Τότε ο φόβος μετατρέπεται σε τεχνική επιβίωσης και μας απομακρύνει από όλους όσοι αντανακλούν την πληγωμένη πλευρά μας και καθρεφτίζουν τις ματαιώσεις μας, καθώς νομίζουμε ότι είναι εξαιρετικά επώδυνο να τις διαχειριστούμε και να τις αντιμετωπίσουμε.
Όταν βιώνουμε τραυματικές εμπειρίες, ο φόβος είναι μονόδρομος. Πρέπει να φοβόμαστε γιατί είναι επικίνδυνο να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να αισθανθεί. Για να αντέξουμε ψυχικά, το σώμα παγώνει το συναίσθημα, αποσυνδεόμαστε.
Οι μηχανισμοί άμυνας που ενεργοποιούμε για να αντιμετωπίσουμε τις εσωτερικές συγκρούσεις, νομίζουμε ότι μας κρατούν ασφαλείς αλλά, στην πραγματικότητα, μας απομακρύνουν από όλους και όλα και κυρίως από τον ίδιο μας τον εαυτό. Γινόμαστε οι άμυνες μας! Η κυρία άρνηση και ο κύριος εκλογίκευση, οι κυρίες αποφυγή και μετάθεση. Εκπέμπουμε ότι έχουμε εσωτερικεύσει!
Στην προσπάθειά μας να αποφύγουμε να πονέσουμε και να πληγωθούμε ξανά, θωρακιζόμαστε πίσω από μια πανοπλία «ασφάλειας».
Η φυσική μας ανάγκη όμως για σχέσεις εγγύτητας, μας σπρώχνει στη δημιουργία ενός εαυτού που ναι μεν συνομιλεί με τους άλλους, αλλά δεν επικοινωνεί ουσιαστικά ώστε να κινδυνέψει.
Διαστρεβλώνοντας την εσωτερική μας αλήθεια δημιουργούμε έναν ψευδή εαυτό, αγνοώντας την αόρατη φθορά που τρυπώνει και σκάβει υπόγεια μέσα μας, αποκόβοντας κάθε συναίσθημα που μας κρατάει ζωντανούς όπως η ελπίδα, η ευγνωμοσύνη και η χαρά.
Γιατί το τραύμα δεν είναι αυτό που συνέβη αλλά αυτό που έχει προκαλέσει στον ψυχισμό μας και που συνεχίζει να προκαλεί. Αυτό που συμβαίνει σαν αποτέλεσμα του τραυματικού γεγονότος είναι ότι χάνουμε τη σύνδεση, το ενδιαφέρον και την αγάπη για τον εαυτό μας.
Μερικές φορές, η ρίζα του μπλοκαρίσματος βρίσκεται πολύ πίσω στο παρελθόν. Αλλά καθώς εξερευνούμε το μπλοκάρισμα και αντιμετωπίζουμε τις φοβίες που μας εμποδίζουν να προχωρήσουμε, συνήθως αποκτάμε μια πληρέστερη εικόνα για τον αληθινό μας εαυτό και το σκοπό της σημερινής μας ζωής.
Με την αυτο-εξερεύνηση, μαθαίνουμε πώς να προσεγγίζουμε και πως να απελευθερώνουμε τα τραύματα και τις αναμνήσεις τους. Εκπαιδευόμαστε ώστε να μην επιτρέπουμε στις πληγές και τις άμυνες να μας καθορίζουν. Υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι αν δεσμεύουμε την ενέργεια μας στο θυμό και στον πόνο, στερούμε τον εαυτό μας από την πραγμάτωση μιας ζωής με χαρά και ασφάλεια.
Δεν υπάρχει πρόοδος και μεταμόρφωση αν δεν υπάρχει ασφάλεια.
Ακόμη και σε έναν κόσμο που τσιγκουνεύεται το όραμα, η προσωπική μας επιτυχία θα είναι να εφεύρουμε ένα νόημα χωρίς υπεκφυγές και αρνήσεις! Και αυτό είναι θέμα σύνδεσης με τον εαυτό μας και η καλύτερη τεχνική επιβίωσης!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου