Πέρα από τα όρια του Απτού

Σε Εκείνους που η Φλόγα της Ελευθερίας παραμένει Αναλλοίωτη.

Σε Εκείνους που η Λήθη απέκτησε το Α και μετατράπηκε σε Επίγνωση.

Σε Εκείνους που η Λάμψη των ματιών τους αντανάκλασε την Απεριόριστη Αγάπη τους.

Σε Εκείνους που δεν έχουν Ελπίδα μήτε Απελπισία.

Σε Εκείνους που Στέκονται εκεί Ψηλά, πριν τη Μεγάλη Εφόρμηση στο Άπειρο.

Σε Εκείνους που βούτηξαν, που ένιωσαν μέχρι την τελευταία Ικμάδα της Ύπαρξης τους τον Άνθρωπο.

Στους ταξιδευτές του Απείρου…

 

ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ

 

Άνοιξα τα μάτια μου. Άμεσα σε εμένα ήρθαν οι απόρροιες της αντίληψης και της συνειδητότητας. Έβλεπα, χωρίς να μπορώ να αποδώσω ουσία, νόημα, αντίληψη, συνείδηση. Αρχικά έβλεπα τον κόσμο. Οι αισθήσεις μου άρχισαν να λειτουργούν, η συνείδηση μου ενσαρκώθηκε μέσα σε ένα σώμα. Η γλώσσα και η σκέψη ήταν θέμα χρόνου. Μα όλα αυτά που ακολούθησαν βασάνιζαν το πρωταρχικό αιώνιο ερώτημα ενός Εαυτού που Είναι.

 

Το ονόμασαν λήθη, εντρύφησαν μέσα σε αυτό το μεσοδιάστημα και το ονόμασαν Ζωή, Ζωή είναι αυτό που κινείται, που ρέει, που μεταβάλλεται, που αλλάζει, η συνεχής κίνηση που για τις αισθήσεις είναι ένα στροβίλισμα μέσα στο Χρόνο.

 

Το ανθρωπινό ον γεννιέται σε μια καθαρή υπαρξιακή κατάσταση. Πλάθει τον κόσμο του εσωτερικά και αυτή η πλάση εξωτερικεύεται. Αρχίζει να νιώθει, να βλέπει, να ακούει, να αντιλαμβάνεται και να αυτοδιαμορφώνει μια εικόνα της ύπαρξης του. Η αντίληψη της καθαρής ενέργειας ομαλοποιείται μέσα σε μια στάσιμη υλική πραγματικότητα.

 

Η ροή της ενέργειας πια είναι μια αντιληπτική ικανότητα που βασίζεται στις αισθήσεις και κυρίως στην διαίσθηση. Τι είναι αλήθεια αυτό που μας κάνει ανθρώπινους; Η σκέψη, η γλώσσα, η φαντασία είναι μοναδικά ανθρώπινα στοιχεία. Η ικανότητα να είμαστε πολύπλοκοι, σύνθετοι, δημιουργικοί, να σκεφτόμαστε για τον εαυτό και την ύπαρξη μας χαρίζει την ιδιότητα του ανθρώπου;

 

Προσδώσαμε ιδιότητες, γλωσσικούς χαρακτηρισμούς, συμβολισμούς, σκέψεις, εικόνες, ιδέες, αντιλήψεις περί του ποιοι είμαστε. Η αγωνία μας να ανακαλύψουμε την ύπαρξη μας, ο φόβος του αγνώστου από το οποίο προήλθαμε και στο οποίο οδεύουμε οχύρωσε την ικανότητα μας να δημιουργούμε θεωρίες, μύθους, ιστορίες και ιδεολογικούς προμαχώνες για να μπορέσουμε να στηρίξουμε μέσα μας το αβάσταχτο βάρος του αγνώστου.

 

Το άγνωστο όμως είναι εδώ κάθε στιγμή και μας δηλώνει την παρουσία του. Η απόδοση νοήματος, ουσίας και λογικής στο άγνωστο προσφέρει μια παροδική ανακούφιση στην ανθρώπινη ύπαρξη. Η περιέργεια μας οδηγεί να το εξερευνήσουμε, να το ερμηνεύσουμε, να το τραβήξουμε και να το αποδώσουμε στα μέτρα μας. Όλα αυτά είναι μέρος μιας προσπάθειας να κατανοήσουμε την ουσία αυτού που είμαστε. Κοιτάζοντας το άγνωστο, κοιτάζουμε μέσα στον εαυτό μας.

 

Είμαστε παιδιά του. Από μέσα του ξεπροβάλλαμε και μέσα του οδεύουμε ξανά. Το άγνωστο για τον ανθρώπινο νου είναι η προσωποποίηση του χάους, η αδυναμία να τοποθετηθεί σε καλούπια μέσα στο νου και τις αισθήσεις του. Είναι αδυναμία αντίληψης αυτού που είμαστε.

 

Κάθε φορά που κοιτάς το άγνωστο, αυτό αλλάζει, ρέει σε μια ατέρμονη συνέχεια που οι λέξεις και οι γλωσσικές μας ικανότητες αδυνατούν να προσδιορίσουν και να αποδώσουν την ουσία του. Τι κάνει ο άνθρωπος εδώ; Γιατί είμαστε εδώ;

 

Τα ανθρώπινα όντα οδεύουν μέσα στο άγνωστο, ταξιδεύοντας στο άπειρο με τη ματιά καρφωμένη προς την ελευθερία. Τα ανθρώπινα όντα κατέχοντας το σημείο της σιωπηλής γνώσης μετέβησαν στο σημείο της λογικής.

 

Η λογική τους εξώθησε να ερμηνεύσουν σχηματοποιώντας το άπειρο σε έννοιες, λέξεις και σκέψεις. Η άμεση σύνδεση του ανθρώπινου όντος με το άπειρο και η σιωπηλή γνώση αυτού του ταξιδιού διακόπηκε με την υιοθέτηση της σημασιολογικής λογικής. Τα ανθρώπινα όντα έπεσαν στην παγίδα της ερμηνείας, αποκόπηκαν από την σιωπηλή γνώση και ο κρίκος αυτός σκούριασε. Ο κρίκος αυτός είναι ο σκοπός. Ο σκοπός εκείνος που οδηγεί τα όντα προς την ελευθερία.

 

Την ελευθερία που βρίσκεται πίσω από την σημασιολογική λογική και τη σιωπηλή γνώση. Την ελευθερία της ροής, της άσβεστης φλόγας, του άκτιστου, της ίδιας της Αρχής. Ο σκοπός του ανθρώπου είναι να θυμηθεί τη Λήθη στην οποία υπέπεσε Υπ-άρχοντας και να γνωρίσει την Α-Λήθεια.

 

Η ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ

 

Η ρευστότητα της ύπαρξης μας σύντομα χειραγωγείται. Σε μικρή ηλικία ξεκινάει μια διαδικασία που ονομάζεται θωράκιση. Ο άνθρωπος θωρακίζεται μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια τις εκάστοτε κουλτούρας και κοινωνίας στην οποία ανατρέφεται και βλέπει τον εαυτό του να μεγαλώνει. Θωρακίζεται στα πλαίσια συμφωνημένων ιδεών για του πώς είναι η ζωή. Η φυσική ικανότητα του ανθρώπινου όντος να αντιλαμβάνεται ενστικτωδώς την ροή της ζωής διακόπτεται απότομα από την θεώρηση ότι ο άνθρωπος είναι παρα-φύσει γεννημένος και οφείλει να αποκτήσει ένα καλούπι που το ονομάζουμε Άνθρωπος.

 

Η φυσική ροή της αντίληψης του Υπαρξιακού Γίγνεσθαι πεθαίνει μέσα από τα μάτια της ίδιας της Ζωής.

 

Ο άνθρωπος γεννιέται ζωντανός και ανατρέφεται να πεθαίνει μέρα με τη μέρα.

 

Ώσπου φτάνει στο σημείο να έχει νεκρώσει αναπτύσσοντας την λογική μιας απομονωτικής αντίληψης για τη ζωή, μια ενίσχυση του ατομισμού, μια υπερθεμάτιση του Εγώ. Αυτό το Εγώ είναι η δυστυχία του ανθρώπινου όντος. Είναι η μη φυσική οχύρωση του Ατόμου που θέλησε ενώ ήταν ζωντανό να πεθάνει. Να κινείται μέσα στη Ζωή, να ρέει μέσα σε ένα Ωκεανό Ενέργειας αποκομμένος από αυτόν και στρεφόμενος μέσα στον μικρόκοσμο του.

 

Σε έναν μικρόκοσμο που δεν είναι δικός του. Σε έναν μικρόκοσμο που του έχει δοθεί, που έχει δομηθεί από έννοιες, ιδέες, αντιλήψεις και δράσεις που δεν του ανήκουν. Είναι η συναρμολόγηση ενός μοναδικού αυτόματου το οποίο παρά την διαφορετικότητα που το χαρακτηρίζει από τα άλλα αυτόματα είναι μη φυσικό, μη πραγματικό. Εδώ αρχίζει η Οδύσσεια του Ανθρώπου. Του ανθρώπου που μετατρέπεται σε ένα υποκατάστατο Ανθρώπινου όντος, σε μια ημι-ζώντανη ύπαρξη που αναζητά τη Ζωή.

 

Αναζητώντας τη Ζωή ο Άνθρωπος που νέκρωσε την ίδια του την Ύπαρξη, στήριξε όλες του τις Ελπίδες σε ένα Ον το οποίο λειτουργεί πατρικά γι’ αυτόν. Στήριξε τις Ελπίδες του χαμένου παραδείσου του σε ένα Ον το οποίο θα του δώσει πίσω τη χαμένη του Αλήθεια, τη χαμένη του Επίγνωση.

 

Ο Άνθρωπος εθελοτυφλεί. Χάθηκε γιατί θέλησε να χαθεί. Να χαθεί διαστρεβλώνοντας την ίδια του την Ύπαρξη. Αποκόπηκε από τη μητέρα Γη και από τις ενέργειες του Σύμπαντος. Η επιλογή του ήταν το μικρό, το επιφανειακό και το παροδικό. Επέλεξε την θνητότητα από την αιωνιότητα. Κατέληξε σκλάβος της ανελευθερίας του Εγωισμού του. Σκλάβος των προκαταλήψεων και της λογικής του.

 

Έμεινε στην σημασιολογία και ξέχασε την σιωπή.

 

Ξέχασε τον κρίκο που τον συνέδεε με το Άπειρο.

Τώρα ο Άνθρωπος περπατάει τρεκλίζοντας σε μια τρελή γη. Σε μια γη που συνεχίζει στους παράλογους ρυθμούς και απαιτήσεις της απληστίας του Εγώ. Κλυδωνίζεται στον πόνο, στον πόλεμο, στη δυστυχία, στην πείνα διότι ο άνθρωπος επέλεξε να συμφωνεί ότι είναι αποκομμένος- ότι είναι ένας αυθύπαρκτος θεός – ότι είναι το κέντρο του Σύμπαντος. Έχει πέσει στη Λήθη ότι είναι θνητός. Θεωρεί την Αθανασία του δεδομένη ενώ τρέφει την υπέρτατη ψευδαίσθηση για το ποιος είναι πραγματικά.

 

Ποιοι είμαστε πραγματικά;

 

Μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Μπορούμε να δημιουργήσουμε κάθε είδους σύστημα, φιλοσόφημα, επιστήμη για να ερμηνεύσουμε και να βρούμε απαντήσεις. Καταλήγουμε στο ίδιο σημείο. Μπορούμε να απαλύνουμε τον πόνο του αγνώστου που αντιμετωπίζουμε κάθε ημέρα, όμως δεν θα μπορέσουμε ποτέ μέσα από την φυλακή που συνειδητά κατασκευάσαμε να φτάσουμε σε ένα Νόημα. Νόημα ζητάμε διότι έχουμε την έμφυτη ανάγκη να καταλάβουμε. Νόημα ζητάμε για να νιώσουμε ασφαλείς. Μόνο που η Ζωή δεν μπορεί να προσφέρει καμία ασφάλεια-αυτό είναι ένα τέχνασμα του ανθρώπου για να αποφύγει έντεχνα τη ύστατη μοίρα του, να πεθάνει.

 

Νόημα δημιουργούμε για να συνεχίζουμε να Υπάρχουμε.

 

Νόημα δημιουργούμε για να συνεχίζουμε να στηρίζουμε τον Χρόνο. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τίποτα, γιατί αυτόματα μας παγιώνει. Ό, τι μας παγιώνει φέρνει τον Θάνατο. Ο Θάνατος είναι η ανάμνηση. Είναι η Ανάμνηση του χαμένου μας κρίκου.

 

Δεν γνωρίζω αν μπορούμε να γνωρίζουμε. Δεν γνωρίζω τίποτα μέσα από την σημασιολογία των λέξεων. Μέσα από την λογική νοηματική τοποθέτηση της Ύπαρξης μας. Ακόμα και το Παραπέρα από τη Λογική είναι ο φόβος και η ασφάλεια που μας κινεί να απαντήσουμε, να ερμηνεύσουμε.

 

Είμαστε σκλάβοι του νου μας. Σε έναν λαβύρινθο τακτοποιημένο προσπαθούμε να απαντήσουμε για το Αχανές, για το Άπειρο, για το Απτό και το μη Απτό. Η ελευθερία και η φυλακή ξεκινάει μέσα από εμάς. Δεν είναι οι απαντήσεις που θα μας οδηγήσουν σε μια Αφύπνιση, μήτε οι ερωτήσεις. Είναι το ταξίδι. Είναι Εκείνη η Στιγμή που σε οδηγεί στο Βλέπειν. Σε αυτό που Είναι. Είναι Εκείνη η Στιγμή που θα σε οδηγήσει στα όρια της Υπαρξιακής σου κατάστασης. Στα όρια του απτού και του μη απτού.

 

Στα όρια της διαμόρφωσης σου. Εκεί που θα συναντήσεις την μη διαμόρφωση σου.
 

Εκεί που θα απορρίψεις και θα τα δεχτείς όλα. Εκεί που για πρώτη φορά θα συναντήσεις τη σιωπηλή γνώση. Σε Εκείνο το Σημείο που θα τυλιχτείς στις φλόγες της Αγάπης και της Σιωπηλής Γνώσης.

 

ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ

 

Το Καλό και το Κακό δημιουργήθηκε όταν η Ουσία του Ανθρώπου αποσυνδέθηκε από την Πηγή. Όταν ο Άνθρωπος θωρακίστηκε πίσω από την αυτό-ανάκλαση του Εαυτού του, όταν ισχυροποίησε την Μονάδα της Ύπαρξης του, δημιουργήθηκε αυτόματα το εννοιολογικό πλαίσιο «Καλού-Κακού». Όταν αποκόπτεσαι, όταν θωρακίζεσαι στα όρια σου, η ενέργεια σου διαχέεται προς την Ενίσχυση του Εγώ σου. Η αποκοπή στερεί το μυστήριο, τη σύνδεση με την Ολότητα και την Βιολογική Πλήρωση.

 

Ο άνθρωπος έχει προέλθει από έναν κοσμικό ωκεανό ενέργειας. Μέσα στα μικρά όρια του περικλείει το Όλον του Κοσμικού, όχι το Μέρος. Η απειροσύνη δεν συνίσταται από Μέρη, η ουσία δεν αποτελείται από Μέρη. Είναι ολόκληρη και εκφράζεται ως Ολόκληρη, είτε μέσα από εμένα είτε μέσα από εσένα. Όταν η συνειδητότητα της Κοσμικής Ενέργειας «συνάντησε» το όργανο του Εγκεφάλου-αυτή η Έλλογη Ουσία εκφράστηκε- εκδηλώθηκε. Μέσα από τον Εγκέφαλο η Κοσμική Ουσία είδε. Η σκέψη δημιουργήθηκε σε αυτή, εξατομίκευσε την απειροσύνη της, γνώρισε τον Εαυτό της. Το “σκέφτεσαι” εγκλώβισε την Ουσία-Ενέργεια. Η διαστρέβλωση του Κοσμικού είναι μια απορία.

 

Η ανάπτυξη του Εγώ και η αποσύνδεση παραμένει ερωτηματικό.

 

Η αποσύνδεση οδήγησε στη διττότητα του Εγώ και ο Κόσμος, ο Κόσμος και Εγώ. Η διττότητα οδήγησε στη κατηγοριοποίηση της Υπαρξιακής Υπόστασης μας σε Καλή ή Κακή. Πάλι, η αποσύνδεση οδήγησε στον Ορθολογισμό. Εάν ο Κοσμικός Ωκεανός είναι Έλλογος, το Ανθρώπινο Ον είναι παράλογο διότι τίποτα σε αυτόν δεν φανερώνει την Έλλογη Ουσία του.

Πώς αλήθεια έγινε αυτό;

 

Ωθούμαστε να βρούμε την Ολότητα, το Ανεκπλήρωτο όταν εμείς οι ίδιοι είμαστε Ολόκληροι-Συνείδηση-Κοσμική Ενέργεια. Γιατί υπάρχει το πέπλο της Λήθης; Γιατί αναζητούμε δρώντας ως ανολοκλήρωτα Όντα την Ολοκλήρωση; Τι είναι αυτό που έχει διαστρεβλωθεί; Δημιουργηθήκαμε έτσι; Εάν υποθέσουμε ότι ο Δημιουργός μας είναι Καλός ή Κακός δεχόμαστε την Ύπαρξη αυτών των δυο δίπολων δυνάμεων; Μέσα μας ανευρίσκεται η απεραντοσύνη του κοσμικού και ταυτόχρονα η απέραντη εγωιστική μας μονοφθαλμία. Είναι η Λήθη – η διατήρηση του πέπλου.

 

Εάν έχουμε δημιουργηθεί τότε σίγουρα ο ίδιος ο Δημιουργός δεν έχει Ιδέα ούτε Ποιος Είναι, ούτε τι Αποσκοπεί από τη Δημιουργία του. Αυτός που Δημιουργεί- δημιουργεί για να ικανοποιήσει μια ματαιοδοξία- τον εγωισμό του. Αυτός που δημιουργεί με αυτό το Σκοπό (ο Δημιουργός έχει Σκοπό), αναμφίβολα στα δημιουργήματα του θα αντανακλάται η Ποιότητα του Είναι του. Αυτός που είναι δεν Δημιουργεί με Σκοπό, αυτός που Είναι δεν έχει Σκοπό, αυτός που Είναι δεν έχει Νόημα, αυτός που Είναι δεν έχει Ουσία, αυτός που Είναι δεν έχει Μορφή, αυτός που Είναι δεν έχει Κενότητα ούτε Πληρότητα. Γιατί αυτός που Είναι, Είναι και δεν Είναι.

 

Στην τελική, τίποτα δεν Είναι, ακόμα και το Τίποτα. Δεν μπορεί να περιγραφεί το Είναι. Αντίθετα, ο Δημιουργός έχει σημείο Αναφοράς, το Εγώ του. Εκεί αρχίζει και εκεί τελειώνει. Ο Δημιουργός Υπάρχει- είναι Υπό της Αρχής. Η κοσμική Ενέργεια Άρχει, αυτός Υπάρχει. Η Κοσμική Ενέργεια είναι το Πυρ Εκείνο που ανάβει και σβήνει αιώνια με καθορισμένο τρόπο γιατί είναι Έλλογη – έχει Λόγο. Αντίθετα, ο Δημιουργός έχει Ύπαρξη.

 

Ο ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ

 

Μπορώ να εκφραστώ μόνο ως ταξιδευτής του Απείρου. Με γνώση ότι δεν κατέχω καμία αυθεντία και απορρίπτοντας κάθε τι που παγιώνει την ανθρώπινη οντότητα μπορώ να διατυπώσω το βλέπειν μου γι’ αυτή την πραγματικότητα, τα όρια της οποίας τα καθορίσαμε εμείς οι ίδιοι, εμείς που αποκαλούμαστε άνθρωποι.

 

Στο ταξίδι αυτό της αναζήτησης δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε θεωρίες μήτε οτιδήποτε το οποίο να βασίζεται κάποιος και να ακολουθεί. Το ταξίδι αυτό είναι ένα μονοπάτι της καρδιάς, το μονοπάτι ενός ταξιδευτή που παρατηρεί την λάμψη της κοσμικής ενέργειας και την έκφραση της μέσα από μια υλική πραγματικότητα που υλοποιείται χάρη στη μοναδικότητα των αισθητήριων οργάνων μας και του μοναδικού μας εγκεφάλου. Έχουμε στερεοποιήσει την ενεργειακή υπόσταση του κοσμικού ωκεανού και έχουμε δημιουργήσει την συγκεκριμένη και συμφωνημένη μας πραγματικότητα.

 

Αυτή την πραγματικότητα ο ταξιδευτής του Απείρου την σέβεται και την ζει έχοντας γνώση ότι δεν ανήκει σε αυτήν, ούτε καν σε αυτό που ονομάζει Εγώ. Είναι μια κατάθεση της καρδιάς του ταξιδευτή μέσα από την ανθρώπινη υπόσταση στην οποία έχει υλοποιηθεί το πνεύμα του. Σεβόμενος το θαύμα και το μυστήριο που του προσφέρει η κοσμική ενέργεια ξύπνησε προσπαθώντας να νοήσει κάθε κομμάτι της υπαρξιακής του δομής προκειμένου να κατανοήσει το υπέρτατο των μυστηρίων: τον ίδιο του τον εαυτό.

 

Η έκφραση του Σύμπαντος μέσα από εμάς αποτελεί την μεγαλύτερη πρόκληση την οποία έχει να αντιμετωπίσει ένας ταξιδευτής. Ο ταξιδευτής είναι μια μορφή ρευστή χωρίς προκαθορισμένα όρια, ιδέες και προσωπικότητα. Είναι η έκφραση στην πιο αγνή μορφή της Άπειρης Φλόγας πέρα από τις Δημιουργίες. Είναι η έκφραση του Εαυτού πέρα από το Εγώ. Αποτελεί μια θαυμάσια οντότητα που παρατηρεί με παιδικά μάτια τον αβυσσαλέο κόσμο μας χωρίς να έχει καμία πρόθεση να παρέμβει να τον αλλάξει. Παρατηρεί αυτό που είναι και ταυτόχρονα βιώνει σε υπέρτατο βαθμό την Ανθρώπινη του Φύση.

 

H ΑΓΑΠΗ

 

Η αγάπη είναι ένα ξύπνημα. Ένα ξύπνημα από τη λήθη που πέφτουμε καθώς ο χρόνος αναπάντεχα μας σκεπάζει. Στην αγάπη ξυπνάς μέσα σε μια καθάρια υπαρξιακή κατάσταση. Είσαι ολόκληρος. Συμπλέεις με αυτό που πάντα Είναι. Η αγάπη είναι σχέση. Είναι σχέση η οποία δεν περικλείει υποκείμενα. Περικλείει μια καθάρια μορφή παρατήρησης των σχέσεων αυτού που λέγεται Εαυτός και του Κόσμου. Ο κόσμος όμως είμαστε Εμείς. Η αγάπη αναπόφευκτα προκαλεί την κατάρρευση του κόσμου μας όπως τον γνωρίζουμε και τον βιώνουμε.

 

Είναι μια αίσθηση που πηγάζει από μέσα σου. Μια φλόγα που σιγοκαίει μέσα στα βάθη της ψυχής σου. Μια φλόγα που γίνεται απτή μέσα από τους χτύπους του Είναι σου. Μέσα από την αγάπη αγγίζεις απαλά τον απατηλό μας κόσμο. Απαλά και γλυκά προσεγγίζεις έναν κόσμο που ο χρόνος είναι ένα συνονθύλευμα στιγμών του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Εκείνο που υπάρχει είναι η στιγμή. Η στιγμή που δεν μπορεί να αιχμαλωτιστεί από καμία σκέψη και συναίσθημα. Η στιγμή που μπορεί να βιωθεί μόνο από την παρουσία. Από μια σιωπηλή γνώση ύπαρξης.

 

Είναι η στιγμή που μπορείς να ξετρυπώσεις από το γνωστό, να ξεφύγεις τα όρια του σύμπαντος και της συνέχειας σου. Να είσαι και να μην είσαι. Είναι η αλήθεια σου εκεί. Κατάματα την κοιτάς μέσα από τα φλογερά σου μάτια. Δεν μπορεί να περιγραφεί εκείνο που Είναι. Έχεις μια αίσθηση η οποία ξεπερνά τα όρια των αισθήσεων του νευρικού σου συστήματος αλλά Είναι εκεί.

 

Όσο και να προσπαθούμε να την εγκλωβίσουμε εκείνη πάντα θα ξεγλιστράει.

 

Αλλάζει κάθε στιγμή και αιώνια μένει ίδια. Η αγάπη είναι μια ποιότητα του Σύμπαντος που ούτε του ανήκει ούτε δεν του ανήκει. Είναι εκείνη η ποιότητα που διαπνέει τα πάντα. Δεν προέρχεται από αυτόν τον κόσμο και όμως είναι αυτού του κόσμου. Είναι στον χτύπο της καρδιάς σου, στην αγκαλιά που δίνεις, στο φιλί, στον έρωτα, στο χάδι, στο δάκρυ, στο χαμόγελο ενός παιδιού. Είναι το ανείπωτο πάντα.

 

Είναι το ανείπωτο Όλον. Είναι στην παρουσία σου όταν για πρώτη φορά κοιτάς. Όχι με τα μάτια. Κοιτάς με την Ολότητα σου. Σπας το φράγμα του χρόνου που σου δίνει συνέχεια. Σπας το φράγμα που σου δίνει ακόμα και την ασυνέχεια. Όταν δεν μπορείς να προσδιοριστείς ως ύπαρξη και ως μη ύπαρξη έχεις δει το Ανείπωτο. Η αγάπη πάντα θα μας ξεγλιστράει και θα μας ξεγλιστράει διότι δεν μπορεί να παγ(ι)ωθεί.

 

Δεν μπορεί να εγκλωβιστεί από κανέναν. Η αγάπη δεν ανήκει πουθενά. Δεν είναι θέμα υποκειμένων ή αντικειμένων. Είναι η ποιότητα του Είναι. Η ποιότητα του άχρονου και του ανείπωτου. Δεν είναι μυστήρια. Είναι απτή. Είναι εδώ. Αν μπορέσεις άνθρωπε να ξυπνήσεις δίπλα στον/στην αγαπημένο/ αγαπημένη σου εκείνο το πρωινό που για πρώτη φορά Είσαι, θα νιώσεις Εκείνο που Είναι.

 

Η αγάπη είναι αυτό που δεν μπορεί να περιγραφεί.

 

Αφιερωμένο σε εκείνα τα Όντα που είδαν πέρα από το πέπλο, που τόλμησαν το άλμα, τους οφείλουμε ένα ευχαριστώ.