Δίκαια ειπώθηκε: «Eκεί που είναι ο θησαυρός σας, εκεί είναι η καρδιά σας»· Ο δικός μας θησαυρός είναι εκεί που βρίσκονται οι κυψέλες της γνώσης μας. Πάντα προς αυτές πηγαίνουμε, σαν να ‘μασταν από γεννησιμιού μας φτερωτά έντομα και συλλέκτες του μελιού της γνώσης, νοιαζόμαστε, με όλη τη δύναμη της καρδιάς μας, μόνο για ένα πράγμα – «Να φέρουμε κάτι στο σπίτι».
Όσον αφορά τώρα στη ζωή, στα λεγόμενα «βιώματα» – ποιος από μας έχει αρκετή σοβαρότητα γι’ αυτό; Ή αρκετό χρόνο;
Φοβάμαι πως για τέτοιες υποθέσεις δεν ενδιαφερόμασταν ποτέ «για την υπόθεση»: Δεν έχουμε την καρδιά μας εκεί – ούτε καν τα’ αφτιά μας!
Μοιάζουμε μάλλον μ’ έναν θεϊκά αφηρημένο και βυθισμένο στον εαυτό μας άνθρωπο, που η καμπάνα του μεσημεριού χτύπησε με όλη της τη δύναμη δώδεκά της χτύπους, κι εκείνος μεμιάς αναπηδά κι αναρωτιέται: «Tι ώρα χτύπησε;».
Έτσι κι εμείς τρίβουμε καμιά φορά τ’ αφτιά μας εκ των υστέρων και ρωτάμε, εντελώς σαστισμένοι, εντελώς μπερδεμένοι, «Tι ήταν στ’ αλήθεια αυτό που μόλις βιώσαμε;»
Ακόμη περισσότερο, «Ποιοι είμαστε τελικά;». τότε μετράμε εκ των υστέρων, όπως είπαμε, όλους τους δονούμενους ακόμη χτύπους της καμπάνας του βιώματός μας, της ζωής μας, του Είναι μας – αχ! – και κάνουμε λάθος στο μέτρημα…
Μένουμε κατ’ ανάγκη ξένοι προς τον εαυτό μας, δεν τον καταλαβαίνουμε, συγχέουμε τον εαυτό μας με άλλους· Για μας ισχύει ο νόμος στους αιώνες των αιώνων «κανένας δεν είναι πιο ξένος προς τον εαυτό του από τον εαυτό του», όσον αφορά στον εαυτό μας δεν είμαστε από εκείνους που «αναζητούν τη γνώση»…
Friedrich Nietzsche, Η Γενεαλογία της Ηθικής
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου