Κυβισμός: ανακαλύπτοντας τα «γονίδια» της μοντέρνας τέχνης

Η γεωμετρία εισβάλλει δυναμικά στους πίνακες. Οι μορφές και η φύση αποδίδονται με τη διάλυση ή τη σύνθεση γεωμετρικών και στερεομετρικών σχημάτων ακολουθώντας την παραίνεση του Σεζάν:«να αποδίδουμε τη φύση με βάση τον κύλινδρο, τη σφαίρα και τον κώνο». Το βάθος καταργείται και τονίζεται ο όγκος που βαθμιαία παγιώνει μια «γλυπτική ζωγραφική». 

Ο πίνακας θεωρείται αυτόνομο «αντικείμενο», ένα «tableαu-objet» που αποσυνδέεται από την αντικειμενική πραγματικότητα, αλλά μπορεί ταυτόχρονα να την αναπαράγει με τον δικό του απρόσμενο τρόπο. Πρωταγωνιστές της κυβιστικής τέχνης που στην αναλυτική της διάσταση, με τον ακραίο κατακερματισμό των μορφών και τη σωρευτική συνύπαρξη πολλών διαφορετικών όψεων, θα προσεγγίσει την πλήρη αφαίρεση διαστρεβλώνοντας κάθε αληθοφάνεια, αναδεικνύονται οι Μπρακ, Πικάσο και Γκρις.

Στην τελευταία της φάση η κυβιστική ζωγραφική (συνθετικός κυβισμός) θα καθιερώσει την οπτική αλχημεία του κολάζ ως το ιδεώδες των αισθητικών της αναζητήσεων. Με την τεχνική του κολάζ, οι κυβιστές κατορθώνουν, με προκλητικές «συγκολλήσεις» υλικών πάνω στο μουσαμά, να σχηματοποιούν και να νοηματοδοτούν την πραγματικότητα αλλάζοντας άρδην και ανατρέποντας τη συμβατική σημασία υλικών και αντικειμένων. 

Συνήθως ευτελή, χρηστικά υλικά, όπως αποκόμματα εφημερίδων, ελάσματα χαλκού και χορδές κ.α τοποθετούνται, με μια διανοητικά προσχεδιασμένη αυθαιρεσία, εντός του πίνακα για να κυριαρχήσουν στη σύνθεση παράγοντας νέους συμβολικούς κώδικες.