Τα δέντρα που είναι ψηλά. Σταθερά και ζεστά σαν το ξύλο που φτιάχνει τον κορμό τους και την γη που φιλοξενεί και τρέφει τις βαθιές ρίζες τους. Με μεγάλα φουντωτά κλαδιά. Με τις γραμμές του χρόνου να χαράζουν την επιφάνειά τους. Με την φυλλωσιά που κρύβει έναν κόσμο από φως, λουλούδια ή καρπούς και πλάσματα της φύσης. Ανεβαίνουν ψηλά για να πάρουν φως και σκάβουν τη γη με τις ρίζες για να πάρουν την πρώτη ύλη. Και στο ενδιάμεσο ανοίγουν και απλώνονται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Προσφέρουν σε όλα τα ζωντανά που τα πλησιάζουν. Τα αφήνουν να έρθουν και να χαρούν. Αυτά τα δέντρα που σου δίνουν την σκιά τους για να ξεκουραστείς. Χωρίς να ρωτάνε τί, πώς, χωρίς να τσιγκουνευτούν τίποτα από αυτά που προσφέρουν. Σε δέχονται και σου επιτρέπουν. Απλά στέκονται εκεί. Και είναι φάρμακο για αυτόν που θα φιλοξενήσουν.
Αγαπώ αυτούς τους ανθρώπους. Που έχουν την σοφία των δέντρων. Αυτούς που όσο πιο πολύ ανοιχτός και αφύλαχτος τους πλησιάζεις τόσο πιο πολύ σου δείχνουν πόσο υπέροχος είσαι. Που σου θυμίζουν πόσα δώρα έχεις πάρει και πόσα ακόμα έχεις να λάβεις. Πως η ζωή είναι εκεί και σε χρειάζεται και σε περιμένει. Η ζωή, που της είσαι τόσο πολύτιμος όσο και το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα ή το πιο ακριβό διαμάντι. Που σε ακούν χωρίς να βιάζονται να δώσουν συμβουλές, ρητά, σλόγκαν, γνώμες και γνώσεις που έχουν αποστηθίσει. Που δεν έχουν καμία σχέση με την υπομονή αλλά με την τρυφερότητα. Απλά είναι εκεί. Και σε αφήνουν να είσαι. Ησυχάζουν. Και επιτρέπουν. Στον άνθρωπο να υπάρξει και στο θαύμα να συμβεί.
Αγαπάω πολύ τα δέντρα. Και ιδιαιτέρως αγαπάω τους ανθρώπους που μοιάζουν με δέντρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου