«Nύκτωρ δ΄ ἐτελεῖτο τὰ μυστήρια» -Βάτραχοι, Αριστοφάνη (343.10)
Η νύχτα είχε προχωρήσει ο δίσκος της Εκάτης είχε αρχίσει να χαμηλώνει στον σκοτεινό ουράνιο θόλο. Σε λίγο το άρμα του θεού Ήλιου θα άρχιζε να σκορπίζει το ζωογόνο φως του στην πλάση. Ο Τριπτόλεμος βρισκόταν στα πεδία του Θεού ύπνου, και πιο συγκεκριμένα στα εργαστήρια του γιου του ύπνου, του Μορφέα. Οι βοηθοί του οι Όνειροι, ο Φοβήτορας και ο Φάντασος, είχαν μία ιδιαίτερη αποστολή απόψε. Η Θεά Δήμητρα είχε ζητήσει από τον Μορφέα να εμφανιστεί αυτή η ίδια στο όνειρο του Τριπτόλεμου, γιού του βασιλιά της Ελευσίνας Κελεού.
Η Δήμητρα εμφανίστηκε στο Τριπότλεμο απαστράπτουσα με όλη της την χάρη. «Ούλε τε καί μάλα χαίρε , θεοί δέ τοι όλβια δοίεν» (Να είσαι καλά και να χαίρεσαι, οι δε θεοί να σου δίδουν ευτυχία - Ομήρου 'Οδύσσεια, ω - 402 ), ήταν τα πρώτα λόγια της Θεάς.
- «Είναι αλήθεια», είπε η Θεά στον Τριπτόλεμο, «είσαι ευλογημένος από τους Θεούς, και από εμένα πρώτη», συνέχισε η Δήμητρα.
Ο Τριπτόλεμος γεμάτος δέος δεν τολμούσε να κοιτάξει την θεά στα μάτια.
- «Σεβαστή Δήμητρα λαμπρόδωρη, ωριμάστρια των καρπών, ανάξιος εγώ ο θνητός, τα Θεϊκά σου κάλλη σου να αντικρίσω».
Η Θεά έβαλε το δείκτη στα χείλη της, και του είπε:
- «Ανάμεσα στην ανθρώπινη γενιά, βρίσκονται θεοί αθάνατοι και παρατηρούν τα έργα των θνητών Τριπτόλεμε. Επάνω στην πολύτροφη τη γη τρεις μύριοι αθάνατοι του Δία υπάρχουν φύλακες των θνητών ανθρώπων, ντυμένοι ομίχλη, σ᾽ όλη τη γη γυρνώντας, τα ανθρώπινα έργα δικάζοντας. Μία παρθένα είναι η Δίκη, από το Δία γεννημένη, ένδοξη και αξιοσέβαστη απ᾽ τους θεούς που εξουσιάζουν τον Όλυμπο. Η δική σου η γενιά Τριπτόλεμε είναι από εμένα δοξασμένη, απ’ όταν την κόρη μου αναζητούσα.
Στο Νύσιο πεδίο βρισκόταν η πολυαγαπημένη μου κόρη με άλλες παρθένες κόρες μαζί, την Αθηνά και τη Άρτεμη, και μάζευαν της γης τα πολύχρωμα δώρα, των λουλουδιών τα άνθη, και όταν ένα νάρκισσο άγγιξε, άνοιξε η γη στα δύο, και από μέσα ξεπήδησε ο Άδης με το άρμα του αρπάζοντας την. Κανείς δεν ήξερε να μου πει την τύχη της κόρης μου Περσεφόνης. Ο Πανόπτης Δίας έλειπε, και τίποτα δεν είδε.
Εννέα μέρες μαυροφορεμένη τον κόσμο γύρισα, να βρω την κόρη την πολύτιμη, με δύο δάδες αναμμένες στα χέρια. Μόνο η θεά Εκάτη από το αρχαίο άντρο της τις ικεσίες της κόρης άκουσε, και μόνο ο άναξ Ήλιος, ο λαμπρός γιος του Υπερίωνα είδε τι συνέβη.
Την δέκατη ημέρα βρήκα την μαυροφορούσα Εκάτη με πυρσούς στα χέρια. Μου είπε πως τις κραυγές της κόρης μου άκουσε μέσα από το χάσμα του Άδη, και με πήρε και πήγαμε στον ήλιο που απ’ του Ουρανού την εσχατιά όλα τα θωρεί. Αυτός μου αποκάλυψε πως την κόρη μου την αγαπημένη την έκλεψε ο Άδης. Κοινός θαρρείς ο πόνος Θεών και ανθρώπων, εξοργισμένη τον Όλυμπο άφησα, και με την μορφή θνητής μαυροφορεμένης γριάς στην πόλη που ο πατέρας σου βασιλεύει έφτασα, την φιλόξενη Ελευσίνα.
Κάτω από μία ελιά κάθισα κοντά σε ένα πηγάδι, όπου τέσσερις από τις αδελφές σου συνάντησα. Άτυχη και βαθιά τυραννισμένη από τους πειρατές σκλάβα από την Κρήτη τους είπα πως ήμουν, με το όνομα Δωσώ, ψάχνοντας σπιτικό τις υπηρεσίες μου να προσφέρω. Οι αδελφές σου στο παλάτι του πατέρα σου Κελεού με προσκάλεσαν, τον μικρό σου αδελφό Δημοφώντα να νταντεύω. Την θλίψη μου την ξέχασα με τα αστεία της Ιάμβης και τις άσεμνες χειρονομίες της γριάς Βαυβώς.
Η Βαυβώ κάθισε απέναντι μου με ανοιχτά πόδια, σήκωσε το φόρεμα της και με άσεμνες χειρονομίες μου έδειξε το αιδοίο της, αναστενάζοντας. Και απροσδόκητα από το αιδοίο της Βαυβούς πρόβαλε ο Ίακχος ο οποίος γελούσε μέσα από την μήτρα της άσχημης γριάς Βαυβούς. Κόκκινο κρασί μου πρόσφερε, τις έγνοιες μου να σβήσω. Μα νηστεία είχα ορκιστεί κι αρνήθηκα, τον κυκεώνα ζήτησα να μου φτιάξουν, αλεσμένο κριθάρι, με νερό και αρωματισμένο με φλισκούνι.
Η Μετάνειρα την ανατροφή του μικρού Δημοφώντα μου ανάθεσε, και εγώ το βρέφος κρυφά το άλειφα το βράδυ με αμβροσία και το πέρναγα πάνω από τις φλόγες της εστίας, τύχη Θεϊκή για να αποκτήσει. Μα σαν με είδε η Μετάνειρα χωρίς γνώση και απερίσκεπτα χωρίς να ξέρει τον σκοπό μου, για την ζωή του γιου της φοβήθηκε. Την μορφή μου τότε αποκάλυψα και στους φιλόξενους γονείς σου λαμπρό ναό τους πρόσταξα να κάνουν, βωμό με θυσίες και ιερά όργια να με τιμούν. Της μάνας Γαίας εγώ συνέχεια, από την ιερή Γη της Κρήτης του Δία λίκνο την σκυτάλη πήρα, και εδώ ξαπόστησα τον πόνο μου να γιάνω. Εγώ της φύσης τα δώρα φέρνω.
Τους σπόρους, τους καρπούς, τα δάση, και και όλα τα απαραίτητα σε ανθρώπους και ζώα διαφεντεύω. Όσο τα χθόνια παλάτια του Άδη μου στερούσαν κανένας σπόρος δεν φύτρωνε στη γη, και απειλήθηκε να εξαφανιστεί από λοιμό το γένος των ανθρώπων. Θυσίες δεν γίνονταν πια από τους θνητούς. Τι και εάν οι υπόλοιποι Ολύμπιοι με δώρα και προσφορές να απαλύνουν την οργή μου ήθελαν, εγώ στον Όλυμπο την θέση μου δεν θα ξανάπερνα, ούτε η γη θα ξανάδινε καρπούς, αν την κόρη μου ο Άδης δεν έφερνε πίσω.
Έστειλε τότε o κοσμοσείστης Δίας τον γοργοπόδαρο Ερμή στον Άδη να φέρει την Περσεφόνη πίσω σε μένα. O Άδης υπάκουσε και μιλώντας γλυκά στην Περσεφόνη για την επιστροφή της με κόλπο της έδωσε να γευτεί σπόρους από καρπό ροδιάς. Σαν έφερε την κόρη ο Ερμής στην Ελευσίνα τον δόλο του Άδη υποπτεύθηκα, και την κόρη ρώτησα αν έφαγε κάτι όσο ήταν στον Άδη.
Η Κόρη μου μολόγησε του Άδη τα τεχνάσματα, και τότε πια ήξερα, το ένα τρίτο του έτους η Κόρη μου θα ήταν υποχρεωμένη να ζει στα βάθη της γης ως βασίλισσα και σύζυγος του Άδη, και τα άλλα δυο τρίτα θα ανεβαίνει κοντά στους αθανάτους. Και ήρθε κοντά μας η αρχαία Εκάτη που τα γυναικεία θέματα διαφεντεύει, έγινε φύλακας άγγελος της Περσεφόνης. Ήσυχη πια άφησα την γη να πλημμυρίσει φύλλα και άνθη.
Οι Θεοί τα πάντα επιβλέπουν, και τα πάντα διαφεντεύουν. Τα έργα των ανθρώπων επιβραβεύουν ή καταδικάζουν. Τύχη αγαθή Τριπτόλεμε τα έργα των γονιών σου. Σε σένα τα μυστικά και την καλλιέργεια της γης θα μάθω. Δώρο Θεϊκό στου ανθρώπου η καλλιέργεια της γης. Πολιτείες τρανές η σπορά θα χτίσει, και τα έργα των θνητών αθάνατα θα γίνουν απ’ του σταχιού τον σπόρο.
Άρμα θα σου δώσω ξακουστό, άρμα που σέρνουν δράκοι. Την σπορά και καλλιέργεια στον κόσμο να πας να μάθεις, ο πρώτος και μεγαλύτερος ιερέας μου θα γίνεις. Το στάχυ σύμβολο μου. Όπως ο καρπός του σταριού πολύτιμος θρέφει τους ανθρώπους, έτσι και οι καρποί της ανθρώπινης διάνοιας θα δοξάσουν το γένος θνητών και αθανάτων.
Εδώ στην ιερή πόλη της Ελευσίνας θα υπάρξει δικός σου βωμός, και θα φυλάξουν το αλώνι που θα αλωνιστεί το πρώτο σιτάρι, στο Ράνιο πεδίο, «Άλως Τριπτόλεμου», θα το ονομάσουν όσοι έρθουν μετά από εσένα. Από το Ράνιο πεδίο θα παίρνουν χοντροαλεσμένο κριθάρι για να φτιάχνουν άρτο για τις θυσίες.
Μεγαλύτερο δώρο όμως Θεϊκό Τριπτόλεμε που την ζωή των θνητών θα αλλάξει , είναι τα σεπτά μυστήρια μου, αυτά, που πρώτη εγώ σε εσένα θα μυήσω. Ευτυχισμένος θα είναι όποιος από τους θνητούς μυηθεί στα Μυστήρια, στην μυστική και απόκρυφη γνώση. Η γέννηση και ο θάνατος δεν θα επηρεάζουν πια τη ζωή τους. Μπορεί κανείς να μιλά πολύ για το αγέννητο, αλλά αν δεν κατέβει στον Άδη, δεν θα γνωρίσει την αλήθεια, και την αόρατη πλευρά των φαινομένων.
Η κάθοδος της κόρης μου Περσεφόνης το αποκάλυψε αυτό. Όσοι δεν θα είναι ικανοί να μετάσχουν στις ιερές τελετές, δεν θα έχουν την ίδια τύχη όταν κατεβούν στα σκοτάδια του Άδη. Αυτά που θα σου αποκαλύψω δεν είναι για αυτιά αδαών. Κανείς δεν θα πρέπει να τα κοινολογεί στους αμύητους. Οι παραβάτες της απαγόρευσης θα αντιμετωπίσουν την οργή μου.
Άκουσε καλά Τριπότλεμε, τα λόγια μου να νοιώσεις, από το πνεύμα στην ψυχή, και από εκεί στην καρδιά σου. Πολλές παλιές γενιές ανθρώπων πέρασαν τρεφόμενοι από τα στήθη της γης, και με άλλα δώρα της φύσης που εγώ τους χάρισα. Στον Θεών τον κόσμο σαν σε όνειρο ζούσαν, και συνείδηση του Θεϊκού σχεδίου είχαν. Το ήξεραν, το ένοιωθαν, ήταν συνδεδεμένοι τόσο με το δικό μου βασίλειο, όσο και με το βασίλειο του Ουρανού.
Όλος ο κόσμος ζωντανός, οι νύμφες σύντροφοι των ανθρώπων, τα δέντρα έδιναν τους καρπούς τους, και οι άνθρωποι ήταν ευγνώμονες για κάθε μορφή ζωής. Αλίμονο όμως ο Κρόνος – Χρόνος είναι ο μεγάλος δάσκαλος και κριτής. Η ανθρώπινη γενιά, ξέχασε την καταγωγή της, το Θεϊκό λίκνο από όπου προέρχεται, και που είναι κοινό με οτιδήποτε υπάρχει στο κόσμο. Τα πάντα συνυπάρχουν, τα πάντα αλληλοσυνδέονται, τα πάντα αλληλοσυμπληρώνονται.
Οι άνθρωποι σκλήραναν, απομονώθηκαν από την φύση και την πραγματική τους φύση. Ο άνθρωπος αποτελεί ένωση ενός θνητού σώματος, και μιας αθάνατης ψυχής. Το σώμα του είναι ολοκληρωτικά παραδομένο στη διαρκή μεταβολή, ενώ η ψυχή του, που είναι ασώματη και αιώνια, είναι από την τη φύση της Θεϊκή. Για το υλικό σώμα υπάρχουν δυο χρόνοι.
Ο χρόνος από την σπορά μέχρι την γέννηση του, και από τη γέννηση του έως τον θάνατο. Για το αθάνατο σώμα υπάρχει μόνο ο χρόνος πριν από τη γέννηση του. Το θεϊκό, επομένως, είναι όλη η κοσμική συνένωση, η οποία ανανεώνεται απ' τη φύση, καθόσον μέσα στο θεϊκό εγκαταστάθηκε κι η φύση.
Δεν είναι δυνατό να κατανοήσεις το τέλειο με το ατελές, ούτε το αθάνατο με το θνητό. Όλα πρέπει να ξανά αποκαλυφθούν, αλλά τώρα πια έπρεπε να ειπωθούν δεν μπορούσαν όλοι να νοιώσουν, να βιώσουν, έπρεπε τώρα μάθουν, να πιστέψουν. Για αυτό δόθηκε ο μύθος στους θνητούς. Ο μύθος είναι μία πολύτιμη πηγή αλήθειας, διανθισμένη με Θεϊκές εικόνες, ώστε να μπορέσουν οι άνθρωποι να συντονιστούν ασυνείδητα σε ανώτερες διαστάσεις και συμπαντικές αλήθειες, αλήθειες που έχουν ξεχαστεί.
Στα σεπτά μου μυστήρια στα οποία εγώ πρώτη θα σε μυήσω μέσω του μύθου της αρπαγής της κόρης μου Περσεφόνης από το Άδη, η ψυχή του νεόφυτου, περισσότερο θα παθαίνει παρά θα μαθαίνει τα σχετικά με την φύση των Θεών, του σύμπαντος και της αθάνατης ψυχή του. Τις κλείδες εγώ θα σου δώσω, ώστε να ξεκλειδώσεις και να αποκαλύψεις τις υπέρτατες αλήθειες στους μύστες.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν. Η κόρη μου Περσεφόνη και οι φίλες της έπαιζαν ανέμελες στο Νύσιο πεδίο, που πήρε το όνομα του από τον Ιάκχο Διόνυσο, ο οποίος θα έχει τον πιο άρρητο λόγο στα μυστήρια που θα θεσπίσω. Με δόλο ο Θεός του κάτω κόσμου Άδης, έκανε να φυτρώσει ένας υπέροχος νάρκισσος μπροστά της. Δεν πρόλαβε να τον μυρίσει η μικρή μου κόρη, και κατέπεσαν τα όρια των κόσμων, και ξεκίνησε η πτώση μέσα στην ύλη.
Γιατί ο Νάρκισσος Τριπτόλεμε; Θυμήσου τα πάντα αλληλοσυνδέονται. Ποιος ήταν ο Νάρκισσος; Γιος της νύμφης Λειριόπης και του ποταμού Κηφισού για τον οποίο ο Τειρεσίας είχε προφητέψει ότι θα ζήσει ως τα βαθιά γεράματα αρκεί να μην «γνώριζε ποτέ τον εαυτό του»!!. Συνεπώς ότι γνώριζε ήταν ένα τμήμα του εαυτού του, το οποίο το γνώριζε μέσω των αισθήσεων, μέσω του εξωτερικού κόσμου, την μορφή της ύλης, αλλά όχι τον πραγματικό εσωτερικό του εαυτό. Κάποια ημέρα ο Νάρκισσος ενώ ήταν κοντά σε μια πηγή, είδε το πρόσωπό του στα νερά της.
Γοητεύτηκε από την εικόνα του που καθρεφτιζόταν στο νερό και θέλησε, βυθίζοντας το βραχίονα του στο νερό να τη αιχμαλωτίσει. Επειδή όμως παρά τις προσπάθειές του δεν το κατόρθωσε, παρέμεινε στη θέση αυτή ερωτευμένος με το είδωλο του, έως ότου μαράζωσε και πέθανε. Στη θέση εκείνη μετά από λίγο φύτρωσε το ομώνυμο άνθος, το οποίο μύρισε η κόρη μου για να χαθεί, και αυτή στου Άδη τα παλάτια.
Στους σπόρους που φυτεύονται στην γη υπάρχει μία δύναμη, την οποία ο ήλιος έλκει κατά τις χειμερινές τροπές όταν ευρίσκεται στο κάτω ημισφαίριο, για αυτό τον λόγο η Κόρη μου – Περσεφόνη διαμηνύει τη δύναμη που ενυπάρχει τους σπόρους, ενώ Πλούτων είναι ο κινούμενος κάτω από την Γη χθόνιος ήλιος - Διόνυσος, ο οποίος περιτρέχει τον αφανή κόσμο κατά την διάρκεια των χειμερινών τροπών, για αυτό και μοιράζεται εκ περιτροπής το ιερό των Δελφών με τον Απόλλωνα.
Το όνομα του Διονύσου σημαίνων είναι, εκ του «Διανύειν τον ήλιον», καθώς αφορά τη πύρινη δύναμη της χορευτικής και κυκλικής κινήσεως, δια της οποίας ωριμάζουν οι καρποί. Είναι επίσης η δύναμη των υγροποιών καρπών όλων των καρπών, και έχει θηλυκή μορφή διαμηνύοντας την αρρενοθήλεια δύναμη που σχετίζεται με την γέννηση των καρπών.
Ο Πλούτων που αρπάζει την κόρη φοράει πορφυρό χιτώνα, σύμβολο του αφανούς φωτός που έχει δύσει κάτω από την γη, χορηγώντας τον χθόνιο πλούτο, ενώ το σκήπτρο του είναι σύμβολο της βασιλείας του κάτω κόσμου. Ο κύων (Κέρβερος) που τον συνοδεύει δηλώνει την κύηση των καρπών που διαιρείται σε τρία στάδια την καταβολή, την υποδοχή και την ανάδοση. Ο Κέρβερος είναι τρικέφαλος επειδή τρείς είναι οι άνω οικοθεσίες του Ηλίου, ανατολή, μεσημβρία, Δύση, οι οποίες αντιστοιχούν στην γέννηση (νέος) , τον βίο (ώριμος), και τον θάνατο (γήρας) του ανθρώπου.
Το αθάνατο κομμάτι της ανθρώπινης ψυχής συμβολίζεται δια της κόρης μου Περσεφόνης που με την κάθοδο της στην γη, ερωτεύεται την μορφή, την ύλη, ξεχνώντας την πραγματική της υπόσταση, και την Θεϊκή της καταγωγή. Η πορεία της ζωής Τριπτόλεμε αποτελεί μια κίνηση που έχει την ρίζα του στην πνευματική όψη του κόσμου, την εκτίναξη του στην άλλη όψη που λέγεται ύλη, και τελικά την επιστροφή του στο σημείο από το οποίο πήγασε. Είναι ένας κύκλος με δύο τόξα, το ένα καθοδικό προς την ύλη και το άλλο ανοδικό προς το πνεύμα. Οδός άνω και κάτω μία.
Στον Ουρανό, θα βρει ο άνθρωπος την πνευματική πηγή της αθάνατης φύσεως του, ατραπός που θα του επιτρέπει να αναγνωρίζει την ουράνια καταγωγή του, καθ’ ομοίωση του πατρός του. Στην Γη, εγώ η πανμήτωρ Γαία η μητέρα του ανθρώπου, η Δήμητρα των Ελευσίνιων Μυστηρίων, την οποίαν ο άνθρωπος οφείλει να τιμά, αυτή από το χώμα της οποίας γεννήθηκε, και στην οποίαν θα επιστρέψει ο φθαρτός του φορέας, το σώμα του. Ο υλικός κόσμος είναι καθρέφτης των αθέατων πνευματικών Υπερβατικών Θεϊκών δυνάμεων.
Τα πάντα βρίσκονται σε αμοιβαία αλληλεπίδραση, τα πάντα αλληλοσυνδέονται, από την πέτρα έως την θάλασσα, από το βουνό έως τους πλανήτες. Όπως περιστρέφονται οι πλανήτες γύρω από τον ήλιο, έτσι και το υλικό σώμα του ανθρώπου περιστρέφεται γύρω από τον κεντρικό του ήλιο, την ψυχή. Το σώμα είναι δημιουργημένο από την πρωταρχική ουσία, την κοσμική σκόνη και τον αιθέρα στον οποίο κινούνται οι πλανήτες που είναι επίσης κοσμική σκόνη.
Η ψυχή είναι η φωτιά – ήλιος, ενώ η σάρκα είναι συγγενής με τη γη. Μετά το θάνατο του φυσικού σώματος το καθετί επιστρέφει στην πηγή του, και αφού «όλα βρίσκονται μέσα σε όλα», Και η «αληθινή του φύση» είναι κρυμμένη από το πέπλο της ύλης. Και όμως η ύλη κρύβει τον αόρατο δεσμό που συνδέει τα πάντα.
Αυτός ο αόρατος δεσμός οδηγεί το σώμα σου, όπως ακριβώς μια αόρατη δύναμη οδηγεί τον κόσμο. Ο άνθρωπος δεν είναι θνητός, μόνο το σώμα του είναι θνητό. Το ανθρώπινο σώμα είναι ο υποδοχέας και η βάση της ψυχής και του Πνεύματος, στοιχεία τα οποία ζωοποιούν αρμονικά το σώμα μας, κατά την διάρκεια της γήινης ζωής σας. Είστε πνεύμα που σας δόθηκε ένα σώμα, και σώμα στο οποίο δόθηκε ένα πνεύμα. Το φυσικό σώμα που φθείρεται, έχει να κάνει με τους νόμους του σύμπαντος, της. Οτιδήποτε γεννιέται μέσα στη φύση έχει ένα χρέος, που το πληρώνει όταν αποσυντίθενται, δίνοντας έτσι καινούργια ζωή.
Όπως ο σπόρος αφανής ενυπάρχει στο Βασίλειο της γης που διαφεντεύω, και με την βλαστική δύναμη του Διονύσου εμφανίζεται, ανθίζει, και μαραίνεται, έτσι και η Ζωή είναι ένα μονοπάτι συνεχών αλλαγών, και εξελίξεων. Σκοπός των αλλαγών αυτών είναι να προσφέρει στην ψυχή των θνητών διαφορετικές εμπειρίες ώστε να πορευθεί με την αγαθή ζωή και την βοήθεια των Θεών προς την τελειότητα. Γιατί μην αμφιβάλεις, αν μπορεί να γίνει με κάποιο τρόπο το θείο γνωστό, να είναι αντιληπτό από την ύπαρξη της ψυχής και από αυτήν να αναγνωρίζεται, καθ’ όσον είναι δυνατόν. Γιατί παντού τα όμοια αναγνωρίζουν τα όμοια τους.
Η ψυχή εισερχόμενη στον εαυτό της, θα δει και τον θεό. Και στην ένωση της με το κέντρο της ζωής, ξεπερνώντας το πλήθος και την ποικιλία των κάθε είδους δυνάμεων που βρίσκονται σε αυτήν, ανεβαίνει στη πηγή τους. Κατά τον ίδιο τρόπο η ψυχή η οποία κοιτάζει αυτά που βρίσκονται μετά από αυτήν, βλέπει τις σκιές και τα είδωλα των όντων, ενώ, αν στραφεί προς τον εαυτό της, ξεδιπλώνει τη δική της ουσία και τους δικούς της λογικούς προσδιορισμούς.
Και αρχικά, καθώς βλέπει μόνο τον εαυτό της, εμβαθύνει στην αυτογνωσία της και βρίσκει τον νου μέσα της και τις βαθμίδες των όντων, και προχωρώντας στο εσωτερικό της και περίπου στο άδυτο της ψυχής, εκεί «με κλειστά τα μάτια» - μύηση παρατηρεί εποπτεία, «το γένος των θεών». Είναι ο διαρκής κύκλος της ζωής από το μαρασμό και το πένθος της άγονης γης στη βλάστηση και την καρποφορία. Είναι η αλλαγή που επέρχεται σε κάθε μεταβολή μέσα και έξω μας.
Για τους αδαής που γνωρίζουν απλώς τον κύκλο των εποχών και της βλάστησης η Περσεφόνη θα είναι ο καρπός, το στάρι που φυτεύεται στη γη, φυτρώνει, καρπίζει, φεύγει. Το σιτάρι στην πραγματικότητα αλληγορεί το ταξίδι της εξελικτικής πορείας της ψυχής, η οποία ξεκινά συμβολικά με την σπορά επί της γης - ψυχής την 21ην Σεπτεμβρίου. Ο σπόρος αυτός θα δώσει βλαστό την 21ην Δεκεμβρίου, ανθοφορία την 21ην Μαρτίου και τελικώς καρποφορία την 21ην Ιουνίου. Οι τέσσερις αυτές είναι οι ιερότερες ημέρες του χρόνου.
Τα ιερά αυτά σημεία σηματοδοτούν τον χρόνο και τους τόπους δύναμης, όπως αυτά ορίζονται από την φύση και τους Θεούς. Ο άναξ του Ουρανού Απόλλων – Ήλιος οδηγεί κάθε μέρα το πύρινο άρμα του στον Ουρανό, και δίνει την θέση του στην Σελήνη- Εκάτη, για να μετρούν οι Θνητοί τον χρόνο. Ο Απόλλων - Ήλιος και η Σελήνη- Εκάτη, είναι οι μόνοι που είδαν την απαγωγή της κόρης.
Ο Απόλλων - Ήλιος χορηγεί την ζωή και το πνεύμα, η Σελήνη- Εκάτη το συναίσθημα, την ύλη. Ο Απόλλων - Ήλιος χορηγεί, η Σελήνη- Εκάτη καθρεπτίζει. Το πνεύμα χορηγεί η ύλη μορφοποιεί, σκοπός του ανθρώπου να γίνει αυτόφωτος. Ο Ουρανός ενυπάρχει στην Γη με ένα Ουράνιο τρόπο, όπως και η Γη ενυπάρχει στον Ουρανό με ένα γήινο τρόπο. Για αυτό τον λόγο στα σεπτά μου μυστήρια ο μεν Ιεροφάντης θα υποδύεται την εικόνα του Δημιουργού, ο Δαδούχος αυτή του Απόλλωνος - Ηλίου, ο Επιβώμιος Ιερέας την εικόνα της Σελήνης - Εκάτης, ο δε Ιεροκήρυκας αυτή του Ερμή.
Τα μυστήρια θα χωρίζονται σε Μικρά και Μεγάλα, σύμφωνα με το έργο που αυτά επιτελούν. Τα μικρά θα τελούνται κατά τον μήνα Ανθεστηριώνα (Φεβρουάριο), και θα έχουν προπαρασκευαστικό χαρακτήρα. Αυτά θα διδάσκουν και θα προετοιμάζουν τον υποψήφιο μύστη για αυτά που θα ακολουθήσουν, αν κριθεί ικανός να εισέλθει στα Μεγάλα μυστήρια των οποίων η έναρξη θα γίνεται την 15η του μηνός Βοηδρομιώνος (Σεπτέμβριο).
Σπουδαιότερη μέρα όλων των μυστηριακων τελετουργιών θα είναι η 21η Βοηδρομιώνος, όταν ο μύστης θα μεταλάβει το αίμα του Διονύσου και το σώμα μου τον κυκεώνα, και θα εποπτεύσει το ανέσπερο Φως του μεσονυκτίου. Θα βιώσει μέσα στην σιωπή το φως το αληθινό, που ούτε σε μέγεθος μετριέται, ούτε σε κανένα σχήμα περικλείεται ώστε να ελαττωθεί, ούτε πάλι αυξάνει σε όγκο από έλλειψη ορίων, αλλά επεκτείνεται παντού απροσμέτρητο, ως κάτι μεγαλύτερο από κάθε μέτρο και ανώτερο από κάθε ποσό. Αυτή είναι η Εποπτεία.
Για να γίνει αυτό, θα πρέπει αφού ο μύστης κλείσει τα μάτια, να αλλάξει την όραση του, και να αποκτήσει μια άλλη, που ενώ την έχουν όλοι, λίγοι τη χρησιμοποιούν. Αν γίνει αυτό, θα πρέπει να χρησιμοποιήσει το εσωτερικό του βλέμμα για να δει τα άρρητα και απόκρυφα . Διότι μόνον το εσωτερικό μάτι είναι ικανό να δει τα Θεϊκά πεδία. Αν κανείς προσπαθήσει να εποπτεύσει τα Θεϊκά πεδία δίχως να έχει καθαρθεί, ή όντας αδύναμος, μη μπορώντας από δειλία του να δει αυτά που είναι πολύ λαμπρά, δεν θα δει τίποτα, έστω και αν κάποιος άλλος του δείξει πως αυτό που θα μπορούσε να δει βρίσκεται πλάι του.
Γιατί αυτό που «βλέπει» είναι συγγενικό με αυτό που «βλέπεται», και πρέπει να στραφεί στη θέαση του αφού πρώτα έχει γίνει όμοιο μ᾽ εκείνο. Αφού ποτέ κανένα μάτι δεν θα μπορούσε να δει τον ήλιο αν δεν ήταν ηλιόμορφο, ούτε η ψυχή μπορεί να δει το Ωραίο, αν δεν έχει πρώτα γίνει ωραία η ίδια.
Για αυτό τον λόγο ο έλεγχος της ηθικής, των έργων και των πράξεων του βίου, οι θυσίες, η πνευματική και σωματική προετοιμασία, η νηστεία, ο εξαγνισμός, και η κάθαρση θα είναι απαραίτητα πριν την μύηση. Για αυτό τον λόγο ο Κήρυκας θα εμφανίζεται στα Μεγάλα Προπύλαια και θα πρέπει να φωνάζει: «εκάς, εκάς οι βέβηλοι», ώστε να αποχωρούν όσοι δεν αρμόζει να παραστούν στα σεπτά ιερά μυστήρια.
Τα Μεγάλα Μυστήρια θα διαρκούν εννέα ημέρες, και θα τελούνται ανά τέσσερα χρόνια. Τα πάντα αλληλοσυνδέονται Τριπότλεμε, σε όλα εφαρμόζεται η αρχή της αναλογίας. Εννέα ημέρες κατ’ αντιστοιχία των εννέα μηνών της κυήσεως έως την ενσάρκωση της ψυχής, και ανά τέσσερα χρόνια κατ΄ αντιστοιχία των τεσσάρων εποχών.
Την σημαντικότερη στιγμή των μυστηρίων λίγο πριν εποπτεία της Θεϊκής μου υποστάσεως, της κόρης και του Ιάκχου Διονύσου, ο Ιεροφάντης θα αναφωνεί στους μύστες που θα φέρουν στο κεφάλι πέπλο και θα έχουν κλειστά τα μάτια:
«Ω! Τυφλές ψυχές, βρίσκεστε στο κατώφλι της Περσεφόνης. Θα σας καταπλήξει ό,τι δείτε. Θα μάθετε ότι η παρούσα ζωή σας δεν είναι παρά ένας ιστός μπλεγμένων και θολών ονείρων. Ο ύπνος που σας περικλείει σε μια ζώνη από σκοτάδια παίρνει τα όνειρα και τις μέρες σας μαζί του σαν τα ναυάγια που χάνονται απ’ τα μάτια. Πιο πέρα όμως απλώνεται η ζώνη του ανέσπερου φωτός. Είθε η Περσεφόνη να σας ελεηθεί κι η ίδια να σας μάθει πώς το σκοτεινό ποτάμι να περάσετε και την ουράνια Δήμητρα να βρείτε. Οπλιστήτε με τη δάδα των Μυστηρίων, και μέσα στη γήινη νύχτα θα ανακαλύψετε το φωτεινό σας διπλό, την ουράνια ψυχή σας. Ακολουθήστε την Θεία Δήμητρα και την κόρης της γιατί έχει το κλειδί των υπάρξεων σας περασμένων και μελλοντικών. Ακούστε μέσα σας και κοιτάξτε στο άπειρο του χώρου και του χρόνου. Εκεί, θα ακούσετε το τραγούδι των άστρων, τη φωνή των αριθμών, την αρμονία των σφαιρών, θα δείτε τον Ιάκχο. Κάθε ήλιος είναι μια σκέψη του Θεού, και κάθε πλανήτης ένας τρόπος αυτής της σκέψης. Γνωρίστε τη Θεία σκέψη, ω Ψυχές, αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κατεβαίνετε και ανεβαίνετε επίπονα τον δρόμο των ουρανών. Τι κάνουν τ' άστρα; Τι λένε οι αριθμοί ; Τι κυλούν οι σφαίρες; Ω Ψυχές χαμένες ή λυτρωμένες ! Λένε, τραγουδούν, κυλούν τα πεπρωμένα σας».
Πάνω από την κεφαλή τους οι ιέρειες της κόρης μου Περσεφόνης θα κουνούν το λίκνο, το οποίο θα περιέχει παπαρούνες, νάρκισσους, και ρόδια. Η παπαρούνα συμβολίζει την αναγέννηση της φύσης κατά την άνοιξη και την επιστροφή της κόρης μου στον πάνω κόσμο, ο νάρκισσος την υπενθύμιση των παθών της γέννησης στην ύλη, και το ρόδι την επόμενη ζωή και την λήθη της ψυχής.
Το ίδιο καλάθι θα χρησιμοποιείται για να λιχνίζει τους κόκκους των δημητριακών, δώρο δικό μου σε εσάς. Τα πάντα αλληλοσυνδέονται Τριπτόλεμε, και ακολουθούν τον νόμο της αναλογίας. Στο ίδιο λίκνο καλάθι κοιμούνται και τα παιδιά σας όταν είναι βρέφη. Το νεογέννητο βρέφος ,ξεκινά ως νέο βλαστάρι τον αιώνιο κύκλο της ανάπτυξης και του θανάτου.
Στην συνέχεια ο Ιεοφάντης θα ανοίγει τη θύρα του Ανακτόρου και θα αναγγείλει: « Ίερόν έτεκε πότνια Κούρον, Βριμώ Βριμών»- Ιερό γέννησε η Σεβάσμια αγόρι, η Ισχυρή τον Ισχυρό Ιάκχο Διόνυσο, και θα παρουσιάζονται στα ανοικτά πια μάτια των ευσεβών μυστών το ιερότερο όλων των δώρων μου, το στάχυ, καθώς οι Μύστες θα φωνάζουν προς τον ουρανό «Υε»(= βρέξε) και στη συνέχεια σκύβοντας προς τη γη, «Κύε» (= Κυοφόρησε). Όπως ο Ουρανός γονιμοποιεί την γη έτσι και το ψυχή ζωοποιεί το σώμα. Το στάχυ αυτό είναι το σύμβολο της ανεξάντλητης δημιουργικής δύναμης της μητέρας Γης, που εγώ εκπροσωπώ.
Το όνομα Ελευσίς σημαίνει την έλευση, τον ερχομό της Θείας αποκάλυψης. Μέσω της μύησης, νεόφυτος θα γίνεται αποδέκτης των θείων δωρεών, κερδίζοντας, έτσι, τη μακαριότητα τόσο στην παρούσα ζωή όσο και στην επόμενη. Όπως η Περσεφόνη οφείλει να περνά τον χρόνο της στο βασίλειο του Άδη έτσι και η ψυχή οφείλει να αναζητήσει την συμπληρωματική της πλευρά, οφείλει να γνωρίσει και να και αποδεχτεί το χθόνιο αντικατοπτρισμό της.
Και τότε θα μπορέσει να αντικρίσει το Θείο παιδί των μυστηρίων, την ενεργητική αρχή των σεπτών μου μυστηρίων, τον μυστικό Ιάκχο Διόνυσο ο οποίος γελούσε σαρδόνια, μέσα από το αιδοίο της Βαυβώς, όταν η θλίψη με είχε κατακλύσει. Ο Ιάκχος γελά, μέσα από την μήτρα, συμβολίζοντας πως η στιγμή της γέννησης σηματοδοτεί μία μετάβαση και το τέλος της παραδείσιας μακαριότητας που παρέχει η μήτρα στο έμβρυο έως την γέννηση του. Από την στιγμή της γέννησης μετά από εννέα μήνες, αρχίζει ο αγώνας του επίπονου και ο εγκλιματισμός συνθήκες του υλικού κόσμου.
Η ενσάρκωση αποτελεί μία ευκαιρία για τον άνθρωπο να αναπτύξει με ελεύθερη βούληση, την σοφία και την ανιδιοτελή αγάπη, ως ιδιότητες και χαρίσματα της ανώτερης φύσης του, ιδιότητες του ανώτερου εαυτού του το οποίο ομοιάζει προς τους Θεούς. Μέσα από τον άνθρωπο το σύμπαν συνειδητοποιεί τον εαυτό του. Είστε μια όψη του σύμπαντος, με τον ίδιο τρόπο που ένα κύμα είναι μια όψη του ωκεανού. Η παρουσία σας στον πλανήτη Γη, είναι ένα ταξίδι με εισιτήριο επιστροφής γυρισμό στο πνευματικό σας λίκνο από όπου προσέρχεστε.
Ο Ιάκχος λοιπόν θα χαμογελά, υποδεικνύοντας πως ο άνθρωπος με προσωπική του ευθύνη αναλαμβάνει, στη διάρκειά του βίου του, να διακρίνει το καλό από το κακό, το προσωρινό από το αιώνιο. Ο άνθρωπος Ιάκχος είναι τελικά ένα «άνοιγμα» μέσα από το οποίο, ολόκληρη η ενέργεια του σύμπαντος συνειδητοποιεί τον εαυτό της, και τότε η θεϊκή σας φύση χαμογελά.
Η Βαυβώ μου προτείνει να πιω κόκκινο κρασί, αρνούμαι και ζητώ τον κυκεώνα. Το κρασί ανήκει στην δικαιοδοσία του Διονύσου, πρέπει να γίνει η «ένωση», ο ιερός γάμος ψυχής και σώματος, θνητού και αθανάτου, για να ολοκληρωθεί η ιερά μετάληψη που σηματοδοτεί την πνευματική ένωση με τους Θεούς, την Θεία εποπτεία.
Ο Διόνυσος αντιπροσωπεύει τον «οίνο» των μυστηρίων, εγώ τον «άρτο». Ο κόκκινος «οίνος» συμβολίζει την πνευματική ζωή. Την πνευματικότητα ή την γνώση, η οποία αποκτάται μέσα από τη γήινη ενσάρκωση, της οποίας ειδοποιό γνώρισμα είναι το αίμα. Γι’ αυτό οίνος και αίμα ταυτίζονται. Ο «άρτος» συμβολίζει την σαρκική ή γήινη ύπαρξη. Όταν εμβαπτισθεί στον οίνο, στο πνεύμα, καθαγιάζεται.
Η θεία κοινωνία σημαίνει την πνευματικοποίηση της ζωής, τον προσανατολισμό του βίου προς την πνευματικότητα και της απαγκίστρωση από τις σωματικές ηδονές κι απολαύσεις. Έτσι θυσιάζονται οι σαρκικές επιθυμίες για χάρη του πνεύματος. Με τη θεία κοινωνία γίνεται η «μέθεξη» στη θεία φύση και οι ψυχές μεταλαμβάνουν του «οίνου και άρτου», της πνευματικοποιημένης και καθαγιασμένης ζωής.
Ο μυστικός Ιάκχος το παιδί των μυστηριων λυτρώνει τον άνθρωπο από το φόβο του θανάτου, τον τελειοποιεί μέσω εξαγνιστικών, καθαρτικών, διδακτικών και εποπτικών τελετών που αποσκοπούν στην διεύρυνση της συνειδητότητας του, μέσα από το θείο δράμα της ψυχής, με τις περιπλανήσεις της στον επάνω και κάτω κόσμο, τις περιπέτειες, τις συγκρούσεις με το κακό και τις αναζητήσεις της, μέχρι την τελική της λύτρωση και επιστροφή στον κόσμο του φωτός. Όταν ο μύστης μετά το επιτυχής πέρας όλων των δοκιμασιών θα πρέπει να ομολογεί:
- «ἐνήστευσα, ἔπιον τὸν κυκεῶνα, ἔλαβον ἐκ κίστης, ἐργασάμενος ἀπεθέμην εἰς κάλαθον καὶ ἐκ καλάθου εἰς κίστην», και θα φτάσει εις τον βαθμό της Εποπτείας, είναι πλέον ένας μύστης που έχει γίνει μέτοχος των απόκρυφων διαδκαλιών μου.
Αυτή ήταν η πρώτη από τις πολλές νύχτες που επιστέφθηκα τον Τριπτόλεμο στου ύπνου τα πεδία, δίνοντας του οδηγίες για το πως θα γίνονται οι τελετές. Η συνέχεια μπορεί να δοθεί μόνο αν κλείσετε τα μάτια σας, αλλάξετε την όραση σας και χρησιμοποιήσετε μια άλλη, που ενώ την έχουν όλοι, λίγοι τη χρησιμοποιούν...
Τριπτόλεμος και Θεά Δήμητρα
Τι μας λέει ο μύθος του Τριπτόλεμου για την θεά Δήμητρα
Η Δήμητρα (Δημήτηρ στην αρχ. ελλ.) στην ελληνική μυθολογία, ήταν η ιδεατή ανθρωπόμορφη θεότητα της καλλιέργειας δηλαδή της γεωργίας, αλλά και της ελεύθερης βλάστησης, του εδάφους και της γονιμότητας αυτού συνέπεια των οποίων ήταν να θεωρείται και προστάτιδα του γάμου και της μητρότητας των ανθρώπων. Ήταν Ολύμπια κύρια θεότητα.
Η Δήμητρα ήταν κόρη του Κρόνου και της Ρέας. Αδερφή της Ήρας, της Εστίας, του Δία και του Ποσειδώνα. Η γέννηση της ακολούθησε την ίδια μοίρα με των αδερφών της. Ο Κρόνος κατάπινε τα παιδιά τους μόλις γεννιόντουσαν από φόβο μην του πάρουν το θρόνο. Η Ρέα μην αντέχοντας άλλο να χάνει τα παιδιά της, βοήθησε τον μικρότερο, τον Δία, να εκθρονίσει τον Κρόνο με ένα τέχνασμα και να ελευθερώσει τα αδέρφια του από την κοιλιά του πατέρα τους.
Η Δήμητρα ήταν θεά που δεν ήταν γνωστή για τους έρωτες της.
Ήταν απόμακρη και ακατάδεκτη, γι´ αυτό και οι εραστές της ήταν ολιγάριθμοι. Πρώτοι διεκδικητές της υπήρξαν τα αδέρφια της. Πρώτος ο Δίας, μεταμορφώθηκε σε ταύρο για να ζευγαρώσει μαζί της. Μετανιωμένος για την πράξη του ευνούχισε ένα κριάρι και άφησε τα όργανά του στην αγκαλιά της Δήμητρας ως ένδειξη μεταμέλειας. Εκείνη δέχτηκε τη συγγνώμη του και μερικούς μήνες μετά γέννησε τη μονάκριβη κόρη της Περσεφόνη. Ακολούθησε ο έρωτας του Ποσειδώνα για τη θεά.
Η Δήμητρα για να γλυτώσει από την πολιορκία του μεταμορφώθηκε σε φοράδα και κρύφτηκε ανάμεσα στα βασιλικά κοπάδια του Όκνιου, γιου του Απόλλωνα. Μόλις ο Ποσειδώνας το αντιλήφθηκε μεταμορφώθηκε σε άλογο και κατάφερε τελικά να ζευγαρώσει μαζί της. Καρποί αυτής της συνεύρεσης ήταν μία κόρη, η Δέσποινα, το όνομα της οποίας δεν έπρεπε ποτέ να προφέρεται, και ένα άλογο με φτερά και μαύρη χαίτη, ο Αρίων. Η οργή της Δήμητρας για τον βιασμό της από τον Ποσειδώνα, της έδωσε το προσωνύμιο Ερινύα. Ο Δίας για να την κατευνάσει έστειλε τις Νύμφες να την λούσουν στον ποταμό Λάδωνα, παίρνοντας έτσι το όνομα Λουσία.
Η Δήμητρα και η κόρη της Περσεφόνη ήταν οι κεντρικοί χαρακτήρες στα Ελευσίνια μυστήρια και πιθανότατα ήταν θεότητες που λατρευόντουσαν πριν από το Δωδεκάθεο. Σε αρκετές περιπτώσεις οι δύο θεότητες συγχέονται ή θεωρούνται μια θεά με δύο πρόσωπα. Η αρπαγή της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα θεό του Άδη, είχε ως αποτέλεσμα τον μαρασμό της Δήμητρας. Εγκατέλειψε τον Όλυμπο και άρχισε να περιπλανιέται μαυροφορεμένη και βουβή ανάμεσα στους ανθρώπους ψάχνοντας την Περσεφόνη. Τα νιάτα και το κάλλος της αντικατέστησαν τα γκρίζα μαλλιά και το πένθος.
Η Δήμητρα Στην Ελευσίνα
Κάποτε έφτασε στην Ελευσίνα και κάθισε κοντά στο Καλλίχορον φρέαρ πάνω σε ένα βράχο που ονομάστηκε αγέλαστος. Εκεί την βρήκαν οι τέσσερις κόρες του βασιλιά Κελεού. Η Δήμητρα δεν αποκάλυψε τη θεϊκή της ταυτότητα λέγοντας τους ότι ερχόταν από την Κρήτη και είχε ξεφύγει από πειρατές. Οι κοπέλες την πληροφόρησαν πως οι γονείς τους λόγω γήρατος δεν μπορούσαν να αναλάβουν την ανατροφή του νεογέννητου γιου τους Δημοφώντα.
Η Δήμητρα δέχτηκε να αναλάβει εκείνη την ανατροφή του βρέφους και υποσχέθηκε ότι το παιδί θα μεγαλώσει χωρίς να αρρωστήσει ποτέ. Φτάνοντας στο παλάτι η θεά παρουσιάστηκε στη σύζυγο του Κελεού, Μετάνειρα. Η αίθουσα φωτίστηκε από ένα δυνατό φως, γεγονός που γέμισε τη Μετάνειρα με δέος για την άγνωστη γρια και της παραχώρησε το θρόνο της. Η Δήμητρα αρνήθηκε και κάθισε βουβή και αγέλαστη δίπλα στο θρόνο αρνούμενη να φάει οτιδήποτε. Μόνο τα αστεία και τα τραγούδια μιας υπηρέτριας, της Ιάμβης, κατάφεραν να την κάνουν να γελάσει.
Έτσι σύμφωνα με το μύθο δημιουργήθηκε το ιαμβικό μέτρο.
Η Δήμητρα ανέλαβε το μεγάλωμα του Δημοφώντα και αποφάσισε να κάνει το παιδί αθάνατο. Του άλειφε το κορμί με αμβροσία και το βράδυ τον έβαζε μέσα σε φωτιά για να καούν τα θνητά του μέλη. Όταν η Μετάνειρα είδε τυχαία τις περίεργες μεθόδους της Δήμητρας άρπαξε το γιό της από τα χέρια της και άρχισε να απειλεί τη θεά. Η Δήμητρα εξοργίστηκε και φανέρωσε την πραγματική της ταυτότητα. Διέταξε τον Κελεό να χτίσει ναό με βωμό πάνω στο Καλλίχορον και απομονώθηκε εκεί θρηνώντας για την κόρη της. Δίδαξε στους γιους του Κελεού, Τριπτόλεμο, Διοκλή και Εύμολπο να τελούν τα Ελευσίνια Μυστήρια. Η θλίψη και η οργή για την αρπαγή της Περσεφόνης την οδήγησε στην απόφαση να μην αφήσει κανένα σπόρο να φυτρώσει πάνω στη γη.
Η ανθρωπότητα άρχισε να μαστίζεται από λιμό και ο Δίας αποφάσισε πως ήταν καιρός να επέμβει. Έστειλε αρχικά την Ίριδα και μετά διαδοχικά πολλούς θεούς με δώρα για να την πείσει να αφήσει τη γη να καρπίσει και η ίδια να επιστρέψει στον Όλυμπο. Η Δήμητρα όμως απαιτούσε την επιστροφή της Περσεφόνης. Έτσι ο Δίας έστειλε στον Άδη τον Ερμή διατάζοντας τον Πλούτωνα να αφήσει ελεύθερη την Κόρη. Ο Πλούτωνας υπάκουσε αφού πρώτα έδωσε στην Περσεφόνη να φάει έξι σπυριά ροδιού για να τη δέσει για πάντα με τον Κάτω Κόσμο. Η Περσεφόνη γύρισε στη Δήμητρα και η θεά άφησε τη γη να βλαστήσει. Από τότε η Περσεφόνη περνούσε στον Άδη έξι μήνες και τους υπόλοιπους με τη μητέρα της στον Όλυμπο.
Μικρά και Μεγάλα Ελευσίνια
Τα Μικρά Ελευσίνια ή Ελευσίνια της Άγρας, (από την περιοχή της Αθήνας Άγρα όπου ετελούντο), γινόντουσαν το μήνα Ανθεστηριώνας|Ανθεστηριώνα, δηλαδή μέσα Φλεβάρη με μέσα Μάρτη, όταν η Περσεφόνη ανέβαινε στη μητέρα της από τον Άδη. Ήταν στην ουσία προετοιμασία και εξαγνισμός για τα Μεγάλα Ελευσίνια. Σύμφωνα με το μύθο ιδρύθηκαν από τη Δήμητρα για τον εξαγνισμό του Ηρακλή από τους φόνους των Κενταύρων, όταν ο ήρωας εξέφρασε την επιθυμία να συμμετάσχει στα Μεγάλα Ελευσίνια. Τα Μεγάλα Ελευσίνια γινόντουσαν το μήνα Βοηδρομιώνας|Βοηδρονιώνα,δηλαδή μέσα Αυγούστου με μέσα Σεπτέμβρη, όταν η Περσεφόνη επέστρεφε στον Πλούτωνα.
Θεσμοφόρια
Η μεγαλύτερη γιορτή που γινόταν προς τιμήν της Δήμητρας ήταν τα Θεσμοφόρια, το μήνα Πυανεψιώνα, δηλαδή μέσα Σεπτεμβρίου με μέσα Οκτωβρίου, την εποχή της σποράς. Τελούντο σε όλη την Ελλάδα και ήταν γιορτή που συμμετείχαν μόνο παντρεμένες γυναίκες. Όσο διαρκούσαν τα Θεσμοφόρια οι γυναίκες απείχαν από σαρκικές απολαύσεις, νήστευαν και αντάλλασσαν μεταξύ τους άσεμνα αστεία, πιθανώς προς τιμήν των αστείων της Ιάμβης που έκανε τη Δήμητρα να γελάσει. Η γιορτή ολοκληρωνόταν με τα Καλλιγένεια όπου οι γυναίκες γλεντούσαν. Από τη γιορτή των Θεσμοφορίων αποδόθηκαν στη Δήμητρα τα ονόματα Θεσμοφόρος και Καλλιγένεια.
Σύμβολα της Δήμητρας
Σύμβολα της Δήμητρας ήταν οι γερανοί, το στάχυ, ο νάρκισσος, η μυρτιά και ο κρόκος. Οι μέλισσες θεωρούντο ιέρειες της και στις θυσίες προς τιμήν της προσέφεραν ταύρους, μοσχάρια και μέλι.
Ενδιαφέρον είναι ένας μύθος των Ελευσινίων Μυστηρίων, σύμφωνα με τον οποίο η θεά Δήμητρα μετά από μία περιπλάνηση με το ιπτάμενο πύρινο άρμα της, που εσύρετο από φτερωτούς δράκοντες, προσγειώθηκε στην “αγέλαστο πέτρα” στην Ελευσίνα.
Ύστερα παρέδωσε το ίδιο αυτό φτερωτό άρμα σε έναν από τους τέσσερις βασιλείς της Ελευσίνας, τον Τριπτόλεμο, ο οποίος έφυγε πετώντας, και απουσίασε γα πολλά χρόνια με σκοπό να διδάξει και σε άλλους λαούς την τέχνη της σποράς, του σίτου και του θερίσματος των χωραφιών.
Είναι σκανδαλιστικά παρόμοια η τοπωνυμία της περιοχής “Ελευσίς” με την λέξη “έλευσις”, που θα μπορούσε κάλλιστα να υποδηλώνει την έλευση της θεάς Δήμητρας με το ιπτάμενο άρμα της. Επιπλέον το εκπολιτιστικό έργο το οποίο ανέλαβε να φέρει σε πέρας ο Τριπτόλεμος με τα μέσα που του παρείχε η θεά, καταγράφεται και σε μυθολογίες άλλων λαών.Μεταφέρουμε χαρακτηριστικά από το βιβλίο του Γουίλ Ντιράν (Wil Durant) “Η ιστορία και ο πολιτισμός της Κίνας” την μαρτυρία της Κινεζικής παράδοσης:
“Πριν έρθουν οι ουράνιοι Βασιλείς, οι άνθρωποι στην Κίνα ζούσαν σαν τα ζώα. Σκεπάζονταν με δέρματα ζώων, τρέφονταν με ωμό κρέας και δεν ήξεραν τον πατέρα τους.
Όταν ήρθε ο Φου Χι, με την βοήθεια μιας πολύ μορφωμένης βασίλισσας, έμαθε στον λαό τον γάμο, την μουσική, τα γράμματα, και την ζωγραφική. Τους έμαθε επίσης να ψαρεύουν με δίκτυα και να καλλιεργούν τον μεταξοσκώληκα.
Μετά τον θάνατο του Φου Χι, το έργο του το συνέχισε ο Σενγκ Μουγκ. Αυτός βρήκε το αλέτρι, τη γεωργία, το εμπόριο, την Ιατρική επιστήμη, και το πως να θεραπεύονται οι άνθρωποι με τα βότανα”
Παραστάσεις του άρματος με τους φτερωτούς δράκοντες έχουμε σε ένα πλήθος από αρχαία αγγεία. Ένα τέτοιο άρμα συναντάμε και στην τραγωδία του Ευριπίδη “Μήδεια”, πάνω στο οποίο αποχωρεί στο τέλος του έργου η τραγική παιδοκτόνος. Αυτού του είδους οι σκηνοθετικές παρεμβάσεις προξενούν την περιέργεια, αφού η θεατρική τους απόδοση ήταν ιδιαίτερα δύσκολη για την εποχή και σίγουρα θα προξενούσε πολλά προβλήματα.
Η εμμονή των δημιουργών και ιδιαίτερα του Αισχύλου στην χρήση (στο θέατρο) φτερωτών αρμάτων, ιπταμένων ανθρώπων και ζώων, αλλά και περιέργων ενδυμάτων με χαρακτηριστικούς τους περίφημους κοθόρνους (μεγάλες μπότες που θυμίζουν έντονα αυτές των σημερινών αστροναυτών), υποδηλώνει την επιθυμία των τραγωδών να γίνει πιστή καταγραφή των μύθων ή τουλάχιστον την προσπάθεια να περάσουν εμμέσως στο κοινό κάποιες κρυφές αλήθειες (χωρίς η μία περίπτωση να αναιρεί την άλλη).
Στην τραγωδία του Αισχύλου “Προμηθέας Δεσμώτης” βλέπουμε τον Ωκεανό και τις κόρες του να έρχονται στον Προμηθέα οδηγώντας “με την θέληση, χωρίς χαλινούς” ένα “τετράσκελο πουλί”. Στα αποσπάσματα που σώθηκαν από την τραγωδία “Σφίγγα” τον βλέπουμε να μιλάει για ένα “πουλί πού ‘χει νυχάτο χέρι, το πολεμικό, με το κοντάρι”, ενώ στον “Αγαμέμνονα” είναι χαρακτηριστική η εντολή: “τα σκυλιά, τα τολμηρά, όπου πετάνε στον αγέρα άφησε”.
Η πιθανή εμμονή του Αισχύλου να αποκαλύψει με συμβολισμούς στους θεατές κάποια μυστικά, μπορεί να εξηγήσει και τις διώξεις του από το ιερατείο της εποχής με την κατηγορία ότι ανεβάζει επί σκηνής τα μυστικά των Ελευσίνιων Μυστηρίων και ίσως και την ανεξιχνίαστη δολοφονία του.
Το τετράσκελο πουλί που αναφέρεται στον “Προμηθέα Δεσμώτη” το συναντάμε σε πολλές αρχαίες απεικονίσεις, καθώς και σε κείμενα διαφόρων λαών. Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα είναι η περιγραφή του Ιεζεκιήλ στην Παλαιά Διαθήκη όπου μιλάει για ένα ζώο με τέσσερα σκέλη:
“και τα σκέλη αυτών ορθά και πτερωτοί οι πόδες αυτών και σπινθήρες ως εξαστράπτων χαλκός και ελαφραί αι πτέρυγες αυτών”
Το όχημα το είδε ο προφήτης να βγαίνει λάμποντας ολόκληρο, μέσα από ένα σύννεφο σκόνης.
Είναι πολλές οι αναφορές των μύθων για τα ηλιακά άρματα με τα οποία ταξίδευαν διάφοροι ήρωες, με χαρακτηριστικότερο τον μύθο του ταξιδιού του Φαέθωνος. Ακόμη οι αναφορές σε αστρονομικά θέματα, διαφόρων μυημένων στα μυστήρια φιλοσόφων, ξεπερνούν τα όρια των γνώσεων, που κατά την συμβατική ιστορία θα έπρεπε να έχουν.
Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Σωκράτη στον “Φαίδωνα” του Πλάτωνα, όπου μιλάει για την σφαιροειδή μορφή της Γης, την περιγράφει πώς φαίνεται από ψηλά, και λέει ότι αυτό που εμείς βλέπουμε για ουρανό δεν είναι ο πραγματικός, αλλά όταν βγούμε έξω από αυτόν βλέπουμε την πραγματική του εικόνα.
ΔΕΣ:
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου