Όταν δεν εκφράζω τα συναισθήματα μου δεν θα πει πως δεν έχω

Αν ανήκεις στη μεγάλη ομάδα αυτών που σχετίζονται με άνθρωπο που δεν εκδηλώνει τα συναισθήματα του, τότε συνέχισε την ανάγνωση, γιατί θα βοηθήσεις τον εαυτό σου να κατανοήσει, τόσο εσένα, όσο και τον άλλο που επέλεξες για σύντροφο.

Και ναι! καλά καταλάβατε ! συνήθως αυτό τον ρόλο τον έχει το αρσενικό όπου η εξωτερίκευση και περιγραφή συναισθημάτων, φαντάζει σαν την επίλυση αλγόριθμου από φιλόλογο. Να με συγχωρέσουν οι αγαπημένοι φιλόλογοι αναγνώστες, αλλά έκαστος στο είδος του!

Πολυγραφότατο το θέμα, με άπειρες αναφορές επιστημονικές για τη μη περιγραφή των συναισθημάτων από τον άντρα στην γυναίκα. Ως ανθρωπολόγος και με επιστημονική κατάρτιση στο θέμα των σχέσεων θα μπορούσα να βασίσω το άρθρο, σε ορολογίες και αναφορές σε επιστημονικά συμπεράσματα με στόχο την παράθεση στοιχείων και τεκμηριωμένων αναφορών πάνω στο θέμα.

Το ζητούμενο όμως είναι άλλο.

Η ανάγκη μου να γράψω το άρθρο, πηγάζει από την επιθυμία μου να βοηθήσω τα ζευγάρια που έχουν αυτό το θέμα, να ξεπεράσουν, να κατανοήσουν, να αφουγκραστούν ο ένας τον άλλο.

Να τα δούμε όλα πιο ανάλαφρα, να καταφέρουμε να συντονίσουμε το "εγώ" με το "εμείς" και να κατανοήσουμε με μια γείωση αυθεντική, τι ακριβώς γίνεται γύρω μας.

Το να μην περιγράφω το συναίσθημα μου, δεν φανερώνει κατ 'ανάγκη φόβο, αλλά μια βαθύτερη πεποίθηση ότι έτσι νιώθω προστατευμένος από το αίσθημα της αποδοχής.

Δεν περιγράφω τι νιώθω γιατί μετά θα περιμένω να δω, αν αυτό που ξεστόμισα έχει βρει πρόσφορο έδαφος. Όλα αυτά ξεκινάνε από βαθύτερες πεποιθήσεις.

Είναι οι βαθιά ριζωμένες εικόνες που έχουμε για τη ζωή, το πρίσμα μέσα από το οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Και κάπως έτσι προχωράει η καθημερινότητα και η αλληλεπίδραση μας με τους ανθρώπους.

Εκεί βρίσκεται και το κομβικό σημείο.

Μπορεί ένας άνθρωπος που έχει δημιουργήσει μέσα στο μυαλό του, ένα τέτοιο νευρωτικό μονοπάτι, να αλλάξει και να αρχίσει να εκφράζεται; Με μια πρώτη ανάγνωση θα πω όχι γιατί δεν μου αρέσει η τοποθέτηση “να αλλάξει”. Δεν είναι αυτοσκοπός η αλλαγή, αλλά μια πρόκληση και καθαρά ατομική υπόθεση.

Προσοχή! δεν είσαι μαζί με έναν άλλο άνθρωπο με σκοπό να τον αλλάξεις.

Αν ξεκινάς μια σχέση και βλέπεις στοιχεία που δεν σου ταιριάζουν, τότε φύγε γιατί η σκέψη “εγώ θα τον αλλάξω” είναι τουλάχιστον τοξική.

Αλλαγές κάνει κάποιος γιατί τις βιώνει, ως εσωτερική ανάγκη. Αν γίνονται πλάγια ή με μια πίεση τότε δεν μιλάμε για αλλαγές αλλά για τάση διαχείρισης και σε αυτή την περίπτωση καλό είναι να ηχήσουν οι σειρήνες λήξης της όποιας σχέσης.

Ας περιγράψουμε τι συμβαίνει, όταν η σχέση είναι υγιής και απαλλαγμένη από δυσλειτουργικές συμπεριφορές. Το άτομο που δεν περιγράφει και δεν εξωτερικεύει τα συναισθήματα, δεν υστερεί νοητικής ικανότητας. Το αντίθετο μάλιστα. Έχει την ικανότητα της παρατήρησης αναπτυγμένη και η τάση να φιλτράρει την πληροφορία, του δίνει το προβάδισμα.

Σε ένα κόσμο που όλοι βιάζονται να τα κάνουν όλα, αυτός παρατηρεί τον κόσμο δίπλα του. Είναι επιλεκτικός και σταθερός στις αποφάσεις.

Τί γίνεται όμως όταν τα δυνατά συναισθήματα του χτυπήσουν την πόρτα;
Τί συμβαίνει όταν βρεθεί σε σχέση αλληλεπίδρασης με το ακριβώς αντίθετο του;

Ευλογία θα πω εγώ και πρόκληση.

Ο τρόπος με τον οποίο δυο στοιχεία συνδέονται μεταξύ τους, ονομάζεται σχέση. Για να έχει η σχέση σταθερά θεμέλια, η βάση βρίσκεται στην ενσυναίσθηση μεταξύ των εμπλεκομένων. Να κατανοώ, να παρατηρώ, να συνειδητοποιώ να αφουγκράζομαι, ο καθένας από την δική του οπτική γωνία, είναι σημαντικό να θέλει να αντιλαμβάνεται, τις ζυμώσεις που συμβαίνουν γύρω του.

Λέξη κλειδί, η λέξη “θέλω”. Θέλω να δω, να παρατηρήσω. Αν υπάρχει το θέλω και το ακολουθήσουμε τότε ο φόβος και η αμφισβήτηση εξανεμίζονται και στην θέση τους έρχονται να κατοικήσουν ανάλαφρα συναισθήματα. 

Αδιαμφισβήτητα είναι τόση η ένταση των πρωτόγνωρων συναισθημάτων, όπου πολλοί το βιώνουν ως συναισθηματικό τσουνάμι. Είναι σημαντικό τότε να κατανοήσουν πως τίποτα κακό δεν θα συμβεί. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην είναι διαχειρίσιμο στις σχέσεις και πως αν μπει σημαιοφόρος ο φόβος, τότε το μόνο που θα κερδίσουν είναι να χάσουν την ευκαιρία να ζήσουν το άγγιγμα της ψυχής τους από τον έρωτα που μπορεί να εξελιχθεί σε αγάπη.

Με φόβο, καχυποψία και αμφισβήτηση η ψυχή υπολειτουργεί και στο τέλος της ημέρας η μοναχικότητα φωλιάζει και διαβρώνει την ομορφιά που όλοι έχουμε μέσα μας. Φόβος για στέρηση ελευθερίας, καχυποψία για το αν αυτό είναι αληθινό και αμφισβήτηση, για το αν ο άλλος άνθρωπος πλησιάζει με δόλο.

Εκεί χρειάζεται η υπομονή και το ξεδίπλωμα από την άλλη πλευρά.

Αυτός που πλησιάζει οφείλει να σεβαστεί και να μην κρίνει. Να δεχτεί την ιδιαιτερότητα και να αφουγκραστεί. Να βασιστεί στον διάλογο και στην καλή πρόθεση, να μην προσπαθήσει να επιβάλλει αλλά να δει με τα μάτι της ψυχής. Να ακούσει την μη λεκτική επικοινωνία.

Να έχει την ηρεμία να εντοπίσει, μια λέξη ένα νεύμα και να αποκρυπτογραφήσει τον κώδικα επικοινωνίας του συντρόφου του που δεν εκφράζεται. Να του δείξει τον δρόμο της αμεσότητας στην επικοινωνία και στην έκφραση.

Χαρά μοιρασμένη, χαρά διπλή. Λύπη μοιρασμένη, λύπη μισή. Χρειάζεται υπομονή και κάθε φορά επαναπροσδιορισμό. Η σχέση είναι σαν τον σπόρο από το πιο δύστροπο και σπάνιο λουλούδι που αποφασίζουν δυο να το φυτέψουν. Οι ρόλοι εναλλάσσονται και μοιράζονται για την φροντίδα του σπόρου. Κάποτε ο ένας κάνει το χώμα και ο άλλος το νερό και το αντίστροφο. Αλλά αυτή η πρόθεση ξεκινάει από ένα μεγάλο” θέλω”.

“Θέλω" από την μεριά αυτού που εκφράζει τα συναισθήματα και αφήνει στην άκρη το εγώ για να δώσει .

“Θέλω" από την μεριά του φειδωλού στην έκφραση, που αφήνει τον εαυτό του να νιώσει και να ξεκινήσει ένα ταξίδι ζωής χωρίς να έχει σηκώσει το χειρόφρενο.

Αυτά τα δυο θέλω όταν συναντηθούν φέρνουν την ηρεμία στην ψυχή και την ευτυχία. Είναι ευλογία όποιος τα έχει νιώσει. Απροβλημάτιστα και αβίαστα απλά και ανάλαφρα γιατί έχουν βασιστεί στον διάλογο και στον αμοιβαίο σεβασμό.

Στην ζωή έχουμε έρθει για ζήσουμε την μαγεία της αγάπης, δώσε νιώσε και αφουγκράσου. Όσο θα αδειάζεις τόσο θα γεμίζεις, άφησε την ροή να σου δείξει τον δρόμο.