Κι αυτό συμβαίνει, επειδή κάποτε ο πόνος κάθισε πάνω στο στρώμα της αγάπης και το τρύπησε…
τότε, έσταξε παντού κάτι που μεταμόρφωσε τον κόσμο, που τον έκανε να μοιάζει και στο τέλος να είναι άλλος απ’ τον αρχικό…
Κι η καρδιά άρχισε να χτυπά διαφορετικά πια.
Κι ο άνθρωπος στον οποίο ανήκε η καρδιά άλλαξε κι αυτός.
Και προτίμησε τα τυπικά.
Κανείς να μην έχει αμφιβολία για τις αλλαγές που φέρνει η αγάπη,
είναι πιο έντονες κι απ’ αυτές του καιρού,
είναι πιο μεγάλες και πιο απειλητικές για τη ζωή και το μέλλον της,
είναι ματωμένες στο βάθος τους,
γι’ αυτό ό,τι φέρνουν μαζί τους… πονάει διπλά.
Και τότε καταλαβαίνεις πως τα μόνα λόγια που αρμόζουν δεν είναι αυτά που σε αποδιοργανώνουν, που σε αρρωσταίνουν, που σε σουβλίζουν…
Όχι, δεν είναι αυτά.
Τα μόνα σωστά λόγια για κείνον που πονάει πολύ, θα είναι ίσως κάποια λόγια τυπικά,
και προχωρώντας μ’ αυτά θα ξεγελά για λίγο τον κόσμο του,
θα κάνει πως δεν υποφέρει και θα συνεχίζει φορώντας τις πληγές σαν ένα ξένο ρούχο,
δεν θα νιώθει το σώμα για σώμα του, δεν θα είναι η ψυχή του ψυχή του…
δεν θα θέλει πια για αγάπη να μιλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου