Ο διάλογος

Είναι εύκολες οι διακηρύξεις μας, οι θεωρίες και τα κηρύγματα όταν δεν υπάρχει πραγματικός αποδέκτης, όταν δεν υπάρχει πραγματικός διάλογος.

Δεν έχουν όμως συνέχεια! Θαυμάζουμε, συμφωνούμε ή ειρηνευόμαστε, διαφωνούμε, αλλά δεν προχωράμε. Δεν θεραπεύουμε τον κόσμο μας. Δεν εξελίσσουμε τον εαυτό μας ή τους άλλους. Δεν προσφέρουμε αλλά αφαιρούμε.

Η πραγματική πρόκληση είναι να διεξάγεις διάλογο με ένα παιδί ή όποιον έχεις θεωρήσει κατώτερό σου (λιγότερο μορφωμένο, λιγότερο έξυπνο, λιγότερο «ξύπνιο», λιγότερο ικανό κλπ). Να κατέβεις από το βάθρο σου! Ισχύει και το αντίθετο φυσικά. 

Να τολμάς πραγματικό διάλογο με όποιον έχεις θέσει πάνω από σένα, σε βάθρο που είτε εσύ είτε η κοινωνία έχει βάλει κάποιον, με αποτέλεσμα να δειλιάζεις να φανερωθείς, να φοβάσαι να εκφραστείς. 

Αλλά ο διάλογος έχει άλλα χαρακτηριστικά. Εντελώς διαφορετικά από αυτά που έχουμε διδαχθεί εμπειρικά και έχουμε συνηθίσει.

- Να μπορείς να ξεκινάς από την αρχή, χωρίς να είναι τίποτα προ-εξασφαλισμένο. 

- Στο ίδιο επίπεδο η ματιά. Ούτε αφ’ υψηλού ούτε υποτελής. Υπάρχουν πολλά που αγνοείς. 

- Ενωμένες οι καρδιάς γιατί είχες το θάρρος να γνωρίσεις τον πόνο του άλλου, τον εσωτερικό του εαυτό, την ιστορία του. 

- Εξασφαλισμένη η αξία γιατί σου προσφέρει πεδίο μάθησης του εαυτού σου και προκαλεί τις πεποιθήσεις σου (που ονομάζεις «αλήθεια»).

Σε τέτοιου είδους προκλητικούς διαλόγους, που η έκβασή τους δεν είναι εκ των προτέρων εξασφαλισμένη με κηρύγματα, ανθρώπινους επιβλητικούς νόμους ή κούφιες προκηρύξεις, δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, κατήγοροι και ένοχοι.

Υπάρχει η αθωότητα, η καθαρότητα, η τόλμη να εγκαταλείψεις την εγωική οπτική σου. Υπάρχουν μόνο κερδισμένοι και η τιμή προς τη Ζωή. Υπάρχει η δημιουργία, η συνέχεια. 

Διαφορετικά όλα διακόπτονται και επαναλαμβάνονται οι ίδιοι κύκλοι, με άλλες αφορμές, άλλα φαινόμενα, διαφορετικά σκηνικά. Μέχρι να καταλάβουμε. Μέχρι να προχωρήσουμε…