Εκείνος που είναι δάσκαλος εκ βάθρων παίρνει όλα τα πράγματα στα σοβαρά μόνο σε σχέση με τους μαθητές του — ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό.
«Η γνώση για τη γνώση» — αυτός είναι ο τελευταίος βρόχος που στήνει η ηθική: μ’ αυτόν μπλεκόμαστε άλλη μια φορά πλήρως μ’ αυτήν.
Περισσότερο ανέντιμοι είμαστε απέναντι στο Θεό μας: αυτός δεν πρέπει να αμαρτήσει!
Η κλίση να μειώνουμε τον εαυτό μας, να αφήνουμε να μας κλέβουν, να μας λένε ψέματα και να μας εκμεταλλεύονται, μπορεί να είναι η ντροπή ενός θεού ανάμεσα στους ανθρώπους.
Η αγάπη για έναν είναι βαρβαρότητα: γιατί εφαρμόζεται σε βάρος όλων των άλλων. Το ίδιο ισχύει και για την αγάπη για το Θεό.
«Αυτό έκανα», λέει η μνήμη μου. «Δεν μπορεί να το έκανα αυτό» — λέει η περηφάνια μου και παραμένει άτεγκτη. Στο τέλος — η μνήμη υποχωρεί.
Αν έχει κανείς χαρακτήρα, τότε έχει και το τυπικό του βίωμα, που επανέρχεται πάντα.
Ο σοφός ως αστρονόμος. — Όσο καιρό εξακολουθείς να αισθάνεσαι τα αστέρια σαν να είναι κάτι «πάνω από σένα», εξακολουθεί να σου λείπει το μάτι του ανθρώπου της γνώσης.
Όχι η δύναμη αλλά η διάρκεια των υψηλών αισθημάτων είναι εκείνο που κάνει τους ανώτερους ανθρώπους.
Όποιος φτάνει το ιδανικό του, απ’ αυτό το ίδιο το γεγονός το ξεπερνά κιόλας.
Πολλά παγόνια κρύβουν την παγονίσια ουρά τους απ’ όλα τα μάτια — και το λένε αυτό περηφάνια τους.
Ο μεγαλοφυής άνθρωπος είναι ανυπόφορος αν δεν διαθέτει τουλάχιστον δύο άλλα πράγματα: ευγνωμοσύνη και καθαρότητα.
«Οίκτος για όλους» — αυτό θα ήταν σκληρότητα και τυραννία για σένα, γείτονά μου!
Το ένστικτο. — Όταν καίγεται το σπίτι, ξεχνάμε το φαγητό. Ναι: αλλά το περισώζουμε μέσα από τις στάχτες.
Η γυναίκα μαθαίνει να μισεί στο βαθμό που ξεμαθαίνει — να γοητεύει.
Τα ίδια αισθήματα είναι διαφορετικά στο τέμπο στον άντρα και τη γυναίκα: γι’ αυτό ο άντρας και η γυναίκα δεν σταματούν ποτέ να παρανοούν ο ένας τον άλλο.
Να ντρέπεσαι για την ανηθικότητά σου: αυτό είναι ένα σκαλοπάτι της σκάλας στης οποίας το τέλος ντρέπεσαι και για την ηθικότητά σου.
Πρέπει να φεύγει κανείς από τη ζωή όπως έφυγε ο Οδυσσέας από τη Ναυσικά — ευγνωμονώντας μάλλον παρά αγαπώντας την.
Πώς; Ένας μεγάλος άνθρωπος; Εγώ βλέπω πάντα μόνο τον ηθοποιό του ίδιου του τού ιδεώδους.
Όταν γυμνάσει κανείς τη συνείδησή του, αυτή μας φιλάει την ίδια στιγμή που μας δαγκώνει.
Ο βαθμός και το είδος της σεξουαλικότητας ενός ανθρώπου ανεβαίνει ως την υψηλότερη κορυφή του πνεύματός του.
Σε καιρό ειρήνης ο πολεμοχαρής άνθρωπος επιτίθεται στον εαυτό του.
Με τις αρχές που έχει κάποιος προσπαθεί να τυραννήσει τις συνήθειές του ή να τις δικαιολογήσει, να τις τιμήσει, να τις διασύρει, να τις κρύψει — δύο άνθρωποι με τις ίδιες αρχές πιθανόν να επιδιώκουν κάτι τελείως διαφορετικό μ’ αυτές.
Ένα πράγμα που βρίσκει εξήγηση σταματά να μας απασχολεί. — Τι εννοούσε εκείνος ο θεός που συμβούλευε: «Γνώθι σαυτόν!» Μήπως εννοούσε: «Μην ασχολείσαι πια με τον εαυτό σου! Γίνε αντικειμενικός!» — Και ο Σωκράτης; — Και ο «άνθρωπος της επιστήμης»;
Φρίντριχ Νίτσε, Πέρα από το καλό και το κακό
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου