Τον 17ο αιώνα ο Γάλλος φιλόσοφος Καρτέσιος ισχυριζόταν πως μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό του να μην έχει σώμα και να υπάρχει ως ασώματος νους. Κάτι τέτοιο πρέπει να είναι δυνατόν, υποστήριζε, γιατί ο νους και το σώμα διαθέτουν δύο ξεχωριστές ουσίες –τη σκέψη και την έκταση αντίστοιχα. Κατά συνέπεια, πρέπει να συνίστανται από διαφορετικές ουσίες, οι οποίες, αν και πάντα απαντούν μαζί σ’ αυτό τον κόσμο, θα μπορούσαν να διαχωριστούν αν κάποιος αποφάσιζε κάτι τέτοιο.
Αυτό το επιχείρημα για τη θεωρία που είναι γνωστή ως «δυϊσμός» βασίζεται στην εικαζόμενη δυσδιάκριτη φύση των ταυτόσημων οντοτήτων, μια εκδοχή του «Νόμου του Leibniz» σύμφωνα με την οποία «δύο» αντικείμενα σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να είναι ένα και το αυτό, αν υπάρχει κάποια ιδιότητα την οποία δεν διαθέτουν και τα δύο.
Ο Καρτέσιος δεν είχε αμφιβολία για το ποια από τις δύο ουσίες τον αντιπροσώπευε περισσότερο: «δεδομένου ότι μπορούσα να προσποιούμαι πως δεν είχα σώμα… αλλά ότι δεν μπορούσα, παρ’ όλα αυτά, να προσποιούμαι πως δεν υπήρχα… ως εκ τούτου συμπέρανα ότι ήμουν μια ουσία της οποίας ολόκληρη η ουσία ή φύση έγκειται στη σκέψη και η οποία, προκειμένου να υπάρχει, δεν χρειάζεται κανένα χώρο και δεν εξαρτάται από κανένα υλικό πράγμα».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου