Αρκετά σε θυμήθηκα, αρκετά με πόνεσες, τώρα προχωράω

Νύχτωσε πάλι απόψε! Έξω ο αέρας φυσάει δυνατά, κάνει κρύο και εγώ εδώ να με κυριεύει ξανά η μοναξιά! Αγκαλιά με τις αναμνήσεις και εκείνο το βάρος στο στήθος που δεν μ’αφήνει να σηκωθώ, να κάνω παρέα με εκείνη τη θλίψη που μου καίει τα σωθικά. Βλέπεις κατάφερες και πάλι να τρυπώσεις στα σοκάκια του μυαλού μου και να αναστατώσεις κάθε σκέψη. Δίπλα μου, μια φωτογραφία που είναι ό,τι απέμεινε από σένα.

Στέκομαι για λίγο μουδιασμένος και την παρατηρώ. Κοιτάζω το χαρούμενο πρόσωπό σου, το όμορφο χαμόγελό σου και εκείνα τα μάτια. Εκείνα τα πανέμορφα και μυστηριώδη μάτια σου, εκείνα που έκρυβαν τόσα πολλά. Θυμάμαι να προσπαθώ μάταια να διαβάσω τα μυστικά σου, θυμάμαι να προσπαθώ να καταλάβω, μα με κέρδιζες κάθε φορά.

Εσύ είχες ήδη δει, το ήξερες, το έβλεπες καλύτερα από μένα. Εγώ στεκόμουν θνητός, μαγεμένος, χαμένος στα τοπία, τυφλωμένος από έρωτα. Δεν έβλεπα, δεν μπορούσα, δεν ήθελα, δεν με ένοιαζε! Βυθισμένος στην άρνηση για σένα, γιατί μου αρκούσε που ήμουν μαζί σου! Πόνος και αγανάκτηση , είναι ότι άφησες μέσα μου και εγώ με μανία να παραμυθιάζομαι πως είμαι καλά και να πέφτω ξανά στο ίδιο λάθος.

Σε παρακαλώ, άφησέ με! Θέλω να φύγεις, θέλω να ξεχάσω για το καλό μου, για να μαζέψω εκείνη την ψυχή που ρήμαξες, να τη σώσω όσο ακόμη προλαβαίνω, αυτό θέλω μόνο. Άφησέ με! Αυτή τη χάρη κάνε μου την τελευταία. Κουράστηκα να παλεύω με τους δαίμονες! Βλέπεις, εσύ τα κατάφερες, προχώρησες, απέδειξες πως είσαι δυνατή, βρήκες τον εαυτό σου. Σε χαίρομαι, μα κάπου κάπου σε ζηλεύω.

Τώρα είναι η σειρά μου, πρέπει και εγώ να σηκωθώ! Αν σε ρωτούσα και εσύ ένα “πρέπει” θα μου έδινες για απάντηση. Ακόμη και τώρα μιλάω μαζί σου, σε διάλογο μιας τρέλας που δεν βγάζει πουθενά! Άφησέ με, σε παρακαλώ. Αρκετά με ταλαιπώρησες και θρήνησα για σένα αρκετά. Ήρθε η ώρα να σηκωθώ, να ξυπνήσω από αυτό το λήθαργο!

Ξημέρωσε. Μια φράση μονάχα έμεινε να ψιθυρίζω στον εαυτό μου ” Σήκω, η ζωή είναι δικιά σου!”. Σήκω! Σήμερα ξημερώνει η δική σου μέρα, η μέρα της νέας σου ζωής!