Πώς να μην τρελαθείς στην εποχή του «τι άλλο θα ζήσουμε»

Η ζωή είναι απρόβλεπτη και μας το υπενθυμίζει καθημερινά. Πολλά είναι εκείνα τα οποία μπορούν να ξεκινήσουν, να σταματήσουν προσωρινά ή για πάντα ακόμη και ν’ αλλάξουν για κάποιο λόγο, που ίσως στο παρόν να μην καταλάβουμε. Σίγουρα όμως ο χρόνος θα μας δώσει την απάντηση που θέλουμε και θα μας λύσει κάθε απορία. Κάποιες φορές, όσα πλάνα κι αν σχεδιάσουμε για το παρόν ή το μέλλον, κανένα απ’ αυτά δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να συμβεί.

Όλα κυλάνε με ιλιγγιώδη ταχύτητα και πριν προλάβουμε να το αντιληφθούμε, οι στιγμές μας γίνονται αναμνήσεις. Μας κατασπαράζει ο φόβος για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στο μέλλον και ζούμε μόνιμα την κάθε μας ημέρα μ’ ένα «τι θα γίνει». Και τελικά, αυτό που γίνεται είναι να χάνουμε αυτά που αξίζουν την αφοσίωση, τον χρόνο και την αγάπη μας. Το άγχος κι ο φόβος για το άγνωστο μας κάνει αλλόκοτους, τόσο που ούτε εμείς οι ίδιοι δεν αναγνωρίζουμε πλέον τον εαυτό μας.

Όταν η τυραννία του «αργότερα» γίνεται τρόπος ζωής, δημιουργεί ακόμη περισσότερες φοβίες αλλά κι αλλαγή 360 μοιρών στη συμπεριφορά μας, βλέποντας τα πάντα γύρω με το στρες μιας σωστής πρόβλεψης. Ο ψυχικός μας κόσμος αρχίζει να διαλύεται καθώς εμείς αναλογιζόμαστε τι μπορεί και τι δεν μπορεί να συμβεί στα μελλοντικά μας σχέδια. Άραγε θα φθάσουμε εκεί που θέλουμε; Κι αν δε φθάσουμε τελικά; Ζούμε με τον φόβο για πράγματα τα οποία δεν έχουν έρθει κι ίσως να μην έρθουν και ποτέ.

Ζούμε με τον πόνο στο στομάχι, τις ταχυκαρδίες, τα αυτό άνοσα προβλήματα, τα σημάδια που μας δείχνουν ότι κάτι δεν πάει καλά. Κι ανησυχούμε. Και πονάμε. Και δεν κοιμόμαστε. Κι ανησυχούμε ξανά. Και σε έναν κόσμο που φαίνεται όλο και πιο απαισιόδοξα να μας χτυπάει την πόρτα, μοιάζει με έναν φαύλο κύκλο η ζωή μας, στον οποίο είμαστε καταδικασμένοι να ανησυχούμε για πράγματα που πρακτικά δε συμβαίνουν τώρα.

Οτιδήποτε κι αν έρθει λοιπόν γι’ αυτό το μέλλον που τρομάζει, ας έρθει. Γιατί πρέπει πάντα να έχουμε στο μυαλό μας πως όσα πλάνα κι αν κάνουμε, όσο τρομαγμένοι κι αν νιώθουμε στο τώρα, αυτό που είναι να συμβεί στο τέλος θα συμβεί, είτε καλό είτε όχι. Με το να σκεφτόμαστε και να αναλώνουμε όλη μας την ενέργεια σε σενάρια, μόνο περισσότερα προβλήματα μπορούμε να δημιουργήσουμε, μεγαλύτερους φόβους κι αξεπέραστες ανασφάλειες. Κι είναι ίσως στα πολύ σκοτεινά της ζωής που αξίζει, ή μάλλον χρειάζεται, να αφήνεσαι σε μια ελπιδοφόρα νέα συνθήκη.

Σίγουρα κάποια στιγμή θα τα καταφέρουμε, γιατί η ζωή έχει την τάση να επιστρέφει και ν’ ανταμείβει εκείνους που πιστεύουν σ’ αυτή. Από το να καλλιεργείς φοβίες, καλύτερα να καλλιεργήσεις όλο σου το είναι για να γίνεις το μέλλον που θέλεις να είσαι. Αναγνώρισε τους φόβους και τις ανησυχίες. Σίγουρα μέσα σου θα βρεις την απάντηση.

Δεν είμαστε προετοιμασμένοι για το άγνωστο και δε μας αρέσει το κλίμα αλλαγής εκ φύσεως. Σίγουρα όμως έχουμε την αντίληψη και την ικανότητα της προσαρμογής σε όλα, για όλα. Βρίσκοντας λοιπόν την αιτία και τον προσδιορισμό αυτής. Να εκπαιδεύσουμε τους εαυτούς μας ώστε να τη δέχεται να ζει με φαντασία που αφορά ένα δυστοπικό αύριο. Να παίρνουμε ρίσκα, βγαίνοντας από τη ζώνη ασφαλείας μας, διότι κάτι το οποίο θεωρούμε ριψοκίνδυνο μπορεί να αλλάξει ολόκληρη τη ζωή μας προς το καλύτερο.

Πόσο πιο χαρούμενοι θα ήμασταν, αν ρεαλιστικά φέρναμε τις καταστάσεις στο παρόν. Αν η αλλαγή στη ζωή μας χωρίς να μένουμε στάσιμος, ήταν η μόνη κανονικότητά μας. Άλλωστε τίποτα δεν είναι σταθερό και τίποτα δεν κρατάει για πάντα- κι είναι η αντίσταση σ’ αυτό που φέρνει τα προβλήματα. Ας το φιλοσοφήσουμε και λιγάκι για να μην τρελαθούμε, λέγοντας πως ευτυχώς που η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις και δεν πλήττουμε, ειδάλλως δε θα είχαμε κανέναν απολύτως λόγο ύπαρξης. Ευτυχώς που όλα τρέχουν κι έχουμε να αναδιαμορφώνουμε τις συνθήκες, για να τις κάνουμε καλύτερες. Το μέλλον σίγουρα είναι άγνωστο, αλλά μια στιγμή παραπάνω. Μέχρι να έρθει, ας ασχοληθούμε με αυτή που έχουμε στα χέρια μας· τι λέτε;