Ίσως ο έρωτας να είναι το κατασταλτικό του εγωισμού

Έρωτας, αγάπη κι εγωισμός, τρίπτυχο που θα μπορούσε ν’ αποτελεί και σκηνή από θρίλερ κι ερωτική κομεντί παράλληλα. Συστατικά που λίγο πολύ βρίσκονται σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, σε διαφορετικό βαθμό, ένταση ή συχνότητα. Μπορεί όμως τελικά να συνυπάρξει ο έρωτας, η αγάπη και ο εγωισμός σε μια σχέση κι αυτό να λειτουργεί για όλους;

Αν το ζυγίσουμε μαθηματικά το ζήτημα θα δούμε πως πρακτικά και μόνο, ο εγωισμός κι η αγάπη είναι αντιστρόφως ανάλογοι όροι· όπου αναπτύσσεται το ένα, μειώνεται το άλλο. Είναι σχεδόν αδύνατον να μπορέσουν αυτά τα δύο να συνυπάρξουν, είναι από τη φύση τους τόσο ισχυροί όροι, που η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη και κάποιος πάντα βγαίνει χαμένος. Όταν όμως η αγάπη υπερισχύει, τότε ο εγωισμός μπορεί να μουδιάσει. Το «εγώ έτσι είμαι και σ’ όποιον αρέσω» μπορεί να γίνει «θα προσπαθήσω» και κάπου εκεί γίνεται αντιληπτό το ποιος υπερίσχυσε και κερδίζει στο παιχνίδι του ανταγωνισμού τους.

Είναι οριακά μαγικό πώς μπορεί να σ’ αλλάξει ως οντότητα ο έρωτας για κάποιον άλλον άνθρωπο. Ξαφνικά μπορείς να κάνεις πράγματα που νόμιζες πως δεν μπορούσες, αντέχεις περισσότερα, τσαλακώνεσαι για τον άλλον, παλεύεις και συγχωρείς καταστάσεις και συμπεριφορές που άλλοτε δε σήκωνες στο σπαθί σου ούτε για πλάκα. Είναι η φάση που η ανάγκη να έχεις και να νοιάζεσαι, είναι μεγαλύτερη από την ανάγκη να βρίσκεις τα λάθη ή να περνάει απλώς το δικό σου. Είναι το να μην μπορείς μια κατάσταση, αλλά να την υπομένεις, γιατί μακριά από εκείνο το άτομο είναι χειρότερα, γιατί δε μιλάμε για τον οποιονδήποτε, αλλά για τον άνθρωπο υψίστης σημασίας σου.

Πρόκειται για την ουσιαστική αντικατάσταση του «εγώ» μου με το «εμείς» μας. Μια διαδικασία που μαζί με τον άλλον θα βρεις κάθε τρόπο να το κάνεις να δουλέψει. Μια ανάγκη πιο βαθιά κι ουσιαστική απ’ όσο φαίνεται εκ πρώτης, που δύσκολα αντιλαμβάνεσαι πως σου γεννιέται. Έχει να κάνει με τις άμυνες του ανθρώπου που ξεκινούν και πέφτουν, σημαίνει πως εγκαταλείπεις την ασφάλεια του εαυτού σου και παρουσιάζεσαι χωρίς κάλυμμα, δε φοβάσαι πια να χάσεις τον έλεγχο κι αφήνεσαι, γιατί όλα τα άλλα γύρω σου είναι πιο σημαντικά από κάθε τι άλλο.

Δεν ξέρω αν είναι κάτι που μπορεί να κρατήσει για πάντα, ή αν απλώς είναι η τύφλα του έρωτα που μεθάει τον εγωισμό μας και σίγουρα δε λειτουργεί πάντα με ανιδιοτέλεια γι’ αυτό πονάει περισσότερο. Έχει ξανά ειπωθεί όμως πως όποιος δεν έχει νιώσει στο πετσί του τη συντριπτική ήττα του εγωισμού, δεν μπορεί να μιλά για έρωτες κι αγάπες. Η ζωή είναι μικρή και στο τέλος της μέρας είναι ωραίο ν’ αγαπάς χωρίς περισπασμούς κι άμυνες κι ας πονάει πιο πολύ. Κι αντί για το «σ’ όποιον αρέσω» θα έχουμε ζήσει το «για σένα θα έκανα τα πάντα». Καμιά φορά δε γίνεται αλλιώς, παρά να αγαπήσουμε τόσο που να υπερβούμε τον εαυτό μας. Κι αυτό είναι κατάρα αλλά και τύχη μαζί. Αδιανόητη τύχη.