ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ - Σαμία (95-119a)

[ΔΗΜΕΑΣ]
95 ἆρ᾽] οὖν μεταβολῆς αἰσθάνεσθ᾽ ἤδη τόπου,
ὅσον διαφέρει ταῦτα τῶν ἐκεῖ κακῶν;
Πόντος, παχεῖς γέροντες, ἰχθύες ἄφθονοι,
ἀηδία τις πραγμάτων· Βυζάντιον,
100 ἀψίνθιον, πικρὰ πάντ᾽· Ἄπολλον· ταῦτα δὲ
καθαρὰ πενήτων ἀγάθ᾽. Ἀθῆναι φίλταται,
πῶς ἂν γένοιθ᾽ ὑμῖν ὅσων ἔστ᾽ ἄξιαι,
ἵν᾽ ὦμεν ἡμεῖς πάντα μακαριώτατοι
οἱ τὴν πόλιν φιλοῦντες; εἴσω παράγετε
105 ὑμεῖς· ἀπόπληχθ᾽ ἕστηκας ἐμβλέπων ἐμοί;
ΝΙΚΗΡΑΤΟΣ
ἐκεῖν᾽ ἐθαύμαζον μάλιστα, Δημέα,
τῶν περὶ ἐκεῖνον τὸν τόπον· τὸν ἥλιον
οὐκ ἦν ἰδεῖν ἐνίοτε παμπόλλου χρόνου·
ἀὴρ παχύς τις, ὡς ἔοικ᾽, ἐπεσκότει.
110 (ΔΗ.) οὔκ, ἀλλὰ σεμνὸν οὐδὲν ἐθεᾶτ᾽ αὐτόθι·
ὥστ᾽ αὐτὰ τἀναγκαῖ᾽ ἐπέλαμπε τοῖς ἐκεῖ.
(ΝΙ.) νὴ τὸν Διόνυσον, εὖ λέγεις. (ΔΗ.) καὶ ταῦτα μὲν
ἑτέροις μέλειν ἐῶμεν· ὑπὲρ ὧν δ᾽ ἐλέγομεν
τί δοκεῖ ποιεῖν σοι; (ΝΙ.) τὰ περὶ τὸν γάμον λέγεις
115 τῷ μειρακίῳ σου; (ΔΗ.) πάνυ γε, ταὔτ᾽ ἀεὶ λέγω.
ἀγαθῇ τύχῃ πράττωμεν, ἡμέραν τινὰ
θέμενοι. (ΝΙ.) δέδοκται ταῦτ᾽ ἐμοὶ γοῦν. (ΔΗ.) ἀλλὰ μὴν
κἀμοὶ προτέρῳ σου. (ΝΙ.) παρακάλει μ᾽ ὅταν ἐξίῃς.
119a (ΔΗ.)[. . .]ίσαστυ[
(desunt uersus fere ix)

***

ΔΗΜΕΑΣ
Μήπως αισθάνεσθε κιόλας την αλλαγή του τόπου;
Πόσο διαφέρουν αυτά που έχουμε εδώ
από τα εκεί κακά! Εύξεινος Πόντος:
παχύσαρκοι γέροι, άφθονα ψάρια, όλα μια αηδία·
100 Το Βυζάντιο; Σπιρτάδα, όλα πικρά. Απόλλωνά μου·
αυτά εδώ είναι αγνά αγαθά φτωχών ανθρώπων.
Αθήνα μας αγαπημένη, πώς θα μπορέσεις ν᾽ αποκτήσεις
ό, τι σου αξίζει, για να είμαστε ευτυχισμένοι
εμείς που σ᾽ αγαπάμε; (στους δούλους) Πηγαίνετε
105 μέσα σεις· βρε χαζέ, εμένα στέκεσαι και βλέπεις;
ΝΙΚΗΡΑΤΟΣ
Απ᾽ όλα του τόπου εκείνου αυτό μου έκανε,
Δημέα, πολλή εντύπωση· δεν ήταν δυνατόν
να ιδείς τον ήλιο κάποτε για πολύ χρόνο.
Φαινόταν πως τον σκοτείνιαζε παχύς αέρας.
110 ΔΗΜ. Όχι, αλλά γιατί σ᾽ εκείνα τα μέρη δεν υπάρχει
τίποτε αξιοθέατο· ώστε μόνο τόσο τους φώτιζε
όσο για να βλέπουν. ΝΙΚ. Μα τον Διόνυσο, καλά λες.
ΔΗΜ. Κι αυτά ας τ᾽ αφήσουμε σ᾽ άλλους να τα νοιαστούνε.
Αλλά για κείνα που λέγαμε τί σκέφτεσαι
να κάνεις; ΝΙΚ. Για τον γάμο του γιού σου λες;
115 ΔΗΜ. Ακριβώς. Αυτά σου λέω πάντα. Να τον κάνουμε,
με το καλό, ορίζοντας μια ημέρα.
ΝΙΚ. Εγώ μια φορά το αποφάσισα.
ΔΗΜ. Αλλά κι εγώ βέβαια πριν από σένα.
119 ΝΙΚ. Φώναξέ με, όταν βγαίνεις.
(λείπουν σχεδόν 9 στίχοι)