H καλοσύνη είναι μια από τις αρετές που έχει υμνηθεί από πολλούς φιλοσόφους και ανθρώπους του πνεύματος ανά τον κόσμο. Θεωρείται σπουδαίο ανθρώπινο προσόν και ειδικά την εποχή που διανύουμε, όπου η ανθρωπότητα είτε δεν την αισθάνεται είτε την κρύβει διότι την θεωρεί αδυναμία και μη ωφέλιμη.
Είναι λοιπόν πιο λογική η παράσταση ενός εαυτού μη αληθινού και της μικροψυχίας παρά ένα αγαθό το οποίο θα μπορούσε σε μαζικότητα να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο φέρνοντας τους πιο κοντά. Εν πάσει περιπτώσει, η καλοσύνη δεν είναι απλώς μια θεωρία ή ιδέα αλλά βιοθεωρία. Ζει με καλοσύνη, περιγράφοντας έναν άνθρωπο για τον οποίο είναι ευχαρίστηση και χαρά να προσφέρει σε ένα οικείο του πρόσωπο και μη, σημασία δεν θα πρέπει να έχει. Να νιώθει χαρά για την χαρά του συνανθρώπου του, του οποίου μια δύσκολη στιγμή ή κατάσταση απαλύνεται. Δεν γνωρίζει άλλο τρόπο αλληλεπίδρασης και στο μυαλό δεν κυριαρχούν μόνο σκέψεις εγωκεντρικές.
Όπως λέει και ένα λαϊκό γνωμικό «κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό» του οποίου το νόημα έχει τόση δύναμη. Το να πράττεις καλό όπου σταθείς και όπου βρεθείς ηθελημένα και με όλη σου την καρδιά και αδιάφορο άμα αναγνωριστεί ή όχι, σημασία έχει η πράξη και η θεϊκή παρουσία του καλού, της όμορφης πλευράς της ζωής, αυτής που λες ότι δεν είναι όλα μαύρα και τελειωμένα, υπάρχει φως, άρα υπάρχει και ελπίδα. Αυτά πηγαίνουν αλυσίδα, ομορφαίνεις την μέρα του συνανθρώπου σου, ομορφαίνει η ψυχολογία του και που ξέρεις μέσα στη μέρα μπορεί να την διαδώσει και ο ίδιος σε έναν άλλο συνάνθρωπο του που επίσης την χρειάζεται, αναλογιζόμενος και περιχαρής πως τελικά η καλοσύνη και η ανθρωπιά δεν έχασε ακόμα συμμετοχή στην παρτίδα που λέγεται ζωή. Και ένα παράδειγμα του αντίπερα στρατοπέδου, της αρνητικής ενέργειας. Κάνεις την μέρα του συνανθρώπου σου άσχημη, δίχως πνευματική επαφή και περιμένεις αυτός ο άνθρωπος έπειτα, να έχει καλή ψυχολογία και όρεξη να δοθεί, μα μέσα στην μιζέρια και στο εγώ του θα εγκλωβιστεί.
Ο ύψιστος ρόλος της οικογένειας
Η σπίθα αυτής της αρετής κυρίως προέρχεται από την αγάπη που θα πάρει ο άνθρωπος στα πρώτα του χρόνια, μωρό ακόμη, μαθητής των γονέων του. Πρωτοδιδάσκεται μέσα από τις αγκαλιές, τις τρυφερές στιγμές και γενικά την ολοκληρωτική αφιέρωση και αλτρουιστική αυταπάρνηση τους. Νεοαφιχθέντα σε αυτόν τον κόσμο, μαθαίνουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει να απαρνιέσαι την ευδαιμονία σου, τον προσωπικό σου χρόνο και ενέργεια, προς χάριν των παιδιών σου. Τα πρώτα συναισθήματα και συμπεριφορές αλληλεπίδρασης μεταξύ των ανθρώπων δημιουργούνται εντός αυτής της κλειστής κοινωνίας, που λέγεται οικογένεια. Θα αντιμετωπίσουν μετέπειτα τις συνθήκες της άγριας πλέον κοινωνίας μας, χρήση των όσων διδάχθηκαν. Η συνεισφορά τους, ανεκτίμητη, διότι όλα εντυπώνονται μέσα στην αγνή και ακατέργαστη παιδική ψυχή τους και ο ψυχολογικός τους κόσμος κρίνεται από τούτη την οικογενειακή διαπαιδαγώγηση, για αυτό θέλει πάρα πολλή προσοχή πότε και αν κάποιος άνθρωπος, είναι έτοιμος και ικανός να γίνει γονέας. Δεν είναι ούτε παιχνίδι ούτε ένας ρόλος τον οποίο θέλεις πολύ να υποδυθείς, αλλά δεν μπορείς να τον υποστηρίξεις επί της ουσίας. Πρέπει να είσαι ψυχολογικά και συναισθηματικά και ψυχολογικά ακέραιος και πλήρης .Μιλάμε για μια ανθρώπινη ψυχή και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να την εντάξουμε στην κοινωνία μας στερημένη και αδύναμη
Όρια της καλοσύνης
Κατά ψυχο-λογική σκοπιά θα πρέπει να υπάρχουν και κάνουν την διαφορά.
Η πολύ καλοσύνη δεν εκτιμάται δεόντως, όπου σε σημείο αδιάκοπης ροής και μη θέλοντας να κακοκαρδίσεις κανέναν, κακοκαρδίζοντας τον ίδιο σου τον εαυτό, να θεωρείται δεδομένο πως θα ρέει παντοτινά, διότι εσύ δίνεις το δικαίωμα και την ιδέα ότι θα είσαι πάντα εκεί.
Υπάρχει η 24 ώρες το 24-ωρο καλοσύνη που κάνεις το καλό για να μην κακοκαρδίσεις και να φαίνεσαι στα μάτια του κόσμου, ως το καλό παιδί, να σε αγαπάνε και να είσαι αποδεκτός. Δεν αντιλέγω είναι πολύ όμορφο να είσαι πάντα εκεί, αλλά κάποια στιγμή δεν μπορεί, θα πιάσεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται γιατί να είμαι τόσο καλός με τους άλλους και για μένα κανείς, για μένα τίποτα.
Υπάρχει όμως και η καλοσύνη η αυθεντική
Η αυθεντική καλοσύνη θα πρέπει να είναι εκ εαυτού επιλογής και διάθεσης. Επιλεκτική καλοσύνη; Ναι, διότι δεν μπορείς να αφιερώνεσαι και να δίνεις τον εαυτό σου σε στιγμές που αληθινά και ειλικρινά, πάντα με γνώμονα τις προσωπικές σου επιθυμίες, δεν θέλεις.
Σέβεσαι τον εαυτό σου και τον αγαπάς, θέλεις να είσαι ειλικρινής απέναντι του και απέναντι στους συνανθρώπους σου, εκτιμάς τον χρόνο και την ενέργεια σου και δεν δίνεσαι, αν πραγματικά δεν το αισθάνεσαι.
Καλύτερα να ακουστεί εγωιστικό και απόμακρο παρά ένα έργο μη ηθελημένο, προς ευχαρίστηση του αποδέκτη και ενός εγώ ζημιωμένου. Προτιμότερο οι πράξεις σου να συμβαδίζουν με αυτό που πραγματικά επιθυμείς παρά κάτι απο υποχρέωση προς το καλό ή μάλλον καλύτερα την υποχωρητικότητα του εαυτού σου πρώτα και έπειτα προς τον αποδέκτη.
Ο κόσμος θα σε θεωρήσει υποκριτή- καλοσυνάτο και εγωιστή αλλά η ουσία είναι μια, ποια καλοσύνη είναι πιο αυθεντική και ειλικρινής προς τον εαυτό μας, ποιος είναι ο καπετάνιος αυτής της ψυχής; Ο καπετάνιος οφείλει στον εαυτό του, ένα κομμάτι χρόνου και ενέργειας και έπειτα πάλι στην φουρτούνα του, σε αυτό που ξέρει να κάνει πολύ καλά. Με θες συνάνθρωπε ολόψυχο ολόψυχα παρών ή συρμένο για να καλύψω την εγωιστική σου επιθυμία και απαίτηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου