Ο συνειδητός νους, το “εγώ”, είναι απασχολημένος σε μόνιμη βάση, σε έναν ατέρμονο εσωτερικό μονόλογο, κι αυτό δίνει όλον τον χώρο και τον χρόνο στον υποσυνείδητο νου να δουλέψει ανενόχλητος, φτιάχνοντας έναν υπόγειο λαβύρινθο κάτω από έναν εξωτερικό λαβύρινθο. Μόνο που ο υποσυνείδητος-εσωτερικός έχει πολύ πιο γερά θεμέλια, ενώ ο εξωτερικός διαλύεται στο πρώτο φύσημα του ανέμου για να δώσει την θέση του σε έναν άλλον. Είναι επειδή αντιδρά χωρίς λογική αλλά εντελώς παράλογα, με εξωτερικά ερεθίσματα, χωρίς διαφοροποίηση ετερόκλητων στοιχείων, αλλά μόνο με ταυτοποιήσεις ανόμοιων. Όπου η ταυτοποίηση εντελώς ανόμοιων πραγμάτων, όπως, ένα άλογο, ένα αχλάδι, η βροχή και το άρωμα από το γιασεμί… αντιστοιχούν σε “εχθρός εδώ κοντά” χωρίς να υπάρχει απολύτως τίποτε εδώ κοντά. Έτσι ελέγχεται το ανθρώπινο ζώο.
Αυτή την τεχνική επιβολής χρησιμοποίησαν πρόσφατα στην σαπουνόπερα του κορωνοϊού. Την ταυτοποίηση των ανόμοιων. Έτσι μεγάλη μερίδα ανθρώπων, οι μαζάνθρωποι, πίστεψαν ότι τους κυνηγάει ένας ιός και υπέκυψαν ασυζητητί στις κρατικές αγκιτάτσια-επιβολές, με κίνδυνο της ζωής τους.
Μια δέσμη φωτός, στο σκοτάδι
Περπατάς σε μια σκοτεινή νύχτα. Το μόνο φως που έχεις είναι ο μικρός φακός που κρατάς στο χέρι σου. Καθώς κουνάς το φακό σε διάφορες κατευθύνσεις ολόγυρα, η δέσμη του φωτός μετακινείται, και αποσπά την προσοχή σου με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο. Φωτίζει μόνο εκεί που κοιτά, και βλέπει μόνο εκεί που φωτίζει. Ο νους μας, είναι κάτι σαν αυτόν τον φακό στο σκοτάδι. Και με την συγκέντρωση της προσοχής, κατευθύνουμε το νου από μέρος σε μέρος. Όπως και η δέσμη του φωτός, βλέπουμε που κατευθύνεται ο νους, αλλά τίποτε παραπάνω.
Όλα τα υπόλοιπα είναι παρεμβολές. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτές οι παρεμβολές είναι όλα τα άλλα πράγματα που δεν εστιάσαμε την προσοχή μας επάνω τους. Θα μπορούσαν να είναι αρνητικά αισθήματα, συμπεριφορές και σκέψεις, που κάνουν ακόμη πιο δύσκολο τον προσανατολισμό της προσοχής. Τα αισθήματά μας ακολουθούν την σκέψη μας πανεύκολα. Τα αισθήματα είναι αντιδράσεις που υποκινούνται από το Μοντέλο του “Εγώ”, σαν μια θεατρική παράσταση, ενώ ο πραγματικός Διανοητικός εαυτός μας, το ΕΙΝΑΙ, απλά παρακολουθεί…
Με παρόμοιο τρόπο, αν κατευθύνεις την προσοχή σου σε ένα συγκεκριμένο συναίσθημα, θα έχει σαν αποτέλεσμα να νιώσεις το συναίσθημα -έστω κι αν αυτό είναι αδικαιολόγητο. Κι αυτό συμβαίνει γιατί εσύ δεν είσαι ο «φακός», είσαι αυτός που χειρίζεται το «φακό». Με τις κατευθυνόμενες δέσμες του μικρού φακού, αντιλαμβάνεσαι αποσπασματικά το περιβάλλον, σαν να λύνεις ένα παζλ βάζοντας τα κομμάτια με τυχαία σειρά -που παραδόξως έχει την ικανότητα να μοιάζει πάντα σωστή σε σένα, όσο παράλογη κι αν είναι. Στην σκηνή είσαι πάντα εσύ, (Εγώ) το σκοτάδι, και το μέρος που φωτίζει ο φακός.
Ο υποσυνείδητος νους βλέπει μέσα στο σκοτάδι. Συνεχίστε μόνοι σας αυτήν την απλή παραβολή, προσθέτοντας τι ψάχνετε, πόσο δυνατό φακό μπορείτε να πάρετε, τι φοβάστε μέσα στο σκοτάδι, πως επιδρούν οι ήχοι στο πού θα φωτίσετε με τον φακό, πώς παρερμηνεύετε τις σκιές ολόγυρα, τι κινδύνους αντιμετωπίζετε αν δεν φωτίζετε συχνά εκεί που βαδίζετε, και με ποιόν τρόπο ο φακός φωτίζει άπλετα ένα συγκεκριμένο σημείο αλλά κάνει το σκοτάδι γύρω σας ακόμη πιο σκοτεινό. Συνεχίστε την αλληγορία όσο περισσότερο θέλετε, αν έχετε την φαντασία για να το κάνετε. Προσοχή όμως, δημιουργείτε σκεπτομορφές.
Η βασική παρατήρηση είναι: Αν καταφέρετε να ξεπεράσετε τους λογικούς δισταγμούς και τους φόβους σας, και κλείσετε τον φακό, και ξεπεράσετε το σοκ του απόλυτου σκοταδιού τα πρώτα πέντε λεπτά, τα μάτια σας θα συνηθίσουν, και θ’ αρχίσετε να βλέπετε μέσα στο σκοτάδι. Συγκεντρωτικά. Αληθινά. Ξεπερνώντας τους περιορισμούς των μπαταριών και της λάμπας. Θα μπορείτε να συγκεντρώσετε την προσοχή σας αληθινά και απόλυτα στην τελεία που βρίσκεται στο τέλος αυτής της πρότασης, χωρίς να χρειάζεται να σκέφτεστε την εστίαση πάνω της. Θα σιγήσετε την μαϊμού που κόβει βόλτες μέσα στο κεφάλι σας.
Η απόλυτη καταγραφή, μέσα από την απουσία καταγραφής.
Ένα καλειδοσκοπικό ρητό των Σούφι, λέει:
«Είμαι ψηλά. Πολύ ψηλά.
Κάνοντας την καρδιά λευκή με την θέαση τ’ ουρανού.
Κι όχι κοιτώντας κάτω, κάνοντας μαύρο το χαρτί με το γράψιμο.»
Αυτή η ιδιόμορφη διανοητική κατάσταση, μπορεί να επέλθει αν χρησιμοποιήσουμε τις πιο σταθερές σκέψεις, συναισθήματα, αισθήσεις, και εικόνες, που είναι αποθηκευμένες στα υποσυνείδητα ή στα ασυνείδητα μέρη του νου, για να μπλοκάρουν αυτόν τον συνεχή εσωτερικό μονόλογο, όπως ακριβώς ένα φράγμα σε έναν ποταμό. Διάφορα τρικ πρέπει να χρησιμοποιηθούν, γιατί αν αυτά τα πράγματα του υποσυνείδητου νου συμπεριληφθούν μέσα στην εστίαση του συνειδητού, δεν θα έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Από την άλλη, πρέπει να απελευθερωθούν ή να ενεργοποιηθούν σε ένα επίπεδο ακριβώς κάτω από την συνείδηση, γιατί στην μορφή που έχουν αποθηκευτεί στο υποσυνείδητο, που είναι ένας αφηρημένος, αντιδραστικός κώδικας, δεν μπορούν να λειτουργήσουν με σαφήνεια. Πρέπει λοιπόν να απασχολήσουμε τον συνειδητό και υποσυνείδητο νου με κάτι που να ενεργοποιεί την πρόθεση στον ασυνείδητο νου, χωρίς να μας θυμίζει συνειδητά τι είναι. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε σαν παράδειγμα: το Μάντρα που επαναλαμβάνουν οι Βουδιστές μοναχοί, γυρνώντας ταυτόχρονα τον Τροχό Προσευχής, κινήσεις που σκοπό τους έχουν να επιδράσουν σε ένα διαφορετικό επίπεδο συνείδησης.
Στα βιβλία του Καστανέντα, ο Δον Χουάν βάζει τον μαθητευόμενό του να κρατάει σφιχτά δυο μικρές μυτερές πέτρες στα χέρια του, για να «υπενθυμίζουν στο σώμα του αυτό που πρέπει να κάνει, χωρίς ο ίδιος να συμμετέχει συνειδητά».
Οι Αρχαίοι Τολτέκοι της Κεντρικής Αμερικής, χρησιμοποιούσαν μικρά αγαλματάκια που ήταν «φορτισμένα» με μια ειδική ατμόσφαιρα, για να μεταφέρουν στον ασυνείδητο νου του κατόχου τους, μαγικές εντολές που σχετίζονταν με το συνειδητό ονείρεμα. Αυτά τα αγαλματίδια συνήθως απεικόνιζαν οντότητες που ήταν προσωποποιήσεις της εντολής αυτής, και ονομαζόταν Εncubriros (Ενκουμπρίρος, που σημαίνει: Αυτοί που συγκαλύπτουν).
Ο ασυνείδητος νους χρησιμοποιούσε την ανάμνηση αυτών των μορφών, για να τις χρησιμοποιήσει σαν οδηγούς στο ονειρικό του ταξίδι. Το παράδοξο είναι ότι ο δάσκαλος τις έδινε στο μαθητή, για να τις έχει πάντα μαζί του, χωρίς ο μαθητής να ξέρει τι ακριβώς είναι, αλλά παρ’ όλα αυτά ανταποκρινόταν απόλυτα στην εντολή.
Ο αφοπλισμός του συνειδητού-υποσυνείδητου νου, και της άμεσης ανάγκης για συνεχή εσωτερικό μονόλογο και για συνεχή ερμηνεία, και η ενίσχυση του ασυνείδητου νου ώστε να δημιουργήσει γέφυρες επικοινωνίας με τον «κόσμο της επιφανείας» (να «συνηθίσουν τα μάτια στο σκοτάδι»), είναι μία φόρμουλα κατανόησης των πραγμάτων που μπορεί να την συναντήσει κανείς σε όλο της το μεγαλείο, αν καταδυθεί στην Ιστορία της σύγχρονης τέχνης.
Από τον Νταντά και τον Σουρεαλισμό, μέχρι τον Κυβισμό και τον Εξπρεσιονισμό. Εκτενείς μελέτες πάνω στο ζήτημα, έχουν γράψει ο Αντρέ Μπρετόν (πρωτεργάτης του Σουρεαλισμού), ο Τριστάν Τζαρά (τα Μανιφέστα του Ντανταϊσμού), και ο Μαρσέλ Ντουσάμπ, ενώ για πρώτη φορά παρουσιάζεται στον κινηματογράφο στο Γερμανικό Εξπρεσιονιστικό φιλμ του 1919 Το Εργαστήριο του Δόκτορος Καλιγκάρι, του Ρόμπερτ Βίνε, και στο Μυστήρια μιας Ψυχής του Πάμπστ, το 1926. Δυο ταινίες που διαδραματίζονται μέσα στην ίδια την τοπογραφία του νου ενός ψυχασθενούς, ο οποίος βαδίζει με κώδικες του υποσυνείδητου νου προσπαθώντας να ερμηνεύσει με έναν διαφορετικό τρόπο την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που γίνεται ρευστή, επειδή εξαρτάται απόλυτα από τον παρατηρητή.
Η Δύναμη του Χειρισμού της Εστίασης της Προσοχής
Οι περισσότερες παραδοσιακές μαγικές τεχνικές, απαιτούν από τον χρήστη τους να συγκεντρώσει την προσοχή του σε κάποια αφηρημένη αναλογική αναπαράσταση του πράγματος που θέλει να επιτύχει. Για παράδειγμα: για να προκαλέσει διαφωνία ανάμεσα στους εχθρούς του, πρέπει να ονομάσει μερικές πέτρες με τα ονόματα τους κι έπειτα να αναγκάσει τον εαυτό του να εξοργιστεί σε σημείο υστερίας και να αρχίσει να χτυπά με δύναμη τις πέτρες μεταξύ τους, μεταφέροντας όλη την οργή του πάνω τους και ξεχνώντας τελείως τους αληθινούς εχθρούς του.
Η υστερική οργή λειτουργεί κυρίως για να μπλοκάρει την συνειδητή-υποσυνείδητη σκέψη, και να ενισχύσει με δύναμη την ασυνείδητη επιθυμία, αν και πρέπει να εξοργιστεί σκεπτόμενος οτιδήποτε άλλο εκτός από τους στόχους του. Προσπαθεί να περιορίσει την συνειδητή προσοχή του ολοκληρωτικά σε αυτήν την μικρή τελετουργία και να ακινητοποιήσει τον συνειδητό νου, για να μπορέσει να καναλιζάρει την επιθυμητή δύναμη στο ασυνείδητο. Εκπληκτικά αποτελέσματα παρατηρούνται επίσης, όταν ο χρήστης τέτοιων παραδοσιακών τελετουργιών δημιουργεί μια σειρά από τεχνικές, σε μία χρονική περίοδο, και έπειτα τις εκτελεί πολύ αργότερα, όταν έχει συνειδητά ξεχάσει για ποιόν σκοπό είχαν φτιαχτεί.
Ένας από τους βασικούς στόχους της Κελτικής Δρυιδικής μύησης ήταν η παραμονή στο σκοτεινό δάσος, όπου ο μαθητευόμενος έπρεπε να μείνει μόνος μέσα στην νύχτα του δάσους και να αντιμετωπίσει την σκέψη του μέχρι να την αφανίσει (στο Ναγκουάλ του Καστανέντα, στον Υπόγειο Κόσμο των Σαμάνων, στον ποταμό Αχέροντα και στην Λίμνη της Στυγός των Ελλήνων) για να γίνει ένα με αυτήν των προγόνων του. Όταν τα κατάφερνε, αντίκριζε τον «Ήλιο του Μεσονυκτίου», και πλέον μπορούσε να δει μέσα σε εκείνο το σκοτάδι που όλοι μας φοβόμαστε να κοιτάξουμε, αλλά που αυτό μας κοιτάει.
Ο Νίτσε, έλεγε: «Αν κοιτάς την Άβυσσο, και η Άβυσσος θα κοιτάει εσένα.»
Ο νους μας ακολουθεί την προσοχή μας.
Όπου συγκεντρώσουμε την προσοχή μας, εκεί θα κατευθυνθούν και οι σκέψεις μας. Κατευθύνοντας προσεκτικά την προσοχή σε ένα συγκεκριμένο μέρος ή σε έναν συγκεκριμένο σκοπό, εστιάζουμε πάνω του μία δέσμη ενέργειας. Σύμφωνα με πολλούς ερευνητές, το φαινόμενο αυτό δεν διαφέρει πολύ από το φαινόμενο της δημιουργίας του στατικού ηλεκτρισμού.
Όποτε συγκεντρώνουμε τις σκέψεις μας, συγκεντρώνουμε μια μορφή ενέργειας που μπορούμε ίσως να την ονομάσουμε Νοητική Ενέργεια, η οποία λειτουργεί ως δεσμός αυτής της συγκέντρωσης. Αυτό αποκαλείται Σκεπτομορφή. Συνήθως, η ενέργεια αυτή σκορπίζει αμέσως μόλις σπάσουμε την συγκέντρωση, αλλά είναι δυνατόν να συγκεντρώσουμε ενέργεια με τέτοιον τρόπο ώστε να παράγουμε πολύ δυνατές σκεπτομορφές.
Τέτοιες σκεπτομορφές είναι στρόβιλοι νοητικής ενέργειας, και μπορούν να υπάρξουν ως αυτόνομες οντότητες, τουλάχιστον για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα. Βασικά όμως, είναι ανόργανες, μη-σκεπτόμενες δυνάμεις, και το να απευθυνθείς σ’ αυτές θα είναι σαν να απευθύνεσαι σε μια καρέκλα. Μέσα από αυτό το πρίσμα, οι σκεπτομορφές είναι παρόμοιες με τις στοιχειακές δυνάμεις, που συνήθως ονομάζουμε φαντάσματα και στοιχειά.
Οι μελετητές του αποκρυφισμού υποστηρίζουν ότι αυτές οι δυνάμεις είναι νοητικές, ανόργανες οντότητες, που ανταποκρίνονται στα ηλεκτροστατικά και μαγνητικά πεδία, και σε άλλους ενεργειακούς στροβίλους, και γι’ αυτό ανταποκρίνονται και σε μία μαγική τελετή, που άλλωστε δημιουργεί ένα πεδίο ενέργειας. Ίσως κάποτε να πετύχουμε το ίδιο πράγμα, χρησιμοποιώντας ηλεκτρονικές συσκευές. Και σύμφωνα με αυτές τις σκέψεις, οι «φαντασματοπαγίδες» – ηλεκτρικές σκούπες που χρησιμοποιούσαν οι κινηματογραφικοί Ghostbasters, δεν είναι και τόσο παράλογη ιδέα.
Οι μελετητές του ζητήματος επίσης υποστηρίζουν ότι οι σκεπτομορφές -και γενικά τα στοιχειακά- δεν είναι και τόσο έξυπνες. Και αν παρουσιάζουν μερικές φορές κάποια νοημοσύνη, είναι πολύ περιορισμένη. Η συμπεριφορά τους είναι συνήθως αυτοματική. Οι σύγχρονοι πειραματιστές, ονομάζουν αυτά τα «τεχνητά στοιχειακά»: Αστρικά-Ρομπότ, και εξηγούν ότι λειτουργούν με την ακρίβεια και την ηλιθιότητα ενός περιορισμένα προγραμματισμένου ρομπότ.
Και τι μπορεί να κάνει συνήθως ένα τέτοιο ρομπότ; Να επαναλαμβάνει συνέχεια ένα μήνυμα, να σημάνει συναγερμό με ένα συγκεκριμένο ερέθισμα, να αναλάβει μια ανατρέψιμη αποστολή δολοφονίας, να ακολουθεί σαν σκιά τον ξενιστή του, να επαναλαμβάνει συνέχεια μια σειρά κινήσεων σαν βελόνα που κόλλησε στο πικάπ, να περιπλανιέται ανεξέλεγκτο μέχρι να του τελειώσουν οι μπαταρίες, να αφομοιωθεί σε ένα σύμβολο, να μεταφέρει ένα συναίσθημα σαν ταχυδρόμος σε έναν παραλήπτη, να προσελκύσει την προσοχή, να προκαλέσει «παρεμβολές», να μεταμφιεστεί και να υποδυθεί κάτι άλλο.
Η Κατάρα των Φαραώ
Ο Λόρδος Γουέστμπουρυ, είχε στο διαμέρισμα του στο Λονδίνο, μία αρχαία αιγυπτιακή επιγραφή (σε ιερογλυφικά, δηλαδή εικόνες και σύμβολα) που την είχε πάρει από τον τάφο του Φαραώ Τουταγχαμών ο αρχαιολόγος Χάουαρντ Κάρτερ, που είχε ανακαλύψει τον τάφο. Η επιγραφή, όπως την απόδοσαν οι μελετητές, έλεγε:
«Ο Θάνατος θα έλθει πάνω σε γοργά φτερά του Μεσονυκτίου, σε όποιον άγγιξε τον ιερό τάφο του Φαραώ.»
Αυτή είναι η θρυλική «Κατάρα του Φαραώ» (μια από τις πιο διάσημες ωρολογιακές-σκεπτομορφές) που έστειλε στον θάνατο, κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες, 14 άτομα που είχαν αναμιχθεί στο άνοιγμα του τάφου, και 22 άτομα που ήρθαν σε επαφή μαζί τους. Ο πρώτος από αυτούς πέθανε στην Αίγυπτο την επόμενη μέρα, από τσίμπημα μολυσμένου κουνουπιού, και ο τελευταίος από αυτούς πέθανε ένα χρόνο μετά στο Τέξας των Η.Π.Α. όταν κατέρρευσε πάνω του ο πύργος μιας πετρελαιοπηγής(!).
Ο Λόρδος Γουέστμπουρυ, που είχε στην κατοχή του την πλάκα με την επιγραφή, έπεσε από τον έβδομο όροφο, από το παράθυρο του διαμερίσματος του στο Λονδίνο. Καθώς η νεκροφόρα τον συνόδευσε στο κρεματόριο, με συνοδηγό τον αδελφό του, χτύπησε και σκότωσε ένα οκτάχρονο αγοράκι κι έπειτα καρφώθηκε πάνω σε έναν τοίχο, οι δύο επιβάτες υπέκυψαν αργότερα στα τραύματα τους, ενώ το φέρετρο έπεσε στον δρόμο πολλά μέτρα πιο πέρα, έσπασε, και το πτώμα του Λόρδου έμεινε ημίγυμνο στο πλακόστρωτο. Την ίδια μέρα, στο Κάιρο είχε αυτοκτονήσει ο βασικός οδηγός της αποστολής, με περίστροφο που αγόρασε από τα λεφτά της αμοιβής του.
Η τέχνη των Αιγυπτίων Ιερέων που «παγίδευσαν» τον τάφο του βασιλιά τους (για τον οποίον ήταν γνωστό πριν την ανακάλυψη ότι ήταν στοιχειωμένος), είναι άγνωστη για τους περισσότερους σύγχρονους ερευνητές, αλλά σήμερα ξέρουμε πως μια τέτοια «κατάρα» λειτουργεί όπως ένας ιός, και μάλιστα έχει την ίδια φυσιολογία. Το Ιερογλυφικό για τον «θάνατο που έρχεται» παριστάνει έναν άντρα που τσακίζει το ίδιο του το κεφάλι με ένα τσεκούρι. Βλέπουμε ότι ο Θάνατος ερμηνεύεται σαν να έρχεται από μέσα, σαν να έχουν εμφυτεύσει στο θύμα του έναν μηχανισμό αυτοκαταστροφής.
Ένας από τους αρχηγούς της Θεοσοφικής Εταιρίας-Στοάς (συνεχιστής του έργου της περιβόητης Μαντάμ Μπλαβάτσκυ), ο C.W. Leadbeater, γράφει:
«Ο σκεπτόμενος άνθρωπος ενδύεται ένα σώμα που αποτελείται από αναρίθμητους συνδυασμούς της λεπτοφυούς ύλης του νοητικού πεδίου. Το σώμα αυτό είναι περισσότερο ή λιγότερο εξευγενισμένο ανάλογα με το στάδιο της διανοητικής ανάπτυξης που έχει φτάσει ο άνθρωπος. Η λεπτότητα και η ταχύτατη κίνηση των σωματιδίων του δίνουν την όψη ενός ιριδίζοντος φωτός. Κάθε σκέψη γεννά μια ομάδα σχετικών με αυτήν δονήσεων στο υλικό αυτού του σώματος, εμπλουτισμένων με μια σειρά χρωματισμών. Κάτω από αυτήν την παρόρμηση το σώμα εκδηλώνει ένα δονούμενο τμήμα του, το οποίο σχηματίζεται σύμφωνα με την φύση των δονήσεων. Όμοια είναι και τα σχέδια που δημιουργούνται αν βάλουμε άμμο πάνω σε έναν δίσκο που πάλλεται σύμφωνα με μία νότα. Αυτό λοιπόν το τμήμα, έρχεται σε επαφή με την περιβάλλουσα ατμόσφαιρα και συσσωρεύει υλικό αντίστοιχης υφής από τη στοιχειακή ουσία του νοητικού κόσμου. Τότε έχουμε μια απλή σκεπτομορφή, η οποία είναι μιά ζωντανή οντότητα έντονης δραστηριότητας, εμψυχωμένη από την ιδέα που την γέννησε. Εάν δημιουργήθηκε από πολύ λεπτά μόρια νοητικής ύλης, τότε θα είναι μεγάλης δύναμης και ενέργειας και μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν ο πιο δυναμικός παράγοντας δράσης, όταν κατευθύνεται από μιά ισχυρή και σταθερή θέληση…»
Ένας για Όλους και Όλοι για Έναν
Όλοι έχουμε βιώσει την χαρά, την οργή, ή τον πανικό του πλήθους. Χιλιάδες θεατές έχουν συγκεντρωμένη την προσοχή τους σε έναν στόχο, παρακολουθώντας έναν ποδοσφαιρικό αγώνα σε ένα γήπεδο, κι αυτός ο στόχος συγκρούεται πάνω από το γήπεδο με τον αντίπαλο, πολύ πιο ψηλά από εκεί που κυλά η μπάλα, προσπαθώντας ο ένας να επιβληθεί στον άλλον, πιέζοντας τους παίκτες, και κάνοντας τους ίδιους τους πομπούς του υποχείρια της αυξανόμενης δύναμης του.
Ένα έθνος ενώνεται σε καιρό πολέμου, κάτω από τον ίδιο στόχο, και συγκινείται από φόρμουλες που είναι πολύ καιρό πριν δημιουργημένες, οι οποίες ενεργοποιούνται με την επίκληση των συμβόλων που έχουν επιβληθεί. Η σημαία είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτού του φαινομένου, και δύσκολα μπορεί κανείς να παραδεχτεί το αντίθετο. Στους προηγούμενους πολέμους, έφτανε να υψωθεί η σημαία του αντιπάλου πάνω στο λόφο και να κλαπεί ή να καταστραφεί η σημαία των άλλων, για να νιώσει ηττημένος ο στρατός που την «υπερασπίζεται».
Το «τελετουργικό» κάψιμο της σημαίας του εχθρού, που υιοθετήθηκε από τα περισσότερα αραβικά κράτη που έκαιγαν την Αμερικανική σημαία (όπως στο Ιράκ και στη Λιβύη), αλλά και από τους διαφωνούντες στον πόλεμο του Βιετνάμ, είχε ακριβώς αυτόν τον χαρακτήρα, ως μια ενέργεια που μπορούσε να συγκεντρώσει το δυναμικό της νοητικής ενέργειας των παρευρισκομένων, και να την κατευθύνει ενάντια στο σύμβολο που αναπαριστούσε τον αντίπαλο, για να πλήξει τον ίδιο, όπως ακριβώς οι πέτρες με τα ονόματα των εχθρών που χτυπούν μεταξύ τους.
Ένας ηγέτης που μιλά σε ένα μεγάλο πλήθος, και χρησιμοποιεί καλοσχεδιασμένες λέξεις κλειδιά για να διεγείρει τον υποσυνείδητο νου τους, (νους που τα έχει ήδη δεχθεί στο παρελθόν), χωρίς την συμμετοχή και την έγκριση του συνειδητού νου. Με μια αντίστροφη διαδικασία από αυτήν που περιγράφηκε ήδη, πετυχαίνει να επηρεάσει το πλήθος σε τέτοιο βαθμό και με τέτοιο συγχρονισμό, ώστε να αντιδρά σαν ένα σώμα, μια φωνή, μια συγκίνηση, έναν ενθουσιασμό.
Υποσυνείδητες φράσεις αγκιτάτσια
Το «Ε-ε-έρχεται!!» που φώναζαν τα πλήθη στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, όταν αυτός επέστρεφε από το Παρίσι κατά την Μεταπολίτευση, δεν ακουγόταν για να ενημερωθεί ο κόσμος ότι έρχεται, αλλά για να αποδεχτεί το συλλογικό υποσυνείδητο τον ερχομό του ως Μεσσία-Ηγέτη. («Μετά από μένα το χάος» «Ή εγώ ή τα τανκς»). Το «Εδώ και Τώρα», η λέξη αγκιτάτσια-κλειδί που χρησιμοποιούσε σε όλες τις προεκλογικές εκστρατείες του ο Α. Παπανδρέου, έχει σαφέστατη μαγικο-τελετουργική καταγωγή, και ήταν αυτό και το Καρμίνα Μπουράνα του Καρλ Όρφ, τα σύμβολα-συνθήματα για την ενεργοποίηση των μηνυμάτων που είχαν επιβληθεί στον υποσυνείδητο νου των ανθρώπων.
Ακόμη και το συνθηματικό «V» (το γνωστό ως σήμα της νίκης, που υποτίθεται ότι προέρχεται από την λέξη Νίκη = Victory), το οποίο πρωτοπαρουσίασε ο Γουίνστον Τσώρτσιλ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι ένα μήνυμα που επικαλείται τις πιο αρχέγονες μνήμες, και συμβολίζει την καταστροφή και όχι την νίκη (το αληθινό του σύνθημα είναι «αφανίστε τον εχθρό»).
Είναι αρχαίο μαγικό σύμβολο, η «Διχάλα του Τυφώνα», το σύμβολο της Κόλασης, (μια δυναμική μαγική χειρονομία), και η ερμηνεία του είναι ακριβώς αντίστροφη από το «Κηρύκειο του Ερμή» -που οι περισσότεροι το γνωρίζουν σαν το καθησυχαστικό έμβλημα των απανταχού γιατρών, αλλά απεικονίζει την καθυπόταξη της ανεξέλεγκτης δύναμης, την ηρεμία, συμβολίζει την καταστροφή και την αιώνια διαμάχη, βρίσκεται πάνω στο κεφάλι της οχιάς (Viper), αλλά είναι και ο ρωμαϊκός αριθμός πέντε, που συμβολίζει το χάος που θέλησε να επιβάλλει η παράξενη αδελφότητα των Ιλλουμινάτοι, υπενθυμίζει την μαγική δύναμη του πενταγώνου, όπως αυτή που εκπέμπει το Πεντάγωνο της Κυβέρνησης των Η.Π.Α. (και όλων των άλλων), από την οποία για να προστατευτεί ο Πρόεδρος συνεδριάζει και δίνει εντολές από το «Οβάλ Δωμάτιο», ένα χώρο χωρίς καθόλου γωνίες. (δες το γωνιώδες βλάσφημο χάος του Λάβγκραφτ)
Αλλά ακόμη κι εκείνοι, οι σταρς του Χόλιγουντ, που παίζουν με τις ανικανοποίητες σεξουαλικές επιθυμίες δισεκατομμυρίων ανθρώπων, που προβάλλονται πάνω τους -και γι’ αυτόν τον λόγο λέγονται και «σύμβολα του σεξ» – με ποιόν τρόπο κατευθύνουν αυτοί και οι παραγωγοί τους, μια τέτοια τεράστια εστίαση της προσοχής από όλες τις πλευρές; Μια εποχή, το σήμα της Μέτρο Γκόλντουιν Μάγιερ, το Λιοντάρι που βρυχάται τρεις φορές, προκαλούσε συναισθήματα ευεξίας και απόλυτης συγκέντρωσης στο κοινό, το οποίο αντιδρούσε αρνητικά προδιατεθειμένο στις ταινίες που δεν άρχιζαν με το γνωστό βρυχηθμό με τις δύο παύσεις.
Τα μεγάλα αγάλματα και τα μνημεία, επίσης συγκεντρώνουν σκεπτομορφές μεγάλης έντασης (ας θυμηθούμε το Γκόλεμ, ένα άγαλμα που έπαιρνε ζωή από τους αλχημιστές), και λειτουργούν κυριολεκτικά όπως εκείνα τα ειδικά φώτα που μαζεύουν τα κουνούπια, ή όπως τα αλεξικέραυνα. Η ανθρώπινη μορφή, είναι ο κύριος πόλος προσέλκυσης πάσης φύσεως ενεργειών και σκεπτομορφών, και δεν χρειάζεται να πούμε πολλά γι’ αυτό, παρά να σας θυμίσουμε τα κουκλάκια του Βουντού και τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούνται, αλλά και τις ιδιότητες που απέδιδαν οι ιθαγενείς στα τοτέμ, αλλά και ο αρχαίος κόσμος στα είδωλα.
Το Άγαλμα της Ελευθερίας, που το έκανε δώρο ο γαλλικός λαός στον αμερικανικό λαό για την ανεξαρτησία του (και το έφτιαξε ο ίδιος άνθρωπος, ο Άιφελ, που έφτιαξε και τον πύργο σύμβολο του γαλλικού λαού), είναι το μεγαλύτερο παράδειγμα αυτής της μαγικής τελετουργίας σε κοινή θέα. Στέκει σε ένα μικρό νησί απέναντι από την Νέα Υόρκη, με τον πυρσό της σηκωμένο ψηλά, και την διακήρυξη της ανεξαρτησίας στο χέρι, και ήταν το πρώτο θέαμα που αντίκριζαν οι μετανάστες που ερχόντουσαν από τον ωκεανό, και χοροπηδούσαν από την χαρά τους στο κατάστρωμα, γιατί αυτή η θέα σήμαινε: «Καλώς ήλθατε στον Ελεύθερο Κόσμο, αφήστε πίσω σας τα δεσμά του παλιού, μέσα στη νύχτα σας οδηγώ για να με βρείτε»
Κι έτσι, η Αμερική που ξέρουμε, χτίστηκε κυριολεκτικά πάνω στις ελπίδες-σκεπτομορφές που εξέπεμπε από άκρη σε άκρη όλης της οικουμένης, αυτό το άγαλμα. Ελπίδες που μπορεί να προδόθηκαν επανειλημμένως, οι άνθρωποι όμως δεν έχουν παρά να το κοιτάξουν για να επαναφορτιστούν, και να συνεχίσουν την ζωή τους στο «Home of the Brave, Land of the Free», που βασικά είναι η εικόνα από το «μικρό σπίτι στο λιβάδι» που έχει κατατροπώσει τους Άγγλους και τους Ινδιάνους και το «λιβάδι» είναι πια ελεύθερο.
Η ίδια ακριβώς τελετουργία σε κοινή θέα συμβαίνει και με το τεράστιο άγαλμα του Ιησού Λυτρωτή στην Βραζιλία, με απλωμένα τα χέρια και βρίσκεται στην κορυφή του λόφου Κορκοβάντο (Corcovado), πάνω από το Ρίο ντε Τζανέιρο, στο εθνικό πάρκο του Δάσους Τιζούκα (Tijuca). Στέκεται με απλωμένα τα χέρια σαν να καλωσορίζει τον κόσμο, σε ύψος 710 μέτρων. Έχει ύψος 32 μέτρα, ζυγίζει 1.000 τόνους και μάλιστα είναι εγκατεστημένο με τρόπο ώστε να ατενίζει την πόλη του Ρίο. Ενισχύοντας την σκεπτομορφή του Ιουδαίου Ιησού στο συλλογικό ασυνείδητο των μαζών.
Στα αρχαία χρόνια δινόταν πολύ μεγάλη προσοχή σε αυτόν τον φανερό ή μυστικό διάλογο μεταξύ του αγάλματος και του πιστού που ξεπερνά σε μεγάλο βαθμό την σημασία που δίνουμε σήμερα στον τρόπο που εκλαμβάνουμε γενικότερα τα μηνύματα (οπτικά και μη). Σήμερα είμαστε συντονισμένοι να αντιλαμβανόμαστε μόνο την επιφανειακή όψη των πραγμάτων και τυφλά να εισπράττουμε τα μηνύματα των πομπών θεωρώντας τα απλά σαν εικόνες.
Σαν παθητικοί δέκτες απορροφάμε εικόνες χωρίς όμως να κάνουμε διάλογο μαζί τους και δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις θα έπρεπε να διακόψουμε κάθε επαφή μαζί τους, είτε οπτική είτε αυτή που γίνεται με την ψυχή μας. Γιατί ναι, οι εικόνες εξακολουθούν να μιλούν ακόμα και σήμερα, αλλά ποιος τις ακούει; Ακούει μόνο μία ανομοιογενή φασαρία και αναταραχή χάνοντας μέρα με την μέρα την ικανότητά της να εστιάζει στα επιμέρους σημεία, όπως εστίαζαν οι αρχαίοι Έλληνες στην θέα μίας εικόνας ή αγάλματος. Πόσο, λοιπόν, ακοίμητα είναι τα μάτια μας;
Ο αρχαίος Ελληνικός κόσμος είχε αντιληφθεί σε μεγάλο βαθμό την αξία και την λειτουργία των εικόνων που πολύ προσεκτικά επέλεγε για να ντύσουν την καθημερινότητά του. Ακόμα και ίσως άσχημες για την αισθητική μας εικόνες (άσχημες γιατί ξεχάσαμε την συμβολική τους γλώσσα) είναι πολύ προσεκτικά διαλεγμένες στον τόπο που θα τοποθετούνταν. Σκεφθείτε λίγο τι απεικονίζεται πολύ συχνά στις ασπίδες των αρχαίων Ελλήνων πολεμιστών που τις βλέπουμε σε αγγεία.
Ήξεραν πολύ καλά, λοιπόν, τους τρόπους που τα αγάλματα είναι δέκτες και υποδοχείς ενέργειας και η τελική τους μορφή συντελούσε σε μεγάλο βαθμό κατά πόσο ήταν λειτουργικά σε αυτό το κομμάτι. Το Λεξικό της Σούδας αναφέρει κάποιον Ηραΐσκο από την πόλη της Αλεξάνδρειας που περιγράφει την ανταλλαγή αυτής της ενέργειας. Λέει, λοιπόν τα εξής το αντίστοιχο λήμμα για τον Ηραΐσκο:
«Ο Ηραΐσκος εκ γενετής είχε την ικανότητα να διαισθάνεται τα ζώντα από τα μη ζώντα ιερά αγάλματα. Πράγματι, μόλις έστρεφε το βλέμμα του στο άγαλμα δεχόταν ένα κύμα ενθουσιασμού στην καρδιά και αναπηδούσε το σώμα και η ψυχή του, σαν να καταλαμβανόταν από θεία ενέργεια. Εάν δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο, το άγαλμα εκείνο ήταν άψυχο και άμοιρο θείας επίπνοιας.»
Ο πρωτοπόρος για την εποχή του (3ος αι. π.Κ.Ε.) ιατρός Ηρόφιλος από την Αλεξάνδρεια υποστήριζε ότι η αίσθηση της όρασης λειτουργεί ως εξής: το «εσωτερικό πνεύμα» που βρίσκεται στο μάτι είναι αυτό που συλλαμβάνει τις εικόνες. Πάνω, λοιπόν, στο πνεύμα αποτυπώνεται το οποιοδήποτε αντικείμενο είναι ορατό και το πνεύμα το μεταφέρει στα νεύρα σαν πληροφορία και εκείνα με την σειρά τους την αποτυπώνουν στην ψυχή εκείνου που βλέπει. Ακόμα και αν σήμερα η επιστήμη διαφωνεί με τον Ηρόφιλο βλέπετε πόσο σημαντικό ήταν για τους αρχαίους ποια εικόνα με την μορφή ενέργειας, σκεπτομορφής ή ενθουσιασμού θα φόρτιζε την ψυχή τους μέσω της όρασης. Θυμηθείτε και πάλι τι σημαίνει άγαλμα.
Η παράδοση λέει ότι όταν η Μήδεια σκότωσε τα παιδιά της παραδέχθηκε ότι γεννήθηκε με έναν τόσο άθλιο χαρακτήρα που την οδήγησε σε αυτήν την πράξη, γιατί όταν εκείνη ήταν ακόμα στην κοιλιά της μητέρας της, η μητέρα της δεν φρόντισε να περιτριγυρίζεται από περικαλλή αγάλματα. Η άποψη ότι τα χαρακτηριστικά των παιδιών προσδιορίζονται από τις σκέψεις των γονέων τους, κυρίως από την μητέρα την στιγμή της σύλληψής τους ήταν αρκετά διαδεδομένη.
Ο φιλόσοφος Εμπεδοκλής υποστήριζε ότι υπήρχαν περιπτώσεις όπου συχνά γυναίκες που κυοφορούαν ερωτεύονταν αγάλματα και αργότερα έφερναν στον κόσμο απογόνους που έμοιαζαν στο αντικείμενο του πόθου τους. Ο Ηλιόδωρος στα Αιθιοπικά(4.8) αναφέρει ότι από ένα ζευγάρι γονέων που ήταν και οι δύο μαύροι ήρθε στον κόσμο ένα λευκό κοριτσάκι. Η ίδια η μητέρα ομολογεί ότι την στιγμή της σύλληψής της κοιτούσε μία εικόνα όπου απεικόνιζε μία ερωτική σκηνή με την Ανδρομέδα γυμνή και τον Περσέα.
Για να μην υπάρχουν ανάλογες περιπλοκές, ο Γαληνός απαγόρευε την ύπαρξη ζωγραφικών πινάκων στα υπνοδωμάτια γιατί μπορεί η σύλληψη να έχει ως αποτέλεσμα μία τερατογένεση, αφού υπάρχει η πιθανότητα η φαντασία της μητέρας να διεγερθεί από μία μη πρέπουσα εικόνα. Ο Αριστοτέλης συμβούλευε (Πολιτικά, 7.18) τις μητέρες να κρατούν το πνεύμα τους όσο πιο ήσυχο γίνεται.
Έτσι, λοιπόν, ένας άλλος σπουδαίος ιατρός του 2ου αιώνα μ.Κ.Ε., ο Σωρανός από την Έφεσο υπογραμμίζει ότι η ποιοτική κατάσταση της ψυχής την ώρα της συνουσίας επιφέρει μεταβολές στα παιδιά που ενδέχεται να γεννηθούν. Συμβουλεύει τις μητέρες ότι για να αποφύγουν την γέννηση ενός άσχημου παιδιού εξαιτίας των αλλόκοτων φαντασιών της ψυχής, όταν αυτή βρίσκεται υπό την επήρεια οποιασδήποτε μέθης, καλό θα ήταν να είναι νηφάλιες την ώρα της ερωτικής συνουσίας γιατί,
«η ομοιότητα των γεννηθέντων τέκνων προς τις μητέρες τους αφορά όχι μόνο το σώμα, αλλά και στην ψυχή» (ΓυναικείωνΑ, 1.39).
Οι άσχημες ή μη πρέπουσες εικόνες στην συγκεκριμένη περίπτωση της σύλληψης έχουν μεγάλη σημασία για τον Σωρανό καθώς αναφέρει ότι κάποιες γυναίκες κατά την διάρκεια της συνουσίας τους έβλεπαν πιθήκους και γέννησαν παιδιά πιθηκόμορφα. Σε αντιπαράθεση αυτού, συνεχίζει ο Σωρανός, ο κυβερνήτης των Κυπρίων αν και ήταν άσχημος, όταν πλησίαζε ερωτικά την σύζυγό του την υποχρέωνε να βλέπει όμορφα αγάλματα, με αποτέλεσμα να γίνει πατέρας όμορφων παιδιών. Ακόμα και στην περίοδο που ζευγαρώνουν τα άλογα, εκείνοι που τα εκτρέφουν κρατούν μπροστά στα θηλυκά για να τα βλέπουν αρσενικά άλογα ευγενικής καταγωγής.
Μία εικόνα χίλιες σκέψεις.
Αν όλα αυτά σας φαίνονται υπερβολικά ρίξτε μία ματιά γύρω σας και κοιτάξτε τι από όλα αυτά που έχει δημιουργήσει το ανθρώπινο χέρι σας δημιουργεί αγαλλίαση και μιλάει στην καρδιά σας; Αν δεν βρείτε τίποτα, κοιτάξτε τις εικόνες, τα γλυπτά και τα αγάλματα που κοσμούν το περιβάλλον σας. Κοιτάξτε τις εικόνες και τους ήχους που μας πλημμυρίζουν καθημερινά. Όλα αυτά μας μιλάνε, ακόμα και αν δεν τα ακούμε και αποτυπώνουν τις κακέκτυπες τους μορφές στην ψυχή μας.
Είναι σε έναν μονόλογο μαζί μας γιατί συντονίζονται σε αυτή την συχνότητα «της παράδοσης άνευ όρων.» Μην αναρωτιέστε γιατί πάμε όπως πάμε κατά διαόλου σήμερα. Αν σας ενοχλούν αυτά που «κοσμούν» τους χώρους που ζείτε και εργάζεστε μην τα κοιτάτε παθητικά. Είπαμε… είναι πομποί, αλλά και δέκτες. Ένα πολύ όμορφο κομμάτι από την εισαγωγή της του σχολιαστή της Ελληνικής έκδοσης του Περί Αγαλμάτων:
«Αν θέλαμε να διακρίνουμε αδρομερώς την ανθρωπότητα, θα μπορούσαμε με βεβαιότητα να πούμε ότι διαιρείται σε τρεις κατηγορίες: Σε αυτούς που φτιάχνουν αγάλματα, σε αυτούς που τα καταστρέφουν και στο επαμφοτερίζον πλήθος. Με άλλα λόγια: στους Δημιουργούς, τους Καταστροφείς και τους Αδιάφορους. Το επαμφοτερίζον πλήθος είναι που κάνει την ζυγαριά να γέρνει πότε από την μια και πότε προς την άλλη κατεύθυνση. Δημιουργικότητα και καταστροφικότητα φαίνεται πως έχουν κοινή ενεργειακή βάση, αλλά εντελώς διαφορετική πορεία. Η πρώτη είναι δρόμος, ενώ η δεύτερη σύνδρομο. Συχνά η ανικανότητα προς δημιουργία «δημιουργεί» ικανότητα προς καταστροφή.»
Το έργο του Πορφυρίου αν και είχε την ίδια τύχη με τα ακρωτηριασμένα αγάλματα, συνεχίζει να μιλάει μέσα από τους ακρωτηριασμένους του βραχίονες, ίσως γιατί αυτά που λέει δεν κατοικούσαν πότε πίσω από τις γραμμένες από χέρι λέξεις.
Η Τέχνη, της Τέχνης για την διαμόρφωση της Πνευματικότητας, είναι τεράστιος, επειδή ακριβώς επιφέρει την ισορροπία των ψυχικών δυνάμεων και βάσει αυτού, επέρχεται και ισορροπία του πολιτισμού, εφ’ όσον μειώνεται στο ελάχιστο η καταδυνάστευση από μονοκρατορικές δυνάμεις και γιατί το ωραίο που συνεισφέρει η τέχνη, αφαιρεί τις αιχμές από την σκληρή πραγματικότητα.
Η τέχνη επιβάλλεται να παριστάνει ωραία πράγματα, παρά ανατριχιαστικά, όπως συμβαίνει με τα εκτρώματα που βλέπουμε γύρω μας, και εμβολιάζουν τους ανθρώπους με το μικρόβιο του κακού, το οποίο παρασταίνεται ακριβώς για να αποκτήσει ανοσία ο οργανισμός του και να μην ρυμουλκηθεί ποτέ, σε τέτοιες ή παρόμοιες καταστάσεις. Χαρά στον άνθρωπο και στην κοινωνία, που έχουν, όχι τυπική, αλλά ζωτική σχέση με την τέχνη. Αυτοί μπορούν να είναι βέβαιοι ότι και οι δυσκολότερες στιγμές τους μπορούν να γίνουν τραγούδι, χορός, χειροτέχνημα.
Μπορεί να φανταστείς μεγαλύτερη παραδοξολογία από την έννοια της μάζας;
Αποτελείται από μεμονωμένες μονάδες, που όλες μαζί κάνουν το πλήθος, αλλά συνεχίζουν να είναι μονάδες. Δημιουργώντας με την συνεύρεση τους μιά ξεχωριστή οντότητα, που έχει τις δικές της ξεχωριστές παρορμήσεις και τον ολόδικό της συνειδητό, υποσυνείδητο και ασυνείδητο νου, που είναι ένας υπερφυσικός μπεμπές που πανικοβάλλεται με το παραμικρό, χαίρεται με το παραμικρό, οργίζεται με το παραμικρό, ανάλογα με το ποιο ερέθισμα θα του εκπέμψουν για να ανταποκριθεί. Κυριολεκτικά είναι μια μαριονέτα που άγεται και φέρεται ανάλογα με το πως θα κουνήσουν τα σκοινιά που την κρατούν δεμένη οι χειριστές της.
Κι όμως, κανείς από αυτούς που συμμετέχουν στις πράξεις και στις αντιδράσεις του πλήθους, δεν έχει επίγνωση καμιάς από αυτές, και θεωρεί τον εαυτό του ως ανεξάρτητο που παραβρέθηκε σε μια εκδήλωση· αλλά αυτός στάθηκε όσο μπορούσε αποστασιοποιημένος. Αστείο και μόνο ως πρόταση, για τον ανεξάρτητο παρατηρητή.
Οι πανάρχαιες τεχνικές επιρροής του συλλογικού ασυνείδητου, ξέρουν πολύ καλά ποιος είναι η μάζα, ο όχλος, το πλήθος και ξέρουν πως βρίσκεται μέσα στον καθένα που θα ενωθεί με τις υπόλοιπες μπαταρίες -παράλληλα ή σειριακά- για να δουλέψει το κασετόφωνο, και να παίξει την κασέτα που θα του δώσουν. Η μάζα είναι αυτό το «κασετόφωνο», και οι «κασέτες» που παίζει είναι πολύ συχνά αγνώστου προελεύσεως -και ποιος ξέρει τι θ’ ακουστεί αν παιχτούν ανάποδα.
Η μεγαλύτερη αρνητική σκεπτομορφή και το πιο δυναμικό στοιχείο επιρροής της συνείδησης του σύγχρονου ανθρώπου, είναι το Χρήμα. Το Χρήμα έχει αποκτήσει όλα τα χαρακτηριστικά ενός «πνευματικού» όντος. Είναι αόρατο και άυλο, γιατί τα νομίσματα, τα χαρτιά, και τα ηλεκτρονικά νούμερα δεν είναι Χρήμα. Είναι απλώς αναπαραστάσεις ή Τάλισμανς ενός πράγματος που οι οικονομολόγοι δεν μπορούν ξεκάθαρα να το προσδιορίσουν. Παρ’ όλα αυτά, μπορεί να επηρεάσει δυναμικά την ίδια την πραγματικότητα.
Το Χρήμα έχει την δική του προσωπικότητα και την δική του ιδιοσυγκρασία, αποφεύγει αυτούς που το βλασφημούν, και ρέει προς το μέρος εκείνων που του φέρονται με τον τρόπο που του αρέσει. Η φύση του “Πνεύματος των Χρημάτων” είναι η κίνηση, του αρέσει να κινείται. Αν συγκρατείται συνεχώς και δεν χρησιμοποιείται, αργοπεθαίνει. Το Χρήμα επιδιώκει την άμεσα ικανοποιούμενη επιθυμία και την απόλαυση της, αλλά πρέπει και να επενδυθεί σαν μιά μεγαλύτερη επίκληση δύναμης.
Μεταφέρει πάνω του σύμβολα εξουσίας, και οι άνθρωποι νιώθουν υποσυνείδητα ότι ένα χαρτονόμισμα είναι κάτι σαν ένα συγχωροχάρτι από τον Πάπα. Μια προσωρινή άδεια που τους παρέχει η αυστηρή εξουσία, για να χρησιμοποιήσουν ένα ψίχουλο της δύναμής της. Στην πραγματικότητα, το Χρήμα είναι η κλειστοφοβική σκεπτομορφή της επιβολής του κράτους, πάνω στον αδύναμο άνθρωπο που κουρνιάζει στην πύλη του για προστασία. Είναι μια προσωρινή ταυτότητα ελεύθερης εισόδου που σου παρέχει το σύστημα, αν συμβαδίζεις μ’ αυτό. Μία ταυτότητα χαραγμένη με τα πιο δυνατά σύμβολα: Βασιλιάδες, Θεούς, ήρωες, εθνικές προσωπικότητες και ευεργέτες, ιστορικά γεγονότα, ηγεμόνες, επικρατούντες επιστήμονες και καλλιτέχνες, κλπ. Ένας πανίσχυρος, αόρατος, άυλος Θεός, πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο θησαυρός των πονηρών και ζωής χορηγός…
Το ζήτημα που ξεδιπλώνεται εδωνά είναι τόσο τεράστιο που θα χρειαζόταν μια αντίστοιχα τεράστια μελέτη για να γίνει κατανοητό σε όλες τις προεκτάσεις του. Είναι ένα σαφέστατα παράξενα μαγικό θέμα, γνώσεις για το οποίο έχουν άνθρωποι που δεν θα φανταζόσασταν ότι τις έχουν: ιερωμένοι, πολιτικοί, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες, επιστήμονες, στρατιωτικοί, κ.ά. Δηλαδή ένα πλήθος ανθρώπων που ξεπερνά τον πιθανό αριθμό των μυστικιστών και των ερευνητών που το εξερευνούν. Αυτή την στιγμή, υπάρχουν και λειτουργούν δυναμικά αμέτρητες σκεπτομορφές, (θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές, εχθρικές κ.ά.) και με την σωστή οπτική και μόρφωση θα μπορούσατε να τις διακρίνετε εύκολα, το ίδιο και τις δραστηριότητές τους. Άλλωστε, πολλά από τα πράγματα που κάνουμε ή σκεφτόμαστε ή λέμε καθημερινά, είναι αποτέλεσμα ανεξιχνίαστων σκεπτομορφών ή έχουν ως αποτέλεσμα ανεξιχνίαστες σκεπτομορφές.
Ποιος θα μπορέσει κάποτε να τις χαρτογραφήσει; Πως μπορούμε να αποφύγουμε την επιβολή τους;
Είναι σχετικά εύκολο, αρκεί και μόνο η χρήση της Παρατήρησης του Ολοφάνερου και η συνεχής επαγρύπνηση για να γίνουν αντιληπτές οι σκεπτομορφές-αγκιτάτσια που επιχειρούν να μας παγιδέψουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου