Τι μου δίνεις, τι σου δίνω. Να η συναλλαγή η οποία μόλις χάσει το ζύγι της χάνεται η αγάπη. Αυτό, αγάπη δεν είναι.
Τι θα θυσιάσεις για μένα, τι είμαι πρόθυμος να θυσιάσω για σένα. Να το συμβόλαιο που μόλις αθετηθεί, η αγάπη στρέφεται σε μίσος και εχθρότητα. Αυτό, αγάπη δεν είναι.
Η αγάπη σε ατομικό επίπεδο εκφράζεται σαν εξασφάλιση από τους φόβους μας.
Σε αγαπώ γιατί νοιώθω ασφαλής, γιατί προσδοκώ να βρω αυτά που δεν βρίσκω από τον εαυτό μου, γιατί δεν μπορώ μόνος, γιατί θέλω να σε χρησιμοποιήσω ώστε να ορθοποδήσω. Να γιατί τον πρώτο καιρό αυτή η αγάπη ανθίζει ενώ μετά μετατρέπεται σε τέρας. Κανείς δεν μπορεί να φορτωθεί το βάρος της προσωπικότητας του άλλου και να γίνει οι ανεκπλήρωτες προσδοκίες του. Αυτό αγάπη δεν είναι.
Η αγάπη στις παραδόσεις μας είναι ο δράκος της εκπλήρωσης.
Έτσι καβαλάμε άλογα με το δόρυ μας κυνηγώντας άπιαστους ανεμόμυλους καθώς το ολόκληρό μας αναζητούμε για να αισθανθούμε την πληρότητα. Ψάχνουμε την αγάπη σε ένα έτερο ήμισυ, τη στιγμή που η αγάπη είναι η εκδήλωση της ολότητας αυτού που είμαι, και παραμένουμε αναζητητές του βλέμματος του δράκου. Οι δράκοι όμως βγάζουν φλόγες και οι φλόγες της αγάπης σε καίνε μόνο για να μετατρέψουν το σίδερο σε ατσάλι, και όχι για να αφήσουν πίσω τους στάχτες. Όσο μένουν στάχτες, αγάπη δεν είναι.
Αν την ορίσουμε, θα χάσουμε από το νόημά της, γιατί οι λέξεις είναι φτωχές για να περιγράψουν ένα βίωμα. Αν πούμε ότι είναι η πνοή του Θεού στη δημιουργία όλη, κοντά θα είμαστε στο πως την αντιλαμβανόμαστε.
Η αγάπη θεραπεύει, αυξάνει και αυξάνεται, αποδέχεται όλη τη δημιουργία όπως είναι, επιθυμεί συνεχώς να γνωρίζει, σέβεται, διευκολύνει, χαίρεται και λυπάται, γελά και κλαίει, ζει στο άχρονο και άτοπο τώρα χωρίς να συγκρίνει, χωρίς να χωρίζει και χωρίς να κατακρίνει. Μέσα από τη σιωπή διδάσκει και μέσα στη σιωπή περιμένει με υπομονή να βλαστήσουν τα λόγια της.
Αν όλοι την πολεμάνε, εκείνη θα κερδίζει. Αν κανείς δεν την καταλαβαίνει, εκείνη θα θεριεύει μέχρι τα μάτια μας να ανοίξουν. Αν της γυρνάμε την πλάτη, εκείνη θα μας αγκαλιάζει για να μας ζεστάνει από πίσω. Αν την απαρνιόμαστε κουκουλωμένοι στους φόβους μας, εκείνη θα μας αφυπνίζει στα όνειρά μας. Αν τη σκοτώνουμε χρησιμοποιώντας το όνομά της, εκείνη θα ξαναγεννιέται πάντα με την Αλήθεια της.
Η αγάπη στην κρυσταλλική της μορφή, συμπονά. Στην ανθρώπινή της μορφή, θα τη βρείτε στα μάτια ενός μωρού.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου