τὸ τῆς τύχης δὲ καὶ τὸ τῆς θεοῦ νοσεῖ.
ΑΧ. Ἀγαμέμνονος παῖ, μακάριόν μέ τις θεῶν
1405 ἔμελλε θήσειν, εἰ τύχοιμι σῶν γάμων.
ζηλῶ δὲ σοῦ μὲν Ἑλλάδ᾽, Ἑλλάδος δὲ σέ.
εὖ γὰρ τόδ᾽ εἶπας ἀξίως τε πατρίδος·
τὸ θεομαχεῖν γὰρ ἀπολιποῦσ᾽, ὅ σου κρατεῖ,
ἐξελογίσω τὰ χρηστὰ τἀναγκαῖά τε.
1410 μᾶλλον δὲ λέκτρων σῶν πόθος μ᾽ ἐσέρχεται
ἐς τὴν φύσιν βλέψαντα· γενναία γὰρ εἶ.
ὅρα δ᾽· ἐγὼ γὰρ βούλομαί σ᾽ εὐεργετεῖν
λαβεῖν τ᾽ ἐς οἴκους· ἄχθομαί τ᾽, ἴστω Θέτις,
εἰ μή σε σώσω Δαναΐδαισι διὰ μάχης
1415 ἐλθών. ἄθρησον· ὁ θάνατος δεινὸν κακόν.
ΙΦ. λέγω τάδ᾽ οὐδὲν οὐδέν᾽ εὐλαβουμένη.
ἡ Τυνδαρὶς παῖς διὰ τὸ σῶμ᾽ ἀρκεῖ μάχας
ἀνδρῶν τιθεῖσα καὶ φόνους· σὺ δ᾽, ὦ ξένε,
μὴ θνῇσκε δι᾽ ἐμὲ μηδ᾽ ἀποκτείνῃς τινά,
1420 ἔα δὲ σῷσαί μ᾽ Ἑλλάδ᾽, ἢν δυνώμεθα.
ΑΧ. ὦ λῆμ᾽ ἄριστον, οὐκ ἔχω πρὸς τοῦτ᾽ ἔτι
λέγειν, ἐπεί σοι τάδε δοκεῖ· γενναῖα γὰρ
φρονεῖς· τί γὰρ τἀληθὲς οὐκ εἴποι τις ἄν;
ὅμως δ᾽, ἴσως γὰρ κἂν μεταγνοίης τάδε,
1425 [ὡς οὖν ἂν εἰδῇς τἀπ᾽ ἐμοῦ λελεγμένα]
ἐλθὼν τάδ᾽ ὅπλα θήσομαι βωμοῦ πέλας,
ὡς οὐκ ἐάσων σ᾽ ἀλλὰ κωλύσων θανεῖν.
χρήσῃ δὲ καὶ σὺ τοῖς ἐμοῖς λόγοις τάχα,
ὅταν πέλας σῆς φάσγανον δέρης ἴδῃς.
1430 οὔκουν ἐάσω σ᾽ ἀφροσύνῃ τῇ σῇ θανεῖν·
ἐλθὼν δὲ σὺν ὅπλοις τοῖσδε πρὸς ναὸν θεᾶς
καραδοκήσω σὴν ἐκεῖ παρουσίαν.
***
ΚΟΡ. Εσύ, κοπέλα, είσαι ψυχή γενναία·άλλες οι φταίχτρες· η θεά και η τύχη.
ΑΧΙ. Μακάριο κάποιος θεός θα μ᾽ έκανε, αν
θα ᾽παιρνα εσένα, κόρη του Αγαμέμνονα.
Καλότυχη η Ελλάδα, που έχει εσένα,
καλότυχη κι εσύ, που ᾽σαι Ελληνίδα.
Το είπες καλά και μ᾽ έναν τρόπο αντάξιο
για την πατρίδα· πόλεμο δε στήνεις
στη θεά, που σ᾽ εξουσιάζει· ο νους σου πήγε
και με τη λογική και με τη μοίρα.
Το χαραχτήρα σου είδα, κι έτσι ο πόθος
1410 μαζί σου να ενωθώ είναι πιο μεγάλος·
γιατί είσαι μια γενναία ψυχή. Και σκέψου·
θέλω να σε βοηθήσω και να γίνεις
γυναίκα μου· μεγάλο βάρος θα έχω,
τ᾽ ορκίζομαι στη Θέτη, αν τους Αργείους
δεν πολεμήσω για να σώσω εσένα.
Φριχτό κακό είν᾽ ο θάνατος, να ξέρεις.
ΙΦΙ. Σ᾽ όλους μπροστά ξεκάθαρα μιλάω.
Η Ελένη ανάβει μάχες, και αίμα ρέει
για το κορμί της· φτάνει αυτή· εσύ, ξένε,
μη σκοτωθείς για με και μη σκοτώσεις·
1420 κι άσε, αν μπορώ, να σώσω την Ελλάδα.
ΑΧΙ. Ευγενικιά ψυχή, δεν έχω πια άλλον
αντίλογο γι᾽ αυτά, μια κι έτσι κρίνεις·
γιατί υψηλό έχεις φρόνημα· η αλήθεια
αυτή ᾽ναι, ποιός ο λόγος να το κρύβω;
Αλλά, επειδή μπορεί ν᾽ αλλάξεις γνώμη
[και για να ξέρεις ποιά η δική μου στάση],
θα πάω και στο βωμό κοντά οπλοφόρους
θα βάλω, με σκοπό να μη σ᾽ αφήσω,
να σ᾽ εμποδίσω να πεθάνεις. Και ίσως
με αυτά που λέω κι εσύ να συμφωνήσεις,
αν δεις μαχαίρι δίπλα στο λαιμό σου.
1430 Δε θα επιτρέψω αστόχαστο χαμό σου·
πάω στο ναό μ᾽ αυτούς τους οπλοφόρους
κι εκεί θα καρτερώ ώσπου νά ᾽ρθεις κι η ίδια.
Φεύγει με τους οπλοφόρους.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου