Χαθήκαμε στο όνειρο

Φθαρμένα Χρώματα

Ξυπνάς με ένα φως να σε θαμπώνει. Πιστεύω με τον ίδιο τρόπο πεθαίνεις.
Εξάλλου λένε πως την μέρα που θα ναι η ώρα σου το αισθάνεσαι.
Αν τραυματιστείς πολύ σε θανατηφόρο επίπεδο, ο οργανισμός εκκρίνει μια ουσία η οποία σε μαστουρώνει ή σε ναρκώνει (πλέον το ίδιο πράγμα είναι αφού ότι φαρμακευτικό το κάναμε απόλαυση) για να μην νιώθεις πόνο, δεν γνωρίζω απολύτως.

Όπως ένας τοξικομανής είπε κάποτε, “χάθηκα στο όνειρο”.
Δεν χάθηκαν στο όνειρο μόνο όσοι είναι εθισμένοι στις ουσίες. Όλοι μας χαθήκαμε στο όνειρο.
Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Μια η διαφορά. Κάποιοι επέλεξαν να είναι συνέχεια μέσα σε ένα όνειρο, το ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΟΝΕΙΡΟ και άλλοι να ξυπνάνε που και που, για να μην ξεχάσουν τον υπέροχο, γεμάτο ομορφιές αυτό “κόσμο”.

Όπως κατάλαβες και εσύ που διαβάζεις αυτή τη προσπάθεια για τέχνη, σε αποκάλεσα ονειροπόλο.

ΜΗ ΧΑΘΕΙΣ στο όνειρο φίλε μου. Ζήσε το δικό σου. Κάνε το ασπρόμαυρο ή κάποιο φθαρμένο χρώμα, ζωντανό ξανά.

Βούτα και όλος άμα χρειαστεί μες στη παλέτα των χρωμάτων και φτιάξε τον δικό σου πίνακα.
Γιατί θα ναι δικός σου και θα τον θαυμάζεις και νηφάλιος.

Μ’ ακούς ρε;

Ακόμα και ξύπνιος θα το ΖΕΙΣ!