Εσωτερικοί κριτές - Πώς φέρνουμε αντίσταση και σαμποτάρουμε τον εαυτό μας

Πόσες φορές έχουμε ξεκινήσει κάτι και δυσκολευόμαστε να συγκεντρωθούμε;

Μήπως έχετε παρατηρήσει πόσο συχνά χρησιμοποιούμε δικαιολογίες για να αποφύγουμε να ολοκληρώσουμε ότι έχουμε αναλάβει;

Ελέγχοντας επανειλημμένα το κινητό μας, τις δημοσιεύσεις στα κοινωνικά δίκτυα, βρίσκοντας διάφορες αφορμές για να σηκωθούμε, να κάνουμε οτιδήποτε άλλο, μέχρι που τελικά να χάσουμε την εστίαση μας και να αναβάλουμε ότι αρχίσαμε.

Στρώνουμε με αυτό τον τρόπο το κόκκινο χαλί στους εσωτερικούς μας κριτές, αφού κάθε αναβολή μας παγιδεύει σε αρνητικές σκέψεις που μας κάνουν να νιώθουμε άσχημα με τον εαυτό μας.

Ποιες θα μπορούσε να είναι αυτές οι σκέψεις;

• μου λείπει η πειθαρχία για αυτό δεν καταφέρνω να συγκεντρωθώ
• αφού δεν έχω πειθαρχία δεν θα τα καταφέρω
• αφού δεν τα καταφέρνω δεν αξίζει καν να προσπαθήσω

Σκέψεις που καταλήγουν στη δημιουργία πεποιθήσεων ανεπάρκειας και απαξίας, οι οποίες διαιωνίζουν στο εδώ και τώρα, δυσλειτουργικά μοτίβα και συμπεριφορές που πηγάζουν από το εκεί και τότε.

Όμως αυτό που φαίνεται ότι ξεχνάμε τελείως είναι ότι, έγκειται στην ανθρώπινη φύση μας να φοβόμαστε, να αμφιβάλουμε και να έχουμε ανασφάλεια, δημιουργώντας αντι-στάσεις που δομούν τα θεμέλια των ενστίκτων επιβίωσής μας. Η αντί-σταση δεν είναι παρά ένας εσωτερικός υπονομευτής, μια αντίθετη στάση σε οτιδήποτε μας παρακινεί να βγούμε από τη ζώνη ασφαλείας μας. Μια περιοχή που παραπέμπει σε μια ψευδή αίσθηση προστασίας και δείχνει να απειλείται κάθε φορά που χρειάζεται να κάνουμε αλλαγές για να προχωρήσουμε.

Η αναγνώριση ότι, η προσωπική μας ανάπτυξη συνδέεται άμεσα με την επέκταση αυτών των ορίων ασφάλειας, εξαρτάται από το βαθμό ετοιμότητας και την ψυχική ανθεκτικότητα του καθενός μας.

Εργαζόμαστε με τις πεποιθήσεις για να αντιμετωπίσουμε τις περιοριστικές αντιστάσεις και να αποκτήσουμε διάκριση, η οποία θα μας βοηθήσει στο να μάθουμε να συμπλέουμε με τις αντιστάσεις μας αντί να τις κατακρίνουμε.

Η πρώτη διάκριση λοιπόν είναι να αναρωτηθούμε αν θα είναι χρήσιμο ή επιζήμιο να δουλέψουμε με τις αντιστάσεις μας.

Αν ναι, εμπιστευόμαστε τη διαίσθησή μας και εργαζόμαστε με τις πεποιθήσεις αυτές.

Η δεύτερη διάκριση είναι ότι δεν υπάρχει σωστό ή λάθος.

Δεν είμαι λάθος γιατί δεν καταφέρνω να νικήσω τις αντιστάσεις μου, ούτε γιατί αναβάλω ή μεταθέτω τα πράγματα. Και σίγουρα δε γίνομαι καλύτερος όταν νικήσω την αντίσταση. Δεν υπάρχει απάντηση στην αντίσταση που να είναι σωστή η λάθος.

Όλα σχετίζονται με το τι θέλω να καταφέρω και για αυτό ρωτάω τον εαυτό μου ποιο ακριβώς είναι το ζητούμενο εδώ. Οι απαντήσεις στις ερωτήσεις μου, θα μου δείξουν με ποιο τρόπο θα κινηθώ και σε ποια κατεύθυνση.

Πώς εργαζόμαστε όμως με τις πεποιθήσεις που κρύβονται πίσω από τις αντιστάσεις μας;

Το κλειδί εδώ είναι το πλαίσιο.

Το πλαίσιο είναι ακριβώς η μεταστροφή στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τις αντιστάσεις μας.

Αν σκεφτόμαστε ότι οι αντιστάσεις μας σχετίζονται με κάτι που θεωρούμε ότι είναι κακό και πρέπει οπωσδήποτε ή να το αποφύγουμε ή να το ξεφορτωθούμε, τότε η αντίσταση δημιουργεί μεγαλύτερη αντίσταση. Ένα αποτέλεσμα όχι μόνο εξαντλητικό αλλά που συντηρεί τη διαιώνιση του δυσλειτουργικού μοτίβου.

Αν όμως έχουμε διάκριση και αντιληφθούμε το κρυμμένο μάθημα πίσω από την κάθε αντίσταση, με ποιο τρόπο δηλαδή μας εξυπηρετεί ή τι κερδίζουμε, τότε μετατρέπουμε την αντίσταση σε σύμμαχο, συμπλέουμε και συνεργαζόμαστε μαζί της.

Με αυτό το σκεπτικό, το κρίσιμο πρώτο βήμα είναι να αποδεχτούμε ότι έχουμε αντιστάσεις.

Το δεύτερο βήμα είναι να γίνουμε παρατηρητικοί στο πότε αποφεύγουμε ή αναβάλουμε κάτι.

Το τρίτο βήμα είναι να έχουμε περιέργεια. Όταν εντοπίσουμε την αντίσταση τη στιγμή που συμβαίνει, κάνουμε παύση για ένα λεπτό και γινόμαστε περίεργοι.

Αναρωτιόμαστε τι αίσθηση έχει η αντίσταση; Ποιες αισθήσεις είναι παρούσες και που τις εντοπίζουμε

• Γινόμαστε παρατηρητές. Επικεντρώνουμε την προσοχή μας στην ένταση, τη δυσφορία που μας προκαλούν οι αντιστάσεις μας. Παρατηρούμε αν αλλάζουν, αν είναι αφόρητες ή αδιάφορες, αν μπορεί κάτι να σημαίνει αυτό για εμάς, τι μπορεί να κερδίζουμε ή τι χρειάζεται να μάθουμε μέσα από τη συγκεκριμένη αντίσταση ώστε να κάνουμε το επόμενο βήμα.

• Με την παρατήρηση επιτρέπουμε στις αντιστάσεις μας απλά να υπάρχουν χωρίς να πρέπει να τις διορθώσουμε ή να τις αλλάξουμε, μια παραδοχή που συμβάλει στην αδρανοποίηση του εσωτερικού κριτή.

Ας αναρωτηθούμε τι πραγματικά θα συνέβαινε, αν στη θέση της αντίστασης ήταν ένας σοφός δάσκαλος, κάποιος που θα μπορούσε να μας μεταφέρει σημαντικά μηνύματα και να μας ενθαρρύνει ώστε να ολοκληρώσουμε οτιδήποτε αναβάλουμε ή αποφεύγουμε. Μήπως αυτή θα ήταν η αναγκαία ώθηση ώστε να κινηθούμε προς την κατεύθυνση της υλοποίησης; O τρόπος να εξελιχθούμε;

Αν αποκτήσουμε επίγνωση για τις αντιστάσεις μας, αν τις αντιμετωπίσουμε με την περιέργεια που τους αρμόζει και τις μετατρέψουμε σε συμμάχους στο ταξίδι μας, θα έχουμε κάνει ένα σημαντικό βήμα στην αυτογνωσία μας.

• Θα μπορούμε απλά να συνυπάρχουμε μαζί τους, ξεκινώντας κάθε φορά μια συγκεκριμένη εργασία. Μπορεί να μην καταφέρουμε με την πρώτη να ολοκληρώσουμε αυτό που ξεκινήσαμε, αλλά σίγουρα θα μπούμε σε δράση. Και αυτό είναι κάτι που μπορούμε να εξασκήσουμε μέχρι να γίνουμε ειδικοί στο να εργαζόμαστε με την αντίσταση.
• Το μόνο που χρειάζεται είναι να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας να γινόμαστε περίεργοι και ότι οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε, όσο δυσάρεστες εμπειρίες και αν είναι, κρύβουν και σπόρους ευκαιριών.

Ευκαιρίες που τροφοδοτούν την εσωτερική όσο και την εξωτερική μας ανάπτυξη. Εφαρμόζοντας αυτή την αρχή σταθερά στην καθημερινότητά μας, σταματάμε να αξιολογούμε τα γεγονότα είτε σαν θετικά είτε σαν αρνητικά.

Με αυτό τον τρόπο εκπαιδεύουμε το μυαλό μας να εκλαμβάνει κάθε συμβάν ως ένα θετικό γεγονός από το οποίο μπορεί να αντλήσει δύναμη.

Κατορθώνουμε να απεγκλωβιστούμε από το παρελθόν και να δημιουργήσουμε ένα μέλλον απαλλαγμένο από δυσλειτουργικά μοτίβα και στενοχώρια.