Κι εκείνη απάντησε: “Εσένα”
Είχε μια λανθασμένη πεποίθηση για χρόνια. Ότι όταν αγαπάς αληθινά, ανταλλάσσεις καρδιές με τον σύντροφό σου, σαν την τελειωτική πράξη θυσίας, εμπιστοσύνης και δωσίματος στον βωμό της αγάπης. Ελπίζοντας πως ο άλλος άνθρωπος θα κρατήσει την ραγισμένη και μοναχική σου καρδιά τρυφερά, με προσοχή και φροντίδα, θα την αγαπήσει σαν δική του, αλλά και θα την θεραπεύσει.
Το αποτέλεσμα όμως κάθε φορά, ήταν το ίδιο. Πότε ο ένας, πότε ο άλλος, έπαιρνε και άφηνε ακόμα λιγότερα κομμάτια μέσα της, όπως και βαθύτερα τραύματα στα κομμάτια που απέμεναν, ενισχύοντας την παράλληλη πεποίθηση ότι τελικά δεν αξίζει τίποτε, πόσο μάλλον η πλέον ουτοπική καθαρή αγάπη που όλο και περισσότερο απομακρυνόταν καθώς τα χρόνια περνούσαν. Και πάντα, κάποιος επόμενος πλήρωνε τα σπασμένα. Έτσι, ο κύκλος διαιωνιζόταν, και οι άνθρωποι συλλογικά όλο και απομακρύνονταν τόσο από τον εαυτό τους, όσο και από την αγάπη αλλά και τους συνανθρώπους τους. Τα κοινωνικά πρότυπα ασφαλώς, καθώς και ό,τι πουλούσε -μέχρι τώρα τουλάχιστον- σε οποιοδήποτε ΜΜΕ, αλλά και η απομάκρυνση από τις αρετές και αξίες του Υπάρχω, λειτουργούσαν επιπρόσθετα αρνητικά, δίνοντας αυξανόμενη έμφαση στο φαίνεσθαι, στο περιτύλιγμα και σε ό,τι εξωτερικά ελκυστικό, μοδάτο ή μη φυσικό.
Οι σχέσεις στο πέρασμα των χρόνων, απομακρύνονταν από το 4ο επίπεδο της καρδιάς, και γινόντουσαν “βαρυτικές”, δηλαδή πιο κοντά στα χαμηλότερα επίπεδα της βαρύτητας, και της επιφάνειας. Σeξουαλικές, επιφανειακές, ρηχά συναισθηματικές, εγωικές, ή γύρω από κάποιο συμφέρον. Κάθε άλλο παρά βαθειές, ανιδιοτελείς, ή ουσιαστικές.
Μια μέρα, κατάφερε για πρώτη φορά και άκουσε την καρδιά. Αφού για πρώτη φορά, έστρεψε την προσοχή μέσα του, και της μίλησε. Κι εκείνη του απάντησε, ότι χρειαζόταν εκείνον, δηλαδή τον ίδιο τον εαυτό. Η καρδιά βρίσκεται μέσα σου για αυτό τον λόγο, όχι για την δίνεις ή να την σκορπάς, αλλά για να αγαπάς, μέσα από αυτήν. Η καρδιά έχει τη δική της νοημοσύνη και κρύβει πολλά περισσότερα μυστικά και δύναμη απ’ όσα σ’ έχουν μάθει μα και μπορείς να φανταστείς. Όσο για την Αγάπη, αυτή με το Άλφα κεφαλαίο, δεν έχει βωμό, αλλά ούτε και θυσία.
Η πρώτη σχέση, και η βάση όλων των υπολοίπων σχέσεων σε οποιοδήποτε επίπεδο, είναι η δική σου απευθείας με την καρδιά σου. Αυτός είναι ο μόνος σταθερός δεσμός, η αληθινή πηγή δύναμης, γνώσης, πληρότητας και ελευθερίας.
Πιθανόν να μην γίνουμε ποτέ ολόκληροι σε αυτή τη ζωή, μα όσο πιο πλήρεις είμαστε από αγάπη προς την ίδια μας την καρδιά, τόσο λιγότερα κενά θα καλύπτουν οι εφήμερες συναντήσεις με τους διαφόρους συντρόφους που συγχρονιζόμαστε. Κι όσο πιο πλήρεις είμαστε με την καρδιά μας, τόσο λιγότερες βαρυτικές σχέσεις θα έλκουμε που μονάχα θα καθρεφτίζουν τραύματα και εγωικά ή συναισθηματικά μας ελλείμματα, κενά και αδυναμίες. Τα οποία ασφαλώς θα χρεώνουμε στον άλλον, φταίει δε φταίει. Μιας και σταδιακά αυτές οι σχέσεις θα βασίζονται όχι στην επιλογή και αγάπη που λάμπει σαν ένας ζωοποιός Ήλιος που ζεσταίνει τα πάντα χωρίς να ζητάει τίποτα, αλλά σαν ανάγκη και απαίτηση για φροντίδα και δοτικότητα, πολλές φορές σε αντίθεση με τις διαθέσεις και ορέξεις του επίσης εγωικού άλλου ανθρώπου.
Ας μη γελιόμαστε. Όσο βρισκόμαστε στην τρισδιάστατη συνειδητότητα του διαχωρισμού, είναι αρκετά δύσκολο να συνάψουμε σχέσεις τέτοιου επιπέδου, σαν δυο Ήλιοι που ανταλλάσσουν Φως και ζεστασιά μεταξύ τους, αλλά και την μοιράζουν σαν ακτινοβολία πολλαπλασιαστικά τριγύρω τους σε φύση, ζώα και συνανθρώπους. Όμως είναι μια καλή κατεύθυνση σαν πρόθεση, για το κάθε επόμενό μας εξελικτικό βήμα.
Κατεβαίνοντας λοιπόν τα σκαλοπάτια μέσα του, αντίκρυσε μια μεγάλη σμαραγδένια πόρτα που έλαμπε, ήταν η πύλη της Καρδιάς. Καθώς την άνοιξε, ο θάλαμος ήταν αποκρουστικός, γεμάτος σκουπίδια, δυσωδία, κλεισούρα, μαυρίλα και διάφορα έντομα και ερπετά. Μα στο κέντρο προς μεγάλη του έκπληξη, ανέγγιχτη κι αλέρωτη δέσποζε και φώτιζε απ’ τον πυρήνα της η Πράσινη Σφαίρα. Και του είπε:
“Ησύχασε.. Είναι η πρώτη φορά που έρχεσαι μέχρι εδώ για να με συναντήσεις. Βλέπεις τι έχει μαζευτεί όλα αυτά τα χρόνια, και είναι οκ, δε πειράζει. Μη νιώθεις άσχημα, η ενοχή δεν έχει θέση εδώ. Δεν ήξερες, τώρα ήρθε η στιγμή. Εγώ είμαι αέναα δυνατή και πεντακάθαρη για εμάς. Καταλαβαίνεις τώρα, πως κανείς δε μπορεί ούτε να πάρει κομμάτια μου, ούτε να με τραυματίσει. Όλα ήταν στο μυαλό σου. Είμαι, και θα είμαι, ολόκληρη δική σου. Είναι ώρα όμως να καθαρίσεις ότι έχει μαζευτεί από τον παρελθόν με την νέα σου επίγνωση, και μόλις γίνει αυτό, τότε θα γνωριστούμε. Και τότε, μόλις συνδεθούμε για πρώτη φορά, θα καταλάβεις πόση δύναμη έχεις, πως θα αλλάξει η ζωή σου, αλλά και όλες οι επόμενες σχέσεις. Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπούσα πάντα, μα και πάντα θα σ’ αγαπώ. Είμαι εδώ για σένα, και περίμενα χρόνια μέχρι να σε βοηθήσουν όλοι εκεί έξω να γυρίσεις την προσοχή σου επιτέλους, προς τα μέσα. Τώρα, ξεκινάμε. Καλώς ήρθες…”
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου