Ο κόσμος είναι γεμάτος τέρατα με αγγελικά πρόσωπα

Το αίσθημα του δικαίου είναι διαφορετικό από το συναίσθημα της δικαίωσης. Το δίκαιο μέσα μας εκφράζεται ως ισορροπία. Ισορροπία στη συμπεριφορά, ισορροπία στις σχέσεις, κοινωνική ισορροπία. Αλλά και ισορροπία στη μορφή, στο λόγο, στη σκέψη.

Ποιο, αλήθεια, είναι το κριτήριο της ισορροπίας σε μια ανισόρροπη κοινωνία;

Ένα όμορφο πρόσωπο, ένας σταθμισμένος λόγος, συχνά μας οδηγούν σε λανθασμένα συμπεράσματα υποκινούμενα από το υποσυνείδητο. Λόγια που στοχεύουν στο συναίσθημά μας, πρόσωπα που εμφανίζονται χαμογελαστά, επικοινωνιακά τεχνάσματα που συγκινούν.

Συν-κινούν.

Συν-κίνηση, συν-αίσθημα. Μεγαλειώδης δύναμη. Χωρίς κριτήριο, είναι χείμαρρος που ξεχύνεται στη θάλασσα, αναξιοποίητος, στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη, ωστόσο, κινεί φράγματα και ποτίζει χωράφια που μας είναι άγνωστα. Κι αυτά, και οι ιδιοκτήτες τους.

Ο κόσμος είναι γεμάτος τέρατα με αγγελικά πρόσωπα, κι οι άγγελοι συχνά είναι λασπωμένοι και γεμάτοι ουλές. Με ποιο κριτήριο θα ξεχωρίσεις τον ένα από τον άλλο;

Ασυνείδητο σταθερό κριτήριο είναι η ελάχιστη μετακίνηση. Οτιδήποτε διατηρεί τη βολή μας, τη συνήθειά μας, τον τρόπο που -διδαχτήκαμε να- υπάρχουμε, αυτό αποτελεί και το κριτήριο επιλογής μας. Πόσο θλιβερό!

Ζεις σ΄ ένα στρεβλό κόσμο, είσαι στρεβλά διδαγμένος και κάνεις τα πάντα για να διατηρήσεις τη στρεβλότητα αυτή, περιτυλίγοντάς τη σ' ένα όμορφο χαρτί συναισθήματος -που λανθασμένα συγχέεις με το αίσθημα της ισορροπίας. Χειραγωγείσαι πανεύκολα, κι επειδή βαθιά μέσα σου το γνωρίζεις, κοιτάς κι εσύ να χειραγωγήσεις λιγάκι όποιον σου βρίσκεται εύκαιρος, λαμβάνοντας έτσι μια θεσούλα στο πάνθεον των ισχυρών. Έχεις δεχτεί τη συνθήκη αυτή αμίλητα, μιας και η ομιλία χρειάζεται δομημένη σκέψη και κριτήριο. Φωνάζεις λόγια κουφά και χορεύεις με το υποκινούμενο συναίσθημα.

Το πρώτο βήμα είναι να κοιτάξεις μέσα σου και να αναγνωρίσεις. Δεν υπάρχει κάτι άλλο, κάτι που θα σε γλιτώσει από το πρώτο αυτό οδυνηρό βήμα. Θα νιώσεις να χάνεσαι κι εσύ μαζί με τη γη κάτω από τα πόδια σου, ίσως όμως καταλάβεις πως το έδαφος ήταν προβολή και δεν υπήρχε ποτέ στ΄αλήθεια. Και τότε, τότε ανατέλλει η μαγική αυτή στιγμή της Γένεσης, της γένεσης του αληθινού Εαυτού σου και της μεγαλειώδους σου Δύναμης.

Παραδίδω το φινάλε στον αγαπημένο Κώστα Βάρναλη.

Δούλευε γιὰ νὰ στουμπώσει
ὅλ᾿ ἡ Χώρα κι᾿ οἱ καμπόσοι.
Μὴ ρωτᾷς τὸ πῶς καὶ τί,
νὰ ζητᾷς τὴν ἀρετή!

Χάιντε θῦμα, χάιντε ψώνιο
χάιντε Σύμβολον αἰώνιο!
Ἂν ξυπνήσεις, μονομιᾶς
θά ῾ρτη ἀνάποδα ὁ ντουνιᾶς.