Περιφρόνησε τους κανόνες

Υπάρχει μια ζωή που σε περιμένει να τη ζήσεις. Στέκεται αντίκρυ σου, στη μέση μιας καταπράσινης όασης. «Θα έρθεις;», σε ρωτά σαν το ανυπόμονο παιδί που γυρεύει συνένοχο στο παιχνίδι του. Σφυρίζεις αδιάφορα. Βουλιάζεις στη γκρίζα σου πολυθρόνα και κοιτάς αγχωμένος το ρολόι σου. Οι υποχρεώσεις σε κυνηγούν, οι εκκρεμότητες στο γραφείο δεν επιδέχονται άλλης αναβολής. Ντύνεσαι βιαστικά και φεύγεις.

Η ημέρα έχει ήδη αρχίσει. Σταματάς στο γωνιακό μαγαζάκι για έναν καφέ. Κάνεις μια υποτυπώδη προσπάθεια να πιάσεις ψιλοκουβέντα με τον υπάλληλο αλλά εκείνος σε κοιτάει βαριεστημένα. Μεταφράζεις την έκφρασή του προσώπου του ως «όρεξη έχει αδερφέ μου πρωϊνιάτικα». Παίρνεις τον καφέ σου αποκαρδιωμένος και προχωράς.

Συλλογίζεσαι πως κάποτε πρέπει πράγματι να είχαν όλοι μια παραπάνω όρεξη. Ύστερα τους έπεισαν πως όταν μεγαλώσουν θα ωριμάσουν και θα σοβαρευτούν. Ευτυχώς ωρίμασαν λοιπόν. «Μαζί και εγώ», καθησυχάζεις την αφεντιά σου πως συγκαταλέγεσαι στην εκλεκτή τους νόρμα.

Στο δρόμο ανοίγεις το ραδιόφωνο. Ο παρουσιαστής αναλύει μια έρευνα, σύμφωνα με την οποία τα 3 χρόνια σχέσης αποτελούν κομβικό σταθμό για πρόταση γάμου. Εσύ σκέφτεσαι πως συμπληρώνεις τον επόμενο μήνα το κρίσιμο όριο και αγχώνεσαι μήπως έφτασε πια ο καιρός να αποκατασταθείς.

Ο παρουσιαστής διευκρινίζει πως μετά τα 35 ο καιρός κυλά διαφορετικά και οι άνθρωποι κατασταλάζουν πιο γρήγορα. Πια είσαι σίγουρος. Το έχασες για τα καλά το τρένο. Κλείνεις τα μάτια και φαντάζεσαι το οικογενειακό τραπέζι της Κυριακής. «Άντε και ο Μανώλης παντρεύτηκε, μόνο εσύ έμεινες», ορκίζεσαι πως ακούς τη θεία Μαρίνα να σε νουθετεί.

Προσπαθείς να αντιληφθείς γιατί αυτό το «έμεινες» αντηχεί στα αυτιά σου σαν ληγμένο προϊόν, που ξεχάστηκε από τους υπαλλήλους στα ράφια του σούπερ μάρκετ. Ωστόσο, συμπεραίνεις πως οι πολύπλοκοι συλλογισμοί δε συνάδουν με τη στιγμή και πια σιγοτραγουδάς δήθεν αδιάφορος το ποπ ρεφρέν του ραδιοφώνου.

Φτάνεις στο γραφείο ήδη αγχωμένος αλλά πιο ενημερωμένος από ποτέ για την ελληνική δισκογραφία της εποχής. Οι υπάλληλοι σκυμμένοι σε σωρούς από έγγραφα με το ζόρι μουρμουρίζουν ένα καλημέρα. Αναρωτιέσαι από πότε σταμάτησαν τα μάτια να ακολουθούν τα χαμογέλα τους. Μάλλον αφότου επιτέλους ωρίμασαν και αυτοί.

Κοιτάς έξω από το παράθυρο. Η ζωή εξακολουθεί να σου γνέφει. Δεν καταλαβαίνεις γιατί αλλά αποφασίζεις να ακολουθήσεις την παρόρμηση σου. Αφήνεις πίσω το γκρίζο. Πια βρίσκεσαι στη μέση ακριβώς της πράσινης όασης. Εκείνη παρουσιάζεται μπροστά σου. Κάθεται σε μια πράσινη πολυθρόνα και μοιάζει στα αλήθεια εκπληκτικά όμορφη με τα χρυσά μαλλιά στους ώμους και τα ροδοκόκκινα, γεμάτα υγεία μάγουλά της.

«Συνήθως προτιμώ τη δράση αλλά νιώθω πως έφτασε η ώρα να κάνουμε μια συζήτηση εμείς οι δύο» σου απευθύνεται και βολεύεσαι πειθήνια στην αντικριστή πολυθρόνα.

«Με φοβάσαι» μαντεύει, κοιτώντας σε ευθεία στα μάτια.

«Δεν είναι αυτό», μουρμουρίζεις. Είναι, όμως, ακριβώς αυτό. Και το γνωρίζει.

Έπειτα, την ακούς να σου μιλάει, με μια φωνή που ποτέ σου δεν ξεχνάς:

«Κάθε φορά που φοβάσαι, θα γελάς. Οι δαίμονες τρέμουν την απομυθοποίησή τους. Όταν ξυπνάς, θα αποχωρίζεσαι με ένα χορευτικό σάλτο το κρεβάτι σου. Έτσι, σαν μια ελεγεία στην εφηβεία σου, που σε έντυσε με τον ανείπωτο ενθουσιασμό της. Θα ανοίγεις τα παντζούρια να μπει φως στην ψυχή. Δε θα βιάζεσαι. Θα απολαμβάνεις κάθε γουλιά από τον καφέ σου.

Θα επιλέγεις τα πιο όμορφα ρούχα σου. Μη τα φυλάς για τις εκλεκτές περιστάσεις. Το παρόν ισοδυναμεί με την πιο εκλεκτή περίσταση, δε συμφωνείς; Θα προτιμάς άγνωστους δρόμους για τις διαδρομές σου και όταν χάνεσαι θα το διασκεδάζεις. Οι προσεκτικoί πάνε πιο γρήγορα στο σωστό σημείο αλλά οι σοφοί εξερευνητές αντιλαμβάνονται ότι δεν υπάρχουν λάθος σημεία.

Θα κοιτάς τους ανθρώπους στα μάτια και θα τους ακούς λες και σου εκμυστηρεύονται το πιο σημαντικό νέο του κόσμου. Θα τους ενθαρρύνεις. Να κυνηγούν το όνειρο. Και όταν το καταφέρνουν, θα τους χειροκροτείς με την ψυχή σου. Είναι οι σπουδαίοι όσοι δεν απειλούνται από τις επιτυχίες των γύρω τους.

Θα αστειεύεσαι. Συνεχώς. Με τις μικροαναποδιές της καθημερινότητας αλλά κυρίως με τον ίδιο σου τον εαυτό. Αδιαφόρησε για όσους επιμένουν να σοβαρευτείς. Εσύ θα συνεχίζεις να παίζεις.

Άλλωστε, πιο σοβαρός άνθρωπος δε γεννήθηκε από όποιον αντιλήφθηκε νωρίς το φευγαλέο της ύπαρξης.

Μην κρατάς κακίες. Κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, σύμφωνα με τον προγραμματισμό που κουβαλάμε. Αυτό να θυμάσαι. Απόφυγε να θυμώνεις με όποιον καμώνεται πως ως ο εξυπνότερος της παρέας όλα τα έμαθε. Συμπόνεσέ τον για τη μεγάλη του δειλία πως τον υποχρεώνει να οχυρώνεται στο καβούκι του.

Και ύστερα, μη βολεύεσαι. Γκρέμισε τα σκηνικά τα μέτρια, με τα μισά χαμόγελα και τις πλαδαρές σχέσεις. Αποφάσιζε με την καρδιά. Στήριξε τις αποφάσεις σου. Στόχευσε στο άπειρο. Δεν έχει σημασία πόσες φορές σου επανέλαβαν πως δεν μπορείς. Εσύ θα τα καταφέρεις.

Γίνε ο μεγαλύτερος θαυμαστής σου. Και αν σε ανέθρεψαν με την ψευδή ιδέα πως όποιος αγαπάει την αφεντιά του λέγεται εγωιστής, μάθε πως μονάχα από τις ασφαλείς καρδιές μπορείς να περιμένεις μια κάποια καλοσύνη.

Να είσαι επιφυλακτικός με όσους σπεύδουν να διαλαλήσουν σαν πραγματεία σε λαϊκή τα αστείρευτα προσόντα τους. Δόξαζε το ταλέντο το πηγαίο, που δε χρειάζεται κομπασμούς για να λάμψει.

Να εμπιστεύεσαι. Και αν κάποιος αποδειχθεί κατώτερος της εμπιστοσύνης σου, δεν πειράζει. Μονάχα η ανοιχτή ψυχή προσελκύει την αγάπη. Δώσε. Γιατί δε γίνεται να κάνεις διαφορετικά. Διότι πηγάζει από τα έγκατα της ύπαρξής σου. Κάνε παιδί μόνο αν πιστεύεις πως είσαι αρκετά δυνατός, ώστε να μην το φορτώσεις με τα προσωπικά σου συμπλέγματα και τις ανικανοποίητες προσδοκίες.

Γνώρισε το είδωλό σου στον καθρέφτη. Βαθιά. Μίλησε του. Φέρε το σε δύσκολη θέση. Θέσε του τις πιο αδιάκριτες ερωτήσεις. Όταν η ένταση σε κυριεύει να σκέφτεσαι πως μάλλον με πήρες πάλι πολύ στα σοβαρά.

Με ρωτάς τι είναι ζωή: Η ζωή λοιπόν είναι ένας πολύχρωμος καμβάς. Είναι τα δυνατά συναισθήματα και οι μεγάλοι έρωτες. Οι μαγικοί στόχοι και οι ενθουσιώδεις προσπάθειες για την κατάκτησή τούς.

Ζωή είναι να τραγουδάς στη μέση του δρόμου, δίχως να λογαριάζεις αν θα σε πουν τρελό. Να μη διστάζεις να δείξεις την αλήθεια σου. Να λες : «Αυτό είμαι. Δέξου με ή παράτησε με στην ησυχία μου». Ζωή είναι να αντικρίζεις το θαύμα της ύπαρξης με τα μάτια ενός μικρού παιδιού, να μη συμβιβάζεσαι με ημίμετρα, να μη χωράς σε ηλικιακά καλούπια και σε κοινωνικά στεγανά.

Ζωή είναι να λες την άποψή σου με θάρρος. Να διαφωνείς, αν χρειαστεί και να συγκρούεσαι, καθώς οι σπουδαίες διαφωνίες σφυρηλατούν τις αληθινές σχέσεις. Ζωή είναι να φωνάζεις εκστασιασμένος: «Θα αλλάξω τον κόσμο». Και αν τελικά δεν τα καταφέρεις είναι εντάξει. Αρκεί που υπήρξες στην ολότητα σου, που στη μέση του χάους εσύ αντάμωσες την καταπράσινη όαση.

Και αν όλα τα παραπάνω τα έπραξες, τότε σίγουρα έγινες πιστός φίλος, τρυφερός σύντροφος, ενθουσιώδης συνεργάτης και εμπνευσμένος ηγέτης. Και όσοι σε συνάντησαν στο διάβα τους, χάρη σε εσένα ποτέ πια δε θα είναι οι ίδιοι. Γιατί άλλαξες τον κόσμο τους. Και άρα άλλαξες και τον κόσμο. Απλώς δεν το ξέρεις».

Αυτή ήταν η ζωή. Και εσύ πρέπει μονάχα να τη ζήσεις.