Καταρχάς ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Τυπικά όλοι είμαστε ελεύθεροι. Σύμφωνα με τους ορισμούς ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που μπορεί να δρα κατά βούληση.
Μια έννοια ,λοιπόν, που εξαρτάται από την βούληση μας απόλυτα. Kι όμως κάπως έτσι χάνουμε το παιχνίδι, επαναπαυόμαστε νομίζοντας πως είμαστε ελεύθεροι και δεν παλεύουμε για αυτή.
Η ελευθερία απαιτεί καθημερινό αγώνα και εσωτερική αναζήτηση. Αν κάνουμε μια στροφή και κοιτάξουμε μέσα μας κατα πόσο έχουμε κατακτήσει την προσωπική μας, εσωτερική ελευθερία; Όλοι εμείς οι “ελεύθεροι” άνθρωποι δηλαδή δεν επηρεαζόμαστε από το περιβάλλον μας, από το τι μας προβάλεται και από όλα αυτά στα οποία εκτιθέμεθα καθημερινά;
Πως μπορούμε να μιλάμε για ελεύθερους ανθρώπους όταν από τη στιγμή που γεννιόμαστε υπάρχει ένα συγκεκριμένο πρότυπο ζωής που πρέπει να ακολουθήσουμε ; Συγκεκριμένη πορεία και συγκεκριμένα βήματα που πρέπει να ακολουθήσουμε για να θεωρηθούμε επιτυχημένοι, για να μας σέβονται και κυρίως για να μη μας κρίνουν. Τα φύλα έχουν συγκεκριμένους ρόλους. Κάθε ηλικιακό στάδιο έχει συγκεκριμένες “αποστολές” για εμάς. Πράγματα που πρέπει να προλάβουμε να κάνουμε για να αποφύγουμε την κοινωνική κατακραυγή.
Ταμπέλες. Ο κάθε ένας μας έχει και από μια. Καλός, κακός, έξυπνος, πετυχημένος, κακομοίρης. Από την κατάρα της ταμπέλας στην κοινωνία που ζούμε δεν ξέφυγε κανείς. Γιατί πρέπει οπωσδήποτε αυτό που είναι να έχει ένα όνομα, μια ταυτότητα. Άσπρο η μαύρο.
Φόβος. Φόβος μήπως παρεκκλίνουμε από το πρότυπο και τον δρόμο που έχουν καθορίσει τα κοινωνικά στερεότυπα. Φόβος μήπως δεν μπορέσουμε να σταθούμε στο ύψος των προσδοκιών που έχουν οι άλλοι για εμάς.
Κριτική. Όλοι μπορούν να κρίνουν με βάση αυτά που έχουν ζήσει. Όλοι έχουν μια άποψη και σαν να μην έφτανε αυτό προσπαθούν και να την επιβάλλουν. Την κοσμούν με όμορφα επιχειρήματα, κομψές μεθόδους πειθούς. Επικαλούνται το ήθος, την αυθεντία τους. Πως θα πρέπει να τους ακούσουμε γιατί αυτοί πέτυχαν και είναι ευτυχισμένοι. Όλοι έχουν την συνταγή την επιτυχίας και εμείς πρέπει να τους ακούσουμε. Λες και όλοι οι ευτυχισμένοι και πετυχημένοι άνθρωποι έχουν ανάγκη να το διαλαλήσουν και να το επιβάλλουν. Γιατί αν τολμήσουμε και κάνουμε αυτό που ουρλιάζει το μέσα μας θα μας περιμένουν στην γωνία.
Για ποια ελευθερία και ποια βούληση μιλάμε λοιπόν;
Οι άνθρωποι στην εποχή μας δεν είναι ελεύθεροι ούτε να αγαπήσουν. Δεν είναι ελεύθεροι να ερωτευτούν γιατί πρέπει και αυτό να το κάνουν με βάση αυτό που ορίζεται. Ο έρωτας, η απόλυτη έκφραση της ελευθερίας έχει κατακρεουργηθεί. Πρέπει, δεν πρέπει, είναι σωστό, είναι λάθος. Φτάσαμε να λέμε κάποιους ανθρώπους σωστούς και λάθος. Οι σωστοί με τους σωστούς και οι λάθος με τους λάθος. Εμείς οι Θεοί που όλα τα ξέρουμε κάνουμε λίστες με τα σωστά και με τα λάθος.
Μιλάνε όλοι τόσο δυνατά και προσπαθούν να επιβάλλουν την άποψη τους που πια δεν ακούμε τον ίδιο μας εαυτό. Και κάπως έτσι μπερδεύουμε αυτό που αισθανόμαστε με τις άλλες φωνές.
Και πως επιτέλους θα καταφέρουμε να κατακτήσουμε την ελευθερία; Πρέπει να αγαπάμε τόσο τον εαυτό μας ώστε να τον ακούμε περισσότερο από τις άλλες φωνές. Να καταφέρουμε να βάλουμε σε σίγαση όλες αυτές τις φωνές που τον μπερδεύουν. Αυτό που μας λέει η καρδιά μας είναι πιο σημαντικό από κάθε φωνή, ταμπέλα, κοινωνικό πρέπει εκεί έξω.
Ας αγαπήσουμε πρώτα τον εαυτό μας, ας ρίξουμε όλα αυτά τα τείχη που ορθώνονται και ορίζουν την ζωή μας και ας κάνουμε αυτά που αισθανόμαστε ακόμα και αν δεν τα έχει κάνει κανείς άλλος πριν από εμάς. Μπορούμε αντί να ακολουθήσουμε μονοπάτια άλλων να φτιάξουμε τα δικά μας και να ακολουθήσουμε το δρόμο που αρέσει πραγματικά σε εμάς. Και έτσι θα φτιάξουμε τα μονοπάτια μας ώστε να συναντήσουμε μέρη και να δούμε εικόνες που ταιριάζουν πραγματικά σε εμάς.
Μεγάλη υπόθεση να ζεις ελεύθερα, να αγαπάς ελεύθερα και να εκφράζεσαι ελεύθερα. Θέλει καθημερινό αγώνα. Και αυτόν τον αγώνα τον κερδίζεις με μικρές μάχες. Ορθώνοντας το ανάστημα σου μπροστά σε οτιδήποτε δεν ταιριάζει με αυτό που έχεις μέσα σου. Αφήνοντας τον εαυτό σου να αισθανθεί και να βιώσει ότι πραγματικά του αρέσει. Αδιαφορώντας για το τι θα πουν οι άλλοι και τι περιμένουν από εσένα. Τον αγώνα τον κερδίζεις όταν το πρέπει είναι για εσένα μια λέξη που έχει δυο πι, 1 ρο, 2 έψιλον και ένα γιώτα.
Τον αγώνα κυρίως όμως τον κερδίζεις όταν αγαπάς. Ελεύθερα και αναρχικά. Το λάθος. Το δικό σου λάθος. Γιατί καλύτερα κάτι να είναι το δικό σου λάθος παρά το σωστό των άλλων. Ίσως γιατί αυτό το λάθος είναι αυτό το οποίο έχει ανάγκη η ψυχή σου. Και τότε καταλαβαίνεις πως ίσως να μην είναι και τόσο λάθος τελικά…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου