Τι θα ήταν η ζωή, χωρίς τα δύσκολά της;

Τι είναι η ζωή χωρίς στεναχώριες και δυσκολίες, χωρίς κλάματα και αναστεναγμούς, χωρίς ανηφόρες και γλιστρήματα, χωρίς πάθη και ανεπανόρθωτα λάθη;

Είναι μία βαρετή ζωή θα σου πω εγώ.

Χωρίς αυτά στην ζωή μας, θα ψάχναμε να βρούμε την όποια ηδονή μέσα σε ορθολογικά στεγανά και πουριτανικούς καθωσπρεπισμούς, με κλειστά τα φώτα και κάτω από τα σκεπάσματα των ανασφαλειών μας

Και κάπως έτσι ο καμβάς της ζωής μας θα έμενε άδειος και ανούσιος.

Γιατί όλη μας η ζωή είναι ένας πίνακας ζωγραφικής, και κάθε μέρα που περνά, εσύ ο δημιουργός της, προσθέτεις ακόμα μία πινελιά με το χρώμα που εσύ επιλέγεις να δώσεις σε αυτήν.

Χωρίς όλα αυτά στην ζωή μας λοιπόν, αυτός ο πίνακας ζωγραφικής που καθημερινά φιλοτεχνούμε, θα έχανε αυτό που λένε οι ζωγράφοι, το σημείο διαφυγής, αυτό το σημείο όπου ο δημιουργός δίνει την μαγική ψευδαίσθηση του βάθους στο έργο του.

Χωρίς το σημείο αυτό, ο πίνακας θα ήταν ίσιος και βαρετός και ο ζωγράφος θα είχε αποτύχει να χαρίσει στο μάτι το βάθος που αναζητά, προκειμένου να ξεκινήσει το μυαλό να ταξιδεύει στην πραγματικότητα.

Και να σου πω και κάτι ακόμα;

Να μάθεις να αγαπάς τις στεναχώριες αλλά και τις δυσκολίες σου, γιατί μόνο αυτές στο τέλος σμιλεύουν τον χαρακτήρα σου.

Να μάθεις να αγαπάς τα κλάματα και τους αναστεναγμούς γιατί είναι αυτοί οι ψίθυροι που ζωντανεύουν τις πιο κρυφές ανάγκες της ψυχής σου.

Να μάθεις να αγαπάς τις ανηφόρες και τα γλιστρήματα στην ζωή σου, γιατί είναι τα μονοπάτια που σαν καλοί δάσκαλοι, θα δυναμώσουν και θα διδάξουν το παιδί που έχεις μέσα σου.

Τράβα λοιπόν και κάνε τα λάθη σου, ζήσε με τα πάθη σου, βάλε τα κλάματα, ανέβα την ανηφόρα σου και μόλις φτάσεις στην τελευταία σου πινελιά, κοίτα το τέλος στα μάτια, δες τον πίνακα σου, και πες του…

Εγώ την έζησα την ζωή μου και δεν μετανιώνω για τίποτα.