εγγύηση ότι θα γίνεις αντιληπτός· χρειάζεται
να χρησιμοποιείς τις ίδιες λέξεις του ίδιου είδους
της προηγούμενης εμπειρίας, και τέλος χρειάζεται
να έχεις κοινές εμπειρίες με κάποιον»
Φ. Νίτσε
Στο μυθιστόρημα ''αγάπη με α μικρό'' δινόταν το ακόλουθο παράδειγμα για το γιατί δεν μπορεί ποτέ να μοιραστεί στ’ αλήθεια μια εμπειρία:
Φαντάσου ότι πρόκειται να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι, από το οποίο δεν ξέρω πότε θα γυρίσω κι εσύ έρχεσαι στο σταθμό του τρένου να αποχαιρετιστούμε.
Αν αργότερα επικοινωνήσουμε δια αλληλογραφίας ή από τηλεφώνου και θυμηθούμε τον αποχαιρετισμό αυτό... δε θα μιλάμε για το ίδιο, ακόμα κι αν τρέφουμε την αυταπάτη ότι έτσι είναι.
Η δική σου και η δική μου θα είναι διαφορετικές αναμνήσεις, αν όχι εκ διαμέτρου αντίθετες.
Εσύ θυμάσαι έναν άνδρα που απομακρύνεται μέσα σε ένα τρένο και χαιρετά με το χέρι από το παράθυρο.
Εγώ, αντίθετα, θυμάμαι έναν άνδρα που ήταν ακίνητος στην αποβάθρα και μίκραινε.
Αυτό είναι το μόνο που μπορούμε να μοιραστούμε: η αίσθηση ότι ο άλλος μικραίνει.
Είναι κάτι που έχει τον απόηχό του στα συναισθήματά μας.
Όταν παίρνεις φυσική απόσταση από κάποιον, η παρουσία του στο ασυνείδητό σου μειώνεται σταδιακά.
Ίσως, υπ’ αυτή την έννοια, αυτό που συμβαίνει στο οπτικό επίπεδο να είναι καθαρή προετοιμασία για εκείνο που θα συμβεί μέσα στο μυαλό.
Όμως, ας γυρίσουμε στην αρχή: Η εμπειρία ποτέ δεν μπορεί να μοιραστεί, σερβίρεται σε ατομικές συσκευασίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου