Η αυτάρκεια είναι το μυστικό συστατικό για σταθερή ευτυχία

Είμαστε, από τη φύση μας, εξαρτημένα πλάσματα – πράγμα που δεν είναι και τόσο κακό. Είναι μια παρηγοριά να ξέρουμε ότι μπορούμε να βασιζόμαστε στους άλλους και ότι κι εκείνοι μπορούν να υπολογίζουν σ’ εμάς. Αυτό το διδασκόμαστε ως όντα, όταν μαζευόμαστε γύρω από τα πιο αδύναμα μέλη για να τα προστατέψουμε.

Η ευτυχία, ωστόσο, είναι μια από τις προκλήσεις της ζωής – η υπέρτατη ίσως πρόκληση – στην οποία πρέπει τελικά να προχωρήσουμε μόνοι. Οι άλλοι μπορούν βέβαια να προσφέρουν τη συμπαράστασή τους, αλλά η πιο δύσκολη και εσωτερική δουλειά είναι έργο δικιά μας και μόνο.

Η στήριξη και η ενθάρρυνση που σας προσφέρουν οι άλλοι, απλά δεν έχουν αρκετή δύναμη για να βελτιώσουν τη σωματική σας κατάσταση, ειδικά αν εσείς οι ίδιοι κατακλύζεστε από τους φόβους που μπορεί να γεννήσει μια ασθένεια ή έχετε υιοθετήσει παθητική στάση.

Κάποτε γνώρισα μια γυναίκα που υπέφερε από λύκο και κατάθλιψη βαριάς μορφής. Της είπα ότι είχε ανάγκη να ανακτήσει ως ένα βαθμό τη χαμένη της ελπίδα. «Αφήνω τους φίλους μου να ελπίζουν για μένα, απάντησε. «Εγώ, και που σηκώνομαι το πρωί, πολλά κάνω».

Αυτό είναι κλασικό παράδειγμα ατόμου που περιμένει από τη φιλική θέληση να κάνει τις εσωτερικούς του διεργασίες για λογαριασμό του. Όση παρηγοριά κι αν χαρίζουν οι φίλοι και οι συγγενείς, η δύναμή της εκμηδενίζεται όταν ο αποδέκτης δεν προσπαθεί να βοηθήσει τον εαυτό του.

Σε μια άλλη περίπτωση, συμβούλεψα έναν φίλο που έπασχε κατάθλιψη να αφιερώσει μια ώρα κάθε μέρα στην κατάθλιψη. Μέσα σ’ αυτή την ώρα, του είπα, θα επέτρεπε στον εαυτό του να κλάψει, να ουρλιάξει ή να αρχίσει να χτυπάει ένα στρώμα – οτιδήποτε, αρκεί να απελευθέρωνε την οργή, το φόβο και τη θλίψη που συμβάλλουν στο δυνάμωμα της κατάθλιψης.

Αλλά μόλις περνούσε εκείνη η ώρα, θα έπρεπε να αρχίσει να ξαναμπεί στο μονοπάτι της ελπίδας. Έτσι, όταν θα συναντιόταν με τους φίλους του ή τα μέλη της οικογένειάς του για να δεχτεί τη στοργική και θετική τους υποστήριξη, θα είχε πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες να απορροφήσει την ισχυρή ενέργεια που μετέδιδαν στο περιβάλλον του.

Όσο κι αν θα θέλαμε να μπορούν οι άλλοι να περπατήσουν για λογαριασμό μας, δεν μπορούν. Μπορούμε πάντοτε να είμαστε δεκτικοί στην αγάπη και τη στήριξη των άλλων, αλλά η πραγματική δύναμη για τη δουλειά που πρέπει να γίνει, πρέπει να έρθει από μέσα μας.