Ίσως το πιο απογοητευτικό απ’ όλη την ιστορία, είναι να βλέπεις τα μάτια ενός δεκαεξάχρονου παιδιού, ριγμένα στο πάτωμα.Ίσως το πιο αποθαρρύντικο και αυτό που σε κάνει να χρεώνεις αποτυχία στην γενιά σου, είναι ένα χαμηλωμένο βλέμμα.
Ίσως εκεί που πρέπει να σταθείς είναι η ανησυχία που παρατηρείς και η ανασφάλεια που ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του.
Δώσαμε σ ‘αυτά τα παιδιά τεχνολογία, πολυτέλεια, μέσα για να επικοινωνούν.
Τους πήραμε το παιχνίδι τους, την γειτονιά, τα σκισμένα γόνατα.
Τώρα τους στερούμε και την φύση, τον ήλιο, την θάλασσα, την ελεύθερη κυκλοφορία.
Τους δώσαμε και σαφή μέτρα ασφαλείας από τον παππού και την γιαγιά, από τις αγκαλιές, τα χάδια τα φιλιά.
Τα εφοδιάσαμε με αντισηπτικό, οινόπνευμα και μια σακούλα για τα όνειρά τους. Για να τα κλείσουν μέσα και να τα βάλουν στην αναμονή, για όσο χρειαστεί.
Και απαιτήσαμε από αυτά να τα κατανοήσουν όλα, με την μία, γιατί πρόκειται για ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Μην χαμηλώνεις τα μάτια και μην σταματάς να ονειρεύεσαι.
Μην σταματάς να σκέφτεσαι, να έχεις φωνή και άποψη.
Τα όνειρα επιβιώνουν ακόμα και μέσα σε τέσσερις τοίχους.
Η ανθρωπότητα έχει πολλές φορές δοκιμαστεί και τα έχει καταφέρει.
Τώρα είναι που πρέπει να υπάρχει σύνεση, πειθαρχία και συνέπεια.
Έτσι θα γίνει και πάλι.
Τα όνειρα των νέων παιδιών, είναι τα όνειρά μας.
Είναι τα όνειρα του αύριο, είναι ο νέος κόσμος.
Ο κόσμος που θέλουν να ζήσουν, ο κόσμος που οφείλουμε να τους παραδώσουμε.
Τα νέα παιδιά έχουν δικαίωμα να γνωρίσουν, τί θα πει ελευθερία βούλησης και υπευθυνότητα απέναντι στον άνθρωπο και στην ανθρώπινη ύπαρξη.
Έχουν όμως και δικαιώμα να ζήσουν την ίδια την ζωή στο έπακρο.
Η απάντηση σε όλα τα ερωτήματα είναι ο άνθρωπος.
Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάει ποτέ κάνεις μας.
Μέσα από τον άνθρωπο θα έρθει το αισιόδοξο μήνυμα και θα γυρίσει η ελπίδα.
Γι' αυτό μην χαμηλώνεις τα μάτια, η ζωή σου ανήκει.
Η ζωή ανήκει σ’ αυτούς που διψούν να την ζήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου