Ο πόνος είναι το σκοτάδι

Ο δάσκαλος φρόντισε να της το θυμίσει: «Ισιδώρα, θέλω να θυμάσαι ένα πράγμα», της είπε μία μέρα. «Δε θέλω αυτή τη φορά να το διαγράψεις εντελώς από τη μνήμη σου. Θέλω να θυμάσαι ότι ο πόνος είναι το σκοτάδι της γης. Ο πόνος διαβάλλει τα πράγματα και την ομορφιά της δημιουργίας. Αυτό που ονομάζουν οι άνθρωποι διάβολο είναι ο πόνος.

«Ο πόνος είναι το σκοτάδι! Όταν γεννηθείς, επειδή σου λείπει ακόμα ένα κομμάτι ενθύμησης, θα το ξεχάσεις. Σε κάποιο σημείο, όμως, της διαδρομής, θα φροντίσουμε να το θυμηθείς. Όταν το θυμηθείς, θέλουμε να το γράψεις και να το πεις στους ανθρώπους. Θα το φωνάξεις για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Πολλοί θα δυσαρεστηθούν με αυτό που θα πεις, αλλά εσύ πρέπει να το φωνάξεις και να το πεις σε όλους. Αυτό να θυμάσαι! Ο πόνος είναι το σκοτάδι.»

Η Ισιδώρα κοίταξε τον δάσκαλο σοβαρά. Και μετά έκανε μια ανόητη ερώτηση σε αυτόν. Έκανε αυτή την ερώτηση μηχανικά, αλλά δεν την εννοούσε. «Δάσκαλε, τι προκαλεί τον πόνο;» Εκείνος δεν απάντησε αμέσως στη συγκεκριμένη ερώτηση. Ο δάσκαλος την κοίταξε σταθερά. Με ένα ελαφρύ μειδίαμα ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του, είπε: Γνωρίζεις πολύ καλά τι προκαλεί τον πόνο! Η πτώση που ζήτησες να συμβεί ήταν γεμάτη από εμπειρίες πόνου. Η γη της πτώσης είναι η γη του πόνου. Γεύσου τις εμπειρίες και μετά μετάφερε τους λόγους της ύπαρξης του στους ανθρώπους. Αποκρυστάλλωσε ξανά μέσα στο σύστημα σου τις αιτίες. Το έργο σου είναι να απαλλαγείς οριστικά από αυτές. Και μετά να ανοίξεις τον δρόμο και στους άλλους.»

Αυτά είπε ο δάσκαλος και μετά σώπασε.