ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἰφιγένεια ἡ ἐν Αὐλίδι (404-439)

ΜΕ. αἰαῖ, φίλους ἄρ᾽ οὐχὶ κεκτήμην τάλας.

405 ΑΓΑ. εἰ τοὺς φίλους γε μὴ θέλεις ἀπολλύναι.

ΜΕ. δείξεις δὲ ποῦ μοι πατρὸς ἐκ ταὐτοῦ γεγώς;
ΑΓΑ. συνσωφρονεῖν σοι βούλομ᾽, ἀλλ᾽ οὐ συννοσεῖν.
ΜΕ. ἐς κοινὸν ἀλγεῖν τοῖς φίλοισι χρὴ φίλους.
ΑΓΑ. εὖ δρῶν παρακάλει μ᾽, ἀλλὰ μὴ λυπῶν ἐμέ.
410 ΜΕ. οὐκ ἄρα δοκεῖ σοι τάδε πονεῖν σὺν Ἑλλάδι;
ΑΓΑ. Ἑλλὰς δὲ σὺν σοὶ κατὰ θεὸν νοσεῖ τινα.
ΜΕ. σκήπτρῳ νυν αὔχει, σὸν κασίγνητον προδούς.
ἐγὼ δ᾽ ἐπ᾽ ἄλλας εἶμι μηχανάς τινας,
φίλους τ᾽ ἐπ᾽ ἄλλους.... ΑΓΓΕΛΟΣ A. ὦ Πανελλήνων ἄναξ,
415 Ἀγάμεμνον, ἥκω παῖδά σοι τὴν σὴν ἄγων,
ἣν Ἰφιγένειαν ὠνόμαζες ἐν δόμοις.
μήτηρ δ᾽ ὁμαρτεῖ, σῆς Κλυταιμνήστρας δέμας,
καὶ παῖς Ὀρέστης, ὥστε τερφθείης ἰδών,
χρόνον παλαιὸν δωμάτων ἔκδημος ὤν.
420 ἀλλ᾽ ὡς μακρὰν ἔτεινον, εὔρυτον παρὰ
κρήνην ἀναψύχουσι θηλύπουν βάσιν,
αὐταί τε πῶλοί τ᾽· ἐς δὲ λειμώνων χλόην
καθεῖμεν αὐτάς, ὡς βορᾶς γευσαίατο.
ἐγὼ δὲ πρόδρομος σῆς παρασκευῆς χάριν
425 ἥκω· πέπυσται γὰρ στρατός —ταχεῖα γὰρ
διῇξε φήμη— παῖδα σὴν ἀφιγμένην.
πᾶς δ᾽ ἐς θέαν ὅμιλος ἔρχεται δρόμῳ,
σὴν παῖδ᾽ ὅπως ἴδωσιν· οἱ δ᾽ εὐδαίμονες
ἐν πᾶσι κλεινοὶ καὶ περίβλεπτοι βροτοῖς.
430 λέγουσι δ᾽· Ὑμέναιός τις ἢ τί πράσσεται;
ἢ πόθον ἔχων θυγατρὸς Ἀγαμέμνων ἄναξ
ἐκόμισε παῖδα; τῶν δ᾽ ἂν ἤκουσας τάδε·
Ἀρτέμιδι προτελίζουσι τὴν νεάνιδα,
Αὐλίδος ἀνάσσῃ. τίς νιν ἄξεταί ποτε;
435 ἀλλ᾽ εἶα, τἀπὶ τοισίδ᾽ ἐξάρχου κανᾶ,
στεφανοῦσθε κρᾶτα καὶ σύ, Μενέλεως ἄναξ,
ὑμέναιον εὐτρέπιζε καὶ κατὰ στέγας
λωτὸς βοάσθω καὶ ποδῶν ἔστω κτύπος·
φῶς γὰρ τόδ᾽ ἥκει μακάριον τῇ παρθένῳ.

***

ΜΕΝ. Αχ, συγγενείς λοιπόν δεν είχα ο δόλιος.
ΑΓΑ. Πώς! Φτάνει να μη θέλεις το χαμό τους.
ΜΕΝ. Πού θα το δείξεις αδερφός πως είσαι;
ΑΓΑ. Στα γνωστικά, μαζί σου· όχι στις τρέλες.
ΜΕΝ. Δικός σου να είναι του δικού σου ο πόνος.
ΑΓΑ. Να με καλείς κοντά σου κάνοντάς μου
καλό κι όχι λυπώντας με. ΜΕΝ. Σε αγώνα
410 λοιπόν ελληνικό δεν παίρνεις μέρος;
ΑΓΑ. Μα κάποιος θεός σάς τρέλανε, κι εσένα
και την Ελλάδα. ΜΕΝ. Για το σκήπτρο που έχεις
καμάρωνε, προδότη του αδερφού σου.
Θα βρω έναν άλλον τρόπο, σε άλλους φίλους
πηγαίνω…
Κάνει να φύγει, αλλά σταματά βλέποντας να έρχεται ένας αγγελιοφόρος.
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ
Αγαμέμνονα, στρατάρχη,
των Πανελλήνων, ήρθα φέρνοντάς σου
την κόρη σου Ιφιγένεια. Και η κυρά σου
η Κλυταιμήστρα, η μάνα της, μαζί ᾽ναι,
κι ο Ορέστης ο μικρός· χαρά να νιώσεις,
τόσον καιρό που λείπεις απ᾽ το σπίτι.
420 Μα ήταν πολύς ο δρόμος κι οι γυναίκες
πλάι στα νερά δροσίζονται μιας βρύσης·
και τ᾽ άλογα μαζί· σ᾽ ένα λιβάδι
στη χλόη, τις κατεβάσαμε, να φάνε.
Κι έτρεξα εγώ μπροστά, να σου μηνύσω
να ετοιμαστείς· γιατί ο στρατός το ξέρει
—γοργά το νέο απλώθηκε— πως ήρθε
η κόρη σου. Και τρέχουνε τα πλήθη
να δουν· για τους τρανούς όλοι μιλούνε,
πάνω τους πέφτουν οι ματιές του κόσμου.
430 Και λένε: «Τί σχεδιάζουν; γάμο ή άλλο;
Μήπως ο βασιλιάς την κόρη του έχει
ποθήσει και της μήνυσε;» Άλλοι πάλι:
«Στην Άρτεμη, πολιούχα της Αυλίδας,
προσφέρνουνε —σα νύφη— το κορίτσι·
ποιός να την παίρνει;» Ετοίμασε όμως τώρα
τα κάνιστρα που πρέπει και στεφάνι
βάλε —κι εσύ, Μενέλαε— στο κεφάλι,
γνοιάσου για τη χαρά του γάμου, μέσα
του αυλού ας ηχήσει λάλημα και χτύπος
ποδιών χορευτικός· για την κοπέλα
η μέρα τούτη καλορίζικη ήρθε.