγυρίσει στην ύλη ή να φαγωθεί.
Έτσι, όταν ο παλαιστής βγει στην αρένα -είτε από δική του επιλογή είτε επειδή τον έστειλε εκεί το πεπρωμένο του-, ας νιώθει χαρά το πνεύμα του για τη μάχη που δίνει. Αν διατηρήσει την αξιοπρέπεια και την τιμή του, δε χάνει ποτέ, ακόμα κι αν χάσει τον αγώνα, επειδή η ψυχή του μένει άθικτη.
Και δε κατηγορει κανέναν γι’ αυτό που του συμβαίνει. Από τότε που αγάπησε για πρώτη φορά και τον απέρριψαν κατάλαβε πως αυτό δε σκότωσε την ικανότητά του να αγαπάει. Ό,τι ισχύει στον έρωτα ισχύει και στον πόλεμο και σε κάθε παιχνίδι. Μην ξεχνάμε πως ολόκληρη η ζωή και τα μυστήρια της είναι ένα παιχνίδι.
Όταν χάνουμε μια μάχη ή όλα όσα νομίζαμε πως είχαμε, ζούμε στιγμές δυστυχίας. Όταν όμως οι στιγμές αυτές περνούν, ανακαλύπτουμε μια άγνωστη δύναμη που υπάρχει μέσα στον καθένα από μας, μια δύναμη που μας εκπλήσσει και αυξάνει τον αυτοσεβασμό μας.
Κοιτάζουμε γύρω μας και λέμε στον εαυτό μας: «Επιβίωσα» και χαιρόμαστε με την δυναμη και τα λόγια μας αυτα.
Μόνο όσοι δεν αναγνωρίζουν τη δύναμη αυτή λένε: «Έχασα», και νιώθουν λύπη.
Άλλοι όμως, ακόμα κι αν υποφέρουν από την ήττα και ταπεινώνονται από τις ιστορίες που διαδίδουν γι’ αυτούς οι νικητές, επιτρέπουν στον εαυτό τους να δακρύσει, μα ποτέ δε νιώθουν αυτολύπηση. Ξέρουν απλώς πως η μάχη διακόπηκε και πως τη συγκεκριμένη στιγμή οι ίδιοι βρίσκονται σε μειονεκτική θέση.
Ακούν τους χτύπους της καρδιάς τους. Προσέχουν πως βρίσκονται σε ένταση. Πως φοβούνται. Κάνουν έναν απολογισμό της ζωής τους και ανακαλύπτουν πως, παρά τον τρόμο που αισθάνονται, η Φλόγα της Δύναμης, καίει ακόμα στην καρδιά τους και τους ωθεί προς τα εμπρός.
Προσπαθούν να μάθουν πού έκαναν λάθος και πού όχι. Εκμεταλλεύονται τη στιγμή που είναι πεσμένοι κάτω για να ξεκουραστούν, για να γιατρέψουν τις πληγές τους, να ανακαλύψουν νέες στρατηγικές και να εξοπλιστούν καλύτερα.
Και φτάνει μια μέρα που τους χτυπά την πόρτα μια καινούρια μάχη. Ο φόβος υπάρχει ακόμα, όμως πρέπει να δράσουν - αλλιώς θα μείνουν πεσμένοι για πάντα. Σηκώνονται, αντικρίζουν τον αντίπαλο και θυμούνται τον πόνο που έζησαν και δε θέλουν να ξαναζήσουν.
Η προηγούμενη ήττα τούς αναγκάζει να νικήσουν τούτη τη φορά, αφού δε θέλουν να ξαναζήσουν τον ίδιο πόνο.
Κι αν η νίκη δεν έρθει αυτή τη φορά, θα έρθει την επόμενη. Κι αν όχι την επόμενη, τη μεθεπόμενη. Το χειρότερο δεν είναι να πέφτεις, είναι να μη σηκώνεσαι.
Ηττημένος είναι μόνο όποιος παραιτείται. Οι άλλοι είναι όλοι νικητές. Και θα έρθει η μέρα που οι δύσκολες στιγμές γίνονται μονάχα ιστορίες τις οποίες θα αφηγούνται περήφανοι σε όποιον θέλει να τους ακούσει. Και όλοι τους ακούν με σεβασμό, και μαθαίνουν να έχουν τρία σημαντικά πράγματα: Επιμονή, Υπομονή,να περιμένουν τον σωστό χρονισμό να κάνουν την κίνηση τους.
Χρονισμός, ν' αντιλαμβάνονται την κατάλληλη χρονική στιγμή για να δράσουν.
Διάκριση, για να μην αφήσουν την επόμενη ευκαιρία να ξεφύγει.
Περηφάνια για τις ουλές τους.
Οι ουλές είναι μετάλλια χαραγμένα στη σάρκα τους με φωτιά και σίδερο και τρομάζουν τους εχθρούς τους, γιατί δείχνουν πως ο άνθρωπος που στέκεται απέναντι τους έχει μεγάλη εμπειρία στη μάχη. Συχνά αυτό μας κάνει να επιζητάμε το διάλογο και να αποφεύγουμε τις συγκρούσεις.
Οι ουλές μιλούν πιο δυνατά από την κόψη του σπαθιού που τις δημιούργησε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου