Λιγουρίνε, όταν στην απαλότητά σου έρθει
ανέλπιστο το χνούδι (στα απαλά σου μάγουλα φυτρώσει ανέλπιστο το χνούδι)
και (όταν) κοπούν τα μαλλιά που τώρα πέφτουν (ανεμίζουν)
στους ώμους σου και (όταν) το χρώμα (του προσώπου σου),
που τώρα είναι πιο λαμπρό και από κόκκινο τριαντάφυλλο,
αλλάξει και η όψη σου γίνει τραχειά, θα λες κάθε φορά που
θα βλέπεις στον καθρέφτη τον εαυτό σου αλλαγμένο
“αλίμονο, γιατί δεν είχα όταν ήμουν νέος το μυαλό (τη γνώση) που έχω
σήμερα, ή γιατί δεν γυρίζουν ξανά τα τρυφερά (απαλά) μάγουλα
τώρα που έχω τούτα τα μυαλά (τούτη τη γνώμη και την ψυχική διάθεση);
ΠΕΡΙΛΗΨΗ: Ο ποιητής απευθυνόμενος προς κάποιον ωραίο νεαρό αναφέρεται στις χαρές της τρυφερής κι ανάλαφρης νιότης, που μαραίνονται και χάνονται όσο περνούν τα χρόνια κι έρχονται τα βαριά κι αδύναμα γηρατειά.
Ο Οράτιος στην ωδή 2,11 λέει: Φεύγει προς τα πίσω η ανάλαφρη νιότη και η χάρη προσπερνιέται από τα αδύναμα γηρατειά που διώχνουν μακριά τους λάγνους έρωτες και τον εύκολον ύπνο… Δεν έχουν τα ανοιξιάτικα λουλούδια την ίδια πάντα ομορφιά ούτε το λαμπερό φεγγάρι λάμπει με την ίδια πάντα όψη…
ΟΡΑΤΙΟΥ, Ωδή 10η (βιβλιο IV): Χαμένα νιάτα
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου