Είναι το δικό μου “θέλω” ή κάποιου άλλου;

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που μας σημαδεύουν. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που πρέπει συνειδητά ή μη να κάνουμε μια επιλογή. Μια επιλογή που θα καθορίσει τη ζωή μας, που θα καθορίσει το ποιοι είμαστε. Αυτή η στιγμή μπορεί να κάνει θόρυβο, να μας εντυπωσιάσει, να μας δυσκολέψει, αλλά μπορεί και να μην την καταλάβουμε μέχρι πολύ καιρό αργότερα που θα θερίσουμε τους καρπούς της επιλογής μας αυτής.

Δεν υπάρχουν καλές και κακές επιλογές. Υπάρχουν επιλογές που κάνουμε για εμάς, και επιλογές που μοιάζει να κάνουμε για εμάς. Το περιβάλλον μας πολλές φορές παίζει σοβαρό ρόλο ή και καθορίζει τις αποφάσεις μας, πόσοι και πόσοι από εμάς μεγαλώνοντας δεν άκουσαν το «τι θα πει η κοινωνία» , «τι θα πει ο κόσμος», «εμείς ή εγώ είχα άλλα όνειρα για σένα» και άλλες τέτοιες εκφράσεις που όταν βρεθήκαμε μπροστά σε ένα σταυροδρόμι επιλογών τις ακούσαμε είτε από τους γύρω μας, που ένιωθαν την ανάγκη να μας συμβουλέψουν (ή και να μας καθοδηγήσουν γιατί αυτοί ξέρουν), είτε τη δουλειά έκανε το μυαλό μας από μόνο του που μας τις σιγοψιθύριζε στο αυτί.

Και τότε παύουμε να είμαστε ο εαυτός μας. Αναλαμβάνουμε έναν ρόλο και σύμφωνα με αυτόν πορευόμαστε και προσπαθούμε να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες κάποιου άλλου, σαν ηθοποιοί που προσπαθούν να δώσουν στο κοινό αυτό που ο σκηνοθέτης έχει στο μυαλό του.

Τι συμβαίνει όμως όταν κλείνουν τα φώτα της παράστασης ή όταν οι κριτικές μας σαν ηθοποιοί δεν είναι καλές; Όταν κοιταζόμαστε στον καθρέπτη ένα πρωί και αυτός που αντικρίζουμε δεν μας αρέσει ή ακόμα χειρότερα δεν τον αναγνωρίζουμε; Είναι ίσως εκείνη η στιγμή που γυρνάμε πίσω και αναρωτιόμαστε, και αν τότε είχα ακολουθήσει τον άλλο δρόμο, που ίσως ήταν και αυτός που πραγματικά ήθελα;

Μακάρι να είχα ακολουθήσει την καρδία μου, τα όνειρά μου, όλα θα ήταν διαφορετικά. Αλλά ακόμα και να μην ήταν, όταν θα κοιταζόμασταν στο καθρέπτη, η αντανάκλασή μας δεν θα μας ήταν αποκρουστική ή άγνωστη. Θα ήταν σκυθρωπή, ίσως απογοητευμένη, αλλά περήφανη για όσα κατάφερε, για την παράσταση που έδωσε, για όσα πάλεψε, για τη διαδρομή που ακολούθησε και ας πάτησε αγκάθια ή βρήκε εμπόδια.

Το βιβλίο της ζωής μας γράφεται λέξη-λέξη, κάθε στιγμή, με κάθε μας επιλογή, και είναι πολύ σημαντικό, κάθε φορά που θα κάνουμε μια στάση και θα διαβάζουμε τις σελίδες που έχουμε γράψει να βρίσκουμε μέσα σε αυτές , εμάς τους ίδιους και όχι αυτούς που άλλοι αναγνώστες θα ήθελαν να διαβάζουν.

Ποτέ δεν ξέρεις πότε μια επιλογή που θα χρειαστεί να κάνεις, είναι αυτή που θα αλλάξει όλη σου τη ζωή. Οπότε κάθε φορά που θα έρθει η ώρα να αποφασίσεις για κάτι, τις στιγμές που θα υπολογίζεις τα θετικά και τα αρνητικά, τα πρέπει και δεν πρέπει, τις προσδοκίες, τις υποσχέσεις, τη σιγουριά ή την ανασφάλειά σου, πάρε μια βαθιά αναπνοή και ρώτα τον εαυτό σου:

Είναι δικό μου θέλω αυτό ή κάποιου άλλου; Αν κρινόταν η ζωή μου ολόκληρη τι θα επέλεγα; Θα ήθελα να διηγούμαι την ιστορία αυτή στα εγγόνια μου; Και έπειτα ετοιμάσου γιατί ένα νέο κεφάλαιο γράφεται στο βιβλίο της ζωής σου και πού ξέρεις, ίσως είναι και αυτό που θα το κάνει best seller.