Η προκατάληψη του τώρα

Ο άνθρωπος ως κοινωνικό ον συγκαταλέγεται σε ομάδες, συστήματα. Η αλληλεπίδραση και η διαμόρφωση ξεκινά μέσα από την οικογένεια και σιγά σιγά το άτομο διαφοροποιείται μέσα από τις δράσεις του στα κοινωνικά συστήματα.

Στα συστήματα υπάρχει ιεραρχία

Κάθε υποσύστημα ανήκει σε ένα σύστημα και κάθε σύστημα σε ένα υπερσύστημα. Τα υπερσυστήματα μεταβιβάζουν την πληροφορία στα συστήματα και αυτά στα υποσυστήματα. Στη σκάλα αυτή της ιεραρχίας υπάρχει συνεχής επικοινωνία μεταξύ των συστημάτων και η σύνδεση είναι μόνιμη. Κατά την αλληλεπίδραση μεταξύ των συστημάτων δημιουργείται ένα γινόμενο προϊόν που ονομάζουμε ανέλιξη. Οι ρόλοι μέσα στα συστήματα είναι διακριτοί, οριοθετημένοι ώστε κανείς να μη μένει ασύνδετος. Όσο μένουμε στα πλαίσια του ρόλου είμαστε συνδεδεμένοι με τους υπόλοιπους και δεν διασαλεύεται, έτσι, η τάξη μεταξύ των συστημάτων.

Ό,τι ζητείται στα συστήματα από τις ανώτερες ιεραρχίες είναι για να φέρει ανέλιξη. Για να γίνει, όμως, απόλυτη η σύνδεση μεταξύ των συστημάτων και να επιτυγχάνεται έτσι το ανώτατο γινόμενο ανέλιξης, είναι απαρραίτητο, η εστίαση της αλληλεπίδρασης να είναι στο εδώ και τώρα. Γιατί μόνο αν χρησιμοποιούμε τα δεδομένα που προσφέρει το παρόν, μπορούμε να δημιουργήσουμε κάτι εντελώς καινούριο, εξελιγμένο και πολυδιάστατα δημιουργημένο, αφού ελήφθησαν ως υλικά όλα όσα στο παρόν προσφέρονται. Το προϊόν αυτής της αλληλεπίδρασης έχει ήδη διαμορφώσει τα συστήματα που το παρήγαγαν, δίνει νέα πληροφορία σε άλλα συστήματα, τα οποία με τη σειρά τους διαμορφώνονται κι αυτά και έχουμε έτσι ένα καινούριο διαμορφωμένο παρόν.

Το γινόμενο της παρούσας ανέλιξης συναλλάσεται πάλι με άλλα συστήματα και έχουμε έτσι την αέναη ροή. Για να έχουμε, όμως, τέτοια δημιουργικά γινόμενα πρέπει να γνωρίζουμε και πως να συμπεριφερόμαστε στο παρόν. Σε ένα κλειστό σύστημα σίγουρα δεν μπορεί να εισρεύσει η πληροφορία και έτσι αυτό αντί να εξελίσσεται, ως οφείλει, σταδιακά αποδομείται και νεκρώνεται. Τα συστήματα πρέπει να είναι ανοιχτά στην παρούσα πληροφορία, διατηρώντας έτσι τη ζωτικότητά τους, να την λαμβάνουν και να την αξιοποιούν έτσι ώστε να εξελιχθούν. Καμία πληροφορία δεν είναι άσχετη με την εξέλιξη των συστημάτων αρκεί να αξιοποιηθεί σωστά. Σκοπός είναι να την μετατρέψουμε προς όφελός μας και όχι να την απορρίψουμε.

Η πληροφορία είναι κάτι εντελώς καινούριο, ένα νέο προϊόν στο τώρα και δεν πρέπει να υπάρχει καμιά προκατάληψη ως προς αυτή. Κάθε πληροφορία του παρόντος, από όποιο σύστημα και αν προέρχεται, είναι προϊόν μιας ανώτερης ιεραρχίας που απλά διάλεξε το συγκεκριμένο σύστημα να τη διοχετεύσει. Καθώς τα υποσυστήματα δέχονται την πληροφορία μεταλλάσσονται τα ίδια αλλά και διαμορφώνουν την πληροφορία αφού την συγκεράζουν με άλλες που υπάρχουν εκείνη τη στιγμή στο χρονικό γίγνεσθαι.

Στο παρόν μας, λοιπόν, παρατηρείται να συμβαίνει ένα συστημικό γίγνεσθαι που συνεχώς διαμορφώνει το τώρα. Τα υποσυστήματα που είναι τα μέλη ενός συστήματος είναι η βάση που θα αξιοποιηθεί η πληροφορία. Αυτά είναι υπεύθυνα για τη σωστή της διαχείριση, που θα την χρησιμοποιήσουν, με τι τρόπο ώστε να διαμορφωθούν τα ίδια προς μια θετική κατεύθυνση και η πληροφορία πλέον να αλλάξει κι αυτή μέσα από τη συναλλαγή. Πώς διαχειριζόμαστε όμως εμείς, τα υποσυστήματα, τις πληροφορίες που έρχονται στο παρόν μας;

Μελαγχολική η διαπίστωση: Δεν ζούμε το τώρα!

Υπακούμε συνεχώς στις συντεταγμένες του παρελθόντος και του μέλλοντος ενώ η παρούσα στιγμή μηδενίζεται, εκφυλίζεται, χάνεται και δεν αποδίδεται.

Το μεγαλείο της ζωής βρίσκεται στο τώρα, στο δευτερόλεπτο που καλούμαστε να αδράξουμε.

Δεν υπάρχει χθες, έχει περάσει, ούτε αύριο, δεν έχει έρθει ακόμη, το μόνο που υπάρχει είναι το τώρα. Αυτό που μόνιμα υποτιμάμε, το θεωρούμε δεδομένο και το παρασέρνουμε ποδοπατώντας το με όλη μας την αχαριστία.

Ή μήπως δεν είναι αχαριστία, όπως δείχνει, και είναι απλά φόβος; Ο φόβος μας να αναλάβουμε την ευθύνη των θέσεών μας και των ενεργειών μας;

Όμως μόνο εκεί, στη στιγμή, μπορείς να βρείς όσα ψάχνεις. Να μιλήσεις, να εκφραστείς, να αλληλεπιδράσεις, να αισθανθείς, να ζήσεις, να εξελιχθείς. Μέσα στα τόσα πολλά που κατακλύζουν και μονοπωλούν τη μέρα μας, το μυαλό μας βρίσκεται είτε ένα βήμα πίσω είτε πολλά μπροστά κάνοντας το παρελθόν και το μέλλον να συρρικνώνουν το παρόν και να χάνει ο άνθρωπος το μόνο πραγματικά ρεαλιστικό πεδίο δράσης που βιώνει. Πόσο ελεύθερο και πόσο άνετο είναι το τώρα; Με το παρελθόν και το μέλλον να το προκαταλαμβάνουν αλλά ακόμα και να το βιάζουν χρονικά χωρίς να το αφήνουν να εξελιχθεί ομαλά. Το τώρα είναι η συνέχεια του παρελθόντος χωρίς όμως να προδικάζεται από αυτό καθώς εμπεριέχει δικά του δεδομένα που δεν γνωρίζει το παρελθόν. Το τώρα έχει δικά του δεδομένα ισχυρότερα του παρελθόντος αφού τώρα πραγματώνεται. Η εμπειρία του παρελθόντος δεν μπορεί να γίνει προκατάληψη του τώρα όπως επίσης δεν μπορεί να δεσμεύσει το τώρα, το μέλλον μέσα από τους στόχους που έχουμε προκαθορίσει.

Είναι πλέον φανερό ότι ο άνθρωπος ζει την καθημερινότητά του μέσα από μια “φρενίτιδα” του νου προσπαθώντας να ανταπεξέλθει στην μέρα του.

Ζούμε έτσι συνεχώς μέσα σε μια βιασύνη κάνοντας μηχανικές κινήσεις, και έτσι αντιμετωπίζουμε σχεδόν όλα τα πράγματα που μετέχουμε. Μηχανικά, ασυνείδητα σε βαθμό να μη θυμόμαστε ακριβώς τι κάναμε ή πως το κάναμε. Το μηχανικά και το ασυνείδητα είναι βέβαια μόνο ελάχιστοι από τους χαρακτηρισμούς που μπορούμε να προσάψουμε στην αντιμετώπιση της στιγμής, καθώς ο νους μας την παρούσα στιγμή της πράξης δεν βρίσκεται εκεί ή ακόμα κι αν είναι παρόν καθορίζεται στον τρόπο που θα σκεφτεί και θα ενεργήσει στο τώρα από χιλιάδες πράγματα. Αυτό, όμως, στερεί απο εμάς την εμπειρία και παραμένουμε στο ίδιο εξελικτικό επίπεδο, όσο δεν εντυπώνουμε μέσα μας τα προηγούμενα στάδια.

Σίγουρα ο καθένας μας έχει διαμορφωθεί και έχει αναπτυχθεί κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες που τον οριοθέτησαν στην ενήλικη ζωή του. Αυτό περιλαμβάνει και τον τρόπο που σκέφτεται και ενεργεί. Έχει πάρει έτσι, ήδη, το βάπτισμα της προκατάληψης καθώς όλα γύρω του εξελίσσονται για αυτόν, με βάση όσα ήδη γνωρίζει και με τη ροπή των πραγμάτων να γέρνουν σε ίδιες, γνώριμες κατευθύνσεις. Η δυναμική του παρόντος δεν μπορεί να επισκιάζεται από το παρελθόν και όμως το κάνουμε εμείς. Το παρελθόν διαπνέει το παρόν, δίνοντάς του αποχρώσεις και δυναμικές του χθες. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι το κάθε τώρα είναι μια μοναδική ευκαιρία για να αντιληφθούμε την ελευθερία που μας παρέχει να ενεργήσουμε κατά βούληση συνειδητή χωρίς φόβο, προκατάληψη ή μετάφραση. Να μπορούμε αμερόληπτα να ακούμε ό,τι λέγεται και να βλέπουμε καθαρά χωρίς “φακούς” που διαστρεβλώνουν. Αυτό απαιτεί καθαρό νου και καρδιά. Η διαύγεια και η καθαρότητα δε σημαίνει αφέλεια, αλλά πραγματική ειλικρινή πρόθεση ευγενικής διαχείρησης. Διαύγεια, επίσης, σημαίνει διάκριση.

Πόση διάκριση έχουμε στο τώρα

Μήπως υπακούμε σε νομοτέλειες; Κατά κάποιο τρόπο, ασυνείδητα, το παρόν μας είναι μόνιμα συνδεδεμένο με τις μνήμες του παρελθόντος μας και τις προσδοκίες του μέλλοντος. Ένα τέτοιο συνοθύλεμα σκέψεων δημιουργούν τέτοιο νοητικό θόρυβο στο μυαλό μας που δεν μας αφήνει αμερόληπτους και χωρίς κριτική στο παρόν μας. Το αληθινό παρόν δεν μπορεί να ειδωθεί καν από εμάς, αφού μόνιμα το μεταφράζουμε είτε από τις παρελθοντικές εμπειρίες μας, είτε το κοιτάμε ιδιοτελώς θέλοντας να αποκομίσουμε κάτι από αυτό στο μέλλον. Ποτέ όμως δεν το κοιτάμε ίσια στα μάτια να μας δείξει αυτό τί θέλει από εμάς και πως αρμόζει εμείς να φερθούμε σε αυτό. Γιατί το κάθε τώρα είναι μοναδικό, είναι το δώρο που μας δόθηκε να εξελιχθούμε ως άνθρωποι.

Κάθε τώρα είναι μια μοναδική ευκαιρία για καινούρια ξεκινήματα, αλλαγή στάση ζωής και εμπλουτισμό και εμείς το κλείνουμε, το παγιδεύουμε σαν να τιμωρούμε τους εαυτούς μας κλειδώνοντάς μας σε μια φυλακή, που υπακούει στο χθες και το αύριο κι όχι το τώρα. Μια φυλακή πεποιθήσεων του νου που δεν μας επιτρέπει να ξεφύγουμε από τον προκαθορισμένο περίγυρο που έχουμε βάλει για φράχτες. Φράχτες που μας υπενθυμίζουν, διαρκώς, πως μέχρι εκεί μπορούμε να φτάσουμε, μη διανοηθούμε να πάμε παραπέρα. Μια ζωή εκεί μέσα να γυρνάμε. Είναι τότε που τα συστήματα προκαταλαμβάνουν το παρόν.

Το ρήμα “προκαταλαμβάνω” σημαίνει εγώ επηρεάζω με συγκεκριμένο τρόπο και προσδίδει όχι μόνο αρνητικότητα αλλά ταυτόχρονα και περιορισμό. Στην περίπτωση αυτή, έχουμε ένα κλειστό σύστημα που δεν ανέχεται καμιά καινούρια πληροφορία. Με αυτόν τον τρόπο, όμως, δεν μπορεί να επιτευχθεί η ανέλιξη και τα δεδομένα παραμένουν ίδια. Τα συστήματα δηλαδή καταστρέφουν μόνα τους τις προοπτικές τους. Πόσο ασυγχρόνιστος μοιάζει ο άνθρωπος στο παρόν του! Κάθε φορά που νομίζει ότι ξέρει πως έχουν τα πράγματα στο παρόν, κινείται έτσι ώστε να τα φέρει σε αυτή την κατάσταση μη λογαριάζοντας τα σημεία που του δείχνουν ότι ενδεχομένως τα πράγματα να έχουν αλλάξει. Εδώ είναι που αντιμετωπίζουμε μια τυφλότητα, μια απενεργοποίηση των αισθήσεων και του νου και βάζουμε τον “αυτόματο πιλότο” να διεκπεραιώσει τις υποθέσεις μας. Δε βλέπουμε, δεν παρατηρούμε τίποτα στο παρόν μας, τα έχουμε ήδη εικόνα στο μυαλό μας τα δεδομένα μας. Έτσι ό,τι καινούριο κι αν έρθει, ως πληροφορία, εμείς θα το εντάξουμε στο παλιό και η ευκαιρία για δημιουργία και ανέλιξη θα χαθεί.

Τα αντίθετα αποτελέσματα φέρουν τα ανοιχτά συστήματα που λειτουργούν με θετικότητα και αισιοδοξία. Γιατί, δρώντας με αυτόν τον τρόπο, επηρεάζουν θετικά το παρόν, ανοίγουν προοπτικές και δρόμους, τολμούν και τελικά φέρνουν όμορφα αποτελέσματα. Μάλιστα τα πιο τολμηρά συστήματα δημιουργούν, τα ίδια, τις ευκαιρίες για ανέλιξη.

Στο παρόν μπορούμε να ακούμε τι μας ψιθυρίζει η ψυχή μας και τι ερμηνεύει το σώμα μας μέσα από τις αισθήσεις και τα συναισθήματα. Έχουμε, έτσι, τη δυνατότητα να διατηρούμε την ευελιξία στον τρόπο διαχείρισης αλλά και την ευκαμψία του τρόπου σκέψης διατηρώντας το σύστημα ζωντανό.

Να παρατηρούμε τα συναισθήματά μας και να αναρωτιόμαστε. Τότε έρχονται οι απαντήσεις η μία μετά την άλλη σε κάθε ζήτημα. Ζώντας στο παρόν μπορείς να “ακούσεις” τι ζητάει κι αυτό από σένα. Αυτό συνοδεύεται και προϋποθέτει τη σύνδεση με ανώτερα επίπεδα συνείδησης και έτσι ο άνθρωπος γίνεται πραγματικός αγγελιοφόρος, λαμβάνοντας τη θέση που έχεις στο στερέωμα κάνοντας τις σωστές συνδέσεις που θα φέρουν ανέλιξη. Γιατί έχει εναρμονιστεί τόσο με τον εαυτό του όσο και με το όλον και δεν είναι πλέον ένα ξεκομμένο κομμάτι, ασύνδετο που δεν ξέρει που και πως να ταιριάξει. Η πραγματική σύνδεση με τον εαυτό και το περιβάλλον στο τώρα είναι όταν είμαστε σαν τα παιδιά. Αισιόδοξα, με πίστη, χωρίς αμφιβολίες, με καθαρή καρδιά και αγνή διάθεση αλλά και έναν αμερόληπτο νου χωρίς κριτική. Όταν χάνουμε το παιδί μέσα μας, δεν είμαστε ζωντανοί και έτσι δεν μπορεί να ξυπνήσει η συνείδησή μας. Όταν, δε, το παιδί εμπλουτίζεται με εμπειρίες και έχει τη γνώση τότε έχουμε την πραγματική θεώρηση.

Όταν η λογική και το συναίσθημα συνδέονται

Το πνεύμα, λοιπόν, στο τώρα, είναι αγνή και αισιόδοξη διάθεση διερεύνησης, χωρίς κριτική και παράλληλα ώριμη αντιμετώπιση ενηλίκου. Είναι τότε που, στο σώμα μας, ο εγκέφαλός μας χρησιμοποιεί το 100% της λειτουργίας του, ενεργοποιώντας και τα δυο ημισφαίρια, τη λογική (αριστερό ημισφαίριο) και το συναίσθημα (δεξί), φέρνοντάς τα σε σύνδεση. Αυτό δεν είναι εφικτό, όταν ζούμε μέσα από μοτίβα και συνήθειες. Μπορούμε όμως να έχουμε πρόσβαση στο 100% όταν αρχίζουμε να σκεφτόμαστε ολιστικά, συνδέοντας τα δυο ημισφαίρια. Γιατί μέσα στη μέρα μας, πότε χρησιμοποιούμε μόνο το ένα και κάποιες άλλες φορές μόνο το άλλο. Η σύνδεση των ημισφαιρίων έχει πολλά πλεονεκτήματα, καθώς η μάθηση γίνεται με μεγάλη ευκολία αλλά και το γεγονός ότι ενεργοποιούμε με τέτοιον τρόπο τον εγκέφαλό μας, υποστηρίζει κατά πολύ όλο το νευρικό μας σύστημα. Σπουδαίο είναι και το γεγονός ότι μαθαίνουμε να απολαμβάνουμε τις στιγμές μας χωρίς να τις ζούμε σαν αγγαρεία.

Κάπου εδώ, πρέπει να αναλογιστούμε πόσο γρήγορα μεταβαίνουμε από τη μία ομιλία σε μία άλλη, από μια πράξη σε μια άλλη, σπασμωδικά, άλλες φορές με διακοπές, ανολοκλήρωτα. Δε στεκόμαστε ακέραιοι απέναντι στα γεγονότα.

Αυτό οφείλεται στην βία που φέρνει το παρελθόν και το μέλλον στο τώρα. Για να παραστούμε, ολοκληρωμένοι, στο τώρα αρμόζει να αφιερώνουμε λίγο χρόνο, ίσως κάποια δευτερόλεπτα, να κατακαθίσει ό,τι είπαμε, ό,τι αποφασίσαμε, ό,τι ξεκινούμε να κάνουμε για να το νιώσει το μυαλό, η ψυχή και το σώμα. Επίσης, χρειάζεται το μικρό κενό για να διαχωριστούν τα γεγονότα μεταξύ τους και το καθένα να έχει τη δική του ιδιαιτερότητα. Είναι σαν να επιτρέπουμε να μας περιβάλλει, σαν αύρα, η δυναμική από κάθε τί που ενεργούμε.

Καθώς, λοιπόν, το τώρα είναι το μοναδικό σημείο πρόσβασης στη ζωή, το μόνο λογικό είναι να θέλουμε να το διανθίζουμε με ομορφιά, να το κάνουμε καλύτερο, πιο λειτουργικό, δημιουργικό και γενικά να του δώσουμε υποδομές που μπορούν να φέρουν σαν συνέχεια κάτι ακόμα πιο ολοκληρωμένο. Γιατί όλα έχουν μια συνέχεια κι όταν κάτι εξελίσεται συνετά και όμορφα τέτοιες διαδρομές θα απαντώνται και στο μέλλον. Ένα όμορφο παρόν εξευγενίζει το παρελθόν και προϊδεάζει το μέλλον. Είναι σαν να συντονιζόμαστε σε συγκεκριμένο μήκος κύματος, της χαράς, της δημιουργίας αλλά και της αποδοχής του τώρα. Τα συστήματα, όταν απαρτιώνουν αυτές τις έννοιες στο παρόν, θα φέρουν πραγματική ευδαιμονία τόσο στο εσωτερικό τους, όσο και στις αλληλεπιδράσεις τους με άλλα συστήματα.

Στο τώρα συντελούνται δυο πράξεις: Το είναι και το γίγνεσθαι

Η μία είναι αυτή που ήδη διαμορφώνει το παρόν μας ως υπάρχουσα κατάσταση και η άλλη αυτή που εμείς ενεργούμε, ή μπορούμε να πούμε, λαμβάνουμε και αποδεχόμαστε το παρόν και έπειτα ενεργούμε. Παρατηρούμε, εδώ, ότι το ένα μέρος είναι ήδη διαμορφωμένο ενώ το άλλο μέρος καλεί εμάς να λάβουμε θέση ως προς αυτό. Το τώρα, δηλαδή, ζητάει τη δική μας τη συνδρομή για να εξελιχθεί. Το ρήμα συνδράμω σημαίνει να τρέξω μαζί, έτσι φαίνεται ότι κι εμείς παίζουμε πολύ ουσιαστικό ρόλο, όσον αφορά τις επιλογές μας, στο τώρα αφού το ίδιο μας ζητά να δημιουργήσουμε μαζί. Εδώ πρέπει να αναλογιστούμε τη στάση μας απέναντί του.

Το τώρα έχει σοφία, καθώς η ετυμολογία του σημαίνει εις την ώραν, δηλαδή ότι είναι η κατάλληλη ώρα να έρθει ή να γίνει κάτι. Αυτό και μόνο θα έπρεπε να μας ηρεμεί γιατί δεν είναι κάτι που εξαρτάται από εμάς αλλά η ώρα το φέρνει. Επομένως, το αποδεχόμαστε με τη σιγουριά ότι έτσι είναι. Γιατί μόνο με την αποδοχή μπορούμε να κατανοήσουμε που βρισκόμαστε και έπειτα να ενεργήσουμε. Και αν λέμε πως ο άνθρωπος έχει έναν προορισμό, το κάθε τώρα είναι το όχημά του για να φτάσει. Γιατί το τώρα του καθενός έρχεται ειδικά για τον ίδιο για να τον μεταφέρει εκεί που έπρεπε να είναι. Το τώρα έχει κι αυτό δικό του προορισμό για εμάς και σηματοδοτεί την πορεία μας. Η δική μας στάση σε αυτό θα καθορίσει προοπτικές. Ό,τι φέρνει το τώρα δεν είναι πότέ μονοδιάστατο.

Πέρα από τα αυτονόητα και τα οφθαλμοφανή συμβαίνουν πολλά παράλληλα πράγματα και υπάρχουν νοήματα που πρέπει να αναλύσουμε. Να μάθουμε να ανοίγουμε το τώρα μας σαν βεντάλια και να αποκρυπτογραφούμε τι σημαίνει το συγκεκριμένο γεγονός, τι ήρθε να μας πει και να μας διδάξει. Κάποια γεγονότα έρχονται για να μας ταρακουνήσουν σαν άνεμος απλά και μόνο για να αποδείξουμε ότι έχουμε σταθερές αξίες και τις υποστηρίζουμε ασχέτως συγκυριών. Είναι κάτι σαν δοκιμασία που, αν την περάσουμε, θα πάμε στο επόμενο στάδιο ή επίπεδο. Αν μας γυρίσει πίσω σε παλιά μοτίβα τότε κάτι δεν έχουμε καταλάβει καλά και θα επαναλάβουμε τον ίδιο κύκλο. Επομένως, καλό είναι να διερωτώμεθα γιατί συμβαίνει αυτό; Τί θέλει να μας πει το τώρα για εμάς; Η αντιμετώπιση και εδώ είναι πάλι η θετικότητα διότι η πληροφορία που θέλει το υπερσύστημα να διαχειριστούμε θα φέρει για μας ανέλιξη.

Πως ο εγκέφαλος μετρά το χρόνο

Αξιοσημείωτα είναι και τα επιστημονικά πορίσματα σχετικά με το πως ο εγκέφαλος μετρά το χρόνο. Δεν έχει καμία σχέση με τους δικούς μας υπολογισμούς σε ώρες ή λεπτά ή χρόνια. Ο εγκέφαλος κατανοεί τον χρόνο, όταν εμείς ενεργούμε στο παρόν και εκφράζει την αίσθηση του χρόνου σε εμπειρίες και μνήμες.

Έχει αποδειχτεί πως ο εγκέφαλος όταν ενεργούμε γράφει γραμμικά και κυκλικά.

Έτσι, το σήμα χρονικής κωδικοποίησης μπορεί να αλλάξει χαρακτήρα από μοναδικές ακολουθίες στο χρόνο (γραμμικός χρόνος) σε ένα επαναλαμβανόμενο και εν μέρη αλληλοεπικαλυπτόμενο μοτίβο (κυκλικός χρόνος). Ευρήματα επισημαίνουν ότι αλλάζοντας τις δραστηριότητές μας, αλλάζουμε και το χρονικό σήμα που δίνεται από τους νευρώνες. Με άλλα λόγια, το νευρωνικό ρολόι λειτουργεί οργανώνοντας την εμπειρία σε ακριβή ακολουθία ξεχωριστών γεγονότων. Η υπογραφή του χρόνου στις εμπειρίες και τις αναμνήσεις μας ανήκει σε ένα εντελώς διαφορετικό είδος χρονικότητας. Αυτό που διακρίνει τους ποικίλους χρονομέτρες του εγκεφάλου δεν είναι μόνο η κλίμακα του χρόνου, αλλά επίσης τα φαινόμενα που συγχρόνισαν τα νευρωνικά ρολόγια. Κάθε τώρα, λοιπόν, είναι για μας μια ευκαιρία να γράψει γραμμικά ο εγκέφαλος και όχι κυκλικά αλλά και να κατανοηθούν οι συνδέσεις που συγχρόνισαν τα νευρωνικά ρολόγια.

Συνοψίζοντας....

Συνοψίζοντας, μπορούμε να πούμε ότι η αμερόληπτη συμμετοχή μας στο τώρα, και η απουσία κριτικής μας κάνει να φερόμαστε αληθινά, καθώς δεν λειτουργούμε μέσα από την ψευδαίσθηση που δημιουργούν οι σκέψεις του μυαλού μας. Αυτό επιτρέπει να ανοίγουμε τη μαγεία του τώρα που μπορεί να φέρει αναπάντεχη χαρά και πλήρωση. Σύμφωνα με όλα τα παραπάνω, συνεπάγεται ότι το τώρα είναι μια ανώτερη ιεραρχία συστήματος, ένα υπερσύστημα που έχει δημιουργηθεί από προηγούμενα συστημικά χρονικά γίγνεσθαι.

Όταν τα συστήματα καταφέρουν να πετύχουν ανώτερα γινόμενα ανέλιξης, τότε το συστημικό γίγνεσθαι θα πλησιάσει ή θα φτάσει το είναι, δηλαδή το σκοπό και την ολοκλήρωσή του.

Εξάλλου, σύμφωνα και με τη γλωσσολογία η λέξη τώρα αναλύεται ως εξής: Τ: ο ήχος της λάξευσης, Ω: το άπειρο, Ρ: η ροή Α: ο άνθρωπος και η αρχή. Είναι φανερή η ροή προς το άπειρο που μπορεί ο άνθρωπος να λαξεύσει στο τώρα.