Το Βάθος της ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑΣ είναι ΕΝΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΟ. Από αυτό το Ένα Βάθος προβάλλει την Αντίληψη, το Εγώ (κάθε εγώ) ως ένα σύμπλεγμα αντιλήψεων και συμπεριφορών μέσα στους διάφορους χώρους και χρόνους...
Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ (η παρούσα συνειδητότητά μας) είναι η Πύλη της Ζωής και της Απώλειας. Όταν η ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ απορροφάται από επιφανειακές δραστηριότητες οδηγεί σε μια εξωτερική ζωή και τελικά χάνεται στο «χώρο της φαντασίας»...
Όταν όλες αυτές οι δραστηριότητες απορρίπτονται, αναδύεται το Άπειρο Βάθος του ΕΙΝΑΙ. Για να συμβεί αυτό δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα. Όσο περισσότερο προσπαθούμε να κάνουμε κάτι, τόσο περισσότερο μπλέκουμε στο δίχτυ της δραστηριότητας και βυθιζόμαστε στη σφαίρα της φαντασίας. Πρέπει να απορρίψουμε όλες αυτές τις προσπάθειες και να παραδοθούμε σε αυτό που πραγματικά είμαστε. Όταν εγκαταλειφθούμε εντελώς, θα αναδυθούμε στο ΕΙΝΑΙ.
Τότε... δεν θα υπάρχει βάθος, δεν θα υπάρχει επιφάνεια... όχι τίποτα...
Μια πραγματικότητα όλα... Από εδώ ξεκινά το Εσωτερικό Ταξίδι, στις Εσωτερικές Καταστάσεις, κόσμους... Και πέρα από αυτά, η Απέραντη Θεότητα...
Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ (η παρούσα συνείδηση) είναι συνεχώς σε δραστηριότητα. Είτε είμαστε απορροφημένοι σε αυτή τη δραστηριότητα είτε προσπαθούμε να την ελέγξουμε, είμαστε στην ίδια κατάσταση δραστηριότητας. Δεν είναι αυτός ο τρόπος. Πρέπει να εξετάσουμε ήρεμα τις δραστηριότητες και να τις αφήσουμε να αναπτυχθούν χωρίς να απορροφηθούν κάπου. Μετά από κάποιο απροσδιόριστο χρονικό διάστημα όλα αυτά παύουν να έχουν σημασία. Τότε ήρθε η ώρα να τους αφήσουμε να φύγουν. Η Πρώτη Έξοδος από το φανταστικό βρίσκεται στην Καθαρή Αντίληψη που αγκαλιάζει όλη την Ύπαρξη. Είναι το Παγκόσμιο Πνεύμα. Αλλά αυτή δεν είναι η Υπέρτατη Πραγματικότητα. Και αυτό θα πρέπει να εγκαταλειφθεί για να αναδυθεί σε ΟΛΑ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ.
Είμαστε αυτό που είμαστε για πάντα. Δεν χρειάζεται να γίνουμε κάτι. Αυτές οι έννοιες (νομίζοντας ότι πρέπει να γίνουμε κάτι) είναι ανοησίες σκέψης. Όταν εξαντληθούν όλες οι μάταιες δραστηριότητες του νου, αποκαλύπτεται αυτό το Ποιοι Πραγματικά Είμαστε. Δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα. Απλά πρέπει να παραδοθούμε σε αυτό που πραγματικά είμαστε απορρίπτοντας τη δραστηριότητα της σκέψης. Τόσο απλά, να χαλαρώσουμε, να εγκαταλείψουμε τον εαυτό μας, να αναδυθούμε στο Άπειρο, στο Αιώνιο. Οι παρανοήσεις μας ωθούν σε δραστηριότητα και αισθανόμαστε ανήσυχοι να γίνουμε κάτι. Έτσι παραμένουμε στον κύκλο της δραστηριότητας και δεν μπορούμε να «καταλάβουμε» τι πραγματικά είμαστε. Τελικά, μας φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο να μην κάνουμε τίποτα. Να κάθεσαι ήσυχα, έτσι απλά, να μην κάνεις τίποτα. Αυτή είναι η Υπέρτατη Σοφία. Και ενώ είναι τόσο απλό, τόσο εύκολο και τόσο άνετο και πλήρες, δεν μπορούμε να το κάνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου