Η ελευθερία έχει πολλές μορφές και πρόσωπα και θα απειληθεί αρκετές φορές στη διάρκεια της ζωής μας. Υπάρχει η προσωπική ελευθερία, που όταν καταπατείται, έχει ως σκοπό τον περιορισμό των κινήσεων μας και υπάρχει και η πνευματική, που δεν επιτρέπει την έκφραση των σκέψεων μας.
Πολλές φορές οι άνθρωποι έχουν την τάση να εκδηλώνουν εγωιστικές και κτητικές συμπεριφορές. Θεωρούν τον άλλον κτήμα τους και ενώ η λέξη “δικός μου” – “δική μου”, στο ξεκίνημα ηχεί όμορφα στα αυτιά, με την πάροδο του χρόνου γίνεται μία θηλιά που σε πνίγει καθημερινά.
Η ασφάλεια και το ενδιαφέρον που ένιωθες στην αρχή, γίνεται μία μέγγενη που σου σφίγγει το στομάχι και σου στερεί το οξυγόνο. Δεν πρέπει να μπερδεύουμε το ενδιαφέρον, με τον έλεγχο και την αστυνόμευση. Δεν είμαστε κατάδικοι ούτε εγκληματίες.
Όταν αυτό κιόλας συνδυαστεί με απειλές και με πράξεις βίας, τότε η κατάσταση χειροτερεύει και τα αδιέξοδα πληθαίνουν. Συνήθως οι άνθρωποι που το δέχονται και το υπομένουν, είναι αυτοί που έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση. Εάν αυτό ενισχυθεί και με τον φόβο της κοινωνικής κατακραυγής, τότε το “κοκτέιλ” γίνεται επικίνδυνο και ο εγκλωβισμός είναι μονόδρομος.
Το περίεργο είναι, ότι εμείς είμαστε υπεύθυνοι, όταν την παραχωρούμε στους άλλους, θεωρώντας ότι έχουν το δικαίωμα να ορίζουν την ζωή μας. Μετά σαν αντίποινα, ξεκινάμε κι εμείς έναν πόλεμο, κάνοντας το ίδιο στο ταίρι μας. Ο πόλεμος αυτός όμως, δεν έχει νικητές αλλά μόνο χαμένους, διότι εάν δεν μπορείς να δώσεις ελευθερία στους άλλους, δεν θα είσαι ούτε εσύ ποτέ ελεύθερος. Θα βρίσκεσαι διαρκώς κάτω από ένα καθεστώς αγωνίας και ανασφάλειας.
Όταν τα δικά σου “θέλω” μέσα σε μία σχέση θεωρούνται απορριπτέα, λανθασμένα – και υπάρχει εκφοβισμός για να μην τα κάνεις – τότε βρίσκεσαι στη χειρότερη φυλακή του κόσμου.
Όταν δεν υπάρχει εμπιστοσύνη και κάθε κίνηση σου θεωρείται ως ψέμα, αμφισβητείται και πρέπει να αποδεικνύεις συνεχώς ότι “δεν είσαι ελέφαντας”, τότε η ποιότητα της ζωή σου υποβαθμίζεται και ζεις μέσα σε ένα μόνιμο άγχος και φόβο.
Η αληθινή αγάπη, δεν περιλαμβάνει απαγόρευση κινήσεων και εκφράσεων, αλλά το αντίθετο. Έχει προτροπή και βοήθεια προς τον άλλον, για την διεύρυνση του πνεύματος του και την προοδευτική προσωπική του εξέλιξη.
Εάν ζηλεύεις και σε πληγώνει η εξέλιξη του συντρόφου σου – που μερικές φορές μπορεί και να σε ξεπεράσει κοινωνικά – τότε δεν τον αγαπάς αληθινά. Η αγάπη δεν είναι ανταγωνισμός ούτε και επικράτηση του καλύτερου.
Η αληθινή αγάπη δεν περιλαμβάνει καθημερινές ανακρίσεις και επιβολή κανόνων, που τους αποφασίζει μόνο ο ένας. Δεν βασίζεται στην ιδιοκτησία, αλλά στην συνύπαρξη και στην συνεξέλιξη! Δεν ανθίζει μειώνοντας τον αέρα και τον ήλιο του άλλου, αλλά αφήνοντας τις ρίζες να απλωθούν χωρίς περιορισμούς, να μπλεχτούν μεταξύ τους και να ξεχυθεί κοινή δύναμη και ενέργεια.
Πρέπει να αφήνουμε τον σύντροφό μας να νιώθει ελεύθερος μέσα στη σχέση και να εκφράζεται, χωρίς να φοβάται την απόρριψη μας και τις συνέπειες.
Να τον αφήσουμε να είναι ο εαυτός του και όχι να τον μεταμορφώσουμε σε αυτό που θέλουμε εμείς και μας βολεύει. Και το ίδιο πρέπει να επιδιώκουμε και για μας. Δεν έχει κανένας δικαίωμα να μας στερεί τον αέρα που αναπνέουμε, το χαμόγελο μας και τις απόψεις μας.
Ο καθένας, πρέπει να είναι ελεύθερος να επιλέγει πώς θα διαθέσει την ψυχή του και το σώμα του.
Και εάν στον πόλεμο υπάρχει η έκφραση “ελευθερία ή θάνατος”, στη ζωή θα το έλεγα: “ελευθερία…ή καλύτερα μόνος σου”!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου