Ας το παραδεχτούμε. Η αντικειμενικότητα είναι δύσκολη όταν καλούμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη και να βάλουμε τον εαυτό μας στο εδώλιο. Πολλές είναι οι φορές που προτιμάμε να κατηγορήσουμε κάποιον άλλον απ’ το να δεχτούμε τις συνέπειες των πράξεών μας. Πόσο εύκολο είναι όμως να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και να μην εθελοτυφλούμε;
Το πρόβλημα ξεκινάει από εμάς τους ίδιους. Γιατί νιώθουμε την ανάγκη να έχουμε μόνιμα δίκιο; Το να ρίχνει κανείς την ευθύνη αλλού, βγάζοντας την ουρά του απ’ έξω, είναι το πιο εύκολο πράγμα. Πολλοί φοβούνται να αναγνωρίσουν πως έσφαλαν και λίγο τους νοιάζει αν με τον τρόπο τους θα κατηγορούν κάποιον που δε φταίει. Τους αρκεί να είναι οι ίδιοι ήρεμοι και να περιορίσουν τις τύψεις που νιώθουν. Όμως, τα λάθη που κάνει κανείς είναι αποτέλεσμα δικών του πράξεων και σίγουρα δεν τον πήρε κάποιος απ’ το χέρι για να τον οδηγήσει σε αυτά. Αρχικά, προτού μοιράσουμε αριστερά κι δεξιά ευθύνες πρέπει να σκεφτούμε καλά αν κάπου φταίξαμε κι εμείς, γιατί είναι κρίμα να κατηγορείται κάποιος για κάτι που δεν έκανε.
Η όλη κατάσταση μοιάζει με μαθηματική εξίσωση. Είναι σαν να ψάχνεις να βρες ποια πράξη οδήγησε σε ένα συγκεκριμένο συμπέρασμα και ποιες μεταβλητές συνέβαλαν σε αυτό. Όμως, όπως στους αριθμούς καθένας φέρει διαφορετικό μερίδιο για το αποτέλεσμα της πράξης, αφού άλλος ευθύνεται λιγότερο κι άλλος περισσότερο, έτσι και στις ανθρώπινες σχέσεις σπάνια η ευθύνη είναι όντως 50-50.
Σε κάθε κατάσταση, προτιμάμε να λέμε πως η λάθος απόφαση δεν ήταν δική μας και πως η στραβή κίνηση έγινε απ’ τον απέναντι, προκειμένου να μη χρειαστεί να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Κι ας μη μας φταίει πολλές φορές ο άλλος, κι ας έγινε το εύκολο θύμα, κι ας έτυχε να βρίσκεται στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Πώς όμως θα μάθει κανείς να αναλαμβάνει περισσότερες ευθύνες και να αναγνωρίζει τα λάθη του; Αρχικά, το πρώτο βήμα είναι να δει με ψυχραιμία πώς έχει η κατάσταση, να αφήσει κατά μέρους δικαιολογίες και να σκεφτεί γιατί τρέμει τόσο να παραδεχτεί πως έσφαλε. Έπειτα, αφού συνειδητοποιήσει πως κατηγόρησε κάποιον άδικα, πρέπει αφενός να απολογηθεί για τη στάση του και αφετέρου να ρίξει τον εγωισμό του και να προσπαθήσει να διορθώσει το λάθος ή έστω να μην το επαναλάβει. Το φάουλ στην προκειμένη είναι διπλό. Ένα αυτό που αφορά την ίδια την κατάσταση και την προβληματική διαχείρισή της κι ένα το ότι κατηγόρησε άδικα κάποιον άλλο για δικό του σφάλμα. Συνεπώς τι είναι προτιμότερο; Να είναι κανείς σωστός με τον εαυτό του και να αναλαμβάνει τις ευθύνες του εξαρχής ή να μοιράζει κατηγορίες από εδώ και από εκεί μόνο και μόνο για να νιώθει σωστός και τέλειος, χρωστώντας συγγνώμες μετέπειτα;
Μόλις κανείς γνωρίσει και αναγνωρίσει τον πραγματικό του εαυτό, ρίχνοντας τον εγωισμό του και βλέποντας καθαρά, θα δει κατά πάσα πιθανότητα μεγάλη αλλαγή στην καθημερινότητά του και στις σχέσεις του με τους άλλους. Στο κάτω κάτω, το να κατηγορήσεις κάποιον άδικα, ίσως γίνει αιτία να χάσεις από δίπλα σου έναν δικό σου άνθρωπο. Μήπως αν παραδεχόσουν τα λάθη σου, απέφευγες πολλά προβλήματά πριν καν προκληθούν; Ας βουτάμε τη γλώσσα μας στο μυαλό μας πριν εκφράσουμε τη δυσαρέσκειά μας, πόσο μάλλον όταν πρόκειται να ρίξουμε ευθύνες σε κάποιον άλλον για κάτι που φταίμε εμείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου