Η ασθένεια της βιασύνης

Ζώντας σε ένα κόσμο που επείγεται, σε μια εποχή που όλο τρέχει, η ένταση γίνεται εθισμός. Όσο περισσότερο γεμίζουμε τη ζωή μας με μηχανήματα που γλιτώνουν χρόνο, τόσο πιο αγχωμένοι νιώθουμε. Όμως όσο πιο μακρύς είναι ο ανήφορος και όσο ψηλή είναι η κορυφή, τόσο η ταχύτητα αποκτά μικρότερη σημασία. Ποτέ οι ορειβάτες δεν ανεβαίνουν τρέχοντας.

 

Τα μεγάλα έργα και τα μεγάλα ύψη θέλουν χρόνο για να επιτευχθούν και να κατακτηθούν. Για μια βελανιδιά χρειάζονται 20 χρόνια, για μια κολοκυθιά 2 μήνες. Έχουμε χάσει την υπομονή μας. Δεν μπορούμε να περιμένουμε τους αργοπορημένους, τους αδύνατους και όσους δεν μπορούν να μας …..   παρακολουθήσουν. Η ταχύτητα μας έκανε να χάσουμε την Μεγαλοσύνη που …όλα υπομένει