Με αποδέχεστε… άρα υπάρχω;

Ο άνθρωπος, όπως όλοι λένε, είναι από τη φύση του κοινωνικό oν. Επιθυμεί τη συνύπαρξη και την αλληλεπίδραση. Στην απαρχή του ανθρώπινου είδους, σχηματίστηκαν οι πρώτες ομάδες, στις οποίες όλοι ήθελαν να ανήκουν, ώστε να έχουν πιθανότητες επιβίωσης. Κάλυπταν δηλαδή μία ανάγκη.

Στη συνέχεια, αυτές οι ομάδες οδήγησαν στις πρώτες κοινωνίες, όπου και πάλι υπήρχε η ανάγκη του «ανήκειν». Μάλιστα, οι αρχαίοι Έλληνες «εξοστράκιζαν» από την πόλη όσους παρέβαιναν τους νόμους και τους κανόνες της. Τότε όμως, αν και φυσικά υπήρχε η ανάγκη για αποδοχή, ο κάθε άνθρωπος έφερνε στην ομάδα και στην κοινωνία, τα δικά του προσωπικά στοιχεία, ποιότητες και ικανότητες, υπήρχε αυτό που λέμε «ποικιλομορφία». Τι μεσολάβησε λοιπόν όλα αυτά τα χρόνια και από την κάλυψη της ανάγκης επιβίωσης, η ίδια η αποδοχή, μετατράπηκε σε ζωτική ανάγκη για τον άνθρωπο;

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ ντυνόμαστε με ρόλους και μάσκες προκειμένου να μας αγαπά αρχικά η μαμά μας, έπειτα να είμαστε ιδανικοί για το ζευγάρι μας, να είμαστε οι καλύτεροι φίλοι, οι καλύτεροι επαγγελματίες κτλ. Δηλαδή ένα ατελείωτο γαϊτανάκι στο οποίο όταν λέμε να «είμαι η/ο καλύτερη/ος» φυσικά εννοούμε «αυτό που θέλουν οι άλλοι από εμάς για να είναι με εμάς».

Ξεκινάμε από την παιδική ηλικία που η μαμά θα μας αγαπά περισσότερο όταν είμαστε «καλά παιδιά» και ο Άι- Βασίλης θα μας φέρει δώρο επίσης μόνο αν έχουμε συνεργαστεί όλη την χρονιά «σωστά» με την μαμά. Δηλαδή πότε; Όταν κάνουμε αυτό που μας ζητούν οι άλλοι, λέγοντας πάντα «ναι» και αποφεύγοντας να τους στενοχωρήσουμε.

Στη συνέχεια, έρχεται η παρέα των συνομηλίκων, όπου εκεί νιώθουμε ότι κάνουμε επανάσταση, αφού δεν θέλουμε πια την αποδοχή αλλά στην ουσία το μόνο που άλλαξε είναι ότι η ίδια ανάγκη μας για αποδοχή χρειάζεται τώρα να καλυφθεί από τα «φιλαράκια» μας. Οπότε θα γίνουμε «κουλ», «αναρχικοί» , «αθλητικοί», «εναλλακτικοί» θα δοκιμάσουμε τσιγάρο, αλκοόλ και ό,τι άλλο θέλει η «παρέα» προκειμένου να μας αποδεχτεί.

Κι όταν όλα αυτά τελειώσουν και έρθει η ώρα να παντρευτούμε, αφού αυτό απαιτεί η ομοιομορφία, αρχίζει η αναζήτηση του άλλου μας «μισού», που φυσικά χρειάζεται να μας αποδεχτεί για να μας συμπληρώσει. Νέοι κανόνες, νέες συνήθειες, όχι φυσικά σύμφωνες με το μέσα μας αλλά με το «μισό» έξω από εμάς προκειμένου να συμπληρώσει το μέσα μας.

Τι γίνεται άνθρωπε, από τι τρέχεις να κρυφτείς; Γιατί χρειάζεται να σε αποδεχτεί τελικά κάποιος έξω από εσένα; Αυτό μας έμαθαν, μας είπαν ότι υπάρχουμε όταν μας αγαπούν οι άλλοι και για να γίνει αυτό χρειάζεται μόνο εμείς να «είμαστε καλά παιδιά», τον διαφορετικό τον φοβούνται, τον κοροϊδεύουν και πολύ περισσότερο τον απορρίπτουν.

Ναι, αυτός είναι ο κρυφός και μεγάλος μας φόβος, ότι αν είμαστε διαφορετικοί, οι άλλοι δεν θα μας θέλουν, θα ξεχωρίσουμε από το κοπάδι, άρα θα κινδυνεύσουμε. Σκέψου όμως λίγο, κάθε φορά που τρως ένα φαγητό που δεν σου αρέσει αλλά αρέσει στη μαμά, που επιλέγεις μια δουλειά που σιχαίνεσαι αλλά πληρώνει καλά, που επιλέγεις έναν σύντροφο που πληροί τα κοινωνικά κριτήρια αλλά δεν κάνει την ψυχή σου να γελάει, που ψάχνεις κάποιον εκεί έξω να σε αποδεχτεί, ποιον έχεις ήδη απορρίψει;

Ναι, γνωρίζεις την απάντηση, μα φυσικά Εσένα. Πρώτα, μας απορρίπτουμε εμείς και μετά ψάχνουμε να βρούμε τι φταίει και μας βασανίζει ένα ανικανοποίητο, ένα βαθύ εσωτερικό κενό που δεν γεμίζει με κανένα «μισό» ούτε με τα μπράβο των άλλων. Άλλωστε, η απόρριψη που τόσο σε τρομάζει, είναι τόσο απαραίτητη, αφού όλοι, εμείς και οι άλλοι, έχουμε δικαίωμα να διώξουμε από την ζωή μας ότι δεν μας αρέσει, να το απορρίψουμε, το ίδιο άλλωστε κάνει και το ίδιο μας το σώμα κάθε πρωί απορρίπτοντας κάθε περιττό και βλαβερό για να είμαστε υγιής.

Είναι πράξη επαναστατική να αποδεχτείς τον εαυτό σου όχι απλά για αυτό που είναι αλλά ακριβώς επειδή είναι έτσι όπως είναι. Ίσως τότε ζήσουμε σε έναν πολύ καλύτερο κόσμο. Συμφιλιώσου με εσένα και δες την πραγματικότητά σου, ακριβώς όπως είναι, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσεις να αλλάξεις και όλα όσα σε ενοχλούν και σε πληγώνουν γιατί μόνο τότε θα τα δεις. Και μην ξεχνάς αυτό που είχε πει ο συγγραφέας J. Brown:

«Οι άνθρωποι, ψάχνοντας την ευτυχία και την ολοκλήρωση, παίρνουν διαφορετικούς δρόμους. Επειδή δεν ακολουθούν τον δρόμο που ακολουθείς εσύ, δεν σημαίνει ότι έχουν χαθεί».