Τρίτη 21 Ιουλίου 2020

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἡρακλῆς Μαινόμενος (637-672)

ΧΟ. ἁ νεότας μοι φίλον· ἄ- [στρ. α]
χθος δὲ τὸ γῆρας αἰεὶ
βαρύτερον Αἴτνας σκοπέλων
640 ἐπὶ κρατὶ κεῖται, βλεφάρων
σκοτεινὸν φάος ἐπικαλύψαν.
μή μοι μήτ᾽ Ἀσιήτιδος
τυραννίδος ὄλβος εἴη,
645 μὴ χρυσοῦ δώματα πλήρη
τᾶς ἥβας ἀντιλαβεῖν,
ἃ καλλίστα μὲν ἐν ὄλβωι,
καλλίστα δ᾽ ἐν πενίαι.
τὸ δὲ λυγρὸν φόνιόν τε γῆ-
650 ρας μισῶ· κατὰ κυμάτων δ᾽
ἔρροι μηδέ ποτ᾽ ὤφελεν
θνατῶν δώματα καὶ πόλεις
ἐλθεῖν, ἀλλὰ κατ᾽ αἰθέρ᾽ αἰ-
εὶ πτεροῖσι φορείσθω.

655 εἰ δὲ θεοῖς ἦν ξύνεσις [ἀντ. α]
καὶ σοφία κατ᾽ ἄνδρας,
δίδυμον ἂν ἥβαν ἔφερον,
φανερὸν χαρακτῆρ᾽ ἀρετᾶς
660 ὅσοισιν μέτα, καὶ θανόντες
εἰς αὐγὰς πάλιν ἁλίου
δισσοὺς ἂν ἔβαν διαύλους,
ἁ δυσγένεια δ᾽ ἁπλοῦν ἂν
εἶχε ζόας βίοτον,
665 καὶ τῶιδ᾽ ἂν τούς τε κακοὺς ἦν
γνῶναι καὶ τοὺς ἀγαθούς,
ἴσον ἅτ᾽ ἐν νεφέλαισιν ἄ-
στρων ναύταις ἀριθμὸς πέλει.
νῦν δ᾽ οὐδεὶς ὅρος ἐκ θεῶν
670 χρηστοῖς οὐδὲ κακοῖς σαφής,
ἀλλ᾽ εἱλισσόμενός τις αἰ-
ὼν πλοῦτον μόνον αὔξει.

***
ΧΟΡ. Η νιότη μού είναι αγαπητή·
κι αιώνια αγγάρεια τα γηρατειά,
βαρύτερ᾽ απ᾽ της Αίτνας τους σκοπέλους
640 πα στο κεφάλι στέκουν,
των ματιών το σκοτεινό
φως γυροσκεπάζοντας.
Ας μην έχω πλούτο ασιατικού
βασίλειου μήτε κάμαρες
γιομάτες με χρυσάφι
αντί της νιότης, που καλή
με τον πλούτον είναι
και καλή και με τη φτώχεια.
Μα τα φονικά κι ολέθρια
650 γηρατειά μισώ τα κι είθε
να παν να χαθούν στα κύματα
και να μην έρχονταν στα σπίτια
των ανθρώπων και τις πόλεις,
μα πάντοτε να φτερουγούσαν
μες στον αιθέρα· κι αν ανθρώπινο
οι θεοί νουν είχαν, διπλή νιότη
θα ᾽διναν, ολοφάνερο σημάδι
της αρετής σε όσους την έχουν,
660 κι όταν απέθνησκαν, ξανά
στη λάμψη του ήλιου θ᾽ άρχιζαν
δεύτερο δρόμο·
κι οι γεννημένοι κακοί θα᾽ χαν
μονή της ύπαρξης τη ζήση,
κι έτσι κανείς θα γνώριζε
και τους καλούς και τους κακούς,
ό,τι στα σύννεφα το πλήθος
των άστρων για τους ναύτες είναι.
Και τώρ᾽ απ᾽ τους θεούς κανένα
σύνορο σωστό δεν είναι
670 για τους καλούς και τους κακούς,
κι η ελικιά πάντα γυρίζοντας
τον πλούτο μόνο αυξαίνει.

Η Αρχαία Ελληνική Τέχνη και η Ακτινοβολία της, Η τέχνη της πρώιμης κλασικής εποχής

4.1.3. Μυθολογικές και ιστορικές παραστάσεις

Η τέχνη της αρχαϊκής εποχής αντλεί τα θέματά της κυρίως από τη μυθολογία και από την καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Στα αγγεία των αρχών του 5ου αιώνα, ωστόσο, αρχίζουν να εμφανίζονται και σκηνές με πρόσωπα ιστορικά, σύγχρονες ή από το πρόσφατο παρελθόν. Τέτοιο παράδειγμα είναι ένας ερυθρόμορφος αμφορέας του αγγειογράφου Μύσωνα, σήμερα στο Μουσείο του Λούβρου, που χρονολογείται στη δεκαετία 500-490 π.Χ. Στη μια πλευρά του αγγείου εικονίζεται ένα μυθολογικό θέμα, η αρπαγή της βασίλισσας των Αμαζόνων Αντιόπης από τον Θησέα με τη βοήθεια του φίλου του Πειρίθου. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η ενδυμασία και ο οπλισμός της Αντιόπης, που είναι όμοια με εκείνη των Σκυθών, στη χώρα των οποίων τοποθετούσαν οι Έλληνες τη μυθική πατρίδα των Αμαζόνων. Έτσι ο μύθος αποκτά ένα στοιχείο επικαιρότητας. Στην κύρια όψη εικονίζεται ο περίφημος για τα πλούτη του βασιλιάς της Λυδίας Κροίσος, ντυμένος με μακρύ χιτώνα και με το σκήπτρο στο χέρι, καθισμένος σε πολυτελή θρόνο, στρωμένο με δέρμα άγριου ζώου, που είναι τοποθετημένος στην κορυφή μιας μεγάλης πυράς από επάλληλες στρώσεις ξύλων. Ένας υπηρέτης, με μόνο ρούχο ένα μικρό ιμάτιο τυλιγμένο γύρω από τη μέση του, ανάβει τη φωτιά με δύο προσανάμματα. Οι μορφές και στις δύο πλευρές ταυτίζονται με επιγραφές.
 
Η ιστορία της πυράς του Κροίσου, συνέπεια της καταστροφικής ήττας που υπέστη από τον βασιλιά των Περσών Κύρο, μας είναι κυρίως γνωστή από τον Ηρόδοτο (1.86-87):
 
«Έτσι οι Πέρσες πήραν τις Σάρδεις κι έπιασαν αιχμάλωτο τον Κροίσο, που βασίλευσε δεκατέσσερα χρόνια, πολιορκήθηκε δεκατέσσερις μέρες και σύμφωνα με τον χρησμό κατέλυσε ένα μεγάλο βασίλειο — το δικό του. Όταν τον έπιασαν οι Πέρσες τον οδήγησαν μπροστά στον Κύρο. Κι αυτός έστησε μια πυρά μεγάλη και ανέβασε πάνω της τον Κροίσο δεμένο με αλυσίδες και πλάι του δεκατέσσερα νέα παλικάρια από τους Λυδούς, με σκοπό είτε να τον προσφέρει θυσία σε κάποιον από τους θεούς ως απαρχές [πρώτο δώρο] της λείας του, είτε γιατί έμαθε ότι ο Κροίσος είναι θεοφοβούμενος και γι᾽ αυτό ακριβώς τον ανέβασε στην πυρά, επειδή ήθελε να δει αν κάποιος από τους θεούς θα τον γλίτωνε, ώστε να μην καεί ζωντανός. Ο Κύρος αυτά έκανε· κι ο Κροίσος, στημένος πάνω στην πυρά, θυμήθηκε, παρά το μέγεθος της συμφοράς του, τον λόγο του Σόλωνα, πως ήταν ειπωμένος με θεού φώτιση, ότι δηλαδή κανένας, όσο ζει, δεν είναι ευτυχισμένος. Και έτσι που ο λόγος έλαμψε μέσα του, πήρε βαθιά ανάσα κι αναστέναξε· κι ύστερα από μακριά σιγή πρόφερε τρεις φορές «Σόλων». Ευθύς ως το άκουσε ο Κύρος πρόσταξε τους διερμηνείς του να ρωτήσουν τον Κροίσο ποιος είναι αυτός που επικαλείται· και εκείνοι πλησίασαν και τον ρωτούσαν. Ο Κροίσος στην αρχή σιωπούσε, κι ας τον ρωτούσαν, ύστερα όμως, επειδή τον πίεζαν, είπε: «Εκείνος, που εγώ θα έδινα ολόκληρη περιουσία, για να μιλήσουν μαζί του όλοι οι βασιλιάδες.» Καθώς όμως τους μίλαγε έτσι σκοτεινά, τον ξαναρώτησαν τι νόημα είχαν τα λόγια του. Και επειδή επέμεναν και δεν τον άφηναν σε ησυχία, τέλος τους διηγήθηκε πως ήρθε κάποτε στην αυλή του ο Σόλων ο Αθηναίος, και αφού τριγύρισε και είδε όλα του τα πλούτη, πως τα θεώρησε μηδαμινά (και είπε αυτά που του είπε) · πως όλα τού βγήκαν, όπως τα είπε εκείνος, κι ωστόσο τα λόγια του δεν ταίριαζαν μονάχα για τον Κροίσο, παρά για ολόκληρο το γένος των ανθρώπων, και περισσότερο για εκείνους, όσοι φαντάζονται οι ίδιοι πως είναι ευτυχισμένοι. Ενώ ο Κροίσος έκανε τη διήγηση του, η πυρά είχε κιόλας ανάψει και οι κάτω άκρες της γύρω γύρω άρχισαν να καίγονται. Ευθύς ως άκουσε ο Κύρος από τους διερμηνείς του όσα είπε ο Κροίσος, άλλαξε γνώμη και συλλογίστηκε πως, όντας ο ίδιος άνθρωπος, παράδινε ζωντανό στη φωτιά ένα συνάνθρωπο του, που η ευδαιμονία του δεν στάθηκε μικρότερη από τη δική του. Ακόμη επειδή φοβήθηκε την πληρωμή και αναλογίστηκε ότι τίποτε από τα ανθρώπινα πράγματα δεν είναι σταθερό, έδωσε διαταγή να σβήσουν το γρηγορότερο τη φωτιά που έκαιγε και να κατεβάσουν από την πυρά τον Κροίσο και αυτούς που ήταν μαζί με τον Κροίσο. Οι άνθρωποι του όμως, μ᾽ όλες τους τις προσπάθειες, ήταν αδύνατο πια να συγκρατήσουν τη φωτιά.
 
Τότε, λεν οι Λυδοί, όταν κατάλαβε ο Κροίσος τη μεταμέλεια του Κύρου, καθώς έβλεπε όλο τον κόσμο να καταγίνεται να σβήσει τη φωτιά κι όμως να μην μπορούν πια να την προφτάσουν, ανέκραξε φωνάζοντας τον Απόλλωνα, πως αν κάποτε είχε στέρξει σε κάποιο δώρο του, να του παρασταθεί τώρα και να τον γλιτώσει από το κακό αυτής της ώρας. Αυτός με δάκρυα στα μάτια επικαλούνταν τον θεό, και ξαφνικά, ενώ ήταν ο ουρανός καθαρός και δεν φυσούσε διόλου, μαζεύτηκαν σύννεφα και ξέσπασε καταιγίδα κι έπεσε ραγδαία βροχή κι έσβησε η πυρά ολότελα. Όταν με το σημάδι αυτό κατάλαβε ο Κύρος ότι ο Κροίσος ήταν άνθρωπος αγαθός που οι θεοί τον αγαπούν, τον κατέβασε από την πυρά και τον ρωτούσε: «Κροίσε, ποιος άνθρωπος σου ξεσήκωσε το μυαλό, για να κινήσεις τον στρατό σου εναντίον της χώρας μου και να γίνεις εχθρός μου αντί για φίλος;» Και εκείνος είπε: «Έκανα ό,τι έκανα για τη δική σου καλή τύχη, για τη δική μου όμως κακοτυχιά· αίτιος σ᾽ αυτό στάθηκε ο θεός των Ελλήνων [ο Απόλλων], που με ξεσήκωσε να κινήσω τον στρατό μου. Γιατί κανείς βέβαια δεν είναι έτσι άμυαλος που να θέλει πόλεμο αντί για ειρήνη· όσο κρατά αυτή τα παιδιά θάβουν τους πατέρες τους, ενώ στον πόλεμο οι πατέρες τα παιδιά τους. Αλλά αυτά ήσαν βουλή θεού να γίνουν έτσι».»
 
Για την ιστορία της πυράς του Κροίσου υπήρχε όμως και μια άλλη παλαιότερη εκδοχή, που την ξέρουμε από μια ωδή του ποιητή Βακχυλίδη, γραμμένη 30 περίπου χρόνια μετά την αγγειογραφία του Μύσωνα. Σύμφωνα με αυτή, ο Κροίσος, όταν οι Σάρδεις ήταν έτοιμες να πέσουν στα χέρια του Κύρου, ανέβηκε ο ίδιος στην πυρά μαζί με τη γυναίκα του και τις κόρες του, θέλοντας να βάλει τέλος στη ζωή όλων τους, και τον έσωσε ο Δίας σβήνοντας τη φωτιά με δυνατή βροχή. Τότε ο Απόλλωνας, για να ανταμείψει τον Κροίσο που τον είχε τιμήσει στέλνοντας πολύτιμα δώρα στους Δελφούς, τον μετέφερε μαζί με τις κόρες του στη χώρα των Υπερβορείων, όπου οι ευσεβείς έβρισκαν την αιώνια ευτυχία μετά τον θάνατο τους. Η παράσταση του αγγείου βρίσκεται πιο κοντά στην εκδοχή του Βακχυλίδη, παρόλο που απουσιάζουν από τη σκηνή η γυναίκα και οι κόρες του Κροίσου. Ο βασιλιάς δεν εικονίζεται σαν αιχμάλωτος, αλλά καθισμένος στον θρόνο του, ντυμένος με πολυτελή χιτώνα και με το σκήπτρο του στο χέρι, να σπένδει στους θεούς δείχνοντας την ευσέβειά του. Ο Ηρόδοτος φαίνεται ότι άλλαξε συνειδητά την ιστορία της πυράς του Κροίσου για να τη συνδέσει με την επίσκεψη και τις συμβουλές του Σόλωνα και να κάνει τον ηττημένο βασιλιά σύμβουλο του Κύρου. Η αρχική ιστορία πρέπει να ξεκίνησε από τους Δελφούς, καθώς το ιερατείο αντιλαμβανόταν ότι θα ήταν μειωτική για το κύρος του ιερού η σκέψη πως ο Απόλλωνας άφησε να χαθεί αβοήθητος ένας από τους θερμότερους υποστηρικτές του, ο Κροίσος, ο πλούσιος βασιλιάς της Λυδίας που τον είχε τιμήσει όσο κανένας άλλος, ζητούσε πάντοτε τη συμβουλή του όταν ήταν να πάρει μια σημαντική απόφαση και είχε στήσει στο ιερό του λαμπρά αναθήματα.

Η ευτυχία θέλει περιπέτεια

Η ευτυχία είναι σίγουρα στιγμές, όμως σε κάθε στιγμή ευτυχίας ανακαλύπτονται ξανά και ξανά, ανακατεμένα στη σύνθεσή της, κάποια βασικά συστατικά…

Αυτά τα ίδια συστατικά συναντιούνται να επαναλαμβάνονται σε κάθε πραγματικά χαρούμενη ανθρώπινη διάθεση… Υπάρχουν μέσα σε κάθε άνθρωπο, συχνά όμως διαφέρει ο τρόπος που απαιτείται για να «ξυπνήσουν»… Όταν κάποιος δε χαμογελάσει για καιρό ή δυσκολεύεται πια να χαμογελάσει, σημαίνει ότι κάποιο από αυτά τα συστατικά βρίσκεται σε λήθαργο μέσα του διότι δεν εξασκείται για καιρό…

Αντίθετα, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που παρατηρείς ότι διεκδικούν και απολαμβάνουν πολύ περισσότερες στιγμές ευτυχίας μέσα σε μία μέρα, ένα μήνα, μέσα σε ένα χρόνο απ’ ότι συνήθως οι άλλοι… Αν μελετήσεις τον τρόπο ζωής τους, θα βρεις στον κορμό των τρόπων σκέψης τους, αυτά τα βασικά συστατικά…

Πρώτα από όλα, την επιθυμία και την περιέργεια να εξερευνούν ιδιαίτερα ό,τι σχετίζεται με το φυσικό περιβάλλον. Ο άνθρωπος αν δεν εξερευνά, αν δεν μαθαίνει, αν δεν επικοινωνεί, χρησιμοποιώντας όσο το δυνατόν περισσότερες από τις αισθήσεις του, πλήττει… καθώς στερεί το απρόσμενο και την περιπέτεια από τη ζωή του…

Οι άνθρωποι αυτοί εστιάζουν με πείσμα στο καλό που υπάρχει γύρω τους αγνοώντας σαν μια απλή παραφωνία το κακό…

Χαρακτηριστική εικόνα που έρχεται στη σκέψη, ένας άνθρωπος που ταξιδεύοντας στην εθνική οδό με μεγάλη ταχύτητα, ένιωσε ξαφνικά το πίσω ελαστικό να διαλύεται και το αυτοκίνητο να κάνει σβούρες στην αριστερή λωρίδα, χορεύοντας ένα παράξενο βαλς με το θάνατο, με άγνωστο τέλος… Αυτό που παραξένεψε ήταν ο τρόπος που αντιμετώπισε το γεγονός… Αφού ολοκλήρωσε με βιασύνη όλο το τελετουργικό των καταγραφών και της αλλαγής ελαστικού, πρόλαβε με πείσμα, ήταν καλοκαίρι, να φτάσει και να καθίσει στην παραλία για να προλάβει το εντυπωσιακό ηλιοβασίλεμα της Εύβοιας. Ήταν περισσότερο μια κίνηση συμβολική προς τον εαυτό του αλλά και προς την Τύχη, ότι δεν θα της αφήνει πολλά περιθώρια να τον φοβίζει αλλά ούτε και να τον κατευθύνει…

Είναι άνθρωποι, που αν τους προσέξεις, σκορπούν πολύ εύκολα το γέλιο όπου βρίσκονται… άνθρωποι οι οποίοι αντιστέκονται σθεναρά, με τρελό πείσμα, ακόμη και σε δύσκολες καταστάσεις τις σαρκάζουν και μειώνουν τη σημασία τους… Συνήθως θα πειράξουν τους τριγύρω τους με σκοπό να τους κάνουν να χαμογελάσουν. Μοιάζουν με χρωματιστές πινελιές σε ένα γκρίζο πίνακα…

Οι άνθρωποι αυτοί δεν αξιολογούν τη ζωή μετρώντας υποκειμενικές επιτυχίες αλλά μετρώντας πόσες καλές στιγμές ζουν, πόσο συχνά και πόσο έντονες είναι αυτές. Δεν αφήνονται στο τυχαίο. Αν δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις μιας καλής στιγμής, θα τις δημιουργήσουν. Μετρούν τη ζωή με μέτρο το πότε γέλασες τελευταία με την καρδιά σου… όχι τον τελευταίο μήνα, μα τις τελευταίες μέρες…

Μετρούν τη ζωή με τη μέρα… όχι με το μήνα ούτε με τις διακοπές. Αν θελήσουν να μετρήσουν τη χαρά μέσα σου, θα σε ρωτήσουν, ποια από τις τελευταίες επτά μέρες της ζωής σου αν παγιδευόσουν στο χρόνο, θα διάλεγες να ζήσεις ξανά και ξανά;

Η ζωή του ανθρώπου συχνά ακροβατεί ανάμεσα στην ανάγκη για ασφάλεια και στην ανάγκη για περιπέτεια… Συχνά όμως, πολλοί υπομένουν πολλά θεωρώντας το απαραίτητη συνθήκη προκειμένου να κερδίσουν κάτι μεγάλο και σπουδαίο. Αυτό κάποιες φορές είναι και μία καλή δικαιολογία για να αποφύγουν να ρισκάρουν να αλλάξουν λίγα πράγματα… Μα μέχρι να έρθει το μεγάλο και σπουδαίο, έχουν χαθεί σπουδαιότερα, χρόνος γεμάτος πολύτιμες στιγμές… Το να βλέπεις το αγαπημένο σου ζώο να παίζει στο σπίτι με ανεμελιά είναι πολύ χαρούμενο, το ζώο που «φιλοξενείς» δίνει όμως και ένα μάθημα για την ευτυχία που εξαρτάται από εσένα αν θα το προσέξεις.

Όταν αναφέρονται στα όνειρα τους δε λένε «κάποια μέρα θα κάνω αυτό…» αλλά πότε… Τα όνειρα γνωρίζουν ότι αν δε σχεδιάζονται με σαφήνεια είναι απλά ελπίδα, ίσως καμιά φορά και κακή ελπίδα που σε πείθει να υπομένεις τα αρνητικά… Τα όνειρά τους τα σχεδιάζουν με σαφήνεια και κινούνται πάντοτε προς αυτά…

Οι άνθρωποι που έχουν πείσμα να είναι ευτυχισμένοι δεν λένε ποτέ ότι χρειάζεται να περάσει κάποια ποσότητα χρόνου προκειμένου να επιτύχουν τη χαρά… Κάποτε κάποιος, λάτρης της μουσικής μάλιστα, είπε κάτι ευφυές… «Κάθε βδομάδα να αναρωτιέσαι τι είδους μουσική θα διάλεγες σαν μουσικό χαλί για την εβδομάδα που πέρασε, ακόμα και για τη μέρα, για τη στιγμή που ζεις τώρα…» Είναι χαρούμενη; ματζόρε; Αν όχι, και γι' αυτό θα διάλεγες μια θλιμμένη, μινόρε μελωδία, τότε κάτι χρειάζεται να αλλάξεις στον τρόπο ζωής . Διότι ο χρόνος είναι το νόμισμα της ζωής και ξοδεύεται αλόγιστα όταν χάνεται ανεκμετάλλευτος…

Οι άνθρωποι που έχουν πείσμα για την ευτυχία ακούν συχνά ευδιάθετη και μόνο μουσική, γνωρίζοντας ότι αυτή θα δημιουργήσει ανάλογα όμορφες εικόνες και σκέψεις… Μετά απλά δίνουν προτεραιότητα στο να τις κάνουν πραγματικότητα… Στην ουσία γράφουν οι ίδιοι τη μουσική στην οποία θα χορεύει η ζωή τους… Σκέφτονται πρώτα τι έχει ανάγκη η ψυχή τους και μετά τα πρέπει…

Νίτσε: Η γνώση σκοτώνει την δράση, η δράση χρειάζεται τα πέπλα της ψευδαίσθησης

-…Όλη η ζωή βασίζεται στην εικονικότητα, στην τέχνη, στην παραπλάνηση, στην οπτική, στην αναγκαιότητα των προοπτικών και της πλάνης.

-Πόσο διαφορετικά μου μίλησε ο Διόνυσος!… Το ότι είδα ελπίδες εκεί που δεν υπήρχε καμία, εκεί όπου τα πάντα έδειχναν πολύ καθαρά ένα τέλος!

-…σύγχρονη γερμανική μουσική, που είναι ρομαντισμός από τη μια άκρη ως την άλλη και η πιο μη ελληνική μορφή τέχνης και, επιπλέον, ένα πρώτης γραμμής δηλητήριο για τα νεύρα διπλά επικίνδυνο σ΄έναν λαό που αγαπά το πιοτό και τιμά σαν αρετή την έλλειψη διαύγειας, γιατί έχει τη διπλή ιδιότητα να ΄ναι ναρκωτικό που αφενός προκαλεί μέθη και αφετέρου ρίχνει ομίχλη.

-…πώς θα ‘ταν μια μουσική που δεν θα ‘χε πια, όπως η γερμανική μουσική ρομαντική καταγωγή αλλά διονυσιακή καταγωγή;

-…η συνεχής ανάπτυξη της τέχνης είναι συνδεδεμένη με τον απολλώνιο και διονυσιακό δυϊσμό-ακριβώς όπως εξαρτάται η τεκνοποιία από το δυϊσμό των φύλων…

-…ο ευαίσθητος καλλιτεχνικά άνθρωπος έχει την ίδια σχέση με την πραγματικότητα των ονείρων, μ΄ εκείνη που έχει ο φιλόσοφος με την πραγματικότητα της ύπαρξης, την εξετάζει λεπτομερειακά και πρόθυμα, γιατί οι εικόνες αυτές του δίνουν μια ερμηνεία της ζωής.

-…μόνο η περίεργη ανάμειξη και δυϊκότητα στις συγκινήσεις των διονυσιακών ζηλωτών μας θυμίζει – όπως μας θυμίζουν τα γιατρικά θανατηφόρα δηλητήρια- το φαινόμενο ότι ο πόνος προκαλεί χαρά, ότι η έκταση μπορεί να μας κάνει να βγάλουμε ήχους αγωνίας. Στο ανώτατο σημείο της χαράς ακούγεται μια κραυγή φρίκης ή ένα φλογερό παράπονο για έναν ανεπανόρθωτο χαμό.

-Η ίδια η παρόρμηση που καλεί την τέχνη στη ζωή, ως συμπλήρωμα και ολοκλήρωση της ύπαρξης, και μας γοητεύει κάνοντάς μας να συνεχίζουμε τη ζωή, γέννησε επίσης τον ολύμπιο κόσμο τον οποίο χρησιμοποίησε σαν μεταμορφωτικό καθρέφτη η ελληνική «θέληση».

-Όπου συναντάμε το «απλοϊκό» στην τέχνη, πρέπει να αναγνωρίσουμε την ύψιστη επίδραση της απολλώνιας κουλτούρας- η οποία πάντα πρέπει πρώτα να ανατρέψει μια αυτοκρατορία Τιτάνων και τεράτων και να έχει θριαμβεύσει πάνω σε μια αβυσσαλέα και τρομακτική θεώρηση του κόσμου και στην πιο ευερέθιστη ικανότητα για πάσχειν μέσω προσφυγής στις πιο ισχυρές και ηδονικές ψευδαισθήσεις.

-Στους Έλληνες η «θέληση» ήθελε να ατενίσει τον εαυτό της μέσα στην μεταμόρφωση της ιδιοφυίας και του κόσμου της τέχνης, τα πλάσματά της, για να δοξαστούν, έπρεπε να νιώσουν τα ίδια πως ήταν άξια για δόξα…

-…πόσο απαραίτητος είναι όλος ο κόσμος των βασάνων, μας δείχνει ότι μέσω αυτού του κόσμου μπορεί να παρακινηθεί το άτομο να πραγματοποιήσει το λυτρωτικό όραμα και ύστερα, αφού βυθιστεί στη θέαση του οράματος αυτού, να κάτσει ήσυχα στην κλυδωνιζόμενη βάρκα του, μέσα στη θάλασσα.

-Γιατί για μένα το δωρικό κράτος και η δωρική τέχνη μπορούν να εξηγηθούν μόνο ως μόνιμο πολεμικό στρατόπεδο του απολλώνιου.

-…το θέλον υποκείμενο που επιδιώκει τους εγωιστικούς σκοπούς τους, μπορεί να συλληφθεί μόνο ως ανταγωνιστής κι όχι ως πηγή της τέχνης.

–Η τέχνη τον σώζει και μέσω της τέχνης – η ζωή.

-Όχι ο στοχασμός, όχι! – η αληθινή γνώση, η βαθειά ματιά στη φοβερή αλήθεια υπερφαλαγγίζει κάθε κίνητρο για δράση, τόσο στον Άμλετ όσο κα στον διονυσιακό άνθρωπο.

-Η γνώση σκοτώνει την δράση, η δράση χρειάζεται τα πέπλα της ψευδαίσθησης…

-Γιατί οι περιγραφές του Ομήρου είναι παραστατικότερες από τις περιγραφές κάθε άλλου; Για το λόγο ότι ο Όμηρος βλέπει με το νου του πολύ περισσότερο. Μιλάμε τόσο αφηρημένα για την ποίηση επειδή είμαστε συνήθως κακοί ποιητές.

–Η αιχμή της σοφίας γυρίζει εναντίον του σοφού, η σοφία είναι έγκλημα κατά της φύσης.

-…ο ελληνικός κόσμος σχίζεται τώρα από τον οδυνηρό θρήνο: ”Η τραγωδία είναι νεκρή! Ακόμη και η ποίηση χάθηκε μαζί της! Σιωπή! Βουβαθείτε, ωχροί, αδύναμοι επίγονοι! Στον Άδη να πάτε, για να μπορέσετε να χορτάσετε μια φορά με τα ψίχουλα των παλιών δασκάλων!»

-«Μόνο από ένστικτο»: μ΄ αυτήν την φράση αγγίζουμε την καρδιά και τον πυρήνα της σωκρατικής τάσης.

-…έλλειψη επίγνωσης και της δύναμη της ψευδαίσθησης, και από τούτη την έλλειψη συνάγει την εσωτερική διαστροφή και το αξιοκατάκριτο του υπάρχοντος.

-Ο Σωκράτης στηρίζεται σ΄ αυτό το σημείο κι έτσι πιστεύει πως καθήκον του είναι να διορθώσει την ύπαρξη: εντελώς μόνος, με μια έκφραση ασέβειας και ανωτερότητας ως πρόδρομος μιας τελείως διαφορετικής κουλτούρας, τέχνης και ηθικής μπαίνει σε έναν κόσμο που αν πιάναμε με σεβασμό την άκρη του θα γεμίζαμε απ΄ την μεγαλύτερη ευτυχία.

-…των σωκρατικών αποφάνσεων: ”Η αρετή είναι γνώση, ο άνθρωπος αμαρτάνει μόνο από άγνοια, ο ενάρετος είναι ευτυχισμένος.”

-…η ακλόνητη πίστη ότι η σκέψη μπορεί, αν χρησιμοποιήσει το μίτο της αιτιότητας, να διεισδύσει στις βαθύτερες αβύσσους του είναι, και ότι η σκέψη όχι μόνο μπορεί να γνωρίσει το είναι αλλά ακόμη και να το διορθώσει. Αυτή η εξαίσια μεταφυσική ψευδαίσθηση συνοδεύει την επιστήμη ως ένστικτο και την οδηγεί ξανά και ξανά στα όριά της, στα οποία οφείλει να μετατραπεί σε τέχνη. Αυτός είναι ο πραγματικός σκοπός τούτου του μηχανισμού.

-Ο σωκρατικός άνθρωπος πίστευε ότι η βαθειά κατανόηση και ο διαχωρισμός της αληθινής γνώσης από τη διαφορετικότητα και την πλάνη, είναι ο ευγενέστερος ακόμη και ο μόνος αληθινά ανθρώπινος, προορισμός.

-…αποδίδει στη γνώση και στην επίγνωση την δύναμη πανάκειας, ενώ συλλαμβάνει την πλάνη σα το καθεαυτό κακό.

-Όλες οι πιθανές προσπάθειες, διεγέρσεις, και εκδηλώσεις της θέλησης, όλα όσα συμβαίνουν στην καρδιά των ανθρώπων και τα κατατάσσει το λογικό στην αλητεία, αρνητική έννοια του αισθήματος, μπορούν να εκφραστούν από τον άπειρο αριθμό των πιθανών μελωδιών αλλά πάντα στην καθολικότητα της απλής μορφής, χωρίς το υλικό, πάντα σύμφωνα με το πράγμα-καθεαυτό, όχι σύμφωνα με το φαινόμενο, την εσώτερη ψυχή του φαινομένου δίχως το σώμα.

-…ο συνθέτης πρέπει να ‘χει προκύψει από την άμεση γνώση της ουσίας του κόσμου, εν αγνοία του λογικού του, και δεν πρέπει να ‘ναι μια μίμηση που παράγεται με συνειδητή πρόθεση μέσω εννοιών, γιατί αλλιώς η μουσική δεν εκφράζει την ενδότερη ουσία, την ίδια την θέληση, αλλά δίνει απλώς μια ανεπαρκή μίμηση του φαινομένου της.

-Όλα αυτά τα οποία ονομάζουμε κουλτούρα είναι φτιαγμένα, απ΄ αυτά τα διεγερτικά και σύμφωνα με την αναλογία των συστατικών, έχουμε ή μια σωκρατική ή μια καλλιτεχνική ή μια τραγική κουλτούρα, ή αν μας επιτρέπεται η εξήγηση με ιστορικά παραδείγματα μια αλεξανδρινή ή μια ελληνική ή μια βουδιστική κουλτούρα.

-…μάταια συγκεντρώνεται ολόκληρη η «παγκόσμια λογοτεχνία» γύρω από τον σύγχρονο άνθρωπο για να τον παρηγορήσει…

-…«κριτικοί» δίχως χαρά και ενεργητικότητα, αλεξανδρινοί άνθρωποι που στο βάθος είναι βιβλιοθηκάριοι και διορθωτές που ελεεινά χαλούν τα μάτια τους από τη σκόνη των βιβλίων και από τα τυπογραφικά λάθη.

-…λες και η συγκίνηση ήταν ποτέ ικανή να δημιουργήσει κατιτί καλλιτεχνικό

–Ο λαός των τραγικών μυστηρίων είναι εκείνος που δίνει μάχες κατά των Περσών, κι ο λαός που ανάλαβε τους πολέμους αυτούς χρειάζεται με τη σειρά του την τραγωδία σαν αναγκαίο φίλτρο για να ξαναβρεί τις δυνάμεις του.

-…ο Διόνυσος μιλάει τη γλώσσα του Απόλλωνα και ο Απόλλωνας στο τέλος τη γλώσσα του Διόνυσου κι έτσι πετυχαίνεται ο ύψιστος στόχος της τραγωδίας και όλης της τέχνης.

-Και το ότι δεν κουράζονται με κάνει να σκέφτομαι ότι δεν είναι καθόλου ευαίσθητοι αισθητικά, αλλά αντιδρούν απλώς ως ηθικά όντα όταν ακούν μια τραγωδία.

-Φρικιά με τα βάσανα που πέφτουν πάνω στον ήρωα, και μολαταύτα προαισθάνεται σ΄ αυτά μια ανώτερη και πιο έντονη χαρά. Βλέπει πιο πλατειά και βαθειά από ποτέ, και μολαταύτα επιθυμεί να ‘ταν τυφλός.

-Ο μύθος οδηγεί τον κόσμο των φαινομένων στα όριά του, αρνείται τον εαυτό του και προσπαθεί να πετάξει πίσω στη μήτρα της μόνης και αληθινής πραγματικότητας, όπου ακούγεται τότε να τραγουδάει το μεταφυσικό του κύκνειο άσμα, σαν την Ιζόλδη:

Στα φουρτουνιασμένα κύματα
του ωκεανού
στο βουερό ήχο
των ευωδιαστών κυμάτων
στο φτερούγισμα
της ανάσας του κόσμου
να πνίγεσαι, να βυθίζεσαι
ασυνείδητα- αυτό είναι υπέρτατη χαρά!


-Γκέτε: ”Δίχως ένα ζωηρό παθολογικό ενδιαφέρον”, λέει αυτό: «δεν θα κατάφερνα ούτε εγώ να επεξεργαστώ μια οποιαδήποτε τραγική κατάσταση και γι’ αυτό ακριβώς μάλλον τις απέφευγα παρά τις αναζητούσα.”
 
Φρειδερίκου Νίτσε, Γέννηση της τραγωδίας

Διχασμένη προσωπικότητα & οι κλειδωμένες δυνάμεις του Νου

Η Διχασμένη προσωπικότητα & οι κλειδωμένες δυνάμεις του Νου: Πολλοί μυστικιστές, ανάμεσα τους και η Susan Blackmore, πίστευαν ότι η ανθρώπινη φύση παρέχει τα κατάλληλα μέσα ώστε ο άνθρωπος να βιώνει ομαλά το σοκ των τραυματικών εμπειριών. Οι τρομακτικές εμπειρίες ενός ανθρώπου, όπως για παράδειγμα μια βίαιη εξωσωματική εμπειρία, ένα επιθανάτιο όραμα, η σωματική κακοποίηση, η μαρτυρία ενός θανάτου, ο ξυλοδαρμός κλπ., απωθούνται στον ασυνείδητο νου, παρέχοντας ένα είδος ψυχικής δύναμης στο άτομο ώστε εκείνο να μπορέσει να ξεπεράσει ακούσια τον πόνο και το φόβο συνεχίζοντας τη ζωή του. Τέτοιου είδους βιώματα, όμως, αφήνουν κατάλοιπα στις σκιερές πτυχές του μυαλού, δημιουργώντας άλλοτε τάσεις ψυχασθένειας στο άτομο κι άλλοτε δυνάμεις που ανοίγουν γέφυρες με τις αθέατες δημιουργικές τάσεις του υποσυνειδήτου.

«Ο καθένας μας είναι, υποσυνείδητα, πεπεισμένος για την αθανασία του.» Σίγκμουντ Φρόυντ (1856-1939)

Ο Σίγκμουντ Φρόυντ υποστήριζε πως η προσπάθεια να φανταστούμε το θάνατο μας καθιστά παρατηρητές του ίδιου μας του θανάτου, όπως ακριβώς στα όνειρα, όταν ο νους συνθέτει την προβολή του «εικονικού» μας εαυτού κι εμείς «υπάρχουμε» ως θεατές. Γιατί, λοιπόν, να μην μπορεί ο νους να δημιουργήσει έναν «εναλλακτικό» εαυτό μέσα απ’τις κρυφές διεργασίες της θέλησης και της φαντασίας, σκιαγραφώντας με λεπτομέρεια έναν ολοκαίνουργιο χαρακτήρα που να «μοιράζεται» το ίδιο σώμα με τον αποδεκτό εαυτό; Η Αμερικανίδα ψυχίατρος Γκάρετ Μαρί Ντέκελ ισχυρίζεται πως σε περιπτώσεις χρόνιας κακοποίησης, είναι πιθανό να γίνει ένα είδος «επαναρύθμισης» του μυαλού ώστε το άτομο να μπορέσει μέσω ενός άλλου, πιο ανθεκτικού, «εαυτού» να διαχειριστεί καλύτερα μια τραυματική ή στρεσογόνο εμπειρία. Έτσι ξεγλιστρά απ’την πραγματικότητα και μεταβαίνει σε μια κατάσταση του νου όπου τα ηνία της συνείδησης δεν τα έχει μόνο μία κυριαρχική προσωπικότητα, αλλά περισσότερες.

Ως συμπέρασμα, καταλήγουμε στο γεγονός πως οι ίδιες οι αναμνήσεις (αληθινές ή πλαστές) ωθούν τον νου στην «ωρίμανση» του. Κατευθύνουν υπόγεια την πνευματική εξέλιξη και τη συμπεριφορά του μυαλού, καθορίζοντας έτσι και την ψυχική υγεία. Τραυματικές αναμνήσεις είναι ικανές να ξυπνήσουν ανεξερεύνητες πτυχές του νου ενώ η εγκεφαλική δραστηριότητα λειτουργεί σε άγνωστα επίπεδα από εκείνα που συμφωνούν με τα ανθρώπινα «δεδομένα».

«H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς, αλλά αυτή πoυ θυμάται, κι όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί.» Gabriel García Márquez (1927-2014)

Διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας

«Μια πολλαπλή προσωπικότητα είναι κατά κάποιο τρόπο φυσιολογική.» George Herbert Mead (1863-1931)

Σύμφωνα με την επιστήμη, η διασχιστική διαταραχή ταυτότητας (ΔΔΤ/DID) ή διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας (ΔΠΠ/MPD), ανήκει σε μία κατηγορία ψυχικής ασθένειας η οποία χαρακτηρίζεται από απώλεια/βλάβη της μνήμης, εσωτερική σύγχυση, διαστρέβλωση της αντίληψης και διάσπασης της ταυτότητας του ατόμου. Αποτελεί μια προσωρινή νοητική διαφυγή και μπορεί να εμφανιστεί εξαιτίας βίαιων καταστάσεων (όπως η παρατεταμένη σεξουαλική κακοποίηση) σε οποιαδήποτε ηλικία. Το άτομο δεν μπορεί να συλλάβει τι του έχει συμβεί κι ο μηχανισμός άμυνας του μυαλού το αποσυνδέει από τό τραυματικό βίωμα του διαχωρίζοντας τις «σκληρές» αναμνήσεις που δημιουργήθηκαν απ’ τις «φυσιολογικές». Το άτομο αποστασιοποιείται απ’ την επίγνωση της πραγματικότητας και καλλιεργεί τη δική του μακριά απ’ τον συναισθηματικό και σωματικό πόνο.

Ο βασικός εαυτός επισκιάζεται από άλλους (μπορεί να είναι από δύο μέχρι και περισσότεροι-alters), οι οποίοι αναλαμβάνουν ακούσια τον έλεγχο της συμπεριφοράς του ατόμου για κάποια χρονική περίοδο, προκαλώντας προβλήματα στην εργασία και τις κοινωνικές περιστάσεις. Δεν είναι απαραίτητο ο ένας εναλλακτικός εαυτός να έχει επίγνωση του άλλου. Το κάθε alter έχει το δικό του φύλο, όνομα, ηλικία και καταγωγή, τη δική του προσωπική ιστορία, τις δικές του ιδιαιτερότητες, προτιμήσεις και γνώσεις καθώς και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον κόσμο. Το άτομο με ΔΔΤ, μπορεί να έχει ή όχι επίγνωση των εναλλακτικών προσωπικοτήτων του και ενδέχεται να μην θυμάται κάποια περίοδο κατά την οποία ένα άλλο alter ήταν κυρίαρχο της ζωής του. Κάτω από έντονο στρες μπορεί να πυροδοτηθεί περιοδική εναλλαγή των alters, ενώ κάποιες ταυτότητες μπορεί να μην είναι τόσο εμφανείς όσο άλλες και να μην γίνονται αντιληπτές από τους υπόλοιπους. Κάποιες άλλες φορές, η εναλλαγή είναι τόσο εμφανής ώστε το άτομο μιλά και συμπεριφέρεται σαν να έχει καταληφθεί από ένα άλλο ον.

Το φαινόμενο των πολλαπλών προσωπικοτήτων δεν έχει απασχολήσει μόνο τον επιστημονικό τομέα, τους ψυχίατρους και τους ψυχοθεραπευτές, αλλά και τους παραψυχολόγους. Κατά καιρούς, σε διάφορες συνεδριάσεις και θεραπείες, έχουν σημειωθεί σημαντικές παρατηρήσεις πάνω στο τι μπορεί να καταφέρει η δύναμη της θέλησης και της συνείδησης. Το άτομο αποκτά, απ’ το πουθενά, ταλέντα και δεξιοτεχνίες που δεν είχε πιο πριν, μπορεί να μιλά άπταιστα ξένες γλώσσες που δεν γνώριζε καθόλου ενώ σε πιο σπάνιες περιπτώσεις είναι ικανό να παρουσιάσει υπερδυνάμεις, όπως ένας υπνοβάτης.

«Το σώμα είναι ο υπηρέτης του μυαλού. Υπακούει στις λειτουργίες του νου, είτε πρόκειται για εκούσιες επιλογές είτε για αυτόματες εκφράσεις.» James Allen (1864-1912)

Ο «ασθενής» έχει απώλεια ελέγχου πάνω στις σκέψεις και τα συναισθήματα του ενώ παρατηρεί τον εαυτό του σαν να πρωταγωνιστεί σε ταινία, έχει την αίσθηση ότι το σώμα κι η φωνή του δεν του ανήκουν, ακούει φωνές που δεν γίνονται αντιληπτές από άλλους κι έχει την αίσθηση ζει σε ένα άγνωστο σώμα. Το χάος που προκαλείται στο μυαλό ενός ανθρώπου με τη διαταραχή αυτή είναι ικανό να προκαλέσει κατάθλιψη και αυτοτραματισμό, επιληψία, ψυχαναγκαστική συμπεριφορά, κατάχρηση ουσιών, σεξουαλική δυσλειτουργία και τάσεις αυτοκτονίας ενώ σε πιο σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε εγκληματικές ενέργειες. Συνήθως όμως το άτομο τείνει να βλάπτει τον εαυτό του κι όχι τους γύρω του.

Μετενσάρκωση, «δαιμονισμός» ή υποσυνείδητες ικανότητες;

Σύμφωνα με τις ανατολικές θρησκείες, μετά τον θάνατο του υλικού σώματος η ψυχή εγκαθίσταται σε ένα νέο σώμα. Έτσι, ο άνθρωπος από μια ταπεινή μορφή ζωής μπορεί να γίνει Θεός κι από μια κατώτερη μορφή ύπαρξης να εξυψωθεί σε μια ανώτερη μέσω του κάρμα, του κύκλου της ζωής. Η κάθε ψυχή, διακλαδώνεται σε αμέτρητους χαρακτήρες τους οποίους οικοδομεί με μοναδικό τρόπο σε κάθε νέα της ενσάρκωση.

Ακόμη, έχουν καταγραφεί πολλές περιπτώσεις βίαιης μεταθανάτιας εμπειρίας, κατά τις οποίες το άτομο επιστρέφει στη ζωή έχοντας «καταληφθεί» από ένα «πνεύμα» ακριβώς πριν τον εγκεφαλικό του θάνατο. Έτσι όταν επανέρχεται στη ζωή κανονικά, είναι σε θέση να ανασύρει τις μνήμες του νέου πνεύματος που «φιλοξενείται» στο σώμα του. Θα μπορούσαν αυτές οι περιπτώσεις να θεωρηθούν διασχιστικές διαταραχές προσωπικότητας μετά από ένα σοκ/τραύμα; Μήπως ο δαιμονισμός δεν αποτελεί την κατάληψη από ένα μοχθηρό αλλοκοσμικό ον, αλλά αποτελεί την απελευθέρωση των απωθημένων επιθυμιών και γνώσεων του ανθρώπινου πνεύματος; Μια απελευθέρωση που τρομάζει λόγω των άγνωστων κι ίσως ανεξέλεγκτων, για τον συνειδητό νου, ικανοτήτων της; Αν είμαστε μονάχα όσα θυμόμαστε, τότε ποιοι είμαστε όταν δεν θυμόμαστε; Κι αν τελικά είναι όλα μέσα στο μυαλό μας, μήπως είμαστε οι ίδιοι οι δημιουργοί αυτού του μυαλού; Γνῶθι σ' αὐτόν λέει μια μικρή αρχαιοελληνική ρήση που κρύβει μέσα της τις μεγαλύτερες αλήθειες.

Παρατηρούμε πως ενώ οι εποχές αλλάζουν, οι δεισιδαιμονίες, οι υπερφυσικές εμπειρίες, οι δοξασίες και οι παραδόσεις του παρελθόντος παραμένουν πιο διαχρονικές από ποτέ. Το μόνο που αλλάζει είναι η κατανόηση μας πάνω σε εκείνες, η ονομασία των μυστήριων φαινομένων τους καθώς και τα διαθέσιμα τεχνολογικά μέσα για την έρευνα τους. Οι υποστηρικτές του εναλλακτικού χώρου και των New Age θεωριών πιστεύουν πως τα παραφυσικά φαινόμενα, από την εποχή των σκοτεινών χρόνων (όταν ακόμα οι επαναστάτες και οι οραματιστές θεωρούνταν εργαλεία του διαβόλου), μέχρι τα πειράματα των εταιριών ψυχικών ερευνών και τις πρακτικές διδασκαλίες των αποκρυφιστικών σχολών, αποτελούν απλώς κρυμμένες δυνάμεις του Νου. Πως ο άνθρωπος αποτελεί τον Θεό της ίδιας του της ύπαρξης. Μήπως τα ερεθίσματα που γίνονται αντιληπτά απ’ τις περιφερειακές αισθήσεις, ευθύνονται για τους άγνωστους εαυτούς με τις περίεργες γνώσεις; Μήπως οι εναλλακτικοί εαυτοί της φαντασίας είναι το κλειδί για την αφύπνιση του αληθινού Εγώ; Ενός Εγώ που ξεπερνά το ατομικό κι αγκαλιάζει το Όλον;

Κροταφικός λοβός

Οι κροταφικοί λοβοί παίζουν σημαντικό ρόλο στη συναισθηματική νοημοσύνη, την κατανοήση της μνήμης, της ακοής και της γλώσσας. Ο συνδυασμός της λειτουργίας των κροταφικών λοβών με τους υπόλοιπους λοβούς συνθέτουν μια ολοκληρωμένη εικόνα του κόσμου στον ανθρώπινο νου. Ακόμη, ο κροταφικός λοβός μπορεί να είναι υπεύθυνος για την αντίληψη μιας εξωσωματικής εμπειρίας. Σε περίπτωση προβλήματος στους νευρώνες που συνδέουν το κυρίως τμήμα του εγκεφάλου με τον κροταφικό λοβό, δημιουργείται η αίσθηση ότι το άτομο βιώνει μια κατάσταση «έξω από το σώμα του» ή το φαινόμενο της «ασωματογνωσίας» κατά το οποίο δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσει αν το σώμα του είναι δικό του.

Στους κροταφικούς λοβούς εδρεύει η πρωτογενής ακουστική περιοχή και οι διαταραχές που προκύπτουν λόγω της βλάβης του μπορεί να προκαλέσουν περίεργους θορύβους και ακουστικές παραισθήσεις ή κώφωση που οδηγεί σταδιακά σε λεκτική αγνωσία και αδυναμία κατανόησης του λόγου. Όταν προκαλείται βλάβη στην περιοχή του «ιππόκαμπου» των κροταφικών λοβών, παρατηρούνται οσφρητικές και γευστικές παραισθήσεις. Σύμφωνα με τις έρευνες του δόκτωρ Penfield τα φαινόμενα αίσθησης μετάθεσης του σώματος και των «κυκλικών κινήσεων» στο χώρο προέρχονται από τον ερεθισμό του κροταφικού λοβού.

Σύμφωνα με τον ίδιο, ο ηλεκτρικός ερεθισμός των κροταφικών λοβών μπορεί να προκαλέσει στο άτομο συναισθηματικές διαταραχές, απότομες εκρήξεις θυμού, εναλλαγές στη διάθεση, τροποποίηση στον χαρακτήρα, επιθετικότητα, φόβο κλπ. Ακόμα, με βλάβη στις έσω και κάτω περιοχές του κροταφικού λοβού παρατηρούνται ψυχοκινητικές διαταραχές (όπως κατατονία, αυτοματισμοί, επιληψία, άνοια, απώλεια της μνήμης, αδυναμία αποθήκευσης μαθησιακών δεδομένων κλπ). Αναλόγως σε ποιο από τα δύο εγκεφαλικά ημισφαίρια εντοπίζεται η βλάβη ή το ερέθισμα στον κροταφικό λοβό και ποια είναι τα αίτια τους, το άτομο μπορεί να βιώσει καταστάσεις ανάλογες με τις ονειρικές. (Π.χ. να πιστεύει ότι βλέπει κάτι οικείο για πρώτη φορά.)

Ο εγκέφαλος αποτελεί το πιο περίπλοκα οργανωμένο υλικό σώμα μέσα στο Σύμπαν κι η υπολογιστική ισχύ του είναι τεράστια. Όσο κι αν ο νους προκύπτει απλώς απ’ την εγκεφαλική δραστηριότητα της θαυμαστής και περίπλοκης μηχανής του εγκεφάλου, μπορούμε να υποθέσουμε πως η «ψυχή», η «συνείδηση» ή η διαφορετικότητα ενός ατόμου κρύβεται κάπου μέσα στις ηλεκτροχημικές διεργασίες του. Η «ψυχή» ίσως και να προκύπτει απ’ τους διάφορους συνδυασμούς των λειτουργιών στα εγκεφαλικά τμήματα. Θα μπορούσαν, λοιπόν, τα «άγνωστης φύσεως» ερεθίσματα να παρεμβάλλουν στον τρόπο λειτουργίας των κροταφικών λοβών με τις άλλες περιοχές του εγκεφάλου, για να ξεκλειδώσουν μια «χαοτική φαντασία» που μεταφράζεται ως «ασθένεια» του νου κι έχει το όνομα του «δαιμονισμού» ή της διασχιστικής διαταραχής ταυτότητας;

«Το ανθρώπινο μυαλό και ολόκληρη η διαδικασία της ζωής υπακούν στο χάος. Το χάος δεν έχει έλλειψη τάξης. Το χάος έχει ποικίλες μορφές τάξεων μέσα του.» Frederick Lenz (1950-1998)

Διάσημες «διχασμένες περιπτώσεις»

Η πρώτη τεκμηριωμένη περίπτωση ΔΔΤ ήταν το 1584. Παρόλο που δεν είχε επισημανθεί έτσι την εποχή εκείνη και τα άτομα θεωρούνταν «υστερικά» ή «δαιμονισμένα», η Jeanne Fery κατέγραψε λεπτομερώς τον «εξορκισμό» της αποδεικνύοντας συμπτώματα που ταιριάζουν ακριβώς με εκείνα των ατόμων που έχουν διαγνωσθεί με ΔΔΤ σήμερα. Είχε πολλά alters, ακόμα και παιδιά, καθένα με το δικό του όνομα και τα δικό του ιστορικό. Η ίδια αυτοτραυματιζόταν και παρουσίαζε πολλές διαφορετικές προτιμήσεις στο φαγητό κι άκουγε φωνές στο κεφάλι της οι οποίες μπορούσαν να πάρουν τον έλεγχο του σώματός της και να της επιτρέψουν να πράξει διάφορες ενέργειες. Ακόμη παρουσίαζε μετατροπές στις γνώσεις και τις δεξιότητες της. Οι παρεμβολές στη συνείδηση της προέκυψαν πιθανότατα μετά από σεξουαλική κακοποίηση κατά την παιδική ηλικία.

Το 1623 ήταν η Αδελφή Benedetta, μια γυναίκα που υποτίθεται ότι είχε στην κατοχή της τρία αγγελικά αγόρια που όταν έπαιρναν τον έλεγχο του σώματός της, ο καθένας μιλούσε σε άλλη διάλεκτο και με διαφορετικές φωνητικές χροιές και εκφράσεις προσώπου. Η Benedetta παρουσίαζε διασχιστική αμνησία για μερικές από τις ενέργειές της. Όπως η Jeanne Fery, υπέφερε από αυτοτραυματισμό και διατροφικές διαταραχές. Οι γονείς της είχαν δείξει επίσης σημάδια ΔΔΤ ενώ ένας από τους «αγγέλους» της Benedetta είχε «παγώσει» στην ηλικία των 9 ετών, ακριβώς την εποχή που ο πατέρας της είχε πεθάνει.

Το πρώτο πρόσωπο που έχει επίσημα διαγνωσθεί με διασχιστική διαταραχή ταυτότητας ήταν ο Louis Auguste Vivet το 1882. Ο Louis ήταν σωματικά κακοποιημένος και παραμελημένος ως παιδί κι εμφάνιζε συχνά επιθέσεις υστερίας κατά τις οποίες ο διχασμός ήταν εμφανής. Οι τρόποι, η ηθική και η όρεξή του ήταν «κάποιου άλλου» κάθε φορά. Οι χαρακτήρες του άλλαζαν από παρορμητικοί κι επικίνδυνοι σε ήρεμοι και ήπιοι. Μέχρι το 1888 είχε δημιουργήσει 10 alters, καθένα από τα οποία είχε διαφορετικό χαρακτήρα, μνήμη και σωματικά συμπτώματα, ενώ άλλα μπορούσαν να περπατήσουν κι άλλα όχι.

Μια απ’τις πιο γνωστές περιπτώσεις ΔΔΤ που έχουν θεωρηθεί απάτη (σύμφωνα με το βιβλίο Sibyl Exposed) είναι της Shirley Ardell Mason, που ήταν απλώς συναισθηματικά ασταθής και για να γοητεύσει τον ψυχίατρο της προσποιόταν πως είχε πολλές προσωπικότητες, παραποιώντας έτσι την πραγματική ασθένεια της. Η γλώσσα του σώματος όμως είναι σε θέση να αποκαλύψει στον ψυχίατρο αν ένα άτομο προσποιείται ή όχι.

Ακόμη και μετά από την έγκυρη διάγνωση της ΔΔΤ, οι επιστήμονες εξακολουθούν να τη μπερδέυουν με άλλες διαταραχές. Το 1910, ο Bleuler εισήγαγε τον όρο σχιζοφρένεια (διαταραχή η οποία συμπεριλάμβανε επίσης πολλαπλή προσωπικότητα). Πολλοί από εκείνους που αντιμετωπίστηκαν ως σχιζοφρενείς θα έπρεπε να έχουν διαγνωσθεί ως έχοντες ΔΔΤ αλλά επειδή η σχιζοφρένεια έγινε η πιο δημοφιλής διάγνωση ήταν κι εκείνη που αναγνωρίστηκε επισήμως. Το 1932/1949 το βιβλίο του Ferenczi, “Confusion of Tongues”, έδειξε ότι ο διαχωρισμός της προσωπικότητας έχει τις ρίζες της στην παιδική κακοποίηση. Ωστόσο, εκείνη την εποχή, οποιαδήποτε θεωρία που αφορούσε στον υποσυνείδητο νου ήταν μη δημοφιλής κι οι παρατηρήσεις του Ferenczi αγνοήθηκαν. Μόνο αναγνωρίστηκε η διαταραχή μετατραυματικού στρες (PTSD) στις γυναίκες και τα παιδιά που υπέστησαν κακοποίηση, το ενδιαφέρον τελικά επέστρεψε στη ΔΔΤ και σε περιπτώσεις όπως εκείνη της Clara Norton Fowler (“Christine Beauchamp”, 1898-1904) και της Chris Sizemore (Three faces of Eve).

Άλλες περιπτώσεις ανθρώπων με ΔΔΤ είναι, η Χουανίτα Μάξγουελ της οποίας το alter, ονόματι Γουάντα Γουέστον, ξυλοκόπησε έναν 73χρονο μέχρι θανάτου κι ο Billy Milligan, του οποίου οι εναλλακτικές προσωπικότητες απήγαγαν και βίασαν τρεις γυναίκες το 1977, ο Herschel Walker που ισχυρίζεται ότι «δημιούργησε» τα ηρωικά alters του για να αντεπεξέλθει στο bullying που αντιμετώπιζε μικρός ανάμεσα στα οποία είναι κι εκείνο που διέπρεψε στο ποδόσφαιρο, η Kim Noble με τις 100 προσωπικότητες που διηγείται την ιστορία της στην αυτοβιογραφία «All of me», η Truddi Chase το κακοποιημένο, απ’τον πατέρα της, κορίτσι με τις 92 προσωπικότητες, ο Adam Duritz απ’το συγκρότημα Counting Crows κι ο σωματικά κακοποιημένος Robert Oxnam που δεν γνώριζε ότι είχε ΔΔΤ κι αργότερα ανακάλυψε ότι είχε 11 προσωπικότητες ανάμεσα στις οποίες υπήρχε ο «ταραχοποιός», η «μάγισσα» και το μωρό. Τις περισσότερες φορές, άτομα με ΔΔΤ παρουσιάζουν αξιοθαύμαστες ικανότητες. Μήπως αν προσπαθούσαμε να σπάσουμε τους φραγμούς μας για να μελετήσουμε και να κατανοήσουμε πιο ουσιαστικά τη διαφορετικότητα τους, χωρίς να την αντιμετωπίζουμε απλώς ως ασθένεια, θα ανακαλύπταμε θαύματα;

«Ήρωες» με alter ego

Στην περίπτωση του «Dr.Jekyll and Mr.Hyde» του Robert Louis Stevenson, ο Δρ.Jekyll ήταν ιατρός και φιλάνθρωπος που παρείχε δωρεάν θεραπεία στους ασθενείς του. Εφηύρε και κατανάλωσε ένα φίλτρο το οποίο μπορούσε να χωρίζει την προσωπικότητά του σε δύο, τον ευγενή Δρ.Jekyll και τον οδυνηρό κ.Hyde.

Τέλος, διάφορες ταινίες που αφορούν στην ΔΔΤ και στις οποίες παρουσιάζονται άμεσα ή έμμεσα οι εναλλακτικοί εαυτοί των πρωταγωνιστών, είναι οι: Identity (Malcolm Rivers), The Lego movie (good cop-bad cop), Psycho (Marion Crane), G.I. Joe: The Rise of Cobra (Zartan), Batman forever (The Riddler), Gollum and Smeagol (Lord of the rings), Peacock (John Skillpa), Two-face, High Tension (Marie), Me myself and Irene, Fight club, Secret window, Dressed to kill, Raising cain, Mr.Brooks κλπ.

Η αληθινή ελευθερία είναι το κλειδί για μια φαινομενικά κλειδωμένη πόρτα

Η ελεύθερη βούληση και ο ντετερμινισμός δεν βρίσκονται σε δυσαρμονία. Αν δεχτούμε αυτό το υβριδικό δόγμα, είμαστε ο απόλυτος κυρίαρχος.

Διαφεντεύει ολόκληρο το σύμπαν και είναι σε θέση να πράξει ό,τι θελήσει. Υπερβαίνει τη δημιουργία. Αυτή είναι η ντετερμινιστική πλευρά της εξίσωσης. Ωστόσο η ανθρωπότητα σαφώς έχει το περιθώριο πολλών επιλογών, συμπεριλαμβανομένης της συνειδητοποίησης του γεγονότος ότι αυτό που πράττει κάθε άνθρωπος καθοδηγεί όχι μόνο τη ζωή του αλλά και τις ζωές αμέτρητων άλλων ανθρώπων.
 
Αυτή είναι η ελεύθερη βούληση. Η φύση δεν δημιούργησε ρομπότ· θέλει οι άνθρωποι να είναι σε θέση να επιλέξουν ανάμεσα στο λάθος και το σωστό, και να τον αγαπούν ή να την αρνούνται χωρίς κανέναν καταναγκασμό. Αυτή η υβριδική θεώρηση ενστερνίζεται το παράδοξο αντί να το αντιμάχεται. Αντίστοιχα, στο πλαίσιο της επιστημονικής μελέτης, τόσο ο ντετερμινισμός όσο και η ελεύθερη βούληση διαθέτουν παραδόξως ειδικό βάρος.

Η εξέλιξη αντιπροσωπεύει τη δημιουργία κατ’ εικόνα της φύσης: η ουσία μας είναι πραγματικά ελεύθερη· μπορούμε να επιλέξουμε πώς θα ορίσουμε, ακόμα και πώς θα δημιουργήσουμε την πραγματικότητα. Η ουσία μας δεν είναι πια ντετερμινιστική, αλλά είμαστε ελεύθεροι να την προσδιορίσουμε. Ωστόσο, μέσα στην ίδια του την εξέλιξη, ο άνθρωπος σχεδιάστηκε με κάποια πρόθεση κατά νου. Αυτό δεν είναι αντίφαση, είναι γρίφος.

Η ανθρωπότητα απέκτησε ελευθερία γιατί η φύση δημιούργησε έτσι την ουσία της. Η ύπαρξη και η ουσία ακολούθησαν η μια την άλλη στην εξελικτική πορεία· η γύμνια μας ήταν η ελευθερία μας να πράξουμε όπως θέλαμε, να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν περιοριζόμαστε από κανέναν εξωτερικό παράγοντα.

Τα μόνα όρια που υπάρχουν είναι αυτά που θέτουμε εμείς οι ίδιοι. Μπορούμε να αρνηθούμε την φύση. Αν όμως δεν πιστεύουμε στην φύση, τότε πρέπει επίσης να συμφωνήσουμε στο ότι δεν μπορούμε να την κατηγορήσουμε. Αν δεν είχαμε δυνατότητα ελεύθερης επιλογής, αν ήμασταν εκ των προτέρων προγραμματισμένοι αυτοματισμοί, τότε η ύπαρξή μας δεν θα είχε ούτε σκοπό ούτε νόημα.

Το θλιβερό είναι ότι συχνά παρερμηνεύουμε την ελευθερία, θεωρώντας ότι δεν υπάρχουν υποχρεώσεις του πνεύματος. Η ιδέα είναι ότι το μόνο προκαθορισμένο ή σταθερό στοιχείο της ύπαρξής μας είναι η ελευθερία μας.

Υπάρχει μια καταπληκτική ιδιότητα των ανθρώπινων όντων που είναι κωδικοποιημένη στο DNA μας, μια ιδιότητα που μας εξοπλίζει με ένα επίπεδο επίγνωσης ώστε να βιώνουμε την φύση μέσα από την απόλυτη ελευθερία του ανθρώπινου νου και της ανθρώπινης καρδιάς. Μαζί με αυτή την ελευθερία όμως συμπορεύεται μια υπαρξιακή ευθύνη που μας δένει με τον κόσμο. Δεν μας απελευθερώνει για να μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε.

Η αληθινή ελευθερία είναι το κλειδί για μια φαινομενικά κλειδωμένη πόρτα. Σε όλους εμάς έχει παραδοθεί το κλειδί και έχουμε κληθεί να την ανοίξουμε. Αποτελεί ωστόσο επιλογή μας το αν θα προχωρήσουμε ή όχι. Από τη στιγμή που περάσουμε το κατώφλι, στην άλλη πλευρά ανοίγεται μια απέραντη έκταση γεμάτη δυνατότητες.

Όταν ενστερνιστούμε την αληθινή ελευθερία, θα είμαστε ελεύθεροι να ζήσουμε τη ζωή για την οποία προοριζόμαστε. Μπορούμε να ζήσουμε μια ζωή που θα φέρει μέσα της πραγματικό σκοπό. Οπότε είμαστε ελεύθεροι. Δεν είμαστε ωστόσο ελεύθεροι να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Είμαστε ελεύθεροι να βοηθήσουμε πραγματικά τον κόσμο. Και αυτή είναι η πραγματική ελευθερία.

Η τελειότητα της καλοφορεμένης “ευτυχίας”

Την τοποθετείς σα τρόπαιο στο ράφι. Tο γυαλίζεις όταν ξάφνου αισθανθείς πως σιγά σιγά τη λάμψη χάνει.

Την επιδεικνύεις αποζητώντας εύσημα και κομπλιμέντα για τα χαμόγελα που της αναλογούν, σαν οι άλλοι τη θαυμάσουν. Την παίρνεις μαζί σου σα βρίσκεσαι στο πλήθος, μη τυχόν και δεν την εντοπίσουν.

Αχ αυτή η καλοφορεμένη “ευτυχία”…. Πόσα χρόνια έχεις μαζί της πορευτεί⋅ είσαι στ’ αλήθεια, “τέλειος”. Μα σαν το λιόγερμα θα ‘ρθει, εσύ καλά γνωρίζεις. Συλλογιέσαι, αναρωτιέσαι τι τελικά αξίζει.

Μα δεν έχεις σε κάποιον να μιλήσεις, ούτε τις μύχιες σκέψεις σου να εκφράσεις. Θωρείς το χώμα, θωρείς και το σκοτάδι. Συνειδητοποιείς.

Ευτυχία είναι εκείνη που δεν προβάλλεις. Δεν τη φοράς, σαν τρόπαιο δεν τη κουβαλάς. Δεν απαιτεί, ούτε επαιτεί. Ζει ανάμεσα στο φως. Δεν κραυγάζει. Μέσα σε στημένους χορούς δεν έχει ανάγκη να φαντάζει.

Αγκαλιάζει την ουσία, φυλά το “είναι” σου ζεστά. Η καρδιά χτυπά και η ψυχή γελά. Τα λόγια περιττά. Στη σιωπή δικαίως περιφέρεται, δίκαια συμπεριφέρεται.

Το τέλειο; Όχι, δεν της αναλογεί. Την ανυπαρξία αυτού, τιμά. Ως λουλούδι, τα βάζα περιωπής με αποστροφή κοιτά. Το χώμα αποζητά. Να δώσει ρίζα, να ανθίσει, λίγο προτού να μαραθεί. Άλλωστε, τούτο το σκοπό δεν υπηρετεί;

Χαρίζει νόημα στην ύπαρξη, όχι στην εικόνα. Ευφραίνει τη ψυχή και χαϊδεύει το γυμνό κορμί. Την ατέλεια αυτής, περήφανα τη κουβαλάς.

Η καλοφορεμένη “ευτυχία” βάζει τα χέρια της στις τσέπες. Με το κεφάλι γερμένο δεξιά, περνά. Κάνει το βλέμμα να μοιάζει γοητεία.

Η άδεια ζωή βλέπεις όλα τα μπορεί, αρκεί στα μάτια άλλων ισάξια να ανταποκριθεί. Η γεμάτη έχει τα χέρια ανοιχτά και το κεφάλι της ψηλά. Το βλέμμα καθαρό. Δεν μπορεί παρά μονάχα επιθυμεί, στα μάτια τα δικά της αντάξια να σταθεί.

Ειρωνεία: Η πολυπόθητη τελειότητα της μιας, ατού της άλλης. Λόγια ξεκάθαρα και απλά. Δίχως όρους επιστημονικούς.

Τον θαυμασμό δε κυνηγούν, μήτε το κανάκεμα. Δεν αποζητούν τις εντυπώσεις. Δε προβάλλουν ευφυΐα.

Τούτη η ευτυχία, δεν εξυπηρετεί. Στο κάλεσμα της χιλιοπαιγμένης προβολής σου, υπόσχομαι να παρευρεθώ. Το μεγαλύτερο χειροκρότημα, το δικό μου να’ ναι.

Μόνο το βλέμμα ψηλά να μη σηκώσεις. Μπορεί να αντιληφθώ. Τα χέρια σου, στις τσέπες κράτα. Την εικόνα σου, καλά προστάτευσε.

Πλάγιος του έργου σου ο τίτλος, όχι ξεκάθαρος. Η τελειότητα της καλοφορεμένης “ευτυχίας”. Τον αξίζεις. Να τον χαίρεσαι, μικρέ μου.

Βάδισε, γιατί γεννήθηκες για το Ταξίδι

Είθε ο νους σου να βαδίζει μαζί με την ψυχή σου.
Είθε το σώμα σου να βαδίζει μαζί με την καρδιά σου.
Είθε το πνεύμα σου να βαδίζει αρμονικά με την Πηγή.

Επέλεξες την χαρά και την ομορφιά, όταν αποφάσισες να επιλέξεις.
Επέλεξες να είσαι ευτυχισμένος, ελεύθερος, συνειδητός.
Επέλεξες το Ταξίδι και το Ταξίδι επέλεξε εσένα.

Είθε ο δρόμος σου να επεκταθεί, χωρίς σύνορα μπροστά στα μάτια σου.
Είθε ο ήλιος να φωτίσει το πρόσωπο σου, και να αφυπνίσει τα αισθήματα σου.
Είθε η σελήνη να συνοδέψει τις νύχτες των συλλογισμών σου.

Βαδίζοντας θα μάθεις να γνωρίζεις τον εαυτό σου, και έτσι θα κατανοήσεις τους άλλους.
Βαδίζοντας άφησε πίσω το παρελθόν σου, αλλά ρίξε μια ματιά στο μέλλον.
Βαδίζοντας απόλαυσε το παρόν, γιατί το “εδώ και τώρα” είναι η στιγμή που ζεις.

Αγάπησε τον εαυτό σου, γιατί είσαι μια υπέροχη θεϊκή ύπαρξη.
Αγάπησε τον εαυτό σου, γιατί δεν έχει σημασία από που έρχεσαι αλλά που πρέπει να πας.
Αγάπησε τον εαυτό σου, γιατί έκανες μια επιλογή και επιλέγω σημαίνει έχω κουράγιο.

Περπάτα, περπάτα και μην σταματάς ποτέ…

Και εάν συναντηθούμε στο ίδιο μονοπάτι… είθε το Σύμπαν να μας συνοδέψει, στην αναζήτηση της Κορυφής του Αετού!

ΠΩΣ ΝΑ ΕΞΟΡΙΣΕΙΣ ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΟΒΩΝ

Για να μπορέσεις να εφαρμόσεις αυτή τη φιλοσοφία ο νους σου πρέπει να είναι έτοιμος να τη δεχτεί. Η προετοιμασία δεν είναι εύκολη. Ξεκινάει με τη μελέτη, ανάλυση και κατανόηση των 3 εχθρών που πρέπει να διαλύσεις. Αυτοί είναι: Η Αναποφασιστικότητα, η Αμφιβολία και ο Φόβος. Η έκτη αίσθηση δεν θα λειτουργήσει με αυτά τα 3 αρνητικά στοιχεία, εφόσον αυτά παραμένουν μέσα στο μυαλό σου. …όπου είναι το ένα εκεί δίπλα είναι και τα άλλα…

Η Αναποφασιστικότητα είναι η σπορά του φόβου. Η Αναποφασιστικότητα κρυσταλλώνεται σε Αμφιβολία, τα 2 ενώνονται και δημιουργείται ο φόβος. Αυτός είναι ο λόγος που αυτοί οι 3 εχθροί είναι τόσο επικίνδυνοι. Γεννούν και μεγαλώνουν χωρίς η παρουσία τους να γίνεται αντιληπτή. … Οι έξι βασικοί φόβοι είναι:
  • Ο φόβος της φτώχιας
  • Ο φόβος της κριτική
  • Ο φόβος της κακής υγείας
  • Ο φόβος του να χάσουμε την αγάπη κάποιου
  • Ο φόβος των γηρατειών
  • Ο φόβος του θανάτου
Όλοι οι άλλοι φόβοι είναι μικρής σημασίας και μπορούν να συνοψιστούν κάτω από αυτές τις 6 βασικές κατηγορίες. … οι φόβοι αυτοί δεν είναι τίποτα παραπάνω από καταστάσεις του μυαλού. … οι γιατροί έρχονται σε επαφή καθημερινά με εκατοντάδες ασθενείς με όλων των μορφών τις μεταδοτικές ασθένειες, χωρίς να μολύνονται. Η ανοσία τους απέναντι στην ασθένεια βασίζεται κυρίως –εάν όχι αποκλειστικά- στη έλλειψη φόβου.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να δημιουργήσει τίποτα εάν πρώττα δεν το συλλάβει σε μορφή παρόρμησης ή σκέψης… ΟΙ ΠΑΡΟΡΜΗΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΑΜΕΣΩΣ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟ, ΑΣΧΕΤΑ ΕΑΝ ΕΙΝΑΙ ΗΘΕΛΗΜΕΝΕΣ Η ΜΗ. …κάθε ανθρώπινο ον έχει τη δυνατότητα να ελέγξει απόλυτα το μυαλό του…

ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΦΤΩΧΙΑΣ

Η φτώχια και τα πλούτη ταξιδεύουν σε εντελώς αντίθετες κατευθύνσεις. (με την έννοια πλούτη εννοούμε την ευρύτερη μορφή, οικονομικά, πνευματικά, νοητικά και υλικά πλούτη). …. Το σημείο αναφοράς που οδηγεί σε αυτά είναι η επιθυμία. …εάν απαιτείς πλούτη πρέπει να αρνηθείς οποιαδήποτε περίσταση που οδηγεί στη φτώχεια. … ο φόβος της φτώχειας είναι μια κατάσταση του μυαλού. …Ο φόβος αυτός παραλύει τη λογική, καταστρέφει τη φαντασία, σκοτώνει την αυτάρκεια, υπονομεύει τον ενθουσιασμό, αποθαρρύνει την πρωτοβουλία, οδηγεί σε αβεβαιότητα ενός σκοπού, ενθαρρύνει την αναβλητικότητα, εξαφανίζει τον ενθουσιασμό και κάνει τον αυτοέλεγχο αδύνατο.

Παίρνει μακριά τη γοητεία από την προσωπικότητα κάποιου, καταστρέφει τη δυνατότητα της ακριβούς σκέψης, παρεκκλίνει τη συγκέντρωση στην προσπάθεια, κυριεύει την επιμονή, αντιστρέφει τη θέληση σε τίποτα, καταστρέφει τη φιλοδοξία, σκιάζει τη μνήμη και προσκαλεί την αποτυχία σε όλες τις απίθανες μορφές της. Σκοτώνει την αγάπη και δολοφονεί τα λεπτά αισθήματα της καρδιάς, αποθαρρύνει τη φιλία και προσκαλεί την καταστροφή σε εκατοντάδες μορφές, οδηγεί σε αυπνία, μιζέρια και δυστυχία… …ο φόβος αυτός είναι, χωρίς αμφιβολία, ο πλέον καταστροφικός από τους έξι βασικούς φόβους.

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ

ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ: Συνήθως εκφράζεται με έλλειψη φιλοδοξίας, θέληση να αποδεχθεί κανείς τη φτώχια, παραδοχή οποιασδήποτε αμοιβής έχει να προσφέρει η ζωή χωρίς να υπάρχει αντίδραση, νοητική και βιολογική τεμπελιά, έλλειψη πρωτοβουλίας, ενθουσιασμού και αυτοελέγχου.

ΑΝΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ: Η συνήθεια του να επιτρέπουμε στους άλλους να σκέφτονται για εμάς. Σαν να «κάθομαι στον φράχτη» (σίγουρα το ζούμε ΚΑΙ στην πολιτική και όχι μόνο).

ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ: Συνήθως εκφράζεται μέσω άλλοθι/δικαιολογιών σχεδιασμένα να σκεπάζουν, «εξηγούν», απολογούν για την αποτυχία κάποιου. Μερικές φορές εκφράζονται με τη μορφή φθόνου προς εκείνους που είναι επιτυχημένοι ή κριτικάροντάς τους.

ΑΝΗΣΥΧΙΑ: Συνήθως εκφράζονται με το να βρίσκουμε λάθη στους άλλους, μια τάση να ξοδεύουμε πέρα από το εισόδημά μας, αδιαφορία για τη προσωπική εμφάνιση, συνοφρύωμα, ακράτεια στη χρήση αλκοόλ, μερικές φορές με τη χρήση ναρκωτικών, νευρικότητα, έλλειψη ισορροπίας, αυτό-συνείδησης και έλλειψη αυτάρκειας.

ΥΠΕΡ-ΠΡΟΣΟΧΗ: Η συνήθεια του να κοιτάμε την αρνητική πλευρά της κάθε κατάστασης, σκεπτόμενοι και μιλώντας για κάθε πιθανή καταστροφή αντί να συγκεντρωνόμαστε στα μέσα επιτυχίας. Γνωρίζοντας όλους τους δρόμος προς την αποτυχία, αλλά ποτέ αναζητώντας τα σχέδια ώστε να την αποφύγουμε. Περιμένοντας «την κατάλληλη στιγμή» να ξεκινήσουμε να βάζουμε ιδέες και σχέδια στην πράξη, μέχρι η αναμονή να γίνει μόνιμη συνήθεια. Θυμόμαστε όλους εκείνους που έχουν αποτύχει, και ξεχνάμε όλους εκείνους που έχουν επιτύχει. Βλέπουμε την τρύπα στο κουλούρι, και παραβλέπουμε το ίδιο το κουλούρι. Απαισιοδοξία που οδηγεί σε κακή χώνεψη, αυτο-δηλητηρίαση, κακή αναπνοή και κακή διάθεση.

ΑΝΑΒΛΗΤΙΚΟΤΗΤΑ: Η συνήθεια να αναβάλουμε για αργότερα αυτό που θα μπορούσε να γίνει πέρυσι. Ξοδεύουμε αρκετό χρόνο στο να δημιουργούμε άλλοθι και δικαιολογίες αντί α κάνουμε τη δουλειά. Αυτό το σύμπτωμα είναι στενά συνδεδεμένο με την υπερ-προσοχή, αμφιβολία και ανησυχία. Άρνηση να δεχθούμε υπευθυνότητες όταν αυτό μπορεί να αποφευχθεί. Θέληση να να συμβιβαστούμε αντί να δώσουμε μια γερή μάχη. Συμβιβασμός με τις δυσκολίες αντί να τις αξιοποιήσουμε και να τις χρησιμοποιήσουμε ως εφαλτήριο λίθο προς την πρόοδο. Διαπραγματευόμαστε με τη ζωή για μια δεκάρα αντί να απαιτήσουμε ευημερία, χλιδή, πλούτη, ευχαρίστηση και ευτυχία. Σχεδιάζουμε το τι θα κάνουμε.

ΕΝΑ ΚΑΙ ΕΦΟΣΟΝ ΚΥΡΙΕΥΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΙΑ, ΑΝΤΙΝΑ ΝΑ ΚΑΨΟΥΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΦΥΡΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΑΔΥΝΑΤΗ. ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΑΣ ΦΤΩΧΕΙΑ ΑΝΤΙ ΝΑ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΠΛΟΥΤΗ: Σχετιζόμαστε με αυτούς που αποδέχονται τη φτώχεια αντί να αναζητούμε τη συντροφιά εκείνων που απαιτούν και λαμβάνουν πλούτη. … μερικοί θα αναρωτηθούν: «έγραψες ένα βιβλίο σχετικά με χρήματα;» … ο κύριος λόγος που γράφω αυτό το βιβλίο στο πώς να αποκτήσεις χρήματα είναι το γεγονός ότι ο κόσμος πρόσφατα πέρασε από μια εμπειρία που άφησε εκατομμύρια άνδρες και γυναίκες παραλυμένους από το ΦΟΒΟ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ.

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ

Ο φόβος της κριτικής κλέβει από τον άνθρωπο την πρωτοβουλία, καταστρέφει τη δύναμη της φαντασίας, περιορίζει την ατομικότητα, παίρνει μακριά την αυτάρκεια και του κάνει ζημιά με εκατοντάδες άλλους τρόπους.

Οι γονείς συχνά κάνουν στα παιδιά τους ανεπανόρθωτη ζημιά με το να τα κριτικάρουν. Η μητέρα ενός παιδικού φίλου τον τιμωρούσε κάθε φορά λέγοντάς του «θα πας στη φυλακή πριν φτάσεις στα είκοσι». Στάλθηκε στο αναμορφωτήριο στα 17 του. … Ο κάθε ένας μας έχει ένα απόθεμα κριτικής (προς τους άλλους) που προσφέρει «απλόχερα» προς τους άλλους είτε του το ζητήσουν, είτε όχι. … Θα έπρεπε να αναγνωρίζεται ως έγκλημα (της χειρότερης μορφής), για ένα γονιό το να κτίζει κόμπλεξ κατωτερότητας στο παιδί του μέσω μη αναγκαίας κριτικής. … Η κριτική εμφυτεύει τον ΦΟΒΟ στην ανθρώπινη καρδιά… …Δεν θα χτίσει αγάπη ή στοργή. … Ο φόβος αυτός απευθύνεται σε όλο τον κόσμο και είναι μοιραίο εμπόδιο στην προσωπική ανάπτυξη, κυρίως επειδή αυτός ο φόβος καταστρέφει την πρωτοβουλία και αποθαρρύνει τη χρήση της φαντασίας.

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ

Εκφράζεται με νευρικότητα, του να είσαι ντροπαλός στις συζητήσεις και στο να συναντάς αγνώστους, αδέξιες κινήσεις των χεριών και των άκρων, αποστροφή των ματιών.

ΕΛΛΕΙΨΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ: Έλλειψη ελέγχου της φωνής, νευρικότητα στην παρουσία τρίτων, κακή στάση του σώματος, κακή μνήμη.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ: Έλλειψη στιβαρότητας στις αποφάσεις, προσωπικής γοητείας και ικανότητας να εκφράζεις ανοικτά τις απόψεις σου. Η συνήθεια του να «κάνεις στο πλάι» στα θέματα που πρέπει να αντιμετωπίσεις αντί να τα αντιμετωπίσεις σωστά. Συμφωνία με τους άλλους χωρίς προσεκτική εξέταση των απόψεών τους.

ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ ΚΑΤΩΤΕΡΟΤΗΤΑΣ: Η συνήθεια του να εκφράζουμε την ίδια αυτό-αποδοχή μας για τις πράξεις μας, ως μέσο του να συγκαλύπτουμε την αίσθηση της κατωτερότητας (επικροτώντας τις δικές μας πράξεις). Χρησιμοποιώντας «μεγάλες λέξεις» για να εντυπωσιάσουμε τους άλλους (συνήθως χωρίς να ξέρουμε και το πραγματικό τους νόημα). Μιμούμενοι άλλους στο ντύσιμο, ομιλία και στους τρόπους. Το να καυχόμαστε για τις επιτεύξεις μας. Αυτό μερικές φορές δίνει μια επιφανειακή αίσθηση ανωτερότητας.

ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ: Η συνήθεια να ξοδεύουμε περισσότερα από όσα βγάζουμε.

ΕΛΕΙΨΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ: Αποτυχία στο να αγκαλιάζουμε τις ευκαιρίες για αυτό-ανάπτυξη, φόβο να εκφράζουμε τη γνώμη μας, έλλειψη εμπιστοσύνης στις ιδέες μας, δίνουμε μη ευθείς απαντήσεις σε ερωτήσεις των προϊσταμένων μας, διστακτικότητα στους τρόπους και στον λόγο, εξαπάτηση στα λόγια και στα έργα μας.

ΕΛΛΕΙΨΗ ΦΙΛΟΔΟΞΙΑΣ: Νοητική και βιολογική τεμπελιά, έλλειψη αυτό-επικύρωσης, βράδυνση στη λήψη αποφάσεων, εύκολοι σε επιρροή από τρίτους, συνήθεια του να κριτικάρουμε άλλους πίσω από την πλάτη τους και να τους κολακεύουμε κατά πρόσωπο, η συνήθεια του να δεχόμαστε την ήττα χωρίς αντίσταση, το να παραιτούμαστε από κάτι που αναλάβαμε όταν υπάρχει αντιπαράθεση από τρίτους, καχύποπτοι απέναντι στους άλλους ανθρώπους χωρίς λόγο, έλλειψη τακτ στους τρόπους και στο λόγο, μη θέληση να δεχτούμε την ευθύνη των λαθών μας.

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΚΑΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ

Ο φόβος αυτός σχετίζεται με εκείνον των Γηρατειών και του Θανάτου επειδή οδηγεί κάποιον κοντά στο σύνορο των «τρομερών λέξεων» για τα οποία ο άνθρωπος δεν ξέρει τίποτα, αλλά έχει ακούσει κάποιες άβολες ιστορίες…

Ο άνθρωπος φοβάται την κακή υγεία λόγω των τρομερών εικόνων που έχουν εμφυτευθεί στο μυαλό του σχετικά με το τι θα συμβεί εάν ο θανάτος τον καταλάβει… Φοβάται (αυτό τον φόβο) λόγω των οικονομικών θεμάτων που αυτός ο φόβος κουβαλάει. …Έγινε μία σειρά από πειράματα που απέδειξε ότι οι άνθρωποι μπορούν να ασθενήσουν με την υποβολή. Τα «θύματα» δέχτηκαν 3 επισκέψεις από γνωστούς τους. Όπου ο καθένας ρώτησε «Τι έχεις; Φαίνεσαι πολύ άρρωστος». Ο πρώτος που έκανε την ερώτηση πήρε απάντηση «Τίποτα, είμαι μια χαρά». Στον δεύτερο συνήθως απαντούσαν «Δεν ξέρω ακριβώς αλλά δεν νιώθω καλά». Ο τρίτος συνήθως συναντούσε τη σύμφωνη άποψη του «θύματος» ότι πραγματικά αισθανόταν άρρωστο.

Απογοητεύσεις στη δουλειά και στην αγάπη συνήθως είναι υπαίτια για μια λίστα αιτιών για το φόβο της κακής υγείας.

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΑΥΘΥΠΟΒΟΛΗ: Η συνήθεια του να αυθυποβαλλόμαστε ψάχνοντας και περιμένοντας για συμπτώματα όλων των ειδών των ασθενειών. «Απολαμβάνουμε» φανταστικές ασθένειες και μιλάμε για αυτές σαν να ήταν αληθινές. Η συνήθεια του να δοκιμάζουμε ό,τι μας συστήνουν άλλοι σαν να έχουν θεραπευτική αξία. Μιλάμε στους άλλους για εγχειρήσεις, δυστυχήματα και άλλες μορφές ασθένειας. Πειραματιζόμαστε με δίαιτες, φυσικές ασκήσεις, χωρίς επαγγελματική καθοδήγηση. Δοκιμάζουμε σπιτικές συνταγές, πατενταρισμένα φάρμακα και ψευδοσυνταγές.

ΥΠΟΧΟΝΔΡΙΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ: Η συνήθεια να μιλάμε για ασθένειες, συγκεντρώνοντας το μυαλό μας στην ασθένεια και περιμένοντας την εμφάνισή της μέχρι να συμβεί νευρικός κλονισμός. Τίποτα σε μπουκάλι δεν θα θεραπεύσει αυτή την κατάσταση. Προέρχεται μόνο από αρνητικές σκέψεις και τίποτα εκτός από θετικές σκέψεις δεν μπορεί να επηρεάσει τη θεραπεία.

ΑΣΚΗΣΗ: Ο φόβος για κακή υγεία συχνά παρεμβαίνει στη σωστή φυσική άσκηση και καταλήγει στο να γίνει κάποιος υπέρβαρος, με το να αποφύγει την εκτός σπιτιού ζωή.

ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ: Ο φόβος για κακή υγεία αποδομεί τη φυσική ικανότητα αντίστασης και δημιουργεί εύφορες συνθήκες για κάθε μορφή ασθένειας που μπορεί να συναντήσει κάποιος. Ο φόβος της κακής υγείας συχνά συνδέεται με το φόβο της φτώχειας, ειδικά στις περιπτώσεις του υποχόνδριου, ο οποίος ανησυχεί συνέχεια για την περίπτωση του να πρέπει να πληρώσει τους λογαριασμούς γιατρών, νοσοκομείων, κλπ. Αυτός ο τύπος ανθρώπου ξοδεύει πολύ χρόνο προετοιμαζόμενος για ασθένειες, μιλώντας για το θάνατο, αποταμιεύει χρήματα για θέση στο νεκροταφείο και για τα έξοδα κηδείας, κλπ.

ΑΥΤΟ-ΧΑΙΔΕΜΑ: Η συνήθεια του να επιζητά τη συμπάθεια, χρησιμοποιώντας φανταστικές ασθένειες σαν δόλωμα. ( Συχνά οι άνθρωποι καταφεύγουν σε αυτό το κόλπο για να αποφύγουν την εργασία). Η συνήθεια του να υποκρίνονται ασθενείς για να συγκαλύψουν την απλή τεμπελιά ή να το παρουσιάσουν ως άλλοθι για την έλλειψη φιλοδοξίας τους.

ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΓΚΡΑΤΕΙΑΣ: Η συνήθεια της χρήσης αλκοόλ ή ναρκωτικών για να καταστρέψουν πόνους όπως πονοκεφάλους, νευραλγία, κλπ αντί να εξαλείψουν την αιτία. Η συνήθεια να διαβάζουν για ασθένειες και να ανησυχούν για την πιθανότητα του να ασθενήσουν από μια τέτοια. Η συνήθεια του να διαβάζουν διαφημίσεις πατενταρισμένων φαρμάκων.

Ο ΦΟΒΟΣ ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΠΟΙΟΥ

Ο φόβος αυτός φανερά προέκυψε από τη πολυγαμική συνήθεια του ανθρώπου να κλέβει το ταίρι του συνανθρώπου του …Προσεκτική ανάλυση έχει δείξει ότι οι γυναίκες είναι πιο ευπαθείς σε αυτό τον φόβο παρά οι άντρες. Αυτό το γεγονός εξηγείται εύκολα. Οι γυναίκες έχουν μάθει, μέσω εμπειρίας, ότι οι άντρες είναι πολυγαμικοί από τη φύση τους και δεν είναι να τους εμπιστεύονται στα χέρια αντίζηλων.

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ

ΖΗΛΕΙΑ. Η συνήθεια να υποπτευόμαστε φίλους και αγαπημένους χωρίς εύλογες αποδείξεις. Η συνήθεια να κατηγορείται ο/η σύζυγος για απιστία χωρίς βάση. Γενική καχυποψία προς όλους, απόλυτη πίστη προς κανέναν.

ΨΕΓΑΔΙΑ. Η συνήθεια να βρίσκουμε λάθη στους φίλους, συγγενείς, συνεταίρους και αγαπημένους με την παραμικρή πρόκληση ή χωρίς καμμιά αιτία.

ΤΖΟΓΟΣ. Η συνήθεια να τσογάρεις, κλέβεις, απατάς και να λαμβάνεις άλλες επικίνδυνες δράσεις ώστε να παρέχεις χρήματα για τους αγαπημένους σου με την πεποίθηση ότι η αγάπη μπορεί να εξαγοραστεί. Η συνήθεια να ξοδεύει κανείς πέρα από τις δυνατότητές του ή να δημιουργεί χρέη για να παρέχει δώρα προς τους αγαπημένους του, με το σκοπό να κάνει μια αρεστή επίδειξη. Αυπνία, νευρικότητα, έλλειψη επιμονής, αδυναμία θέλησης, έλλειψη αυτοελέγχου, έλλειψη αυτάρκειας, κακοί τρόποι.

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΩΝ ΓΗΡΑΤΕΙΩΝ

Ο φόβος αυτός πηγάζει κυρίως από δύο πηγές. Πρώτον, από τη σκέψη ότι τα γηρατειά ίσως φέρουν φτώχεια. Δεύτερον, και μακράν από την κοινή προέλευση, από ψευδείς και σκληρές «διδασκαλίες» του παρελθόντος που έχουν καλά αναμιχθεί με «φωτιά και θειάφι» και άλλες ανοησίες επιτηδευμένα σχεδιασμένες για να σκλαβώσουν τον άνθρωπο μέσω του φόβου.

Η πιθανότητα της κακής υγείας, η οποία είναι συνήθης καθώς μεγαλώνουν οι άνθρωποι, είναι επίσης ένας λόγος που συμβάλλει σε αυτό τον φόβο των γηρατειών…

Ο πιο συνηθισμένος λόγος αυτού του φόβου σχετίζεται με τον φόβο της φτώχειας…Ένας άλλος λόγος που συμβάλλει είναι η πιθανότητα να χαθεί η ελευθερία και ανεξαρτησία, καθώς τα γηρατειά μπορεί να φέρουν μαζί τους την έλλειψη φυσικής και οικονομικής ελευθερίας.

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ
Η τάση να επιβραδύνουμε και να αναπτύσσουμε ένα κόμπλεξ κατωτερότητας, γύρω στην ηλικία των 40, λανθασμένα πιστεύοντας ότι ‘γλιστράμε» λόγω ηλικίας. (Η αλήθεια είναι ότι τα πιο χρήσιμα χρόνια του ανθρώπου, νοητικά και πνευματικά, είναι αυτά μεταξύ 40 και 60).

H συνήθεια να μιλάμε απολογητικά σαν να «είμαστε γέροι» απλά επειδή έχουμε φτάσει την ηλικία των 40 ή πενήντα, αντί να αντιστρέψουμε τον κανόνα και να εκφράσουμε ευγνωμοσύνη που φτάσαμε την ηλικία της σοφίας και της κατανόησης.

Η συνήθεια να σκοτώνουμε την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την αυτονομία με το να πιστεύουμε λανθασμένα ότι είμαστε πολύ «μεγάλοι» για να εκφράσουμε τέτοιες ιδιότητες.

Ξαναβρείτε τον δρόμο σας

Η μεγάλη κλοπή της ταυτότητάς σας ξεκίνησε λίγο μετά την άφιξή σας στη Γη. Οι γονείς, οι δάσκαλοι, τα αδέλφια σας, οι ιερείς και άλλες φιγούρες εξουσίας σας είπαν πως είστε απρεπείς, ασήμαντοι, άσχημοι, ανόητοι, ανάξιοι και αμαρτωλοί, πως ο κόσμος είναι μια επικίνδυνη ζούγκλα και ο κίνδυνος ελλοχεύει σε κάθε γωνιά. Με τον καιρό αρχίσατε να πιστεύετε αυτά τα απαίσια ψέματα, μέχρι που έφτασε η ημέρα που ξεχάσατε την εσωτερική σας ομορφιά, δύναμη, αθωότητα και ασφάλεια. Στο τέλος, υιοθετήσατε μια ταυτότητα αντιφατική ως προς την θεϊκή σας φύση και ζείτε έκτοτε, σαν να είστε κάποιος άλλος.  

Υπάρχει μια ιστορία, όπου κάποιοι απαγάγουν μια πριγκιποπούλα, η οποία τελικά μεγαλώνει ανάμεσα στους ψαράδες. Μεγάλωσε μέσα στα ψάρια και έμαθε να ζει στις κακουχίες. Μετά από πολλά χρόνια, ένας από τούς υπηρέτες του βασιλιά βρήκε την πριγκίπισσα και την έφερε πίσω στο παλάτι. Οι γονείς της την καλωσόρισαν με χαρά και την οδήγησαν στο βασιλικό της δωμάτιο, που είχε ένα μαλακό κρεβάτι, μεταξένια σεντόνια, πολύχρωμα λουλούδια, αρώματα. Το πρώτο της βράδυ η πριγκίπισσα στριφογύριζε συνεχώς στο κρεβάτι της. «Πάρτε με από εδώ» φώναζε. «Θέλω να πάω στο σπίτι μου». Αυτό που δεν είχε καταλάβει η πριγκίπισσα είναι πως βρισκόταν ήδη στο σπίτι της. Η βασιλική ζωή ήταν δική της από τη γέννησή της. Όμως εκείνη είχε τόσο συνηθίσει να ζει μέσα στις δυσκολίες, που πίστευε πραγματικά πως αυτή ήταν η θέση της στη ζωή. Το φυσιολογικό δεν ταυτίζεται και με το φυσικό. Όπως η πριγκίπισσα, όλοι μας έχουμε συνηθίσει να ζούμε σε ψυχικές συνθήκες πολύ χειρότερες από αυτές που μας αξίζουν 

Για να ξαναβρείτε τον δρόμο προς το παλάτι, θα πρέπει να θυμηθείτε την αληθινή σας καταγωγή. Δεν είστε το άνομά σας, η ηλικία σας, το βάρος σας, η διεύθυνσή σας, η θρησκεία σας, οι προσωπικές σας σχέσεις, η θέση εργασίας σας, το περιεχόμενο του τραπεζικού σας λογαριασμού, η ιατρική διάγνωση για την υγεία σας ή οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό με το οποίο σας προσδιορίζει ο κόσμος. Μπορεί οι κοινωνικές συμβάσεις να σας αρχειοθετούν βάσει κατακερματισμένων απόψεων, αλλά εσείς είστε πάντοτε ακέραιοι και ολόκληροι, όπως δημιουργηθήκατε από την αρχή.  

Η ζωή είναι αλλού

Ο κίνδυνος όταν τα καταστρέφεις όλα είναι να μη μείνει τίποτα όρθιο.

Αλλά αν το πιστέψεις αυτό, ο φόβος σε κατέχει για πάντα.

Δημιουργεί ψευδαισθήσεις, παρανοήσεις, ψεύτικες υπερασπίσεις και κατηγορίες.

Σε πείθει πως τον χρειάζεσαι, πως είναι ο καλύτερος σου φίλους, το σωσίβιό σου.

Παραδίδεσαι στη δύναμη που εσύ του έχεις δώσει.

Δεν έχεις καμία άλλη επιλογή. Σου τις έχει αφαιρέσει όλες.

Καμία «λογική» διεργασία δεν είναι ικανή να σε πείσει πως σού λέει ψέματα.

Κι εσύ έχεις επενδύσει σ’ αυτήν. Είναι το μόνο που έχεις… θεωρείς.

Κι έτσι συνεχίζεις να προσπαθείς να διατηρήσεις, να μην καταστρέφεις, να μην γκρεμίζεις, να μην κινδυνεύεις.

Η προσπάθεια σε εξαντλεί, σε ξεζουμίζει, σού κλέβει τη ζωή, αλλά εσύ δεν το ξέρεις.

Μέχρι την τελική εκείνη στιγμή, που η καταστροφή… η τελική, μοναδική, αναπόφευκτη καταστροφή, έρχεται.

Ο φόβος σε κυριεύει. Η απόλυτη, σαρωτική, καθοριστική του δύναμη μπροστά σου.

Και δεν έχεις όπλα. Μένεις ακάλυπτος. Μόνος. Μικρός. Αβοήθητος.

Όπως ξεκίνησες.

Ας βρισκόταν κάποιος να σου πει πως ήταν αναγκαίο να παραδοθείς χρόνια πριν… Ας βρισκόταν κάποιος να σού δείξει πώς να καταστρέφεις, πώς να γκρεμίζεις όλα όσα νόμιζες πως ήταν αναγκαία, απαραίτητα!

Ας σταμάταγες να τρέχεις κάποιες στιγμές για να τολμήσεις να κοιτάξεις το φόβο της ματαιότητας κατάματα, να μάθεις να παραιτείσαι από τον έλεγχο. Να ξεκινήσεις να ζεις, ελεύθερος!

Ας τολμούσες να ακούσεις την απαλή, ήρεμη φωνούλα μέσα σου που σού ψιθύριζε, «αλλού είναι η ζωή»!

Μετά την καταιγίδα η ηρεμία, μετά το σκοτάδι το φως.

Αλλά πρέπει να επιτρέψεις την καταιγίδα, να περπατήσεις στο σκοτάδι.

«Τίποτα δεν απειλείται» αποκτά νόημα μόνο όταν «τα πάντα απειληθούν».

Γιατί στην αλήθεια δεν χωράει το ψέμα.

Η καρδιά δεν δεσμεύεται από υπερασπίσεις και κατηγορίες.

Η φύση αναζητά με κάθε τρόπο την αρμονία, την ισορροπία, τη σύνδεση.

Είτε μιλάω σε σένα, είτε στον εαυτό μου, είτε γράφω για άλλους, είναι όλα ένα. Όλα το ίδιο. Διαφορετικά, είναι ψέμα.

Προσπάθησα να το μάθω (το ψέμα) για να είμαι ασφαλής, αρεστή… δεν τα κατάφερα.

Και τώρα δεν προσπαθώ πια..

Η ζωή είναι όντως αλλού!

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Εκτός από τους Ολύμπιους, οι Έλληνες λάτρευαν και θεότητες της υπαίθρου, τον τραγόμορφο Πάνα, τις Νύμφες (πνεύματα των ποταμών), τις Ναϊάδες (που κατοικούσαν σε πηγές), τις Νηρηίδες (που κατοικούσαν στη θάλασσα), θεϊκούς ποταμούς, Σάτυροι, και άλλοι. Επιπλέον, υπήρχαν και σκοτεινές δυνάμεις του κάτω κόσμου, όπως οι Ερινύες, που τιμωρούσαν αυτούς που διέπρατταν εγκλήματα κατά συγγενών τους.

Σύμφωνα με τους λαούς της Ν. Ασίας, όταν οι θεοί δημιουργοί του κόσμου και των ανθρώπων αποτραβήχτηκαν από τον κόσμο ανέθεσαν τη φροντίδα των ανθρώπων και των ζώων σε πολλούς θεούς προστάτες. Αυτοί επιτηρούσαν τη γη, για να μη πάρουν οι κακοί δαίμονες την εξουσία στα χέρια τους. Τα πνεύματα προστάτες εμφανίζονταν σε ζευγάρια, χάριζαν σε ανθρώπους παιδιά και πλούτο, τους μάθαιναν να έχουν γιορτές και θρησκευτικές τελετές, προστάτευαν τα χωράφια τους, έφεραν τους καρπούς, τα λουλούδια, τα εξημερωμένα και τα άγρια ζώα, όπως τους κανόνες της ζωής και τους νόμους. Κι όταν κάποτε έγινε μεγάλη πλημμύρα και πολλοί άνθρωποι έχασαν τη ζωή της τα πνεύματα προστάτες γέμισαν τη γη και πάλι από ανθρώπους κι εκείνοι από ευγνωμοσύνη τους πρόσφεραν πολλές θυσίες.

Στους λαούς της Σιβηρίας το Δέντρο του Κόσμου ενώνει τη γη με τον ουρανό. Τα κλαδιά του σχηματίζουν πολλά επίπεδα. Σε αυτά ζουν πολλά θεϊκά πλάσματα, τα καλά πνεύματα και οι δαίμονες, όπως και οι ψυχές των προγόνων, ενώ οι ρίζες του που φτάνουν στα βάθη της γης σε μια σπηλιά όπου ζουν για ένα διάστημα οι ψυχές των νεκρών. Στη γη υπάρχουν επίσης πολλά πνεύματα φύλακες, που προστατεύουν τους δρόμους και δείχνουν στους σαμάνους τη σωστή οδό. Είναι τα σοφά πνεύματα που δίνουν συμβουλές, βοηθούν τους ανθρώπους να παίρνουν τις σοφές αποφάσεις και διώχνουν τους κινδύνους της ζωής. Κάποια από αυτά τα πνεύματα παίρνουν τη μορφή της αρκούδας, άλλα γίνονται τίγρεις ή ακόμα και άνθρωποι. Η αρκούδα θεωρείται ιερό ζώο, είναι ο μεσάζων ανάμεσα σε γη και ανθρώπους. Κατεβαίνει από τον ουρανό με μια ασημένια κούνια και όταν ο σαμάνος ταξιδέψει στη χώρα των νεκρών, η αρκούδα τον μεταφέρει. Και μέσα στη θάλασσα, κυρίαρχη της θάλασσας, ζει το ισχυρότερο πνεύμα του νερού.

Κατά τους Εσκιμώους στη φύση ζουν πολλά πνεύματα που προκαλούν φόβο στους ανθρώπους. Μπορούν να μεγαλώνουν ή να μικραίνουν και να εμφανίζονται με διαφορετική μορφή. Κατοικούν στις λίμνες, τα δάση και τα βουνά και μέσα τους ζουν οι ψυχές νεκρών ανθρώπων και ζώων. Ο σαμάνος, ο μεγάλος μεσάζων ανάμεσα στους ανθρώπους και τα πνεύματα, τα συναντά όταν πέσει σε έκσταση ή στα όνειρά του, ενώ στις τελετουργίες φορά μάσκα ζώου για να αιχμαλωτίσει τη δύναμή τους και να τη φέρει στους ανθρώπους. Το ανώτατο πνεύμα ονομάζεται Τουνγκάτ. Αυτά τα πλάσματα βοηθούν, επίσης, το σαμάνο να βρει την αιτία των ασθενειών και να τις θεραπεύσει.

Για τους Αφρικανούς σε όλα τα φαινόμενα της ζωής, ζουν πολλά πνεύματα, που άλλοτε φέρνουν ευτυχία και άλλοτε δυστυχία. Θεός των πνευμάτων είναι Κάαν ο οποίος όμως δεν ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους και γι΄ αυτό δεν τον τιμούν. Προσφέρουν θυσίες στα πνεύματα της φύσης και τα καλούν σε βοήθεια όποτε τα χρειάζονται. Κάθε φυλή έχει τον δικό της θεό προστάτη και με αυτόν έχουν κλείσει οι άνθρωποι μια συμμαχία. Αυτό τους οδηγεί στον πόλεμο και τους χαρίζει νίκες. Οι άνθρωποι πιστεύουν πως τα ζώα είναι θεϊκά πλάσματα και τα λατρεύουν. Η αράχνη θεωρείται ιερό ζώο, όπως ο σκαντζόχοιρος και η αντιλόπη. Ζουν σε οικογένειες και παντρεύονται όπως και οι άνθρωποι. Η θεϊκή αράχνη έχει ένα μαγικό δόντι που της δίνει μυστική δύναμη, στέλνει πουλιά αγγελιαφόρους στους ανθρώπους και είναι ανίκητη. Η κόρη του θεού Κανγκ παντρεύτηκε έναν άνθρωπο-φίδι και από τότε όταν παντρεύονται οι άνθρωποι αράχνες με τους ανθρώπους φίδια, τότε ο γάμος είναι έγκυρος – αφού είναι εκτός της οικογένειας – γιατί οι γάμοι εντός απαγορεύονται.

Οι μύθοι των λαών της Β. Αμερικής βρίθουν από πνεύματα. Στον ουρανό βρυχάται το πνεύμα του κεραυνού και τη νύχτα ταξιδεύουν εκεί τα πνεύματα των άστρων. Στα όρη ζουν τα πνεύματα του βουνού που τρομάζουν τους κυνηγούς, στους βράχους και τις πέτρες κρύβονται δαιμονικά πλάσματα, το πνεύμα του πυριτόλιθου προκαλέσει ακόμα και φωτιά. Ζουν επίσης μέσα στα θηρία του δάσους και γι΄ αυτό κανείς δεν πρέπει να τα πειράξει. Στη θάλασσα ζουν θαλάσσιοι δαίμονες και μια νεροφίδα με κέρατα που τρώει ανθρώπους. Φοβούνται τα πνεύματα του θανάτου τα οποία επιτίθενται ιδιαίτερα σε παιδιά, έτσι έχουν πολλές τελετές για να παραμείνουν τα καλά πνεύματα δυνατά και να προστατεύονται από τα κακά πλάσματα.

Για τους λαούς της Ν. Αμερικής το μεγάλο πνεύματα κατοικούσε στον ουρανό πάνω από τα αστέρια. Οι άνθρωποι το αποκαλούσαν παντοδύναμο κι εκείνο δημιούργησε τον κόσμο και την τάξη. Όταν τελείωσε με τη δημιουργία όλων παρέδωσε την εξουσία του στο γενναίο ήρωα ο οποίος καθιέρωσε τις μεγάλες τελετές και τους νόμους. Ενημέρωνε τους προγόνους και τιμωρούσε τους παραβάτες.

Τα πνεύματα στην παγκόσμια μυθολογία είναι ανεξάντλητα. Αυτό, όμως, που διαφαίνεται, είναι πως στην πρώιμη φάση της η ανθρωπότητα, ήταν φυσιοκρατική, λάτρευε δηλαδή τις δυνάμεις της ζωής. Ο άνθρωπος μετέφρασε αυτές τις δυνάμεις της ζωής με τη μορφή πνευμάτων των της ευφορίας και της γονιμότητας που εκπροσωπείται από ένα ζευγάρι, όπως και η ζωή των ανθρώπων. Δημιούργησε επίσης θεούς- πνεύματα για όλα τα πράγματα τα απαραίτητα για τη ζωή των ανθρώπων όπως πνεύματα των δημητριακών, του δάσους, των αμπελιών, των πηγών. Τα πνεύματα ενέπνευσαν τους καλλιτέχνες όλων των εποχών, από τον Σαίξπηρ στο «Όνειρο καλοκαιρινής Νύχτας», όπου τα ξωτικά και οι νεράιδες συνομιλούν με τους ανθρώπους, μέχρι την «έναστρη νύχτα» του Βαν Γκόγκ όπου τα πνεύματα δεν φαίνονται αλλά είναι πανταχού παρόντα.

Εκατοντάδες χρόνια πριν, όταν υπήρχαν άνθρωποι που δεν είχαν κλεισθεί στο κλουβί των αιτίων και των αιτιατών, η καρέκλα πετούσε και η θάλασσα πατιόταν. Ο ροφός ανέβαινε το ρεύμα των φυλλωμάτων κι όλοι οι δαίμονες των αγροκηπίων βομβίζοντας περιβάλλονταν το ιμάτιο του Αγίου. Μ΄ άλλα λόγια, τότε που του 'παιρναν του ανθρώπου τη μιλιά οι ξωθιές, αυτός μιλούσε. Σήμερα κιοτεύει και συντηρείται με τη μασημένη τροφή των μέσων μαζικής ενημέρωσης – πούθε να περάσει ο άγγελος;

Σύντροφοι ή Συγκρατούμενοι;

Όλοι μας ζούμε ζωές σύμφωνα με μυθιστορήματα, ποιήματα, ταινίες. Αυτό έχει δώσει στην ανθρωπότητα μια λάθος εντύπωση, την εντύ­πωση ότι όταν υπάρχει αγάπη όλα παίρνουν τον δρόμο τους, ότι δεν θα υπάρχει διαμάχη. Για αιώνες οι ποιητές έδιναν την ιδέα ότι οι εραστές είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο.

Κανείς δεν είναι φτιαγμένος για κάποιον άλλο. Όλοι είναι διαφορετικοί από όλους τους άλλους. Μπορεί να αγαπάτε ένα άτομο χωρίς να γνωρί­ζετε ότι αγαπάτε το άτομο απλά και μόνο επειδή υπάρχει τόσο μεγάλη διαφορά ανάμεσά σας, τόσο μεγάλη απόσταση.

Η απόσταση είναι μια πρόκληση, η απόσταση είναι μια περιπέτεια· η απόσταση κάνει τη γυ­ναίκα ή τον άνδρα να αξίζει το ενδιαφέρον σας. Αλλά τα πράγματα όπως εμφανίζονται από απόσταση δεν είναι τα ίδια όταν έρχονται κοντά.

Όταν απλά φλερτάρετε έναν άνδρα ή μια γυναίκα, όλα είναι όμορφα, όλα ταιριάζουν μεταξύ τους, επειδή και οι δύο θέλουν να ταιριάξουν όλα μεταξύ τους. Οτιδήποτε δεν ταιριάζει, δεν επιτρέπεται να βγει στην επιφάνεια· καταπιέζεται στο ασυνείδητο. Έτσι οι εραστές που κάθονται στην παραλία κοιτάζοντας το φεγγάρι δεν ξέρουν καθόλου ο ένας τον άλλον.

Στον γάμο όμως δεν μπορείτε να προσποιείστε· πρέπει να είστε αληθινοί. Δεν μπορείτε να υποκρίνεστε. Όταν ζείτε μαζί πρέπει να είστε αληθινοί απέναντι στον άλλον δεν μπορείτε να κρύβεστε, δεν μπορείτε να έχετε μυστικά. Και από την παιδική μας ηλικία μάς έχει δοθεί η ιδέα ότι ανάμεσα στη γυναίκα και στον άνδρα υπάρχει πάντα αρμονία, τα πάντα ταιριάζουν με­ταξύ τους, είναι πάντα μαζί, πάντα αγαπημένοι, δεν τσακώνονται ποτέ. Όλη αυτή η ιδεολογία είναι το πρόβλημα.

Θα ήθελα να σας πω την αλήθεια.

Η αλήθεια είναι ότι και τα δύο άτομα, όποια κι αν είναι, είναι διαφορετικά. Αν αγαπάτε κάποιον πρέπει να καταλάβετε ότι το άτομο που αγαπάτε δεν είναι η σκιά σας, δεν είναι η αντανάκλασή σας στον καθρέφτη, έχει τη δική του ατομικότητα. Αν δεν έχετε αρκετά μεγάλη καρδιά ώστε να μπορεί να χωρέσει κάποιον που είναι διαφορετικός από εσάς, που μπορεί να έχει διαφορετικές ιδέες για διάφορα πράγματα, καλύτερα να μην μπαίνετε σε άσκοπο κόπο. Είναι καλύτερα να γίνετε μοναχός ή μοναχή. Γιατί να κάνετε τον κόπο; Γιατί να δημιουργήσετε μια κόλαση για εσάς και για τον άλλο;

Αλλά η κόλαση δημιουργείται επειδή περιμένετε τον παράδεισο.

Σας λέω να δεχτείτε ότι η κατάσταση είναι η εξής: το άτομο θα είναι διαφορετικό. Δεν είστε εσείς ο αφέντης, ούτε το άλλο άτομο είναι ο αφέ­ντης· και οι δύο είναι απλά σύντροφοι που έχουν αποφασίσει, παρά τις διαφορές, να είναι μαζί. Και μάλιστα, οι διαφορές νοστιμεύουν την αγάπη σας. Αν μπορέσετε να βρείτε ένα άτομο που είναι σαν εσάς, δεν θα βρείτε μεγάλη έλξη. Το άλλο άτομο πρέπει να είναι διαφορετικό, απόμακρο, ένα μυστήριο που σας προκαλεί να το εξερευνήσετε.

Με δύο μυστήρια να συναντιούνται, όταν εγκαταλείψουν την ιδέα ότι πρέπει να συμφωνούν σε όλα, δεν υπάρχει θέμα καβγά. Ο καβγάς δημιουργείται επειδή θέλετε συμφωνία.

Αν ζείτε σαν δύο φίλοι, εκείνη έχει τις δικές της ιδέες, εσείς έχετε τις δικές σας ιδέες, εκείνη σέβεται τις ιδέες σας, εσείς σέβεστε τις ιδέες της· εκείνη κάνει αυτό που θέλει, εσείς κάνετε αυτό που θέλετε, και κανείς δεν προσπαθεί να επιβληθεί στον άλλο και να του κάνει πλύση εγκεφά­λου. Τότε δεν τίθεται θέμα καβγά. Και δεν τίθεται θέμα ότι τα πράγματα δεν ταιριάζουν. Γιατί να ταιριάζουν;

Γιατί να υπάρχει η αίσθηση ότι λείπει κάτι; Δεν λείπει τίποτε· απλά η ιδέα που έχετε για την αρμονία δεν υπάρχει. Η αρμονία δεν είναι τίποτε σπουδαίο, είναι βαρετή. Πού και πού, ακόμη κι αν τσακώνεστε, πού και πού ακόμη κι αν θυμώνετε πολύ, αυτό δεν σημαίνει ότι η αγάπη εξαφα­νίζεται· σημαίνει απλά ότι η αγάπη είναι ικανή να απορροφήσει ακόμη και τις διαφωνίες, τους τσακωμούς, να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια. Αλλά η παλιά ιδεολογία σας εμποδίζει να καταλάβετε.

Ο έρωτας πρέπει να είναι μια σχέση φιλίας στην οποία κανείς δεν είναι ανώτερος, στην οποία κανείς δεν πρόκειται να αποφασίζει, στην οποία και οι δύο γνωρίζουν καλά ότι είναι διαφορετικοί, ότι η προσέγγισή τους προς τη ζωή είναι διαφορετική, ότι σκέφτονται διαφορετικά, κι όμως, με όλες αυτές τις διαφορές, αγαπιούνται. Τότε δεν θα βρείτε προβλήματα. Τα προβλήματα δημιουργούνται από εμάς.

Μην προσπαθήσετε να δημιουργήσετε κάτι υπεράνθρωπο. Να είστε ανθρώπινος, δεχθείτε την ανθρώπινη υπόσταση του άλλου με όλες τις αδυναμίες του. Ο σύντροφός σας θα κάνει λάθη όπως κάνετε κι εσείς λάθη, και πρέπει να μάθετε. Είναι μεγάλο μάθημα να είστε μαζί: μαθαί­νετε να συγχωρείτε, να ξεχνάτε, να κατανοείτε ότι ο άλλος είναι άνθρω­πος όπως κι εσείς. Λίγη συγχώρεση μόνο.

Υπάρχει μια παλιά παροιμία: «Το λάθος είναι ανθρώπινο και η συγχώρεση θεϊκή». Δεν συμφωνώ. Το λάθος είναι ανθρώπινο και η συγχώ­ρεση είναι επίσης ανθρώπινη. Η συγχώρεση είναι θεϊκή; - τότε την εξυ­ψώνετε πάρα πολύ, ως εκεί που δεν μπορεί να τη φθάσει ο άνθρωπος. Κατεβάστε τη σε σημείο που να μπορεί να τη φθάσει ο άνθρωπος και μάθετε να συγχωρείτε. Μάθετε να απολαμβάνετε τη συγχώρεση, μάθετε να ζητάτε συγγνώμη· δεν χάνετε τίποτε όταν μπορείτε να πείτε στον σύν­τροφό σας, «Συγγνώμη, έκανα λάθος».

Αλλά κανείς δεν θέλει να πει, «Έκανα λάθος». Θέλετε να έχετε πάντα δίκιο. Ο άνδρας προσπαθεί να αποδείξει μέσα από επιχειρήματα ότι έχει δίκιο, και η γυναίκα προσπαθεί μέσα από συναισθήματα να αποδείξει ότι έχει δίκιο - ουρλιάζοντας, κλαίγοντας, με λυγμούς, με δάκρυα. Και πολύ συχνά κερδίζει! Ο άνδρας φοβάται τους γείτονες, και για να την ηρεμήσει επειδή μπορεί να ξυπνήσουν τα παιδιά- λέει, «Ηρέμησε, ίσως να έχεις δίκιο». Αλλά κατά βάθος εξακολουθεί να πιστεύει ότι εκείνος έχει δίκιο.

Το να έχεις κατανόηση σημαίνει ότι μπορεί εσύ να κάνεις λάθος, και η γυναίκα να έχει δίκιο. Το ότι είσαι άνδρας δεν αποτελεί εγγύηση ότι έχεις τη δύναμη και την εξουσία να έχεις δίκιο· ούτε η γυναίκα. Αν ήμασταν λίγο πιο ανθρώπινοι και λίγο πιο φιλικοί, και μπορούσαμε να πούμε ο ένας στον άλλο, «Λυπάμαι». Και για τι πράγματα τσακώνεστε; Τόσο μικρά, τόσο ασήμαντα, ώστε αν κάποιος σας ζητήσει να του πείτε γι’ αυτά θα ντραπείτε.

Απλά ξεχάστε την ιδέα ότι όλα πρέπει να ταιριάζουν, ξεχάστε την ιδέα ότι θα υπάρξει απόλυτη αρμονία, επειδή αυτές δεν είναι καλές ιδέες. Αν ταιριάζουν όλα ο ένας θα βαρεθεί τον άλλον αν είναι όλα αρμονικά θα χάσετε το ζουμί της σχέσης. Είναι καλό που δεν ταιριάζουν όλα. Είναι καλό που υπάρχει πάντα ένα κενό έτσι ώστε να υπάρχει κάτι για να εξερευνήσετε, κάτι για να διασχίσετε, μια γέφυρα που πρέπει να φτιαχτεί.

Ολόκληρη η ζωή μπορεί να είναι μια σπουδαία εξερεύνηση του ενός από τον άλλον αν αποδεχτούμε τις διαφορές, τη βασική μοναδικότητα του κάθε ατόμου, και κάνουμε τον έρωτα όχι ένα είδος σκλαβιάς αλλά μια φιλία.

Δοκιμάστε τη φιλία, δοκιμάστε τη φιλικότητα· και να θυμάστε πάντα ότι δεν υπάρχει τίποτε που θα σας ενοχλήσει. Αν είστε απλά φιλικοί και δεν κάνετε τη φιλικότητά σας μια ερωτική σχέση συζύγων, τα πράγματα θα είναι πολύ καλύτερα επειδή τότε δεν θα είστε βάρος σε κανέναν, δεν θα δεσμεύετε κανέναν. Δεν θα χρειάζεται να ταιριάζετε ο ένας με τον άλλον. Μπορείτε να έχετε την ατομικότητά σας τελείως ελεύθερα από τον άλλον, και ωστόσο να είστε ερωτευμένοι.

Και το να είστε ολοκληρωτικά διαφορετικοί στην ατομικότητά σας δημιουργεί την καλύτερη πιθανότητα για αγάπη.

Οι «δικές» μας σκέψεις είναι χτισμένες με τα υλικά των σκέψεων των άλλων

Αναρωτηθήκατε ποτέ τι δύναμη έχουν οι σκέψεις των άλλων ανθρώπων σε σάς;

Μιλάμε πάντα για τη σημασία που έχουν οι σκέψεις μας όσον αφορά σε αποφάσεις γύρω από παρέες, συνεργασίες,   συντρόφους και φίλους, γάμο, κ.ά.

Αλλά άραγε είμαστε σίγουροι ότι η επιρροή των σκέψεων των άλλων ανθρώπων πάνω μας δεν είναι τόσο σημαντική για μας τους ίδιους:

Αν ψάξουμε ειλικρινά και ψύχραιμα τον εαυτό μας, θα διαπιστώσουμε πως οι «δικές» μας  σκέψεις είναι κατασκευασμένες με τα υλικά των άλλων, ειδικότερα των φίλων αλλά και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Όλοι οι άλλοι είναι μέσα μας.

Στο παρόν άρθρο θα προσπαθήσω να εμβαθύνω στο θέμα και να σας δώσω κάποιες συμβουλές βασισμένος στις προσωπικές εμπειρίες και σε επιστημονικές έρευνες.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από την αρχή: αν το καλοσκεφτείτε, ο καθένας από εμάς έχει επηρεαστεί από άλλους ανθρώπους: οι πρώτοι ήταν αυτοί που μας μεγάλωσαν και μας εκπαίδευσαν, γονείς, παππούδες και γιαγιάδες, δάσκαλοι. Σίγουρα το μόνο που έκαναν, το έκαναν αποβλέποντας στο καλό μας, αλλά δυστυχώς, πολλές φορές, αυτές οι σκέψεις, εκτός από το ότι δεν μας κάνουν τόσο καλό, όπως είναι οι προκαταλήψεις, μας επηρέασαν αρνητικά και κατά συνέπεια επηρέασαν όλη τη ζωή μας.

Βρισκόμαστε λοιπόν ενήλικες, ασχολούμενοι με περιοριστικές σκέψεις, με χαμηλή αυτοεκτίμηση, όχι  σπάνια με ενοχές ή και πολλά άλλα ψυχολογικά και κοινωνικά προβλήματα.

Και τι μας συμβαίνει όταν προσπαθούμε να κάνουμε ένα όνειρο πραγματικότητα, να πετύχουμε έναν στόχο, να υλοποιήσουμε μια απόφαση, χρησιμοποιώντας τον Νόμο της φυσικής έλξης προς το άλλο φύλο; Συμβαίνει  όλες αυτές οι σκέψεις και πεποιθήσεις που έχουμε συγκεντρωμένες στο μυαλό μας να εμποδίζουν τη ροή της ενέργειας και κατά συνέπεια το όνειρό μας δεν πραγματοποιείται.

Σε αυτήν την περίπτωση, το καλύτερο είναι να πάμε και να αλλάξουμε αυτές τις σκέψεις και να δουλέψουμε λίγο στον εαυτό μας, για να βεβαιωθούμε ότι η πρόθεσή μας είναι "καθαρή" και αφιλοκερδής.

Ας δώσουμε τώρα προσοχή στους ανθρώπους που συναντάμε στο δρόμο, στο σχολείο, στη δουλειά. και με τους οποίους μοιραζόμαστε τις μέρες μας. Ας πάρουμε το παράδειγμα της εργασίας:

Ξυπνήσατε ήρεμα, έξω ο καιρός είναι υπέροχος, υπάρχει ένας καλός ζεστός ήλιος και πηγαίνετε στη δουλειά φορτισμένοι με θετική διάθεση. Μπαίνετε στο γραφείο. Οι συνάδελφοί σας, παράξενα, έχουν κακή διάθεση, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Εδώ, μετά από λίγο, σε αυτό το περιβάλλον, η διάθεσή σας αλλάζει και προφανώς οι σκέψεις και τα συναισθήματα των συναδέλφων σας σάς επηρέασαν.

Λοιπόν, πώς θα ήταν δυνατόν να διατηρείτε  την αρχική ηρεμία; Ένα πράγμα που συνιστάται είναι ότι, όταν βρίσκουμε τον εαυτό μου με όχι πολύ θετικούς ανθρώπους, πρέπει να προστατευτούμε από αυτούς, από την τοξική ενέργεια που αποπνέουν και την επιρροή τους (αυτό μπορεί επίσης να γίνει με συγγενείς ή φίλους που υπονομεύουν την αυτοεκτίμησή μας ή ακόμα χειρότερα που κλαίνε για την κατάντια τους-μιζέρια!).

Πώς όμως μπορούμε να προστατευθούμε;

Το πιο σημαντικό πράγμα είναι η πρόθεση, η αποφασιστικότητα, η θέληση να μην πέσουμε θύματα των άλλων. Δεν θα γίνουμε όπως οι άλλοι. Αυτό είναι ένα έγκυρο εργαλείο θωράκισης, της συνείδησής μας απέναντι προς όλους εκείνους τους ανθρώπους που με κάποιο τρόπο έχουν τη δύναμη να μας επηρεάσουν.

Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να προσθέσω τον προσωπικό μου προβληματισμό, που αφορά στη συλλογική σκέψη, δηλαδή το άθροισμα των σκέψεων των ανθρώπων, κι αυτό μπορεί να μεταδοθεί από το ένα άτομο προς το άλλο.

 Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί όταν βρίσκεστε σε ένα μέρος όπου οι περισσότεροι άνθρωποι είναι αρνητικοί, όλη η ενέργεια των σκέψεων που προέρχεται από αυτήν τη ενότητα, σχηματίζεται όπως ένα σύννεφο, και όσο περισσότεροι άνθρωποι έχουν αυτόν τον τύπο ψυχισμικού συγκλονισμού, τόσο πιο δύσκολο είναι να προχωρήσουμε πέρα από αυτό το σκοτεινό κάλυμμα.

Το γεγονός αυτό μας κάνει να καταλαβαίνουμε τη σημασία της συλλογικής σκέψης, να φανταστούμε αν η συλλογική σκέψη θα ήταν μια ενότητα πρωτοβουλιών που δονείται να ζήσουμε με ευτυχία και γαλήνη. Αν η συνισταμένη των βουλήσεων του συνόλου φωτίζονταν από τον ήλιο της αγάπης και της προσφοράς ασφαλώς και 'μεις ως άτομα θα ζούσαμε σε ένα χαριτωμένο κήπο απέραντης χαράς.

Γι' αυτό πιστεύω ότι είναι σημαντικό να διδάξουμε σε όλους γύρω μας και να διασφαλίσουμε ότι με την αλληλοδιδακτική  διαχρονικών αξιών και προτύπων θα σχηματίσουμε ένα αόρατο νήμα που περνά από χέρι σε χέρι και μας ενώνει όλους.

Οι πιο πάνω διαπιστώσεις συγκλίνουν στην επιστημονική απόδειξη του πώς μπορούν να μας επηρεάσουν τα λόγια των ανθρώπων που βρίσκονται κοντά μας και σε ποιο βαθμό.

Η Αόρατη Δύναμη

Η ΔΥΝΑΜΗ, που συγκρατεί τα πάντα σε συγχρονισμό και μετατρέπει το Χάος σε Ύπαρξη.
 
Γαλαξίες με αποστάσεις μεταξύ τους εκατομμύρια έτη φωτός, φαίνονται να συνδέονται με αόρατες Δυναμικές δομές μεγάλης κλίμακας.
 
Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο The Astrophysical Journal τον Οκτώβριο 2019, διαπίστωσε ότι εκατοντάδες γαλαξίες περιστρέφονταν σε συγχρονισμό με τις κινήσεις των γαλαξιών που ήταν δεκάδες εκατομμύρια έτη φωτός μακριά. Αυτό υποδηλώνει ότι μια αόρατη Δύναμη τους συνδέει, με κάποιον άγνωστο για εμάς, τρόπο.
 
Πόσα από αυτά που ξέρεις, κι αυτά που νομίζεις ότι ξέρεις, είναι ψευδή; Είναι άραγε; το μυαλό μας ανοιχτό στην αποδοχή νέων εννοιών της πραγματικότητας, που δεν ταιριάζουν στο πλαίσιο της αποδεκτής γνώσης;
 
«Είμαστε όλοι συνδεδεμένοι με μια Ζωντανή και Νοήμονα Δύναμη» μια δήλωση που μπορεί να προκαλέσει περίεργα βλέμματα όταν ακούγεται. Αυτό είναι κοινό στις περιπτώσεις τέτοιων θεμάτων ή οποιουδήποτε θέματος που βουτά στον τρομακτικό κόσμο της κβαντικής φυσικής, η οποία φαίνεται να είναι άμεσα συνυφασμένη με την φιλοσοφία και την μεταφυσική, με διάφορους τρόπους. Αυτά τα θέματα πραγματικά έρχονται σε σύγκρουση με τα εμφυτευμένα συστήματα πεποιθήσεων των αγελαίων ανθρωπόζωων.
 
«Δεν υπάρχει τίποτα νέο να ανακαλυφθεί από την φυσική τώρα. Το μόνο που απομένει είναι όλο και ακριβέστερες μετρήσεις.» η δήλωση αυτή έγινε από τον Λόρδο Kelvin, το 1900, έναν διάσημο Σκωτσέζο μαθηματικό και φυσικό που συνέβαλε σε πολλούς κλάδους της φυσικής και βγήκε απολύτως λάθος λίγα χρόνια αργότερα, από τον Niels Henrik David Bohr, (7 Οκτωβρίου 1885 – 18 Νοεμβρίου 1962, Δανός φυσικός) με τις θεμελιώδεις συνεισφορές στην κατανόηση της ατομικής δομής και της κβαντικής μηχανικής. Ο Bohr υπέθεσε στην θεωρία του ότι (α) το ηλεκτρόνιο μπορεί να ακολουθεί μόνον ορισμένες τροχιές κι όχι οποιεσδήποτε και (β) το ηλεκτρόνιο ακτινοβολεί όχι συνεχώς, όπως ήταν η ως τότε κρατούσα άποψη, αλλά μόνο όταν αλλάζει τροχιά. Ερμήνευσε όλες τις φασματικές γραμμές που εκπέμπει το υδρογόνο με αυτή την θεωρία και για την θεωρητική του αυτή εργασία τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής το 1922.
 
Διάσημες στο χώρο της φυσικής είναι οι αντιπαραθέσεις του με τον Αϊνστάιν σχετικά με την τότε νέα κβαντική μηχανική. Ήταν επίσης μέλος της ομάδας των φυσικών που εργάζονταν στο πρόγραμμα Μανχάταν για την κατασκευή της πρώτης ατομικής βόμβας. Ο γιος του, Aage Bohr, (1922-2009), ήταν επίσης φυσικός και τιμήθηκε με Νόμπελ το 1975 για τις έρευνές του σχετικά με την δομή του πυρήνα των ατόμων.
 
Οι νέες θεωρίες  της Κβαντικής Μηχανικής αμφισβήτησαν το τρέχον πλαίσιο κατανόησης, αναγκάζοντας την επιστημονική κοινότητα να ανοιχτεί σε μια εναλλακτική άποψη της πραγματικής φύσης της πραγματικότητας. Αυτό χρησιμεύει ως ένα μεγάλο παράδειγμα για το πώς τα πράγματα που λαμβάνονται αρχικά ως αληθή, τις περισσότερες φορές κι εντελώς ξαφνικά αποδεικνύονται μυθοπλασίες, όπως η θεωρία της σχετικότητας του  Αϊνστάιν π.χ. Αυτό συμβαίνει αρκετά συχνά σήμερα και με τις αγελαίες ανθρωπόμαζες να προσπαθούν να φέρουν τρόφιμα στο τραπέζι και να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους, δεν έχουν πραγματικά χρόνο για να συμβαδίσουν με όλα αυτά που ανακαλύπτονται και μένουν κολλημένες σε απαρχαιωμένες και αναχρονιστικές πεποιθήσεις, ξεπερασμένες εδώ και πολλές δεκαετίες.
 
Όταν πρόκειται για την σύνδεση μεταξύ όλων των ζωντανών συστημάτων, υπάρχουν μια σειρά από παραδείγματα που θα μπορούσε κανείς να χρησιμοποιήσει από πολλούς διαφορετικούς τομείς σπουδών. Βλέπουμε την σύνδεση σε όλες τις διαφορετικές μορφές, συμπεριλαμβανομένων σε όλη την διαδρομή μέχρι τα μικρότερα κομμάτια της ύλης, τα φυσικά «πράγματα», από τα οποία ο κόσμος μας αποτελείται. Στην κβαντική εμπλοκή για παράδειγμα, τα σωματίδια παραμένουν συνδεδεμένα έτσι ώστε αν τα διαχωρίσετε, ανεξάρτητα από την απόσταση, όποιες ενέργειες εκτελούνται σε ένα από αυτά να επηρεάζουν το άλλο. Αυτό έχει παρατηρηθεί για παράδειγμα με τα φωτόνια.
 
Αυτή η παράξενη σύνδεση δεν παρατηρείται μόνο στα μικρότερα επίπεδα του φυσικού κόσμου, αλλά και σε μεγάλη κλίμακα. Αυτό έχει αποδειχθεί από μια νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε στο Astrophysical Journal τον περασμένο Οκτώβριο, η οποία διαπίστωσε ότι εκατοντάδες γαλαξίες περιστρέφονται σε συγχρονισμό με τις κινήσεις των γαλαξιών που βρίσκονται δεκάδες εκατομμύρια έτη φωτός μακριά τους.
 
Αυτή είναι μια νέα ανακάλυψη και ένα νέο φαινόμενο που προήλθε από την μελέτη 445 γαλαξιών μέσα σε απόσταση 400 εκατομμυρίων έτη φωτός από τον πλανήτη μας. Η παρατηρούμενη συνοχή είναι εκπληκτική και οι επιστήμονες υποθέτουν ότι πρέπει να έχει να κάνει κάτι με «μεγάλης κλίμακας δομές» που ίσως τους συνδέουν, προκαλώντας τους να κινούνται σε τόσο ακριβή συγχρονισμό όπως κάνουν, ειδικά δεδομένου του γεγονότος ότι οι γαλαξίες που παρατηρούνται χωρίζονται από περίπου 20 εκατομμύρια έτη φωτός αποστάσεις. Με κάποιον τρόπο «αλληλεπιδρούν άμεσα μεταξύ τους», δήλωσε ο Joon Hyeop Lee, αστρονόμος στο Ινστιτούτο Αστρονομίας και Διαστημικής Επιστήμης της Κορέας.
 
Το έγγραφο αναφέρει ότι οι συγχρονισμένοι γαλαξίες είναι κατά κάποιο τρόπο ενσωματωμένοι κατά μήκος της ίδιας «μεγάλης κλίμακας δομής», η οποία περιστρέφεται αργά προς την αντίθετη κατεύθυνση και θα μπορούσε να είναι μια εξήγηση για την συνοχή που παρατηρείται μεταξύ της περιστροφής αυτών των γαλαξιών και των γειτόνων τους. Προφανώς, πάρα πολλά, ενώ είναι γνωστά στα «Μυστικά Διαστημικά Προγράμματα» όλων των Σκιωδών Κυβερνήσεων, για τις αγέλες είναι άγνωστα. Οι αγέλες πρέπει να σέρνονται και να πεθαίνουν στους δρόμους με μαζούτ και στους διαδρόμους των νοσοκομείων όπου τους χρησιμοποιούν σαν πειραματόζωα.
 
«Η δυναμική συνοχή ακόμη και σε εκατομμύρια έτη φωτός απόσταση ήταν απροσδόκητη και μια έκπληξη για εμάς, επειδή τέτοιες αποστάσεις είναι προφανώς πάρα πολύ μακριά για τους γειτονικούς γαλαξίες, στο να αλληλεπιδρούν άμεσα μεταξύ τους. Παρ’ όλα αυτά και δεδομένου ότι τα στοιχεία παρατήρησης υποστηρίζουν την προέλευση αλληλεπίδρασης της Δυναμικής συνοχής, δεν θα μπορούσαμε παρά να σκεφτούμε την πιθανότητα ότι είναι το απομεινάρι προηγούμενων αλληλεπιδράσεων.» λέει, δήθεν ξαφνιασμένος, ο Joon Hyeop Lee, πρώτος συντάκτης της μελέτης από το kasi στο Daejeon της Κορέας. Περσινά ξινά σταφύλια… αυτά είναι γνωστά από αρχαιοτάτων χρόνων, ας πει κάποιος στον τυπάκο να διαβάσει Έλληνες Φιλόσοφους, ειδικά τους Μέγιστους Ηράκλειτο, Αναξαγόρα και Δημόκριτο, (κι όχι τις αηδίες των Πλάτωνα, Αριστοτέλη περί ψυχής κι απίδια μάντολες της Mystery Babylon)
 
Αυτές οι «μεγάλες δομές» είναι από τώρα, αόρατες. Οι αστρονόμοι λένε πως δεν μπορούν να προσδιορίσουν τι είναι, αλλά η ανακάλυψη υποδεικνύει ότι οι δομές αποτελούνται κυρίως από σκοτεινή ύλη που συνδέει αυτούς τους γαλαξίες σε κάποιο είδος κοσμικού ιστού, καθώς οι γαλαξίες και το διάστημα γενικά φαίνεται να κυριαρχούνται από σκοτεινή ύλη. Αυτή είναι η ΔΥΝΑΜΗ, που συγκρατεί τα πάντα σε συγχρονισμό. Αυτές είναι οι απόρροιες του Αετού στο κοσμικό δικτυακό γίγνεσθαι. 
 
Εδώ μπαίνει ο κόσμος της επιστήμης των μη φυσικών, καθώς δείχνει να γεφυρώνεται το χάσμα που φαίνεται να χωρίζει την επιστήμη και την μεταφυσική.
 
Περισσότερα είναι άγνωστα από ό,τι γνωστά.
 
Ξέρουμε πόση σκοτεινή ενέργεια υπάρχει επειδή ξέρουμε πώς αυτή επηρεάζει την επέκταση του σύμπαντος. Εκτός από αυτό, η σκοτεινή ενέργεια είναι ένα πλήρες μυστήριο. Αλλά είναι ένα σημαντικό μυστήριο. Αποδεικνύεται ότι περίπου το 68% του σύμπαντος είναι σκοτεινή ενέργεια. Η σκοτεινή ύλη αποτελεί περίπου το 27%. Τα υπόλοιπα -τα πάντα στην Γη, όλα όσα έχουν παρατηρηθεί με όλα τα όργανά μας, (τεχνητά και βιολογικά) όλη την κανονική ύλη- αφορούν λιγότερο από το 5% του σύμπαντος. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν θα έπρεπε να ονομάζεται «κανονική» ύλη, αφού αποτελεί ένα τόσο μικρό κλάσμα του σύμπαντος.
 
Οι μη υλικές, αόρατες ουσίες (συνειδήσεις, ενέργειες, δομές) κυριαρχούν στον κόσμο μας, δεν είναι αντιληπτές από τις αισθήσεις των ανθρώπων, αλλά μπορούν να ανιχνευθούν.
 
Αν έχετε εξετάσει την σκοτεινή ύλη, μπορεί επίσης να γνωρίζετε ότι αυτό στο οποίο οι επιστήμονες αναφέρονται ως το κβαντικό κενό, συχνά συγχέεται με την σκοτεινή ύλη ή την σκοτεινή ενέργεια, αλλά δεν ακούμε γι’ αυτό στα κλασσικά μέσα ενημέρωσης των καλοπληρωμένων διανοητικών κολ γκερλς.
 
Ο χώρος δεν είναι πραγματικά άδειος, άλλα είναι γεμάτος ενέργεια. Η ενέργεια στο διάστημα δεν είναι ασήμαντη, υπάρχει πολλή από αυτήν και μπορούμε πραγματικά να υπολογίσουμε πόση ενέργεια υπάρχει σε αυτόν τον χώρο και ότι η πραγματικότητα πηγάζει από όλη αυτή την σκοτεινή ενέργεια. Ό,τι βλέπουμε κι αντιλαμβανόμαστε αναδύεται από αυτόν τον χώρο. Αυτή η ιδέα δημιουργήθηκε πριν από δεκαετίες με το «Casimir Effect» το οποίο δείχνει αυτό που ονομάζεται ενέργεια μηδενικού σημείου. Σήμερα, αρχίζουν να βλέπουν ότι αυτές οι έννοιες δεν είναι μόνο θεωρητικές, αλλά είναι πολύ πρακτικές. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πολλοί επιστήμονες, κατά τον τελευταίο καιρό, έχουν εκφράσει την ιδέα ότι αυτό που ονομάζουμε «Σκοτεινή Υλη» συγχέεται με αυτήν την «ενέργεια μηδενικού σημείου».
 
Πάρε, για παράδειγμα, το αταξινόμητο έγγραφο της Υπηρεσίας Πληροφοριών Αμυνας με τίτλο «Warp Drive, Dark Energy & The Manipulation of Extra-Dimensions» («Κίνηση στρέβλωσης, σκοτεινή ενέργεια & ο χειρισμός των έξτρα-διαστάσεων») γραμμένο και προετοιμασμένο για την υπηρεσία από τον ανώτερο φυσικό της έρευνας Richard K. Obousky, Ph.D. και Eric W. Davis, Ph.D. Για την Σκοτεινή Ενέργεια, αναφέρει το έγγραφο:
 
«Ενώ ξέρουμε τι κάνει η Σκοτεινή Ενέργεια, δεν καταλαβαίνουμε πλήρως την φύση της. Δεν καταλαβαίνουμε γιατί υπάρχει ή πως δημιουργείται, απλά ξέρουμε ότι παρέχει μια παντοτινή ΔΥΝΑΜΗ στον χωρόχρονο, προκαλώντας το σύμπαν να διαστέλλεται. Πραγματικά, πρόσφατες υψηλής ακρίβειας πειραματικές παρατηρήσεις, δείχνουν ότι η Σκοτεινή Ενέργεια είναι Η κοσμολογική Ενέργεια Κενού. Αυτές οι παρατηρήσεις βασίζονται στα μεγέθη των μεγάλων κόκκινων υπερκαινοφανών και αποτελούν πηγή υψηλής ερευνητικής δραστηριότητας τελευταία, οφειλόμενη στην μη αναμενόμενη ανακάλυψη ότι ο ρυθμός επέκτασης του σύμπαντος αυξάνεται, συχνά αναφερόμενη ως επιταχυνόμενη επέκταση.» αναφέρει το έγγραφο για την Σκοτεινή Ενέργεια.
 
Αυτό γίνεται πλέον αποδεκτό ως η «ΟΥΣΙΑ» του διαστήματος. Το διάστημα δεν είναι κενό, εάν εξετάζετε ένα άτομο, αποτελείται συνήθως από το «κενό διάστημα» αλλά ο χώρος δεν είναι πραγματικά κενός, είναι γεμάτος ενέργεια, με απίστευτη ΔΥΝΑΜΗ.
 
Ο Νικολά Τέσλα γνώριζε καλά αυτή την ΟΥΣΙΑ/ΔΥΝΑΜΗ στις αρχές του 20ου αιώνα: «Ολη η αντιληπτή ύλη προέρχεται από μια πρωτογενή Ουσία ή επιμονή πέραν της σύλληψης, γεμίζοντας όλο το διάστημα, το akasha ή τον φωτίζοντα αιθέρα, ο οποίος ενεργείται από την ζωή-δίνοντας Prana ή την δημιουργική ΔΥΝΑΜΗ, καλώντας στην ύπαρξη, στους ατελείωτους κύκλους όλα τα πράγματα και τα φαινόμενα» – Nikola Tesla, το μεγαλύτερο επίτευγμα του ανθρώπου, 1907

Κοσμική Οργονική Ενέργεια. Βίλχελμ Ράιχ
 
Το χρονικό διάστημα μέσα στο οποίο μελετήθηκαν οι κοσμικές οργονομικές λειτουργίες είναι πολύ μικρό. Δεν καλύ­πτει παραπάνω από μια δεκαετία. 'Ολες οι παρατηρήσεις, ωστόσο, που έγιναν σ’ αυτό το διάστημα κατέληξαν στο εξής συμπέρασμα:
 
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΝΕ «ΚΕΝΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ» ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ «ΚΕΝΟ». ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ΦΥΣΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ. ΟΙ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΑΥΤΕΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΘΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΧΤΟΥΝ. ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΝΑΠΑΡΑΧΘΟΥΝ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΛΕΓΧΘΟΥΝ. ΟΙ ΦΥΣΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ ΟΦΕΙΛΟΝΤΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΟΡΙΣΜΕΝΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ. Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΑΥΤΗ ΕΧΕΙ ΟΝΟΜΑΣΤΕΙ «ΚΟΣΜΙΚΗ ΟΡΓΟΝΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ».
 
Το κύριο χαρακτηριστικό της Οργονικής Ενέργειας είναι η κίνηση κι ο μεταβολισμός.
 
«Σε ορισμένες περιπτώσεις, π.χ. σοβαρής ανοργονίας, μπορεί να παρουσιαστεί ένα σταμάτημα (καθόλου κίνηση και μεταβολισμός) της οργονοενεργειακής κίνησης. Ένα τέτοιο σταμάτημα καταλήγει αναπόφευκτα σε μείωση του επιπέδου ικανότητας και στην τελική αποσύνθεση της οργονι­κής μονάδας που λέγεται οργανισμός, όπως στην περίπτωση του θανάτου. Αποσύνθεση οφειλόμενη στην απουσία οργονικού μεταβολισμού συμβαίνει και στα ξύλινα οικήματα που έχουν μείνει ακατοίκητα για πολύ καιρό. Αν μπορούσαμε να βρούμε γιατί το επίπεδο ικανότητας των οργονικών συστημάτων μειώνεται ύστερα από μια ορισμένη περίοδο λειτουργίας (γέρασμα) θα καταφέρναμε να προσεγγίσουμε πρακτικά το πρόβλημα του πώς να παρατείνουμε την ζωή.
 
Η ΟΡΓΟΝΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ «ΠΑΝΤΟΥ» ΚΑΙ ΣΧΗΜΑΤΙΖΕΙ ΕΝΑ ΑΔΙΑΣΠΑΣΤΟ ΣΥΝΕΧΕΣ.
 
Το συνεχές αυτό ποικίλει από μέρος σε μέρος ανάλογα με την «πυκνότητα» και την «συγκέντρωσή» του. Χρησιμοποιούμε ακόμα αυτούς τους μηχανικούς όρους που δανειστήκαμε από την φυσική της ύλης, παρ’ όλο που η φύση της οργονικής ενέργειας δεν είναι υλική. Πρέπει, λοιπόν, να είμαστε έτοιμοι να αντικαταστήσουμε αυτούς τους όρους με άλλους πιο κατάλληλους για να περιγράφουν τις λειτουργίες της οργονικής ενέργειας.
 
Η οργόνη διεισδύει σε όλο το διάστημα, ακόμα και σ’ αυτό που κατέχεται από στερεά σώματα. Διεισδύει το ίδιο σ’ ένα τσιμεντένιο τοίχο όπως και σ’ ένα χαλύβδινο. Η διαφορά βρίσκεται στην ταχύτητα της διείσδυσης. Το τσιμέντο απορροφά κι εκφορτίζει πολύ αργά την οργονική ενέργεια, ο χάλυβας έλκει την οργονική ενέργεια δυνατά και γρήγορα αλλά το ίδιο γρήγορα την αντανακλά, ενώ το μέταλλο δεν φαίνεται να μπορεί να κατακρατήσει την οργονική ενέργεια. Το γεγονός αυτό ίσως να έχει κάποια σχέση με την ταχεία ροή ενέργειας στα μεταλλικά καλώδια.
 
Κοσμική Οργόνη & Αιθέρας για να μάθεις πως αυτά που δήθεν «ανακαλύπτουν» οι «επιστήμονες» είναι ήδη γνωστά, μελετημένα και ερευνημένα από ανθρώπους που τους δολοφόνησαν για να μην γίνει γνωστή στους αγελαίους η αλήθεια. Είναι πάγια τακτική των Ελίτ της «Mystery Babylon» πρώτα δολοφονούν τους ανεξάρτητους ερευνητές κάθε κλάδου, κλέβουν τις έρευνες τους και τις παρουσιάζουν αργότερα τροποποιημένες κι αλλοιωμένες ως «μεγάλες ανακαλύψεις» από τις δικές τους μαριονέτες. Μοιράζουν και μερικά νομπέλ και το πόπολο κοιμάται ατάραχο κι ασφαλές στην κόψη του καλοακονισμένου ξυραφιού.
 
Ο παραδοξολόγος φιλόσοφος Ζήνωνας, ο επινοητής της διαλεκτικής, ανατρέπει ολόκληρο το οικοδόμημα των μαθηματικών και τοποθετεί την ανθρώπινη γνώση σε τελείως περιορισμένο πλαίσιο. «Κάθε ανθρώπινη γνώση στηρίζεται σε κάποια υπόθεση, που δεν δύναται να ελεγχθεί». Όλα είναι σχετικά». Στην Αθήνα δεν βρέθηκε κανένας να κατηγορήσει τον Ζήνωνα γιατί μονάχα λίγοι ήταν εκείνοι που καταλάβαιναν τι ακριβώς έλεγε. Τα συγκλονιστικά συμπεράσματα και οι επισημάνσεις του Ζήνωνα έχουν παραβλεφθεί επίτηδες από τους συστημικούς «επιστήμονες» (αλλά όχι, ευτυχώς, από τους ανεξάρτητους) από τότε μέχρι σήμερα, διότι είναι λύσεις σε θεωρίες που αναιρούν την επιστήμη τους και γι’ αυτό τον λόγο όλοι έχουν αρκεστεί σε μία γελοιωδέστατη κι αστεία προσπάθεια του Αριστοτέλη να απορρίψει τα επιχειρήματα του Ζήνωνα, ξεγελώντας τον εαυτό τους και τους άλλους ότι ο Αριστοτέλης το κατάφερε και άρα το ζήτημα έχει κλείσει!
 
Ο Δημόκριτος από τα Αβδηρα έλεγε ότι ο Γαλαξίας δεν ήταν τίποτε άλλο από αστρική σκόνη και ενέργεια, ο Εμπεδοκλής στον Ακράγαντα έλεγε ότι το φως των αστέρων χρειάζεται χρόνο για να φτάσει στην γη κι άρα δεν βλέπουμε την αληθινή εικόνα του ουρανού, ενώ ο Παρμενίδης ο Ελεάτης αμφέβαλλε ότι η γη είναι επίπεδη και θεωρούσε πως είναι σφαιρική κι ο Ενωπίδης στην Χίο είχε υπολογίσει την γωνία που σχηματίζει η ελλειπτική τροχιά της Γης με τον ουράνιο ισημερινό, και ο Ικέτας στις Συρακούσες είχε ήδη διακηρύξει ότι η Γη κινείται γύρω από τον εαυτό της.
 
Ο Λεύκιππος έλεγε όχι όλος ο κόσμος δεν είναι παρά ένας ατέρμων συνδυασμός κενού και «ατόμων». Τα άτομα αυτά περιστρέφονται στο διάστημα, συνδυάζονται μεταξύ τους και δημιουργούν σχήματα, αντικείμενα, τα πάντα γύρω μας, ορατά κι αόρατα, δεν είναι παρά ένας συνδυασμός ατόμων, τα άτομα είναι η μυστική ουσία των πάντων, ακόμη και της σκέψης. Ανάμεσα στα άτομα, υπάρχει το κενό, και μάλιστα η πραγματικότητα αποτελείται περισσότερο από κενό παρά από άτομα, ο κόσμος «δεν είναι» παρά «είναι», αλλά τα άτομα είναι τα πάντα που ξέρουμε. Ο Λεύκιππος είχε ανακαλύψει την 'Υλη.
 
Ο Λεύκιππος έγραψε το σύγγραμμα Μέγας Διάκοσμος, θρυλικό κυριολεκτικά, αφού η πατρότητα του αποδίδεται σε πολλούς άλλους, ενώ αμφισβητείται ακόμη και η ύπαρξη του Λεύκιππου, για τον οποίο, φυσικά, δεν έχουμε καμία άλλη πληροφορία, ούτε για την ζωή του ούτε για το έργο του. Όμως, στα Άβδηρα έτυχε ένας από τους μαθητές του Λεύκιππου να είναι ο Δημόκριτος. Ο Δημόκριτος ανέπτυξε και συμπλήρωσε την θεωρία της «ατομοκρατίας» (έναντι της θεοκρατίας) και τελικά επισκίασε τόσο πολύ τον δάσκαλο του, μέχρι του σημείου να αμφισβητηθεί η ίδια η ύπαρξη του και από τους γνωστούς λαγουμιτζήδες.
 
'Ολους αυτούς τους Έλληνες Φιλόσοφους δεν τους γνωρίζουν οι «επιστήμονες» που τάχα «ανακαλύπτουν» ενώ απλώς αναμασούν και μιμιδίζουν.
 
Σαφώς και υπάρχει μιά αόρατη ΔΥΝΑΜΗ που συνδέει και συντονίζει τα πάντα, από τα μικροκύτταρα ενός σώματος, μέχρι τους Γαλαξίες, και τα Σύμπαντα, συνδέοντας το διάστημα και συνδέοντας τον Χρόνο και τον Χώρο με τρόπους που μόνον οι εκτός συστήματος έχουν καταφέρει να εντοπίσουν και θεωρώ ότι αυτό που είναι πέρα από αυτή την μη φυσική Ουσία, είναι ο Νους, όπως τον περιγράφει ο Αναξαγόρας.
 
Αυτή η ΔΥΝΑΜΗ είναι αόρατη, αλλά διαποτίζει τα πάντα. Γιατί δεν διδάσκονται τα παιδιά μας τίποτε στα σχολεία τους για την Συμπαντική ΔΥΝΑΜΗ, παρά μηρυκάζουν θεολογικά παραληρήματα; Έχεις αναρωτηθεί; Μα, σκέψου, δεν θα επέτρεπε ποτέ το ιερατείο της «Mystery Babylon» να γνωρίζουν οι μαζάνθρωποι ότι μπορούν να έχουν την ζωή τους, την υγεία τους την μακροημέρευση και την ευδαιμονία τους κυριολεκτικά, στα χέρια τους. Αρκεί να ξέρουν πως να χρησιμοποιούν τον ΝΟΥ τους. Απαγορεύεται αυτό δια ροπάλου.
 
Ο συγκρητισμός των ανόμοιων και το παραλήρημα του NEW AGE
 
Επειδή όμως ο άνθρωπος από κατασκευής, είναι περίεργος, ερευνητικός και η αλήθεια δεν κρύβεται, έφτιαξαν τα εκτρώματα των θρησκειών για να κρατούν τα πρόβατα-πιστούς σε ύπνωση. Επειδή ήξεραν πως θα φέρουν το ιντερνέτ δεκάδες χρόνια πριν το αμολήσουν στην πλέμπα, έριξαν στο παιχνίδι μερικές εκατοντάδες παρασιτικά μιάσματα όπως η Ελένα Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ με την στοά της θεοσοφίας, και τα παρακλάδια της, την Annie Besant, κεφαλή του Βρετανικού τομέως του μικτού Τεκτονικού (Μασονικού) Τάγματος “Le Droit Ηumain” και της θεοσοφικής ομάδος, της The Arcane School (ιδρ. 1923), η οποία δημιούργησε και προώθησε το πασίγνωστο έκτρωμα του New Age, που έχει έντονο μεσσιανικό και συγκριτικό χαρακτήρα. Είναι τεκμηριωμένη η επίδραση της θεοσοφίας επί της μυστικής θρησκείας της Μασονίας, με κυριότερο χαρακτηριστικό την μεταδιδόμενη στην Μασονία θεοσοφική διδασκαλία περί ενός μελλοντικού, τελευταίου «Παγκοσμίου Εκπαιδευτού». Παρακλάδι της θεοσοφίας, είναι το ανέκδοτο «Στοά της Ανθρωποσοφίας» ή «Ροδοσταυρική Θεοσοφία» με ιδρυτή τον θεοσοφιστή Rudolf Steiner.
 
Πρόσθεσε σ’ αυτά τα μιάσματα και τους, φαινομενικά σκόρπιους, στυλ, Georges Gurdjieff, υπεύθυνου για το Οκτωβριανό Πραξικόπημα στην πολύπαθη Ρωσία και θαυμαστή της Μπλαβάτσκυ. Αν προσθέσεις καρύκευμα εξωτικό, λίγο ταντρισμό, λίγη γιόγκα, λίγη αστρολογία, λίγη πράνα, εσωτερικό χριστιανισμό, σουφισμό, συμπληρώνεται μια σούπα παπαρολαγνείας, στο αφήγημα της νέας εποχής. Ο εσωτερισμός είναι της μόδας και φοριέται πολύ, με αποτέλεσμα μια συνεχή ροή αγελαίων κι άνοων φουκαράδων και που εξακολουθεί να ανθεί στους αδύναμους και φοβισμένους που δεν τους τσίμπησε η δαγκάνα της εκκλησιάς.
 
Η «Στοά της Τετάρτης Οδού» Gurdjieff, του βρίσκεται στην πρακτική, με τεχνικές πειθαρχίας-υποταγής. Μαθητής του υπήρξε ο Πήτερ Ουσπένσκι που έφτιαξε το δικό του παρακλάδι με τον ίδιο αχταρμά ναρκομανίας. Μετά υπάρχουν και τα παρακατιανά καθικάκια στυλ Κοέλιο και 'Οσσο για τους πιο ηλίθιους της αγέλης των ανθρωπόζωων που τα παραληρήματα τους μεταδόθηκαν με τέτοιες καταστροφικές συνέπειες που μόνο με την πανούκλα που αφάνισε τα 3/4 των Ευρωπαίων το 16ο αιώνα μπορεί να συγκριθεί.
 
Σήμερα λέξεις και εκφράσεις χωρίς νόημα, ακατάληπτες σαν μουγκανίσματα, όπως «ψυχή», «πνεύμα», «θεραπείες για το σώμα, την ψυχή και το πνεύμα», «γνωρίστε τον εαυτό σας», «ταξιδέψτε μέσα σας», «τσάκρα», «κάρμα», «αύρα», «δεν υπάρχουν συμπτώσεις», «διαίσθηση», «οιωνοί», «όλον», «πεπρωμένο», «ισορροπία», «νέα εποχή», «Ταρό», «Ι-τσινγκ», «συνδεσιμότητα», «παγκόσμιο όραμα», «νέος άνθρωπος», «η καρδιά είναι το παν», «όπως πάνω έτσι κάτω», «Ερμής ο τρισμέγιστος» ο Αιγυπτιακός θεός μπαμπουίνος, «αγάπη, αγάπη, αγάπη» και φυσικά «αγάπη και φως» » το σύμπαν συνωμοτεί…» για σένα τον 8μάλακα και εκατοντάδες τέτοια ανούσια …πέφτουν σαν φέιγ βολάν στις συζητήσεις ή σαν σλόγκαν μιας παγκόσμιας εκκλησίας που αναζητεί περισσότερα υπάκουα πρόβατα.
 
Ο Αντονι Ρόμπινς είναι πνευματικός καθοδηγητής των πνευματικών ηγετών, εμπνευστής της μεθόδου Nac, την οποία έχει εφαρμόσει και στον πρόεδρο Κλίντον (ναι, αυτόν με τις κόκκινες γόβες). Ο Ντιπάκ Τσόπρα συγγραφέας βιβλίου με τίτλο «Οι επτά πνευματικοί κανόνες για την επιτυχία» στην Καλιφόρνια προτείνει τις δικές του μεθόδους new age σε διάσημες μαριονέτες όπως η Ντέμι Μουρ, η Ντόνα Κάραν κ.ά. Μερικοί μάλιστα από αυτούς τους «καθοδηγητές του πνεύματος», όπως η Σκωτσέζα Ρόζμαρι Αλτια, μέντιουμ και θεραπεύτρια, εμφανίζονται σε talk show για να αναπτύξουν τις απόψεις τους για το «Ελεύθερο πνεύμα». Σε επίσκεψή της στην Νότιο Ιταλία, η Αλτια «θεοποιήθηκε» πιστοί την πλησίαζαν στον δρόμο για να την αγγίξουν και να λάβουν λίγη από την χάρη της.
 
Το «σημασία έχει να περνάμε καλά» και το «αγάπη και φως» κάλυψε την υδρόγειο σαν πυρηνικό μανιτάρι και μετέτρεψε τους ανθρώπους σε ζόμπι ελευθέρας βοσκής.
 
Στο πιο αποκρυφιστικό συναντάμε τον Αλιστερ Κρόουλι, τον Τζακ Πάρσονς και τον Λ. Ρον Χάµπαρντ με τα εκατοντάδες παρακλάδια τους, από το Τάγμα του O.T.O, μέχρι την Σαηεντολογία.
 
Από τον Πάολο Κοέλο, τον Τζέιμς Ρέντφιλντ, τον Ντίπακ Τσόπρα ή τον Νιλ Ντόναλντ Γουόλς, που συναντιέται με τον Θεό και σε τρεις τόμους κάνει μια ασυνήθιστη συζήτηση μαζί του παρουσιάζοντάς τον σαν χίπη που ξέμεινε από το Γούντστοκ, αλλά κι από το «Μυστικό» της Ρόντα Μπερν, μέχρι τσελεμεντέδες ευτυχίας, βιβλία αυτοβοήθειας και οδηγούς επιτυχίας, όλα παραληρούν με τόσο κοινότοπη γλώσσα, τόσο υστερικά βαρετή και με τόσο χαζές θέσεις που κάνουν την πλέμπα να αισθάνεται θεός. Σαν μπόνους σερβίρουν και μια επιλεκτική περίληψη συγκρητισμού από ανατολίτικες ανοησίες, αστικές φοβίες, λίγη μεταφυσική, λίγο εξωτισμό, λίγο υπερφυσικό και πολύ ακατάληπτο. Δεν αναφέρομαι καν στις εκκλησίες με τις απίστευτες βλακείες περί αμαρτίας και συγχώρεσης, ενοχών και υποταγής που ο πνευματισμός του New Age απειλεί να τους αποκαθηλώσει.
 
'Ολοι ετούτοι -και πάμπολλοι ακόμη- έχουν σκοπό να σε κρατήσουν κοιμισμένο, αδύναμο κι ελεγχόμενο μέχρι θανάτου.
 
Κοινό τους γνώρισμα ότι δεν τολμούν να μιλήσουν για τους Έλληνες Φιλοσόφους, γιατί θα φανεί η γύμνια και την τρέλα τους.
 
Να μην μάθεις την ΔΥΝΑΜΗ σου και τι μπορείς να κάνεις με αυτήν.
 
Πέταξε τους στα σκουπίδια όπου ανήκουν.
 
Το έγκλημα καθοσιώσεως που κάνουν όλα αυτά τα βδελύγματα, είναι πως ανακατεύουν κάτι εξαιρετικά σημαντικό, όπως η Δύναμη που συνδέει του Γαλαξίες και τα Σύμπαντα, με λέξεις σκουπίδια όπως, θεός, ψυχή, πνεύμα, νους, ενέργεια …και πράσινα άλογα. Είναι βασική αρχή προπαγάνδας, κάτι που δεν μπορείς να το κρύψεις, γέμισε το με σκουπίδια να μην βγάζει κανένας άκρη. Έτσι η «Mystery Babylon» κρατάει φυλακισμένες τις αγέλες των ανθρωπόζωων κάτω από την αμάθεια, την υποταγή, την πειθώ και την άγνοια. Γιατί, φαντάσου να μάθεις ότι αυτή η Αόρατη Δύναμη είναι διαθέσιμη για να κάνεις ό,τι, μα ό,τι θέλεις. Να μην ασθενείς, να είσαι δυνατός, σθεναρός και να ζήσεις όσο κι όπως θέλεις. Α, πα πα, ποτέ δεν θα σου επιτρέψουν να κινηθείς προς αυτή την κατεύθυνση της Ελευθερίας. Έτσι θα σου παπαγαλίζουν το μυαλό, για σωτήρες και απίδια μάντολες.
 
Συγκλονιστικό να βλέπεις πόσο απίστευτα εύκολο είναι να εξαπατάς με επιτυχία και να κρατάς μεγάλα τμήματα του παγκόσμιου πληθυσμού σε φόβο και καταστολή. Μέσα από όλα τα στρώματα.
 
Οι συστημικοί επιστήμονες έχουν ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουν μέχρι να μάθουν να είναι αντικειμενικοί κι εκτός στοών και λαγουμιών, καθώς υπάρχουν πολλές απαντήσεις ήδη γνωστές από την αρχαιότητα. Αν θέλουν να πάνε πιο πέρα χρειάζεται να βγουν από τα λαγούμια και να συμπορευτούν με τους Μεγάλους Νόες του ανθρώπινου γίγνεσθαι για να μην γελοιοποιούνται, σαν τον κρετίνο τον Αϊνστάιν και τους ομοίους του.
 
Κάτι δείχνει να είναι ένα κοινός παρανομαστής κι αυτός είναι το γεγονός ότι μιά ΑΟΡΑΤΗ ΔΥΝΑΜΗ όπως η Σκοτεινή Υλη, Σκοτεινή Ενέργεια και το Πεδίο Ενέργειας Μηδενικού Σημείου, Κοσμική Οργονική Ενέργεια. του Βίλχελμ Ράιχ, είναι βασικά συστατικά σε σχέση με την δομή και την φύση της πραγματικότητας, όπως την αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος. Γιατί φυσικά, υπάρχουν πολλές πραγματικότητες που διαφορετικά είδη τις αντιλαμβάνονται με διαφορετικό τρόπο.
 
Τι είναι ακόμα πιο συναρπαστικό; Το γεγονός ότι ο ΝΟΥΣ διαδραματίζει αναπόσπαστο ρόλο στην διαμόρφωση του τρόπου με τον οποίο συμπεριφέρεται ο φυσικός ανθρώπινος κόσμος. Δεν μπορείς να μπεις στην κβαντική φυσική χωρίς να βουτήξεις στον ΝΟΥ. Ο Max Planck, ο θεωρητικός φυσικός που πιστώνεται με την προέλευση της κβαντικής θεωρίας εξηγεί το γιατί η κατανόηση της συνείδησης είναι τόσο απαραίτητη: «Θεωρώ τον Νου ως θεμελιώδη. Θεωρώ την ύλη παράγωγο της συνείδησης. Δεν μπορούμε να παρακάμψουμε την συνείδηση. Ό,τι συζητάμε, ό,τι θεωρούμε υπάρχον, αξιώνει τον Νου».
 
Το Σύμπαν έχει συνείδηση, έχει ΝΟΥ.
 
Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να συσσωρεύσεις ΔΥΝΑΜΗ και να συνδεθείς μαζί Του.
 
Η Δύναμη συσσωρεύεται αφού πετάξεις όλα τα σκουπίδια εκεί που ανήκουν κι αρχίσεις να χρησιμοποιείς τον Νου σου.