-Πήρα…
-Τώρα ρίξε το κάτω και δες τι θα γίνει μαζί του!
-Έγινε θρύψαλα!
-Και τώρα ζητά του συγγνώμη. Θα ξαναγίνει όπως πρώτα;
Προφανώς και η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Πώς να συνθέσεις ξανά τα θρύψαλα; Όπως το ποτήρι, έτσι και η ανθρώπινη ψυχή μπορεί να γίνει κομμάτια. Είτε από επιλογές είτε από ασύμμετρους κινδύνους που προέρχονται από ανθρώπους που κατέρρευσαν μπροστά σου σαν χάρτινοι πύργοι. Ανθρώπους που έλεγαν ότι θα είναι για πάντα δίπλα σου αλλά είχαν για “χόμπι” την αφαίμαξη και εκμετάλλευση της ψυχής σου. Και αυτό αφορά όλων των ειδών τις σχέσεις. Προσωπικές, επαγγελματικές, οικογενειακές κ.ο.κ. Όμως ξέρεις, η ανθρώπινη ψυχή έχει μια διαφορά με το κομματιασμένο ποτήρι. Εξακολουθεί να υπάρχει μέσα στο χρόνο. Και ναι υπάρχουν γιατρικά που μπορεί να μην κλείνουν πληγές αλλά τουλάχιστον τις απαλύνουν. Δύσκολο πράγμα λένε οι ανθρώπινες σχέσεις. Και δεν είναι σχήμα λόγου ειδικά στην εποχή που ζούμε. Μια εποχή όπου ο εγωισμός, η υποκρισία και η ανειλικρίνεια παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια. Παιχνίδια εκμετάλλευσης ανθρώπων και συναισθημάτων προς ικανοποίηση του «εγώ» και ανάπτυξη και διατήρηση μιας εικόνας επίπλαστης, κρυμμένης πίσω από ανασφάλειες. Και αυτό φαίνεται πάντα στο τέλος. Στο χειροκρότημα όπως λένε…
Δεν είναι τυχαίο αυτό που λέχθηκε από τον Λόρδο Μακόλεϊ πως “ο αληθινός χαρακτήρας ενός ανθρώπου φαίνεται από το τι θα έκανε, αν πίστευε ότι δε θα αποκαλυπτόταν ποτέ”. Ένα απ’ αυτά τα γιατρικά που λέτε είναι μια αληθινή συγγνώμη. Αν καταφέρεις να την πεις από την καρδιά και όχι από τα χείλη να είσαι βέβαιος πως αν υπάρχει Θεός (αυτός που τον χρησιμοποιούμε ως το τέλειο άλλοθι) θα σε ανταμείψει.
Ο ίδιος ο Χριστός άλλωστε ομολόγησε μπροστά στον Πιλάτο ότι ήρθε στη γη για να φανερώσει την αλήθεια αναφέροντας πως «όποιος αγαπά την αλήθεια καταλαβαίνει τα λόγια μου». Αυτά που δεν τηρούσαν οι Φαρισαίοι. Παρουσιάζονταν ως οι τέλειοι προστάτες του Μωσαϊκού νόμου αλλά όπως φάνηκε ήταν οι τέλειοι υποκριτές. Κανένας δεν απορρίπτει όποιον είναι ο εαυτός του, κανένας όμως δεν θέλει αυτόν που δεν είναι ο εαυτός του. Φτάνει φυσικά να βουτήξεις στα αχαρτογράφητα νερά της ψυχής του και να καταλάβεις. Και σε προσωπικό επίπεδο, η διαίσθηση του τι είναι αληθινό και ψεύτικο μέσα μας είναι αδιαμφισβήτητη.
Όπως όλα τα συναισθήματα λοιπόν έτσι και αυτό της μετάνοιας δείχνει και την ποιότητα του χαρακτήρα. Όχι αυτού που φαντάζει μια καλοστολισμένη βιτρίνα, αλλά αυτού του χαρακτήρα που πηγάζει από την εσωτερική μαρτυρία της συνείδησης. Την προσωπική μας αλήθεια. Τη δύναμη της ενσυναίσθησης και της συναισθηματικής νοημοσύνης. Αυτής που λίγοι τη γνωρίζουν αληθινά. Ο άνθρωπος άλλωστε μπορεί να λέει όσα ψέματα θέλει. Αυτό δεν αλλοιώνει την αλήθεια που είναι μόνο μια. Ακόμη και ένας να την γνωρίζει, ο υποκριτής χάνει κάθε τεκμήριο ανθρωπιάς. Όπως πολύ εύστοχα είπε ένας δικός μου άνθρωπος «επιλεκτική ευαισθησία ισούται με υποκρισία». Την αληθινή ευαισθησία την δείχνεις κυρίως προς όλους όσους πλήγωσες για να εξαγνίσεις την ψυχή σου και μετά στον οποιονδήποτε άλλο.
Πρέπει να χωνέψεις πρώτα απ’ όλα πως όλοι όσοι βιώνουν το θαύμα της ζωής έχουν κοινό προορισμό. Άλλοι στην ώρα τους, άλλοι πιο νωρίς, άλλοι άδικα και άλλοι πλήρεις ημερών. Γι’ αυτό τους λογαριασμούς σου να τους κλείνεις σωστά. Όχι να δραπετεύεις. Γιατί μπορεί όταν αποφασίσεις να το πράξεις ο άλλος να έχει φύγει. Γι’ αυτό και η πραγματική αξία της ζωής είναι οι πράξεις μας, η αυθεντικότητα μας και η συμπεριφορά μας απέναντι στους γύρω μας. Και κυρίως αυτούς που συνειδητά πληγώνουμε. Επανέρχομαι στα της συγνώμης που για τους πολλούς θεωρείται «μισό χ…..». Για κάποιους λίγους όμως, φέρνει τη γαλήνη στη ψυχή τους. Και δεν μιλώ για την εγωιστική συγνώμη. Μιλώ γι’ αυτήν που αφορά την τόλμη και την παραδοχή του λάθους. Την αναγνώριση των σφαλμάτων. Είτε αυτά αφορούν εκμετάλλευση, εγκατάλειψη, δολοφονία συνειδήσεων, καταπάτηση αξιοπρέπειας, κοροϊδία και οτιδήποτε άλλο αρνητικό υπάρχει στην καθημερινότητα της ζωής μας.
Η ανάληψη αυτής της ευθύνης δείχνει και το αίσθημα της εσωτερικής δύναμης. Οτιδήποτε άλλο, είναι δυστυχώς «συγκάλυψη» ενός αμετανόητου εγώ και άρνηση κατανόησης του άλλου. Η περιβόητη ενσυναίσθηση που βάζει πάνω απ’ όλα την ειλικρινή κουβέντα με τον εαυτό σου. Τι γίνεται όμως όταν οι άνθρωποι αρνούνται τη συγνώμη και κυρίως την αλήθεια; H εξήγηση είναι πολύ απλή. Είναι πρώτα απ’ όλα άρνηση παραδοχής και άρνηση να σηκώσουν το βάρος της οδύνης και των τύψεων. Και κάπου εκεί αυτά τα άτομα λειτουργούν υπό το αίσθημα πανικού και τάσεις φυγής. Μη λερωθεί η «όμορφη» εικόνα τους.
Όμως πως μπορείς άραγε να ξεφύγεις από τον ίδιο σου τον εαυτό; Στην ουσία αυτόν αρνείσαι ν’ αντιμετωπίσεις. Όμως ξεχνάς κάτι πολύ σημαντικό. Διάβασα πως «για να διατηρηθεί η ψυχική υγεία, το άτομο που πληγώθηκε από κάποια αδικία πρέπει να απαλλάσσεται από το πάθος της μνησικακίας προς εκείνον που τον πλήγωσε». Και αυτό το κλειδί δυστυχώς το κρατούν μόνο αυτοί που έβαλαν το μαχαίρι στην πληγή και σε πολλές περιπτώσεις το στριφογύρισαν αρκετές φορές τυφλωμένοι από ένα αμετανόητο «ΕΓΩ». Είναι αυτοί που αυτοαποκαλούνται θύματα, “δεν μπαίνουν ποτέ στη θέση των άλλων. Αυτών των άλλων που θυσιάζουν αναίμακτα στο βωμό της εικόνας τους, υποστηρίζοντας την με στρώματα αυταπάτης”. Αυτών που δε διστάζουν να πυροβολήσουν πισώπλατα εκφράζοντας στη συνέχεια ένα επιφώνημα ανακούφισης.
Μεγάλη υπόθεση λοιπόν η ανάληψη της ευθύνης λόγων και πράξεων. Όπως είπα και πριν πρέπει να μάθεις να κλείνεις σωστά τους λογαριασμούς και όχι ν’ αφήνεις “χρέη”. Το να ζητάς συγνώμη λοιπόν, καθορίζει μαζί με άλλες συμπεριφορές την πραγματική σου αξία. Ο εύκολος δρόμος είναι η δολοφονία χαρακτήρων. Ο δύσκολος δρόμος να είσαι ο εαυτός σου.
Θέλω να κλείσω με κάτι υπέροχο που διάβασα για την αξία της συγνώμης:
«Όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο, όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν. Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα, όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου